3.10.  ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ ΣΥΓΚΟΛΛΗΤΙΚΩΝ / ΣΥΝΔΕΤΙΚΩΝ ΟΥΣΙΩΝ

1.2.   Επικόλληση PVC δαπέδων

Τα PVC πατώματα συναντώνται πολύ συχνά σε δημόσια κτίρια όπως γραφεία, εμπορικά κέντρα, νοσοκομεία και σχολεία. Η χρήση αυτών πολλές φορές απαιτεί συχνό καθαρισμό με νερό και απολυμαντικά και για αυτό το λόγο οι συγκολλητικές ουσίες που χρησιμοποιούνται για την κόλληση των PVC δαπέδων θα πρέπει να είναι ανθεκτικές στο νερό και στα χημικά.

Επί το πλείστον η επικόλληση των PVC δαπέδων γίνεται τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική με χρήση συγκολλητικών ακρυλικής διασποράς οι οποίες παρουσιάζουν υψηλή ανθεκτικότητα στο νερό.

Λόγω του ότι πολύ Περιβαλλοντικοί οργανισμοί εναντιώνονται στην χρήση των PVC δαπέδων, πολλές χώρες έχουν αντικαταστήσει αυτά με δάπεδα πολυολεφινών (Polyolefins). Τα δάπεδα από πολυολεφίνες είναι πολύ πιο δύσκολα στην συγκόλληση τους από ότι τα PVC, ωστόσο για την κόλληση τους χρησιμοποιούνται συγκολλητικές ουσίες ακρυλικής διασποράς κατάλληλα τροποποιημένες για καλύτερα αποτελέσματα.

1.3.  Συγκολλήσεις δαπέδων από καουτσούκ – και κόλληση σε δάπεδα από καουτσούκ

Τα δάπεδα από καουτσούκ συγκολλούνται με συγκολλητικές ουσίες πολυουρεθάνης PU ή εποξεικές δύο συστατικών σε θερμοκρασία περιβάλλοντος.

Είναι αναγκαίο να καθαριστεί η πίσω επιφάνεια του ελαστικού με χλωριομένους διαλύτες, για να διασφαλιστεί καλύτερη συνάφεια μεταξύ της συγκολλητικής ουσίας και του ελαστικού δαπέδου.

Η κόλληση ελαστικών στοιχείων (στοιχείων καουτσούκ) σε μέταλλο ή σκυρόδεμα γίνεται με συγκολλητικές ουσίες πολυουρεθάνης (polyurethane adhesives) κατάλληλα διαμορφωμένες ή με συγκολλητικές οργανικών διαλυτών βάσης πολυχλωροπρενίου (solvent based polychloroprene adhesives).

1.4.    Συγκόλληση πατώματος παρκέ ή άλλων ξύλινων δαπέδων

Στο εμπόριο, τα παρκέ τα οποία κυκλοφορούν είναι υπό μορφή σάντουιτς (πολυστρωματικά) και τοποθετούνται πάνω σε ξύλινο σκελετό. Η σύνδεση των τεμαχίων παρκέ μεταξύ τους γινόταν παλαιότερα με χρήση συγκολλητικής διασποράς υψηλής ανθεκτικότητας στο νερό (ειδική βινυλική κόλλα - special vinyl glue ή κόλλα VAE). Σήμερα γίνεται συναρμολόγηση των τεμαχίων (ταμπλαδωτά) όπου το ένα τεμάχιο θηλυκώνει με το άλλο λόγω της ειδικής σχεδίασης τους κατά συνέπεια δεν απαιτείται χρήση συγκολλητικών για την μεταξύ τους σύνδεση.

Τα τεμάχια των παρκέ αποτελούνται από τρία στρώματα. Το πάνω στρώμα είναι κατασκευασμένο από καλής ποιότητας ξύλο για λόγους αισθητικής. Το ενδιάμεσο στρώμα είναι από φθηνό: κόντρα πλακέ ή MDF, ενώ το τρίτο (κάτω μέρος) στρώμα είναι από φθηνό μαλακό ξύλο (πρεσαρισμένο πριονίδι) (βλέπε σχήμα 9). Τα τρία αυτά στρώματα συγκολλούνται μεταξύ τους στο εργοστάσιο παραγωγής τους συνήθως με κόλλες μελαμίνης – φορμαλδεΰδης (melamine-formaldehyde) σε θερμοκρασία 80^οC – 100 ^oC υπό πίεση (σε πρέσα).

Σε περιπτώσεις όπως συγκόλληση στοιχείων παρκέ σε θερμαινόμενα δάπεδα, τα παρκέ θα πρέπει να τοποθετηθούν κατευθείαν πάνω στο δάπεδο είτε αυτό είναι ξύλο είτε σκυρόδεμα. Η συγκόλληση αυτών γένεται με χρήση πολυουρεθάνης ενός ή δύο συστατικών ή τροποποιημένα σιλάνια (ΜS πολυμερή - KANEKA Japan MS polymers).

Τα μωσαϊκά/ ψηφιδωτά παρκέ (παρκέ αποτελούμενο από μικρά τεμάχια) λεπτού πάχους 15mm επίσης μπορούν να κολληθούν απευθείας στο σκυρόδεμα ή σε ξύλινο δάπεδο με χρήση συγκολλητικών κυρίως βινυλίου (vinyl adhesives) αλλά και συγκολλητικών πολυουρεθάνης. Επίσης η χρήση τροποποιημένων σιλανίων (MS πολυμερών) είναι πολύ καλή επιλογή.

Για την επικόλληση πατωμάτων παρκέ πάνω σε ξύλινο σκελετό (βλέπε σχήμα 10) χρησιμοποιούνται συγκολλητικές SBR (με οργανικούς διαλύτες), συγκολλητικές ουσίες πολυουρεθάνης ενός ή δύο συστατικών. Ωστόσο η χρήση των συγκολλητικών ουσιών πολυουρεθάνης (ενός ή δύο συστατικών) διευρύνεται όλο και περισσότερο, λόγω του ότι μπορεί και σχηματίζει 100% στερεό προϊόν χωρίς διαλύτες

1.5.    Επικόλληση κεραμικών πλακιδίων, πέτρας και άλλων παρόμοιων υλικών επικάλυψης

Σήμερα υπάρχουν πλήθος διαφορετικών τεχνικών αλλά και απαιτήσεων για την εφαρμογή πλακιδίων πάνω σε τοίχους και δάπεδα. Όπως επίσης υπάρχει πλήθος παρόμοιων υλικών επικάλυψης όπως φυσική πέτρα, μάρμαρο, γρανίτες, γυαλί, μικρού πάχους διακοσμητικά τούβλα κ.α όλα τα παραπάνω υλικά επικάλυψης επικολλούνται είτε σε κάθετες επιφάνειες (τοίχους) είτε σε οριζόντιες επιφάνειες (δάπεδα), τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά της κατασκευής. Στα πλακίδια τα οποία κολλιούνται σε χώρους με υψηλά επίπεδα υγρασίας όπως κουζίνα, μπάνια, μπαλκόνια, θα πρέπει να πραγματοποιηθεί αδιαβροχοποίηση/ στεγανοποίηση της επιφάνειας προκειμένου να παρεμποδιστεί η δίοδος του νερού δια μέσου των αρμών.

Οι συγκολλητικές ουσίες ή τα κονιάματα τα οποία χρησιμοποιούνται για την επικόλληση των πλακιδίων, έχουν υψηλή σταθερότητα αλλά παράλληλα είναι εύκαμπτες (ελαστικότητα). Η ελαστικότητα των συγκολλητικών ουσιών είναι αναγκαία σε περιπτώσεις όπου υπάρχει κίνδυνος διαφορετικών διαστολών μεταξύ των πλακιδίων και του υποστρώματος. Το σχήμα 11 απεικονίζει την περίπτωση επικόλλησης καινούργιων πλακιδίων πάνω σε δάπεδο ήδη διαστρωμένο με παλαιά πλακίδια. Η κόλληση των νέων πλακιδίων έγινε με συγκολλητική ουσία πολυουρεθάνης δύο συστατικών, λόγω του υποστρώματος (παλαιά πλακίδια) το οποίο είναι μη απορροφητικό. Σε μη απορροφητικά υποστρώματα όπως μάρμαρο, γρανίτης, πλακίδια, μωσαϊκά κ.α αντενδείκνυται η χρήση συνδετικών κονιαμάτων λόγω της μικρής πρόσφυσης τους σε ήδη διαστρωμένα μη απορροφητικά υποστρώματα.

1.6.   Τύποι συγκολλητικών για επικόλληση πλακιδίων σε υπόστρωμα ήδη διαστρωμένο με παλαιά κεραμικά πλακίδια

Στην ενότητα αυτή περιγράφονται διάφοροι τύποι συνδετικών κονιαμάτων, πρόσθετων, πάστες, και συγκολλητικών ουσιών για την κόλληση πλακιδίων σε υπόστρωμα ήδη διαστρωμένο με παλαιά κεραμικά πλακάκια.

Συνήθη κονιάματα διάστρωσης (ασβεστοκονίες, τσιμεντοκονίες), για τοίχους και δάπεδα εσωτερικών χώρων.

• Συνήθη τσιμεντοκονιάματα διάστρωσης, με μεγαλύτερο ανοικτό χρόνο (open time).

• Υψηλής απόδοσης και συγκολλησιμότητας κονιάματα για δύσκολες διαστρώσεις πλακιδίων και φυσικής πέτρας.

• Μικρού πάχους κονίες διάστρωσης για μεγάλα πλακίδια και ανισόπεδα υποστρώματα.

• Ειδικά κονιάματα για πισίνες και χώρους υψηλής υγρασίας

• Ταχύπηκτα κονιάματα

• Κονιάματα δύο συστατικών. Το συστατικό Α είναι τσιμεντοκονία ενώ το συστατικό Β διασπορά ή οποία προσδίδει βελτιωμένες ιδιότητες στο μίγμα όπως υψηλή πρόσφυση, συγκολλησιμότητα, και ευκαμψία.

• Εποξεικά κονιάματα δύο συστατικών, υψηλής ανθεκτικότητας στο νερό (χρήση σε πισίνες και χημικές εγκαταστάσεις)

• Υδατοδιαλυτές συγκολλητικές ουσίες

• Υδατοδιαλυτές συγκολλητικές ουσίες με υψηλή ανθεκτικότητα στο νερό για ημιϋπαίθριους και υπαίθριους χώρους.

• Εποξεικά ή πολυουρεθάνες δύο συστατικών συγκολλητικά για κόλληση κεραμικών πλακιδίων σε μη απορροφητικά υποστρώματα όπως παλαιά πλακίδια, γρανίτες, μάρμαρα, μωσαϊκά ή μεταλλικές επιφάνειες.

• Διάφοροι τύποι συνδετικών ουσιών, προϊόντα αδιαβροχοποιητικά, στεγνωτικά.

• Ηχομονωτικά συστήματα συγκόλλησης, κ.λ.π.

Σύμφωνα με τις παραπάνω κατηγορίες υπάρχουν στην αγορά παραπάνω από 20 κατηγορίες συγκολλητικών ουσιών, κονιαμάτων, αρμόστοκων στεγανωτικών και αδιαβροχοποιητικών προϊόντων.

Οι περιπτώσεις εφαρμογής συγκολλητικών ουσιών με τις μεγαλύτερες απαιτήσεις είναι η τοποθέτηση πλακιδίων μεγάλου βάρους σε εξωτερικούς τοίχους σε υψηλά κτίρια, όπως τοποθέτηση πέτρας, μαρμάρων (ορθομαρμάρωση), γρανιτών σε κάθετες επιφάνειες. Σε αυτές τις περιπτώσεις η συγκολλητική ουσία θα πρέπει να είναι τέτοια που να αντέχει το βάρος των πλακιδίων, αλλά παράλληλα να έχει και υψηλή ανθεκτικότητα στις εξωτερικές καιρικές συνθήκες όπως βροχή, χιόνι, θερμοκρασιακές μεταβολές, διαφορική διαστολή μεταξύ των πλακιδίων και του υποστρώματος αλλά και στις μικρές μετατοπίσεις του κτιρίου κ.α.

Υπάρχουν πολύ κανονισμοί και πρότυπα για την τοποθέτηση πλακιδίων όπως το Ευρωπαϊκό Πρότυπο ΕΝ 12004:2003, το οποίο κατατάσσει σε διάφορες κατηγορίες (C1, C1,T, C1E, C2E, C2T, C2G, D1E, D2E, D2TE, RG,…) τις κόλλες και τα συνδετικά κονιάματα και το  Ευρωπαϊκό Πρότυπο EN 13888:2002 για τα συστατικά (ενώσεις) των συγκολλητικών ουσιών. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι τόσο για τις μεθόδους εφαρμογής όσο και για τα τεχνικά χαρακτηριστικά των συγκολλητικών ουσιών, μπορεί να υπάρχουν κάποιες διαφορές ανάμεσα στους ισχύοντες κανονισμούς κάθε κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επίσης πριν την εφαρμογή των συγκολλητικών ουσιών θα πρέπει να διαβάζονται οι οδηγίες που αναγράφονται στην συσκευασία της εκάστοτε συγκολλητικής ουσίας από τον κατασκευαστή της.

1.7.  Επικόλληση ταπετσαρίας και άλλων παρόμοιων επικαλύψεων τοίχου σε εσωτερικούς χώρους

Η επικόλληση ταπετσαρίας ή άλλων παρόμοιων υλικών είναι μία σχετικά εύκολη εφαρμογή χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις, κατά συνέπεια χρησιμοποιούνται πολλών ειδών συγκολλητικές ουσίες.

• Για ταπετσαρίες, η πιο συνηθισμένη τεχνική σε όλη την Ευρώπη είναι η χρήση κόλλας υπό μορφή πούδρας με βάση ρητίνες κυτταρίνης (cellulosic resins) (μεθυλική κυτταρίνη, καρβόξυ μεθυλική κυτταρίνη - methyl cellulose or carboxy methyl cellulose). Άλλη τρόπος επικόλλησης είναι με χρήση κόλλας η οποία διαλύεται σε νερό πριν την εφαρμογή. Το στερεό περιεχόμενο είναι σε πολύ μικρό ποσοστό: 2-4% ανάλογα πάντα με τα χρησιμοποιούμενα πολυμερή. Η υγρή συγκολλητική ουσία απλώνεται στην πίσω επιφάνεια της ταπετσαρίας και αφήνεται για 10 λεπτά πριν επικολληθεί στον τοίχο, έτσι ώστε το νερό της κόλλας να απορροφηθεί και να διογκώσει την ταπετσαρία κατά 1-2%. Στη συνέχεια η ταπετσαρία επικολλάται στον τοίχο. Μετά από 24 ώρες το νερό εξατμίζεται και η ταπετσαρία επιστρέφει στις κανονικές διαστάσεις της. Με αυτόν τον τρόπο αποφεύγονται τυχόν ζάρες ή εγκλεισμοί αέρα στο πίσω μέρος της ταπετσαρίας κατά την επικόλληση της στον τοίχο.

•  Για βινυλικές ή υφασμάτινες επενδύσεις τοίχου, η συγκόλληση αυτών γίνεται δια μέσου έτοιμων συγκολλητικών ουσιών κυρίως βινυλικών ή ακρυλικής διασποράς ή ΕVA (βλέπε σχήμα 12)

2.  Άλλες εφαρμογές συγκολλητικών ουσιών σε εσωτερικούς χώρους

2.1.  Επικόλληση γύψινων

Στο παρελθόν η τοποθέτηση γύψινων στοιχείων γινόταν με την βοήθεια καρφιών ή με βίδες πάνω σε ξύλινες βάσεις / σκελετούς. Σήμερα, η τοποθέτηση των γύψινων γίνεται με επικόλληση είτε πάνω σε ξύλινους σκελετούς είτε απευθείας σε σκυρόδεμα ή τοίχους (σοβά).

Η κόλληση τους γίνεται με χρήση συγκολλητικής ουσίας βάσεως οργανικών διαλυτών μαστίχης νεοπρενίου ή SBR, η οποία εφαρμόζεται με πιστόλι χειρός φυσιγγίων.

Για την συγκόλληση γυψοσανίδων (καθώς και μοριοσανίδων ή κοντραπλακέ) μεταξύ τους χρησιμοποιούνται είτε έτοιμες πάστες συγκολλητικής ουσίας (βάσης καρβοξυ μεθυλοκυτταρίνης  ή γαλακτώματος PVAc με πληρωτικό υλικό ανθρακικό ασβέστιο) είτε σκόνη γύψου ειδικά διαμορφωμένη με πρόσθετα τα οποία επιβραδύνουν την σκλήρυνση του γύψου ή πρόσθετα που ελέγχουν τα ρεολογικά χαρακτηριστικά (λεπτότητα/ ιξώδες κόλλας) της συνδετικής κονίας όταν αυτή αναμειγνύεται με το νερό μίξης.

2.2.  Συγκολλητικές ουσίες ταράτσας / στέγης και ταινίες συγκόλλησης

Στην ενότητα αυτή δεν γίνεται αναφορά στα συνήθη παραδοσιακά προϊόντα στέγης με άσφαλτο όπως ασφαλτόπανα ή αλουμινόφυλλα αλλά γίνεται σύντομη αναφορά στην συγκόλληση νέων σύνθετων υλικών δόμησης / κατασκευής όπως μεμβρανών και γενικότερα εύκαμπτων συστημάτων των οποίων η τεχνολογία ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα στεγανοποιητικά υλικά, υπάρχει άλλη ενότητα των δομικών υλικών που έχει εκπονηθεί από την αρμόδια ομάδα εργασίας.

Η σύγχρονη τεχνολογία συστημάτων μόνωσης και στεγανοποίησης ταράτσας / στέγης περιλαμβάνει: φράγματα υδρατμών, πλάκες μόνωσης όπως αφρούς PU και μεμβράνες πολυμερούς ή καουτσούκ ελαστικού τα οποία συγκολλούνται πάνω στις πλάκες μόνωσης. Με τον παραπάνω σύστημα εξασφαλίζεται η μόνωση της στέγης χωρίς την χρήση των παλαιών συστημάτων μόνωσης με χρήση συμβατικής τεχνολογίας δομικών υλικών (ορυκτά υλικά: τσιμεντόπλακες, χαλίκι, τσιμεντοκονίες) που επέφεραν επιπρόσθετο φορτίο στην κατασκευή.

Η τοποθέτηση τέτοιων συστημάτων μόνωσης γίνεται είτε με χρήση μηχανικών συνδετήρων, είτε μέσω θερμοκολλήσεων όπως με φλόγιστρα ή με κόλλες.

Οι μεμβράνες από PVC χρησιμοποιούνται ευρύτατα σε χώρες της Ευρώπης και κολλιούνται με χρήση πολυουρεθανικών συγκολλητικών ή συγκολλητικές ενώσεων κυανίου (nitrile adhesives). Η κόλληση των μεμβρανών γίνεται είτε σε όλη την επιφάνεια τους είτε στις ραφές. Συνήθως για χρήσεις υψηλών απαιτήσεων (κλίσεις, λιμνάζοντα νερά, άλατα, παγετός) συνιστάται, η συγκολλητική ουσία να εφαρμόζεται σε όλη την επιφάνεια της μεμβράνης έτσι ώστε να ελαχιστοποιείται ο κίνδυνος αστοχίας της μεμβράνης. Επιπρόσθετα, στις ραφές των μεμβρανών γίνεται πρόσθετη επάλειψη συγκολλητικών πολυουρεθάνης  ή ελαστικών κυανίου, για την αποφυγή αστοχιών λόγω αποξήλωσης της μεμβράνης. 

3.  Συγκόλληση Πλακιδίων

Παλαιότερα η κύρια μέθοδος συγκόλλησης πλακιδίων ήταν με τσιμεντοκονία, η χρήση της οποίας έχει μειωθεί σημαντικά λόγω των μειονεκτημάτων που παρουσιάζει όπως:

• Δεν είναι δυνατή η επικόλληση πλακιδίων σε μια σειρά νέων υλικών όπως γυψοσανίδες, κόντρα πλακέ θαλάσσης  κτλ)

• Δεν υπάρχει σταθερή ποιότητα υλικού σε όλο το εύρος της εφαρμογής.

• Είναι δύσκολη η σωστή παρασκευή του κονιάματος ώστε να είναι ταυτόχρονα εύπλαστο και συγκολλητικό).

• Είναι δύσκολος ο σωστός υπολογισμός της ποσότητας συγκολλητικού κονιάματος που τοποθετείται στη ράχη του πλακιδίου καθώς δεν υπάρχει δυνατότητα για διορθωτικές κινήσεις κατά την τοποθέτηση

• έλλειψη αντιπαγετικότητας

Σήμερα τα πλακάκια επικολλούνται κατά κανόνα με λεπτή στρώση συγκόλλησης με κατάλληλες κόλλες πλακιδίων. Έτσι εξασφαλίζεται:

Ανθεκτικότητα σε εφαρμογές που χαρακτηρίζονται από μεγάλες θερμοκρασιακές μεταβολές (καύσωνας, παγετός)

Γρήγορη και εύκολη τοποθέτηση

Δυνατότητα επιδιόρθωσης κατά την διαδικασία συγκόλλησης 

Επίτευξη απολύτων ευθειών και πολύ καλού αισθητικού αποτελέσματος

Σταθερή ποιότητα υλικού σε όλο το εύρος εφαρμογής.

Οι κόλλες μπορεί να είναι ενός ή δύο συστατικών.

Σύμφωνα με τα Ευρωπαϊκά Πρότυπα ΕΝ 12004 και ΕΝ 13888, προκειμένου ο καταναλωτής να αναγνωρίζει εύκολα σε ποια κατηγορία σύστασης, καταλληλότητας και ποιότητας ανήκει το προϊόν που θα χρησιμοποιήσει, ακολουθούνται οι πιο κάτω κανόνες για την κατάταξη των κολλών (ΕΝ 12004):

1.       Οι κόλλες χωρίζονται σε τρεις τύπους ανάλογα τη χημική τους σύνθεση, C = Βάσεως τσιμέντου, D = Διασποράς, R = Ρητινών χημικής αντίδρασης.

2.       Ανάλογα με τα τεχνικά χαρακτηριστικά της κάθε κόλλας προσθέτουμε απαραιτήτως και τα εξnς: Για κανονικές κόλλες «1», για ενισχυμένες «2», για κόλλες ταχυστέγνωτες «F», για κόλλες με παρατεταμένο ανοιχτό χρόνο «Ε» και για κόλλες με μηδενική ολίσθηση «Τ». Π.χ. C2T, C1F, D1TF.

Οι απλές κόλλες πλακιδίων (βάσεως τσιμέντου) δεν έχουν ιδιαίτερες αντοχές σε συνθήκες παγετού, και έχουν ιδιαίτερα μειωμένες αντοχές σε συνθήκες θλίψης, εφελκυσμού και πρόσφυσης. Έχουν ελάχιστο χρόνο διόρθωσης και μη ικανοποιητικές αντοχές σε χημικές προσβολές  και συστολοδιαστολές του υποστρώματος.

Στις ακρυλικές κόλλες πλακιδίων υπάρχει προσθήκη ειδικών οικοδομικών ρητινών που εξασφαλίζουν την ανθεκτικότητα σε ακραίες θερμοκρασίες, ικανοποιητικούς χρόνους επιδιόρθωσης, μεγάλες αντοχές σε χημικές προσβολές. Επίσης εμφανίζουν μετά τη τοποθέτηση μεγάλες αντοχές σε θλίψη, αποκόλληση και εφελκυσμό.

Ο τύπος της κόλλας που επιλέγεται κάθε φορά εξαρτάται από την εφαρμογή για την οποία προορίζεται. Συγκεκριμένα εξετάζονται:

Υλικό προς συγκόλληση

Υπόστρωμα επί του οποίου γίνεται η συγκόλληση

Εσωτερικός/εξωτερικός χώρος

Απαιτούμενη στεγανότητα

Θερμοκρασιακές μεταβολές

Φορτία – κραδασμοί

Κόστος 

4. Γενικές οδηγίες για την τοποθέτηση πλακιδίων

Για την σωστή κόλληση πλακιδίων σε διάφορες επιφάνειες πρέπει να ακολουθούνται μερικοί βασικοί κανόνες:

Σαθρά υποστρώματα πρέπει να εξυγιαίνονται πριν την τοποθέτηση πλακιδίων.

Ανεξαρτήτως υλικού κατασκευής (μπετόν, γυψοσανίδες, σοβάδες) καθαρίζουμε την επιφάνεια πολύ καλά από σκόνες, λάδια, υπολείμματα χρώματος  κλπ.

Οι κουβάδες ανάμιξης των υλικών πρέπει να είναι καθαροί και από υλικό που καθαρίζεται εύκολα. Η χρησιμοποίηση μεταλλικών μη γαλβανισμένων σωστά ή με προβλήματα (π.χ. σκουριές) τενεκέδων κατά την ανάμιξη της κόλλας μπορεί να επηρεάσει το υλικό εξαιτίας αλκαλικών στοιχείων και ρύπων που αυτές συγκεντρώνουν (π.χ. αλλοιώσεις στο χρώμα και την υφή, ανεπιθύμητες χημικές αντιδράσεις στη μάζα της κόλλας κτλ).

Μετά το πέρας των εργασιών της ημέρας πρέπει να γίνεται καθαρισμός των εργαλείων από υπολείμματα υλικών. Σπάτουλες και κουβάδες με σκουριές  ή  φέρουσες υπόλοιπα υλικών από προηγούμενες χρήσεις, είναι δυνατό να επιφέρουν αλλαγή του χρώματος σε ευαίσθητα χρωματικά υλικά όπως π.χ. ο αρμόστοκος. Επίσης μεταφορά σκόνης ή παλαιοτέρων υπολοίπων σε μορφή σβόλων μπορούν να επηρεάσουν την εφαρμογή ή την συμπεριφορά του υλικού κατά την εργασία (σκουπίδια στον αρμό, κενά στην μάζα της κόλλας πλακιδίων).

Προσοχή στις χημικές συσχετίσεις-ασυμβατότητες των υλικών που μπορεί να επηρεάσουν τη συγκόλληση (σε αλκαλικά υπόβαθρα χρησιμοποιείται κατάλληλο primer). π.χ.  Αποφεύγεται η εφαρμογή απευθείας σιλικόνης σε επιφάνεια από μπετόν και στη συνέχεια η τοποθέτηση πλακιδίων γιατί αποκολλάται η σιλικόνη, όντας ασύμβατη με το μπετόν και στη συνέχεια είναι δυνατόν να εισχωρήσει υγρασία στο υπόβαθρο και να δημιουργήσει προβλήματα αποκόλλησης.

Δίνεται προσοχή ώστε να υπάρχει ομοιόμορφα εξομαλυσμένο υπόβαθρο ώστε να αποφεύγεται η χρησιμοποίηση υπερβολικής ποσότητας κόλλας ή αρμόστοκου για να καλυφθούν οι ατέλειες του υποστρώματος. Τα σύγχρονα υλικά δόμησης (κόλλες πλακιδίων, ακρυλικοί αρμόστοκοι, primers κλπ.) δημιουργήθηκαν με γνώμονα τη σταθερή ποιότητα υλικού καθ’ όλη τη διάρκεια εφαρμογής, την εξοικονόμηση χρόνου και την εύκολη επίτευξη λείων επιφανειών με καλό αισθητικό αποτέλεσμα.

Αναδεύεται η κόλλα με το νερό ή το ενισχυτικό – με ηλεκτρικό αναδευτήρα  ώστε να επιτευχθεί καλύτερη ομοιογενοποίηση του υλικού – ωσότου  δημιουργηθεί μια ομοιόμορφη πάστα χωρίς σβώλους. Λαμβάνονται υπόψη για την αναλογία νερού – μίγματος οι αναλογίες που δίδονται από τον κατασκευαστή της κόλλας.

Τα δόντια από τις σπάτουλες που χρησιμοποιούνται για το ’χτένισμα’ της κόλλας  στην επιφάνεια πρέπει να είναι ανάλογα με το μέγεθος του πλακιδίου. Για μικρά πλακάκια και σε εφαρμογή σε κάθετες επιφάνειες χρησιμοποιούνται σπάτουλες με μικρές χειρολαβές και μικρό διάκενο μεταξύ των δοντιών τους. Αντίστροφα γίνεται σε μεγάλα πλακίδια και μεγάλο πάχος κόλλας.

Λαμβάνεται πάντοτε υπόψη ότι το μέγιστο πάχος στην κόλλα πρέπει να είναι μικρότερο ή ίσο με το πάχος  του προς συγκόλληση πλακιδίου.

Σε βαριά πλακίδια και γρανίτες ή πέτρες χρησιμοποιείται σχετικά μικρό δόντι στις σπάτουλες και καλό γέμισμα ώστε να μην υπάρχει κενό στην μάζα της κόλλας. Το βάρος του πλακιδίου  προκαλεί πίεση στην επιφάνεια και η τάση της κόλλας να «γεμίσει» τα κενά  μπορεί να προκαλέσει «κάθισμα» του πλακιδίου.

Η επιλογή του πλάτους στον αρμό είναι ανάλογη με το μέγεθος του πλακιδίου και με την αισθητική που θέλουμε να έχει η εφαρμογή μας. Όσο μεγαλύτερο είναι το πλακάκι θα πρέπει και ο αρμός να είναι πλατύτερος.

Κατά την εφαρμογή απλώνεται τόσο υλικό, ώστε να είναι δυνατή η τοποθέτηση  σε χρόνο ικανό για την αποφυγή ‘πέτσας’ στην επιφάνεια της κόλλας

Συνιστάται κατά την τοποθέτηση να χρησιμοποιούνται αποστασιοποιητές πλακιδίων (ταυ, σφήνες, σταυρουδάκια) ώστε να είναι σταθερό το πλάτος του αρμού προκειμένου να βελτιώνεται το αισθητικό αποτέλεσμα.