ΤΕΧΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΩΝ- ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

 

 

 

 

 

 

 

 

ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΙΟΥΝΙΟΥ 2003

(ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 14:00)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:  ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Β.

 

ΘΕΜΑ:

 

 

 

ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΛΟΓΟΥ- ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΟΦΕΛΟΣ

 

ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ:

 

1.   ΔΡΑΚΑΚΗΣ

 

 

 

2.   ΚΑΛΑΪΤΖΑΚΗΣ

 

 

 

3.   ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

 

 

 

4.   ΠΡΩΤΟΝΟΤΑΡΙΟΣ

 

 

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Να ξεκινήσουμε.

 

Κος  :  Είμαι λεπτολόγος.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Δεν πειράζει. Οι πιο πολλοί λεπτολόγοι, εξάλλου, σήμερα τουλάχιστον είναι και ηλεκτρονικοί. Οπότε. Λοιπόν, να πω δυο λόγια σαν αρχή.

 

        Άσκηση επαγγέλματος του ηλεκτρονικού μηχανικού. Δηλαδή, όπως έχουμε δει, τουλάχιστον εγώ, με τον Χρήστο που βρισκόμαστε στην επιστημονική επιτροπή του ΤΕΕ.

 

        Η άσκηση επαγγέλματος για να υπάρξει, προϋποθέτει ένα πλαίσιο επαγγελματικών δικαιωμάτων. Εμείς, στον κλάδο μας, δυστυχώς δεν υπάρχουν, τουλάχιστον δεν είναι ξεκαθαρισμένα τα επαγγελματικά δικαιώματα.

 

        Αυτό συμβαίνει και σε άλλες ειδικότητες. Και πιο πολύ στις νέες ειδικότητες, των μηχανικών. Συνεπώς, από τα τελευταία, τουλάχιστον είκοσι χρόνια, που παρακολουθούμε το θέμα των μηχανικών- ηλεκτρονικών, είτε, μηχανικών ήτα ύψιλον πείτε τους, μηχανικών πληροφορικής και οτιδήποτε άλλο.

 

        Παραπάνω από εκατό ειδικότητες, συναφείς, που έχετε φέρει, εγώ αυτό που έχω, τουλάχιστον καταφέρει σαν ηλεκτρονικός- μηχανικός, μέχρι σήμερα, ήταν να είχα πάρει την άδεια ηλεκτρολόγου- μηχανικού πάσης φύσεως και κατηγορίας.

 

        Πριν από είκοσι δυο- είκοσι τρία χρόνια. Και την άδεια του ραδιο- ηλεκτρολόγου άλφα. Σαν μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών. Σαν ηλεκτρονικός μηχανικός ή σαν τίποτα ή σαν οτιδήποτε άλλο, δεν υπάρχει κάποια άδεια, που να είναι, ασκώ θεσμοθετημένα ένα επάγγελμα.

 

        Άρα, σαφώς η πολιτεία δεν έχει δώσει στον κλάδο αυτό, των νέων μηχανικών, τα δικαιώματα που παρέχει σε ορισμένες άλλες ειδικότητες, που είναι πιο παλιές.

 

        Δεν έχει γίνει αντιληπτό ότι, ίσως μάλλον, ή δεν έχει επαρκώς εκμεταλλευθεί αυτό το γεγονός, ότι η επιστήμη της πληροφορικής και επικοινωνιών είναι αυτόνομο και αυτοδύναμο γνωστικό αντικείμενο.

 

        Αυτό το οποίο υπάρχει τώρα και κάπου μας κάνει να έχουμε μια ελπίδα, είναι ο νόμος είκοσι οκτώ εξήντα επτά του 2000, που αναφερόταν στην οργάνωση και λειτουργία των τηλεπικοινωνιών και άλλες διατάξεις.

 

        Βάσει αυτού του νόμου, υπήρχε μια δέσμευση, να ρυθμιστεί μ Προεδρικό Διάταγμα, εντός οκτώ μηνών από την θέση του, που ισχύει, τα θέματα που έχουν σχέση με τα επαγγελματικά δικαιώματα μελετών.

 

        Βέβαια, οι οκτώ μήνες έχουν γίνει τριάντα. Δεν έχει ολοκληρωθεί κάτι. Βέβαια, ένα έχει αποσταλεί στο ΤΕΕ. Ένα σχέδιο Προεδρικού Διατάγματος, που ασχολείται με το θέμα των μελετών και των επαγγελματικών δικαιωμάτων.

 

        Το ΤΕΕ και η επιτροπή μας είχα εκφραστεί, κατ’ αρχήν θετικά, σε αυτό το σχέδιο νόμου. Υπήρξαν κάποιες παρατηρήσεις. Και θα είναι ευχής έργόν να προχωρήσει, να γίνει, να θεσμοθετηθεί, να γίνει νόμος του κράτους.

 

        Εκτός, βέβαια, από ή αν θέλετε ή μη ύπαρξη αυτού του νόμου, συσσωρεύει διαρκώς προβλήματα, όπως είναι στην εκπαίδευση. Όπως είναι στις μελέτες.

 

        Γιατί, ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα, είναι ότι το καινούργιο το σχέδιο νόμου για τις μελέτες, ότι οι τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών δεν υπάρχουν.

 

        Σημαντικό, βέβαια, βήμα θα ήτανε αν το ΤΕΕ προχωρούσε, όπως τουλάχιστον η επιστημονική επιτροπή ηλεκτρονικών είχε προτείνει εδώ και τουλάχιστον έντεκα μήνες, στην σύσταση ενός τμήματος πληροφορικής και επικοινωνιών, με διασφάλιση της λειτουργικής και οικονομικής του αυτονομίας.

 

        Βέβαια, το ΤΕΕ, θα μπορούσε να διεκδικήσει πιο έντονα εκπροσωπήσεις που δικαιούται στον χώρο των τεχνολογιών πληροφορικής και να αξιοποιήσει τους μηχανικούς, σχετικούς με τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών που διαθέτει.

 

        Ο οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, σήμερα είναι σίγουρα πάνω από πέντε χιλιάδες. Και με το ρυθμό που τελειώνουνε θα είναι ο κλάδος με την μεγαλύτερη ανάπτυξη τα επόμενα χρόνια.

 

        Γιατί δημιουργούνται διαρκώς νέες σχολές. Από τις οποίες αποφοιτούν νέοι μηχανικοί. Εγώ, σαν γενικές γραμμές, αυτά ήθελα να πω.

 

        Στόχος μας είναι να φτιάξουμε ένα συμπέράσμα το οποίο, τα συμπεράσματα μας να καταγράψουμε, που θα παρουσιαστούν στην λήξη του τριημέρου, την Τετάρτη.

 

        Και γι αυτό, θα έλεγα ο Χρήστος να πάρει τον λόγο για την συνέχεια. Ο κύριος Κακλαμάνης.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Καλά, κατ’ αρχήν, εντάξει εμείς υποτίθεται ότι είχαμε τώρα το απόγευμα τρεις, κατά κάποιο τρόπο ξεχωριστές, τρία ξεχωριστά κομμάτια.

 

        Δηλαδή, το πρώτο ήταν μια συζήτηση με θέμα παιδεία και άσκηση του επαγγέλματος του ηλεκτρολόγου- ηλεκτρονικού μηχανικού προς το δημόσιο όφελος.

 

        Μετά από αυτό θα ήταν η άσκηση του επαγγέλματος, συγκεκριμένα, του ηλεκτρολόγου- ηλεκτρονικού μηχανικού, προοπτικές και προκλήσεις.

 

        Και τέλος μια γενική συζήτηση. Προφανώς τα κάνουμε όλα μαζί. Και αναφερόμαστε σε όλα. Ήδη, έχουν κατατεθεί, τουλάχιστον μια που διαβάσαμε, την διαβάσαμε όλοι.

 

        Συμφωνώ απολύτως με όσα είπε ο Βασίλης. Θέλω να σημειώσω λίγα, κατ’ αρχήν κάποια πράγματα στο κομμάτι της παιδείας. Η οποία ήταν και στο πρώτο θέμα των ομιλιών.

 

        Και πριν από το θέμα της άσκησης του επαγγέλματος. Και τώρα, στο θέμα της παιδείας, πως δηλαδή πρέπει να είναι δομημένη η παιδεία των μηχανικών και για τεχνικούς- επαγγελματικούς λόγους και για το δημόσιο όφελος και για την άσκηση του επαγγέλματος.

 

        Ιστορικά, το κυριότερο πρόβλημα που έχει ο τομέας μας είναι ότι είναι μια νέα επιστήμη. Επομένως, έχει το εγγενές πρόβλημα που έχει οποιαδήποτε νέα επιστήμη, στην φάση που ακόμα είναι νέα, ότι δεν αναγνωρίζουν εύκολα οι υπόλοιποι, ότι είναι αυτόνομη επιστήμη, ότι είναι αυτόνομο γνωστικό αντικείμενο.

 

        Και ότι, κατά συνέπεια, τι σημαίνει αυτό για το πως, από ποιους και προς ποιους πρέπει να διδάσκεται. Επειδή, συνήθως, όλες οι νέες επιστήμες έχουν τις ρίζες τους σε κάποιες άλλες επιστήμες.

 

        Συνήθως πάντα έχουν τις ρίζες τους σε κάποιες άλλες επιστήμες, που έχουν συγγενή μαθήματα με αυτές και συγγενή γνωστικά αντικείμενα, με κάποιες από αυτές, τα όρια, που είναι ξεχωριστό το αντικείμενο και που υπάρχουν κάποια βασικά πράγματα που είναι αποκλειστικά αυτής της επιστήμης είναι δυσδιάκριτα, ιδίως σε μεταβατικές περιόδους.

 

        Φερ’ ειπείν, εμείς τώρα ζούμε, και συγκεκριμένα στην Ελλάδα αλλά μέχρι πρόσφατα και διεθνώς, μια φάση όπου, ας πούμε, οι μεγαλύτεροι δεν, και εκείνο που διδάσκουν πολλές φορές αλλά και εκείνοι που σπουδάσανε παλιά, δεν είχανε σπουδάσει σε αυτόνομες σχολές μηχανικών ήτα ύψιλον ή τμημάτων πληροφορικής.

 

        Και για αυτό είναι πολύ σημαντικό να αντιμετωπίζουν με πολύ προσοχή το περιεχόμενο του προγράμματος σπουδών στα τμήματα πληροφορικής και σε αυτά τα μηχανικών ηλεκτρονικών υπολογιστών.

 

        Με πολύ έντονο βλέμμα στο θέμα του αυτόνομου αντικειμένου. Επιπλέον, ευτυχώς ή δυστυχώς, ο τομέας μας έχει ένα άλλο χαρακτηριστικό.

 

        Το οποίο δεν είναι απαραίτητα χαρακτηριστικό καινούργιων επιστημών. Στο κομμάτι που είναι εφαρμοσμένο, δηλαδή, έχουμε μια εφαρμοσμένη πλευρά τους, όλοι οι μηχανικοί, συμπίπτει με μια πολύ συχνή και ταχεία εξέλιξη της αντίστοιχης τεχνολογίας.

 

        Αυτό δεν είναι προφανές. Ότι θα μπορούσε να συμβαίνει πάντα σε μια νέα επιστήμη. Δηλαδή, όταν δημιουργήθηκε ουσιαστικά η επιστήμη της χημείας, στην αρχή του αιώνα, δημιουργήθηκε μια ταχεία διαπλάτυνση και εμβάθυνση του αντικειμένου.

 

        Καθώς δημιουργούνται καινούργια θέματα που θα μπορούσαν να αναπτύξει κανένας, οι επιστήμονες δηλαδή, με ταχύ ρυθμό ανακάλυπταν καινούργιες πτυχές του φαινομένου, των φαινομένων των αντίστοιχων που μελετούσαν.

 

        Που είναι αναμενόμενο σε καινούργιες επιστήμες. Συμβαίνει και αυτό στην δικιά μας την επιστήμη. Απλώς εργασία, τα τελευταία τριάντα- σαράντα χρόνια δημιουργούνται καινούργια κομμάτια γνώσης.

 

        Βασικής γνώσης, βασικών αρχών που διέπουν, που διέπουν τον τομέα μας. Αλλά, παράλληλα, συμβαίνει και μια ταχύτατη εξέλιξη της αντίστοιχης τεχνολογίας.

 

        Αυτό δεν ήταν καθόλου προφανές. Υπάρχει μια, αυτό δημιουργεί ένα παραπάνω πρόβλημα. Εκεί, δηλαδή, που ήταν μια καινούργια επιστήμη, που αγωνίζεται να καθιερωθεί, με τα βασικά της μαθήματα, τις βασικές της αρχές, σαν βασικό αντικείμενο.

 

Υπάρχει πίεση από την ταχύτατη εξέλιξη της τεχνολογίας να δίνεται βάση στο ότι είναι η  τελευταία τεχνολογία, η οποία έχει σχέση με το τι γίνεται στην κοινωνία.

 

Το οποίο κάνει, στην οικονομία, το οποίο, θα το πω και αργότερα, σε δεύτερο γύρο, είναι τελείως λάθος να δίνεται βάση σε θέματα παιδείας, σε αυτά τα πράγματα.

 

Οπότε υπάρχουν αυτές οι δυο αντίρροπες δυνάμεις, που μέσα στο πανεπιστήμιο σε σχέση με το τι πρέπει να διδάσκεται. Και από την άλλη, επιτείνει αυτή την σύγχυση, του ποιος είναι πληροφορική και ποιος δεν είναι.

 

Που έτσι κι αλλιώς θα υπήρχε, επειδή είναι καινούργια επιστήμη. Σε σχέση με το ότι είναι πολύ εύκολο, μια καινούργια γνώση σε ένα πολύ τελευταίο πράγμα να το ξέρει ο οποιοσδήποτε.

 

Στο επίπεδο του περιοδικού σχεδόν. Ενώ στην πραγματικότητα δεν ξέρει απολύτως τίποτα. Το ποιος είναι, εντάξει αυτό ακραίο παράδειγμα, το πως ακριβώς δουλεύει το Excess επτά μηδέν ή το Word οκτώ είκοσι ένα.

 

Δεν έχει καμία σχέση με το ποιος είναι μηχανικός, ποιος δεν είναι και ποιος είναι επιστήμονας της πληροφορικής. Επομένως, ταυτόχρονα υπάρχει πίεση, πάλι ανεξάρτητα από δικαιώματα, και αυτό είναι παγκόσμια η πίεση, από πλευράς των βιομηχανιών και των, γενικά της οικονομίας.

 

Οι απόφοιτοι των σχολών να είναι έτοιμοι να πάνε να δουλέψουν σε κάποια δουλειά. δηλαδή, να έχουν τα προσόντα ακριβώς, να έχουν τα προσόντα που χρειάζονται ώστε από το πανεπιστήμιο να πανε μέσα, στην θέση της δουλειάς.

 

Τι προσόντα και τι δουλειά, έχει σχέση με την κατάσταση της οικονομίας σε κάθε χώρα. Και με το πως υπήρχε, παγκόσμια κατανέμεται η εργασία και η οικονομία.

 

Αυτό, επίσης είναι ένα τεράστιο λάθος. Και είναι το πράγμα που οι ακαδημαϊκοί πρέπει να στυλώνουν τα πόδια τους όσο πιο πολύ μπορούν.

 

Δεν είναι δουλειά του πανεπιστημίου να δίνει υπαλλήλους στις εταιρείες. Αυτό είναι δουλειά των εταιρειών. Να προετοιμάζουν τους επιστήμονες για να είναι υπάλληλοι τους.

 

Εδώ ίσως είναι δικιά μου θέση. Αλλά την πιστεύω ακράδαντα. Η δουλειά του πανεπιστημίου, της παιδείας, και ειδικότερα του δημόσιου πανεπιστημίου, που επιδοτεί την παιδεία, είναι να βγάζει επιστήμονες.

 

Να βγάζει ανθρώπους που ξέρουν τις βασικές αρχές, στον τομέα τους και στην επιστήμη τους. Είναι δύσκολο, όπως επανέλαβα αυτό, είναι δύσκολο εκείνους που ξέρουνε να βρεθεί στον δικό μας τον τομέα, από ένα- δυο σημεία ,σε αυτά που είναι.

 

Και έτσι ώστε αυτά τα άτομα, μετά να έχουν την ικανότητα, από μόνα τους να μπορούν να προσαρμοστούν στις συνθήκες της οικονομίας. Φυσικά, δεν είναι άσπρα- μαύρα αυτά τα πράγματα.

 

Πάντα μέσα στα πανεπιστήμια θα υπάρχουν και κάποια μαθήματα επιλογής, τα οποία να δείχνουν έτσι, να εξοικειώνουν με την εκάστοτε πραγματικότητα.         

 

      Αλλά δεν μπορεί ποτέ εκεί να είναι το βάρος. Και είναι τρέλα πολλές φορές, γιατί το βλέπει κάνείς. Ίσως μειοψηφικά, σαν άποψη, μέσα στα πανεπιστήμια. Πω, πω, να βάλουμε το τάδε καινούργιο μάθημα στην τηλεματική, στο ηλεκτρονικό εμπόριο, στο άλφα, στο βήτα, στο γάμα.

 

        Την στιγμή που αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Δεν πειράζει να τα μάθει κανένας. Καλό είναι να υπάρχουν κι αυτά, αλλά η ουσία είναι τα άλλα, τα βασικά.

 

        Επίσης, υπάρχει η λάθος άποψη, κατά την γνώμη μου, σχετική με αυτήν, ότι αφού υπάρχει η εξέλιξη της τεχνολογίας, πρέπει να συνεχώς να μαθαίνεται το τελευταίο πράγμα.

 

        Ακριβώς, σε σχέση με το ή ανάποδα, πρέπει να δημιουργείται υποδομή για να μπορεί να υπάρχει μια δια βίου εκπαίδευση του μηχανικού, του επιστήμονα, με την συνεχή εξέλιξη της τεχνολογίας.

 

        Επίσης τεράστιο λάθος άποψης. Δεν είχε καμία δουλειά ο μηχανικός και το δημόσιο πανεπιστήμιο να δείχνει τέτοιο, να αντιμετωπίζει έτσι την εξέλιξη της τεχνολογίας.

 

        Αυτό θα συμβεί μόνο οριακά. Η δουλειά έχει νόημα, η δια βίου εκπαίδευση, εκεί που χρειάζεται να αλλάξουν οι ειδικότητες. Δηλαδή, εκεί που κάποιος έχει μάθει κάτι που του είναι τελείως άχρηστο.

 

        Από πλευράς ειδικότητας, καθαρά. Αλλάζει οριακά η τεχνολογία, βήμα- βήμα, στην κατεύθυνση του κάθε επιστήμονα, η δουλειά του δημόσιου πανεπιστημίου είναι να έχει βγάλει τέτοιους επιστήμονες που μόνοι τους μπορούν να καταλάβουν την καινούργια τεχνολογία.

 

        Εγώ όταν είχα σπουδάσει στην Αμερική, κάναμε μάθημα, μάθημα, μάθημα σους υπολογιστές και δεν έβλεπα μάθημα σε κάποιες γλώσσες.

 

        Σε Quortram, σε C, σε Pascal. Λέω, πότε θα μάθουμε καμία γλώσσα; Δεν υπάρχει μάθημα σε γλώσσα εδώ πέρα. Άμα είσαι φοιτητής του πανεπιστημίου την γλώσσα θα την μάθεις από το μάνιουαλ.

 

        Και φυσικά την επόμενη χρονιά υπήρχε μάθημα, ξέρω γω, σε (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο) ή σε κάτι άλλο τα οποία εξυπακούεται ότι έπρεπε να ξέρεις την γλώσσα, να την μάθεις μέσα σε μια βδομάδα μέσα από ένα μάνιουαλ.

 

        Βλέπουμε ένα τελείως ανάποδο πράγμα, πολλές φορές. Το οποίο έχει τεράστια σχέση με το ότι πανε και εμφανίζονται όλοι αυτοί που ακριβώς παραπονιόμαστε ότι δεν ξέρουνε.

 

        Που, απλώς, ξέρουνε μόνο την γλώσσα. Το οποίο δεν έχει καμία σχέση με το να είσαι μηχανικός ηλεκτρονικός. Θέλω να τονίσω, τώρα, τα δυο συγκεκριμένα πράγματα, που θεωρώ ότι είναι πολύ βασικά, επιστημονικά, στον τομέα μας.

 

        Και μας κάνουν να είμαστε πάρα πολύ σημαντική επιστήμη. Το ένα είναι  ένα περίεργο πράγμα που λέγεται λογισμικό. Το οποίο είναι, κατά κάποιον τρόπο, σε όλους τους τομείς των μηχανικών αντιμετωπίζουμε, σε όλες τις ειδικότητες των μηχανικών, αντιμετωπίζουμε με τον ένα τρόπο ή τον άλλο αυτό που λεμε πολύπλοκά συστήματα.

 

        Κόμπλεξ σύστεμς. Ο κάθε μηχανικός, που για να είναι καλός και στην δουλειά του ή ανάποδα, στο αντικείμενο του, πρέπει να ξέρει να αντιμετωπίσει το αντίστοιχο πολύπλοκο σύστημα, που έχει σχέση με την δουλειά του.

 

        Σκεφθείτε το σε επίπεδο πολυκατοικίας, της ηλεκτρονικής συσκευής ή ηλεκτρικής συσκευής, ακόμη και του μηχανήματος. Εκείνο που συμβαίνει σε άλλους τομείς των μηχανικών, αυτό το πολύπλοκο σύστημα είναι σε μια –πολύ συγκεκριμένη κλίμακα.

 

        Τα εξαρτήματα του είναι συγκεκριμένης κλίμακας και όλο το σύστημα είναι συγκεκριμένης κλίμακας. Περίπου. Στο λογισμικό, έχει περίπου όλα, όλες τις δυνατές κλίμακες ταυτόχρονα.

 

        Μπορεί δηλαδή και η συμπεριφορά του συστήματος να είναι, και η επίπτωση, οι επιπτώσεις του, και οι ιδιότητες του να είναι σε όλες τις δυνατές κλίμακες και ταυτόχρονα τα κομμάτια του να είναι σε διαφορετικές κλίμακες.

 

        Και η μελέτη του να είναι σε όλες τις δυνατές κλίμακες. Κατά κάποιο τρόπο, δεν θέλω να σταθώ πολύ, είναι η κατά την γνώμη μου και πολλών άλλων επιστημόνων στον τομέα μας, η βαθιά μελέτη του πως κάνεις  το λογισμικό, το δομημένο λογισμικό και τα ινστράκτιονς, κατά κάποιο τρόπο, είναι μια μετα- επιστήμη, των πολύπλοκων συστημάτων.

 

        Και κατά την  γνώμη μου, είναι μετα- επιστήμη, σχεδόν, του επαγγέλματος του μηχανικού. Και φυσικά, παρένθεση, επίσης δεν καταλαβαίνουν καθόλου όλοι αυτοί.

 

        Το δεύτερο κομμάτι, το οποίο είναι τελείως στην καρδιά της επιστήμης μας, είναι αυτό το κομμάτι το οποίο έχει  και την ρίζα του στα μαθηματικά. Ο τομέας μας τις ρίζες του έχει στα μαθηματικά, στους ηλεκτρολόγους,  ξέρω γω, και στους φυσικούς.

 

        Έχει σχέση με την μελέτη των αλγορίθμων και της θεωρίας της πολυπλοκότητας. Που είναι μια πολύ βαθιά θεωρία, του τι γίνεται να υπολογιστεί, τι δεν μπορεί να υπολογιστεί, είναι εύκολο να υπολογιστεί, είναι δύσκολο να υπολογιστεί.

 

        Με όλη την αντίστοιχη προσπάθεια του ανθρώπινου πνεύματος, τα τελευταία τριάντα- σαράντα χρόνια, να τα μοντελοποιήσει αυτά τα προγράμματα, ώστε να μπορέσει να τα εκφράσει.

 

        Με τρόπους που, εδώ και εκατό χρόνια, ήταν αδύνατοι. Πολλοί ξέρουμε ότι εδώ και εκατό χρόνια ο Χίλμπερτ είχε κάνει ερωτήσεις, ήταν οι μεγαλύτερες μαθηματικές ερωτήσεις του αιώνα.

 

        Μεταξύ των άλλων ήταν, μπορεί να υπολογιστεί το πολυώνυμο του πολυωνύμου τέταρτου βαθμού, σαν ανοιχτό πρόβλημα. Και όλοι οι μεγάλοι μαθηματικοί, εδώ και εκατό χρόνια, το θεωρούσαν ότι είναι ένα ανοικτό πρόβλημα, το οποίο δεν μπορεί να λυθεί.

 

        Ο δικός μας κλάδος, εξήντα χρόνια αργότερα, μπόρεσε να μοντελοποιήσει τι σημαίνει αυτή η ερώτηση και να δώσει την κατεύθυνση προς την απάντηση, που το γνωρίζουμε όλοι σαν (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

        Αυτά τα δυο κομμάτια με όλα όσα έρχονται από πίσω είναι στην καρδιά των βασικών μαθημάτων, που πρέπει να διδάσκονται μέσα στις σχολές μας και πρέπει να τα ξέρουν όλοι όσοι τελειώνουν και να τα γνωρίζουν σαν βάση, στην επιστήμη των ηλεκτρονικών.

 

        Πρέπει, επίσης, να διδάσκονται όλα μαζί. Δηλαδή, αυτό έχει σχέση και με την παιδεία και μετά τις ειδικότητες. Είναι τελείως λάθος το σπάσιμο των ειδικοτήτων μιας καινούργιας επιστήμης.

 

        Εμείς είμαστε, είναι άλλο πράγμα η διεύρυνση του αντικειμένου, έχει και αυτό σχέση, δηλαδή, οι μηχανικοί, τα ύψιλον κοινωνιών, εντάξει.

 

        Και άλλο πράγμα το σπάσιμο. Μηχανικοί τα ύψιλον. Αρχή λογισμικού. Μηχανικοί επικοινωνιών. Για ένα  μεγαλύτερο λάθος στην ίδρυση των τμημάτων της Πελοποννήσου, δεν είναι καν το ότι γίνανε περισσότερα τμήματα.

 

        Που είναι θέμα αριθμητικό. Είναι ότι στον βωμό της δημιουργίας περισσοτέρων τμημάτων, σπάσαμε το αντικείμενο. Γι αυτό είναι τραγικό λάθος, που δηλώνει και πλήρη άγνοια του τι ακριβώς είναι το ενιαίο αντικείμενο της πληροφορικής.

 

        Και δημιουργεί πρόβλημα και στο τι είναι εκείνο το πράγμα που θα διδάσκεται μέσα. Ένας Θεός ξέρει τι θα κάνουνε. Και το μετά τι θα είναι. Φυσικά, τα αντίστοιχα επαγγελματικά δικαιώματα, τα οποία υπονοεί ότι κάτι άλλο θα είναι τα επαγγελματικά δικαιώματα των μεν και κάποια άλλα τα επαγγελματικά δικαιώματα των δε.

 

        Ανύπαρκτα, βέβαια, προς το παρόν. Όπως έχουμε πει. Κατά την γνώμη μου, τα τμήματα μηχανικών, τα ύψιλον, πρέπει να παραμείνουν ενιαία.

 

        Να έχουν μαθήματα όλες αυτές τις ειδικότητες. Και εντάξει, μπορεί, εγώ δεν νομίζω ούτε καν να υπάρχουν ροές μέσα σε αυτά τα πράγματα.

 

Αυτό, όμως, είναι από τα πράγματα που θα εξελιχθεί σιγά- σιγά στο μέλλον. Ειδικότερα, φυσικά,  υπάρχουν και λόγω ιστορικής ιστορίας και δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Είναι και στο εξωτερικό.

 

Υπάρχουν μέσα στα τμήματα των μηχανιών ηλεκτρολόγων. Αλλά πάλι σαν ανεξάρτητη κατεύθυνση. Έχουν πολύ στενή σχέση, ιδίως το κομμάτι του χαρντγουέαρ, με τους ηλεκτρολόγους.

 

Κος          :       (Ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

 

 

(Διάλογοι)

 

 

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Κοίταξε, χρωματισμούς δεν πειράζει να έχει ένα τμήμα. Ιστορικά. Μπορεί να συσταθούν τμήματα φιλοσοφικά, τμήματα λογοτεχνίας. Υπάρχουν στο εξωτερικό τμήματα αγγλικής λογοτεχνίας.

 

        Μπορεί το ένα τμήμα εδώ να έχει πέντε ειδικούς στον Σαίξπηρ. Δεν έλεγε, όμως, το τμήμα του, είμαι τμήμα Σαίξπηρ. Έλεγε τμήμα αγγλικής λογοτεχνίας.

 

        Μπορεί να ήταν πολύ γνωστό ότι στο τάδε τμήμα θα μάθεις πολύ καλά τον Σαίξπηρ. Μετά, δέκα χρόνια αργότερα, μπορεί να παίρνανε σύνταξη και να ερχόταν οι τρεις καλοί του επόμενου αιώνα, ας πούμε.

 

        Αντιστοίχως, γιατί νομίζω αυτό πρέπει να έχει σχέση και με εμάς. Ο χρωματισμός δεν πρέπει να είναι με ταμπέλα. Πρέπει να το όνομα του τμήματος να είναι αυτό το ενιαίο, που βγάζει αυτό το ενιαίο.

 

        Και μετά ο χρωματισμός δίνει, μπορεί να βγαίνει στην πράξη εκείνη την περίοδο κλπ. Είναι τελείως λάθος αυτό που πάμε να κάνουμε, μόνο στην Ελλάδα.

 

        Δεν το κάνουν στο εξωτερικό. 

 

Κος          :  (Ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Ναι.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Επειδή στην αρχή πρέπει να κρατήσουμε τα πρακτικά, προτείνω επί της διαδικασίας, να τελειώσει και μετά οι ερωτήσεις. Θα γίνονται, ξέρεις. Όνομα και απάντηση. Γιατί τώρα δεν μπορεί να γράψει.

 

        Και επειδή αυτά θα δημοσιευθούν, ξέρεις, αύριο, μεθαύριο, σίγουρα κάποιοι που ακούνε, αν θέλεις σημείωσε, όπου ρωτώντας και απαντώντας, και όποιος μιλάει, με το όνομα του, για να ξέρει να γράφει που θα απομαγνητοφωνεί, όποιος απομαγνητοφωνεί, γιατί έτσι δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε κάτι.

 

        Άφησε το να τελειώσει και ότι ερωτήσεις, μετά μας, μετά τι κάνουμε, σε ένα επίπεδο που θα  κρατήσουμε την διαδικασία. Μετά θα φτιάξουμε το τελικό κείμενο, εντάξει, είμαστε ελεύθεροι. Εντάξει.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Πάντως, μια και τέθηκε, στο εξωτερικό υπάρχουν τα τμήματα σάηνσες. Και συνήθως έχει σχέση με το προϊόν. Δηλαδή πολλές φορές ένα σάηενς έχει μεγαλύτερη σχέση με μαθηματικούς, ενώ τα εντζηνήερ έχουν μεγαλύτερη σχέση με ηλεκτρονικούς.

 

        Πρακτικά μπορεί, στα καλά τουλάχιστον πανεπιστήμια και στα καλά τμήματα, τα μαθήματα 80% μπορεί να είναι ίδια. Κυρίως  να υπάρχει ιστορία, τώρα που είναι λίγο περισσότερη έμφαση. Αλλά όχι απαραίτητα, στο κομπιούτερ σάηενς.

 

        Σε θέματα μαθηματικών. και τα θέματα τα εντζηνήερ έχουν μεγαλύτερη έμφαση στα χάρντουγεαρ. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου προφανές.

 

        Μπορεί να το δεις ανάλογα, είναι ανάλογα με το τμήμα. Πολλές φορές υπάρχει απλώς σχέση με ποιανού του δόθηκε δυνατότητα, απασχόλησης κλπ, να δημιουργήσει, να δημιουργήσει ένα τμήμα.

 

        Στην Ελλάδα υπάρχει αυτό όμως. Κατά την γνώμη, μου, με αυτή την έννοια, πρέπει να υπάρχει σύγκλιση. Δηλαδή, οι βασικές αρχές πρέπει να είναι ίδιες, να είναι ίδιες σε όλα τα τμήματα.

 

        Και γι αυτό πρέπει, για να προχωρήσω και στο θέμα που, να συνοψίσω αυτά που ειπωθήκανε πριν, και στο θέμα το επαγγελματικό, επίσης πρέπει να υπάρχει σύγκλιση.

 

        Δηλαδή, δεδομένης της πραγματικότητας, υπάρχουν και αυτά τα τμήματα. Ίσως αυτή η λύση είναι αυτή την στιγμή, αυτό που έχω προτείνει και στην επιτροπή επιστημονικής ειδικότητας.

 

        Να δημιουργηθεί ένα τμήμα ηλεκτρονικών μηχανικών, μηχανιών ήτα ύψιλον μέσα στο ΤΕΕ. Αυτό το τμήμα, θα μπορούν να έρθουν και όλοι οι απόφοιτοι πραγματικών σχολών πληροφορικής.

 

        Και τώρα, φυσικά, το νόημα αυτού είναι ότι θα γίνεται διοικητικά τώρα, μέσα στο ΤΕΕ. Αλλά και εκεί μέσα, και από αυτούς, και σε αυτούς να απευθύνονται τα δικαιώματα τα επαγγελματικά.

 

        Δεν είναι προφανές, βέβαια, ότι μια κοινωνία, μια οικονομία, κι αυτό θα σας το πω, πρέπει να στηρίζεται μόνο και να προφυλάσσεται πίσω από επαγγελματικά δικαιώματα.

 

        Αλλά εδώ πέρα έχουμε το περίεργο, ότι οι υπόλοιποι μηχανικοί να έχουν επαγγελματικά δικαιώματα. Και ειδικά, οι συγκεκριμένοι, να μην έχουν επαγγελματικά δικαιώματα.

 

        Τα οποία, βέβαια, δημιουργεί και την παράνοια στην οικονομία. Όποιος θέλει μπορεί να ισχυριστεί κάτι. Και αυτό νομίζω ότι σε αυτό ακριβώς πρέπει, όπως η πολιτεία έχει ορίσει επαγγελματικά δικαιώματα και έχει οριοθετήσει των υπολοίπων μηχανικών, πρέπει σαφέστατα και γρήγορα να τα οριοθετήσει και για τους μηχανικούς ήτα ύψιλον.

 

        Να περιληφθούνε δικαιώματα και των άλλων που έχουν τελειώσει στις σχολές μαθήματα πληροφορικής. Αλλά δεν είναι δυνατόν, ακριβώς όπως σημειώνετε και στην εισήγηση, εδώ του συλλόγου διπλωματούχων μηχανικών.

 

        Ο συνομιλητής της πολιτείας να είναι ο σύλλογος των εμπειρικών γνωστών του αντικειμένου. Αυτά.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Είναι κάποια άλλη εισήγηση; Μίλα ότι θες, ελεύθερα. Κράτησε κοντά το μικρόφωνο. Πες και το όνομα, να γραφτεί.

 

Κος ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ:  Ναι, είμαι ο Γιάννης ο Γεωργιάδης. Από τον πανελλήνιο σύλλογο διπλωματούχων μηχανικών ήτα ύψιλον και πληροφορικής.

 

        Ευχαριστούμε το ΤΕΕ για την ευκαιρία που μας δίνει, να πούμε αυτά τα πράγματα, που δεν έχουν συζητηθεί εδώ και πολύ καιρό και είναι ευκαιρία, επιτέλους,  να αρχίσει επιτέλους μια συζήτηση.

 

        Ο σύλλογος, βέβαια, έχει καταθέσει, μέσω του προέδρου του, την πρόταση και την σύνοψη των σημαντικών σημείων, για όλα αυτά τα ζητήματα που μας απασχολούνε.

 

        Μπορούνε να, κάνοντας μια, θίγοντας τα βασικά τους σημεία να πούμε ότι αυτά που είναι πάρα πολύ σημαντικά, είναι στο θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων.

 

        Στην ανυπαρξία του πλαισίου. Με την καθυστέρηση των Προεδρικών Διαταγμάτων. Τα τμήματα πληροφορικής και επικοινωνιών, όχι μόνο των μηχανικών αλλά και των άλλων, όχι μόνο των πολυτεχνικών σχολών αλλά και των άλλων πανεπιστημίων, των ΤΕΙ, είναι σε πολύ μεγάλο αριθμό.

 

        Με θολό, πολλές φορές,  γνωστικό αντικείμενο καιμε πολύ μεγάλο αριθμό αποφοίτων. Και εκεί πρέπει να ανοίξει μια συζήτηση, και εκκρεμεί πρόταση μας για αυτό.

 

        Ζητήματα παρεμφερή, που ο σύλλογος μας πολεμά, εδώ και καιρό, είναι η αντιμετώπιση, γενικά, των επιστημόνων στη δημόσια διοίκηση.

 

        Χαρακτηριστικό το πρόβλημα της εκπαίδευσης. Όπου εκεί, πραγματικά, για μεγάλο διάσημα όλοι οι άλλοι διορίζοντες εκτός από τους μηχανικούς πληροφορικής αλλά και άλλους επιστήμονες υπολογιστών.

 

        Και φυσικά η διεκδίκηση του θεσμικού ρόλου του Τεχνικού Επιμελητηρίου, για αυτές τις τεχνολογίες, για τους επιστήμονες των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών.

 

        Η ίδρυση του τμήματος, που βεβαίως, προωθεί η επιστημονική επιτροπή ειδικότητας. Φυσικά, και η μαχητική δραστηριοποίηση του ΤΕΕ στην προώθηση των Προεδριών Διαταγμάτων.

 

        Τώρα, εγώ θα μπορούσα, ίσως μετά, στην συζήτηση, να προσθέσω και άλλα πράγματα. Που αφορούν πια το γνωστικό αντικείμενο, κάποιες κουβέντες που κάναμε εδώ, με τον Στράτο τον Γεωργόπουλο για το γνωστικό αντικείμενο του μηχανικού ήτα ύψιλον αλλά και γενικά του τεχνικού επιστήμονα πληροφορικής.

 

        Τώρα; Αλλά και με τον Βασίλη τον Τριανταφύλλου, τις προάλλες, συζητούσαμε, είχαμε πει κάποια πράγματα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο μηχανικός είναι αυτός που σχεδιάζει.

 

        Είναι επικεντρωμένος στην σχεδίαση των συστημάτων. Άρα, ένα γνωστικό του αντικείμενο και ένα αντίστοιχο πρόγραμμα σπουδών θα έπρεπε σίγουρα να περιέχει μαθήματα και δραστηριότητες που θα τον βοηθούσανε να μπαίνει στο σχεδιασμό συστημάτων.

 

        Στον προγραμματισμό, στο πρότζεκτ μάνατζμεντ. Και θα μπορούσε να υπάρχει και τεχνητή συνιστώσα σε ένα πρόγραμμα σπουδών.

 

        Για να ένα μηχανικό πληροφορικής. Θα, βεβαίως, υπάρχει η άποψη, κάπως θολά, βέβαια, στο μυαλό μας, ότι ο μηχανικός ίσως είναι πιο κοντά σε εγκαταστάσεις και στον υλικό κόσμο, από την πλευρά της πληροφορικής.

 

        Σε ένα δίκτυο, πιο κοντά, σε μια εγκατάσταση. Μπορεί , δηλαδή, ένας μηχανικός να είναι επικεντρωμένος μόνο στο σόφτγουεαρ και στην πληροφορική.

 

        Βεβαίως, συμφωνώ με  την προηγούμενη τοποθέτηση, ότι ένας επιστήμονας μηχανικός υπολογιστών πρέπει να έχει από όλες τις συνιστώσες. Λογισμικό, χάρντγουεαρ, επικοινωνίες.

 

        Να έχει μια άποψη και μια γνώση. Μια γνώση και ειδίκευση σε αυτά τα θέματα. Δεν πρέπει, νομίζω, να μείνουμε στην κουβέντα μας μόνο για τον μηχανικό υπολογιστών.

 

        Πρέπει να επεκτείνουμε την στόχευση μας στον τεχνικό επιστήμονα. Το ΤΕΕ, είναι Τεχνικό Επιμελητήριο. Θα πρέπει, αργά ή γρήγορα, πέρα βέβαια, από την σωστή πρόταση της ίδρυσης τμήματος μέσα στο ΤΕΕ, να κοιτάξετε τι θα γίνει με τόσες πολλές ειδικότητες που δημιουργούνται στα πανεπιστήμια.

 

        Μήπως πιο άμεσα θα έπρεπε να προωθηθεί αλλαγή θεσμικού πλαισίου για την εγγραφή και ενσωμάτωση ειδικοτήτων; Ακόμα και των ΤΕΙ, που υπάρχει μια πρόβλεψη για σύγκλιση σε τετραετή προγράμματα.

 

        Αν θεωρήσουμε σαν όριο, σαν ένα όριο που δεν πρέπει να παραβούμε, ένα τετραετές πρόγραμμα σπουδών, θα μπορούσαμε να κατευθυνθούμε εκεί και να εμπλουτίσουμε το ΤΕΕ και στις τεχνικές ειδικότητες.

 

        Τώρα, τα ζητήματα που έθιξε ο κύριος Κακλαμάνης, για τα θολά γνωστικά αντικείμενα των τίτλων των τμημάτων που ιδρύονται, μεγάλο θέμα. και θα προτείναμε την οργάνωση μιας ημερίδας.

 

        Η οποία θα μπορούσε να το θίξει, μαζί με τα επαγγελματικά θέματα. Μαζί με το τι σημαίνει μηχανικός πληροφορικής. Όλα αυτά, ουσιαστικά, που συζητάμε.

 

        Ίσως είμαστε στην αρχή ακόμα, της κουβέντας μας. και ίσως η σημερινή μας επαφή είναι ένα είδος γνωριμίας. Γιατί θίγουμε τα ζητήματα και δεν εμβαθύνουμε σε αυτά.

 

        Βεβαίως, η δραστηριοποίηση του ΤΕΕ σε θέματα εκπαίδευσης και κατάρτισης, που θίγει κι ο Μανώλης ο Γιαμπουράς, θίγει στο κείμενο που κατέθεσε.

 

        Θα λέγαμε την παρακολούθηση της αγοράς εργασίας. Σήμερα βλέπουμε διάφορες στατιστικές ή διάφορες μελέτες, από δω κι από κει, οι οποίες μιλάνε για τεράστιο χάσμα ειδικοτήτων.

 

        Επαγγελματιών, έλλειψη γνωστικών αντικειμένων, έλλειψη, αριθμητική έλλειψη επιστημόνων επαγγελματιών. Κάπου το ΤΕΕ να παίρνει πρωτοβουλία για τα πράγματα και όχι κάποιοι άλλοι σύλλογοι.

 

        Κάποια άλλα, κάποιες επιτροπές που συστήνονται. Επίσης πρέπει να γίνει ένα μαχητικό ξεκαθάρισμα του ότι ο επαγγελματίας πρέπει να συνδεθεί με τον αντίστοιχο επιστήμονα στην πληροφορική.

 

        Έχουμε το ζήτημα των καταρτίσεων και των πιστοποιήσεων, που με εμμέσους τρόπους προσπαθούν να, πως το λένε, να προδιαγράψουν τον επαγγελματία με βάση διετή προγράμματα σπουδών.

 

 Ίσως ξέρετε το Η Γιου Σι Πι της ΕΠΙ. Που προωθείται, που είναι το, που είναι ο μεγάλος αδελφός του Η Σι Ντι Ελ, για να το απλοποιήσουν. Ότι είναι το Η Γιου Σι ΠΙ.

 

Και, βέβαια, η μετονομασία του κλάδου ηλεκτρονικών, θα μπορούσε να άλλαζε, αν προεκτείνοντας έτσι την οπτική μας και εκφράζοντας έτσι κάποια πιο ριζικά μέτρα για την όλη, την μεταβαλλόμενη κατάσταση στον χώρο της πληροφορικής και των τμημάτων της τεχνολογίας.

 

Θα μπορούσαν να μετονομαστούν οι ηλεκτρονικοί σε επιστήμονες πληροφορικής, και επικοινωνιών. Όπως ο σύλλογος μας τους, με τα αρχικά Ταυ ΠΙ Έψιλον, αναφέρει.

 

Αυτά σε πρώτη φάση. Είμαστε διαθέσιμοι για περαιτέρω κουβέντα, αν χρειαστεί.  

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Εγώ πιστεύω ότι αυτό που είπατε, είμαστε στην αρχή ακόμη, πρέπει να προσέξουμε, κάτι τέτοιο έλεγα πριν από είκοσι τρία χρόνια.

 

        Όταν ξεκινούσαμε εκείνο το περίφημο νομοσχέδιο για την βήτα ειδικότητα. Δεν το θυμάστε. Που ήταν να διαχωριστούν τα δικαιώματα.

 

        Είμαστε ήδη πολύ καιρό χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα. Δεν είναι ότι είμαστε. Πρέπει να γίνει κάτι. Και αν δεν γίνει τώρα, δεν ξέρω αν θα προλάβουμε μετά.

 

        Αυτό που είπε ο Χρήστος, στην αρχή, ότι εκτός του ότι είναι νέα επιστήμη, σχετικά νέα, με τις άλλες, είναι και ταχύτατης εξέλιξης, είναι ένας κίνδυνος, που αν δεν γίνει κάτι, δεν έχει νόημα να το αφήσουμε στις καλένδες.

 

        Όσο δεν υπάρχει κάτι το θεσμοθετημένο, οι εμπειροτέχνες ή οι έμπειροι, πάντα θα παίρνουνε τις σημαντικότερες υποθέσεις σε αυτό τον τόπο, γιατί δεν υπάρχει κάποιος να τους αντικρούσει.

 

        Ο τίτλος, βέβαια, δεν πιστεύω, γιατί είδα ότι και εσείς κάπου το έχετε σε εισαγωγικά. Με άτυχο, άχαρο, το ένα το άλλο. Και δεν ξέρω αν έχει νόημα να βάλουμε κάθε τόσο τίτλο.

 

        Αλλά, βέβαια, δεν είναι και κάτι που, επειδή πιάνει καλύτερα την εποχή μας, επιστήμονες πληροφορικής και επικοινωνιών, ίσως να είναι πιο γοητευτικός.

 

        Αλλά μην σταθούμε πίσω από τίτλους, γιατί δεν είναι το κύριο. Αυτό που έγινε και αυτό που μπορώ να θυμάμαι, αρκετά σύντομα και ταχύτητα αυτό το τριήμερο, ήταν να προλάβουμε και τις εξελίξεις που έρχονται.

 

        Ειδικά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, για τα δικαιώματα των μηχανικών, όπως τους εννοούμε, πενταετούς σχέσης με την βιομηχανία πτυχίων, που είναι η Μεγάλη Βρετανία στην Ευρώπη.

 

        Θέλει να προωθήσει τα τριετούς εκπαίδευσης, και να γίνουν ισότιμα. Εκεί είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Θεωρώ ότι υπάρχουν ήδη αρκετές αντιφάσεις στον ελληνικό χώρο, που θέλουν να ξεχωρίσουνε.

 

        Και αυτό που είπε ο Χρήστος στην αρχή τεχνικό, σαν τεχνικό τον τεχνίτη από τον επιστήμονα. Και βέβαια δεν νομίζουμε ότι έτσι όπως το λεμε εμείς, επιστήμονας δεν μπορεί να γίνει ή να διαμορφωθεί κάποιος μέσα σε τρία χρόνια σπουδές.

 

        Εκεί είναι το σημαντικό και για αυτό τον λόγο πρέπει να φτιάξουμε κάποια συμπεράσματα, που θα τα παρουσιάσουμε την επόμενη Τετάρτη.

 

        Δεν ξέρω αν κάποιος άλλος θέλει να μιλήσει. Ή να μπούμε κατευθείαν, να αρχίσουμε το ρεζουμέ μας. Αυτό που για μένα προέχει, είναι να μαζέψουμε, εγώ το βλέπω καλό σαν κορμό αυτό εδώ.

 

        Να μαζέψουμε ορισμένες θέσεις, συμπεράσματα, που θα κατατεθούν στο κλείσιμο του τριημέρου. Ίσως σε κάποια κομμάτι να έχετε πλατειάσει.

 

        Ίσως σε κάποια είναι πολύ περιληπτικό. Και, βέβαια, ίσως κάποια λείπουνε. Αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό. Και πρέπει να γίνει τώρα. Δηλαδή, αν θέλετε μπορούμε να κλείσουμε τα μικρόφωνα, να αρχίσουμε την συνέχεια και να κλείσουμε, να φτιάξουμε ένα κείμενο.

 

        Αν υπάρχει, βέβαια, τίποτα άλλο για συζήτηση, στην διάθεση σας. εγώ με τον Χρήστο, πρέπει μετά να παρουσιάσουμε τα συμπεράσματα.

 

Κος          :  Είμαστε και το απόγευμα;

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:   Είμαστε το απόγευμα.

 

Κος          :  (Ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Όχι, είμαστε εντάξει. Όχι, όχι. Είμαστε εντάξει. Μέχρι τις πεντέμισι θα έχουμε τελειώσει.

 

 

 

(Διάλογοι)

 

 

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Το έξι- εννιά δεν είναι εδώ.

 

Κος          :  Είναι άλλη.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Δεν είναι εδώ.

 

Κος          :  (ομιλία μακρά από το μικρόφωνο)

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:    Θα οργανωθεί εδώ; Σε αυτό τον χώρο;

 

 

 

(Διάλογοι)

 

 

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Δεν το ξέρουμε εμείς, δυστυχώς. 

 

Κος          :  (Ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:    Έχετε έξι με εννιά, σε αυτή την αίθουσα; Όχι, ρωτάω τον κύριο. Εδώ; Δεν θα ζητήσουν τίποτα, μην ανησυχείτε. Τα φώτα να υπάρχουν και τίποτα άλλο. Αν υπάρχουν τα φώτα δεν χρειάζεται τίποτα άλλο.

 

Κος          :  Ναι, αυτό είναι. Ναι.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Εντάξει μωρέ, αφήνουμε το παιδί της γραμματείας.  Υπάρχει κάτι άλλο, που θα θέλατε να καταγραφεί; Σαν άποψη, σαν θέση, σαν ερώτηση;

 

Κος          : (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

Κος          :  Από την αρχή πάλι.

 

Κος ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ:  Μπορούμε να καταγράψουμε την αντίθεση μας, εκτός από την ευρωπαϊκή οδηγία, που απόφοιτοι τριετών τίτλων σπουδών, της Βρετανίας, μπορούν να εγγράφονται έτσι, στο ΤΕΕ.

 

        Την αντίθεση μας στις ευρωπαϊκές πολιτικές, που και σε συνόδους, τύπου Μπολώνιας, Πράγας, όπου δηλώνεται ως βασικός κορμός, σε ένα πτυχίο, τριετείς σπουδές, διετείς για μεταπτυχιακά κλπ.

 

        Είναι παρόμοια προβλήματα αυτά. Τείνουν να συμπιέσουν την επιστημονική γνώση. Σε λίγα έτη. Δεν έχω τίποτα άλλο. Μπορούμε να τα συνοψίσουμε καλύτερα στις προτάσεις μας.

 

Κος  ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ:  Μια ερώτηση θα ήθελα να κάνω. Γεωργόπουλος Στράτος. Θέλω να ρωτήσω αν υπάρχει γνώση, γενικότερα, για το τι συμβαίνει με τα επαγγελματικά δικαιώματα των μηχανικών.

 

        Αλλά κυρίως τα επαγγελματικά δικαιώματα των μηχανικών υπολογιστών και επικοινωνιών στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Εκτός, ας πούμε, Μεγάλης Βρετανίας. Δηλαδή, Γαλλία, Γερμανία, υπάρχουν, έχουν θεσμοθετηθεί επαγγελματικά δικαιώματα; Τι γίνεται με αυτούς; 

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Είναι μια, αυτό που είπε ο Χρήστος στην αρχή, απαντάει σε αυτό. Δηλαδή, οι νέες επιστήμες και η ταχύτητα που εξελίσσονται αφήνει πράγματι, σε πάρα πολλές χώρες, κενό σε επαγγελματικά δικαιώματα.

 

        Το θέμα έχει αντιμετωπιστεί καλύτερα από μας, αλλά δεν ξέρω να σας πω ακριβώς, δηλαδή σε μια παρουσίαση που ήμουνα, αναπτύχθηκε τι γίνεται στις άλλες χώρες.

 

        Αυτό που είχα σαν συμπέρασμα είναι ότι δρομολογούνται καλύτερα από μας. Αλλά δεν μπορώ να μιλήσω για την κάθε χώρα ξεχωριστά, γιατί δεν τα θυμάμαι.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Είναι κάτι που ήθελα να πω για την Αμερική. Στην Αμερική υπήρχε αυτό που λέμε (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο) σε όλες τις ειδικότητες των μηχανικών.

 

        Δηλαδή, υπήρχε  αλλά γενικά είναι πιο, πιο λους, σε όλες τις ειδικότητες. Δηλαδή επειδή δουλεύουν στα μεγαλύτερα θέματα σε εταιρείες, όταν έχει την άδεια η εταιρεία.

 

        Τώρα στα περισσότερα λέμε. Δεν λεμε το να, έτσι σε κάποιες συγκεκριμένα ένα σπίτι. Και μετά δεν είναι προφανές, καθόλου, ποιος δουλεύει εκεί. Δηλαδή, είναι πιο ελεύθερο το καθεστώς, έτσι ή αλλιώς.

 

        Ειδικότερα τώρα, το κομμάτι του λογισμικού, υπήρχε μια μεγάλη περίοδος που δεν υπήρχε κανένα θέμα, δεν υπήρχε καμία κατοχύρωση.

 

        Να το πούμε ανάποδα. Μπορούσε και στην Αμερική οποιοσδήποτε να γράψει ένα πρόγραμμα ενώ, αντίθετα, δεν μπορούσε, δηλαδή μπορούσε οποιαδήποτε εταιρία να βγάλει στην αγορά ένα πρόγραμμα.

 

        Ανεξάρτητα, δηλαδή ποιος δούλευε στην εταιρεία, ποια ήταν αυτή η εταιρεία. Ενώ δεν ίσχυε το ίδιο πράγμα, όπως ακριβώς είναι στην Ελλάδα, με εκείνον που θα έχτιζε ένα σπίτι.

 

        Αυτό είναι ένα θέμα. Γενικά δεν ίσχυε. Δηλαδή, οι μηχανικοί δεν είναι μηχανικοί πιστοποιημένοι. Δεν είναι απαραίτητο ότι ήταν, ότι, δεν ήταν απαραίτητο ότι ήταν απαραίτητη προϋπόθεση η απασχόληση τέτοιων μηχανικών, για να βγει ένα τέτοιο πρόγραμμα στην αγορά.

 

        Στην Ελλάδα έχουμε ένα καθεστώς, είναι κάπως λίγο πιο χειρότερο. Δηλαδή, θα ήταν ίσως ανεκτό ΄να καθεστώς το οίο, εντάξει, κάπως να ήταν λίγο χειρότερα οι μηχανικοί.

 

        Αλλά εδώ το θέμα είναι ότι  είναι, ότι είναι πολύ πιο αυστηρό το καθεστώς των επαγγελματικών δικαιωμάτων των υπολοίπων ειδικοτήτων, ένα.

 

        Δυο, δεν είναι απλώς τελείως ελεύθερο. Είναι πολύ περίεργο αυτό που έχει γίνει. Είναι συνομιλητής της πολιτείας ο σύλλογος εκείνων οι οποίοι είναι απόφοιτοι.

 

        Δηλαδή, φερ’ ειπείν, στα, γίνονται επιτροπές και στα θέματα πληροφορικής μπαίνει, σχεδόν αυτόματα, κάποιος εκπρόσωπος της ΕΠΙ. Και ένας εκπρόσωπος του ΤΕΕ.

 

        Αυτό δεν συμβαίνει έξω. Δηλαδή, άντε να έμπαινε κι ένας εκπρόσωπος των εργοδοτών, ας πούμε, του ΣΕΕΣΕ.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: Εδώ ισχύει, πιο πολύ, το είσαι ότι δηλώσεις.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:   Ναι.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Γι αυτό ίσως.

 

Κος          :  (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Εντάξει, χωρίς να το γράφουμε, αλλά εδώ είναι προφανές το τι πρέπει να γίνει τώρα. Δηλαδή, είναι τώρα, υπάρχει εντάξει. Δηλαδή, δεν πρέπει να υπάρχει μεγάλος διαχωρισμός μεταξύ μηχανικών και τμημάτων πληροφορικής.

 

        Θα πρέπει όλες οι εταιρείες οι οποίες μετέχουν στους διαγωνισμούς τουλάχιστον ή εταιρείες που θέλουν να παίρνουν κάποια πιστοποίηση για να δίνουν προέκταση στην αγορά, να έχουν κάποιο μίνιμουμ τέτοιων μηχανικών.

 

        Μηχανιών ΜΕΣ, όπως κάνουν σε όλα τα υπόλοιπα αυτά. Δηλαδή, είναι

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Είναι και η εκπαίδευση μέσα.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:   Μιλάμε για τα δικαιώματα. Στην εκπαίδευση

 

 

 

(Διάλογοι)

 

 

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Είναι αυτο- οριζόμενο. Κάνουμε ταυτόχρονα και το θέμα των συμπερασμάτων, έτσι; 

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Εγώ λεω να ξεκινήσουμε.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Εγώ λέω να μπούνε στα συμπεράσματα αυτά, κάποια πράγματα που θα έπρεπε για την παιδεία. Που είναι μαζί, που δεν είναι μέσα. Κάποια τμήματα να μην είναι στενά.

 

        Αυτό που είπαμε. Δηλαδή, να είναι, να καλύπτουν ολόκληρο το αντικείμενο, να είναι όλα τα βασικά μαθήματα. Να δίνουν έμφαση στο να βγάζουν επιστήμονες.

 

        Διαχρονικούς επιστήμονες. Που μετά, από μόνοι τους θα μπορούνε, θα έχουν τις βασικές γνώσεις και μετά από μόνοι τους θα μπορούνε να παρακολουθούνε την τεχνολογία.

 

        Και θα μπορούν να κρίνουν τι είναι και τι δεν είναι αυτή η τεχνολογία. Και σε αυτά, στους αποφοίτους αυτών των τμημάτων, εφόσον, αυτό έτσι, δεν είναι ακριβώς αυτό που ζητάμε βέβαια.

 

        Με τον ίδιο τρόπο γίνεται και σε όλους τους υπολοίπους, γίνεται με τα επαγγελματικά δικαιώματα. Κατά η γνώμη μου, έτσι, και σε σύγκριση με αυτό το πράγμα που έχουμε μπροστά μας, είναι λίγο δευτερεύον το τι γίνεται με τους αποφοίτους

 

Κος          :  Στα γυμνάσια.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Στα γυμνάσια. Της πληροφορικής. Είναι μια συγκεκριμένη ανάγκη η οποία, δηλαδή, είναι

 

Κος          :  Στην δευτεροβάθμια

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Ναι, στην δευτεροβάθμια. Ενώ τώρα εντάξει, η μαύρη αλήθεια είναι ότι δεν θέλανε και οι δικοί μας, επάνω. Δηλαδή, δεν θέλανε, εντάξει. Ναι, θέλανε, δηλαδή, να το γεμίσουνε. Ναι.

 

Κος          :  (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Είναι μια λεπτομέρεια. Εγώ νομίζω ότι το ότι εγώ σχεδόν το βλέπω σαν καλό της πολιτείας την προσπάθεια που έκανε. Να βάλει τέτοια, να βάλει και τέτοιους μέσα.

 

        Δηλαδή, ότι έπρεπε κάπως να διδαχθεί το αντικείμενο της πληροφορικής μέσα στα σχολεία, το οποίο είναι καλό γενικώς. Το ότι έπρεπε να μπει το αντικείμενο.

 

        Και κάπως έπρεπε να γεμίσουν αυτές οι θέσεις.

 

Κος          :  (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Όχι, αυτό ήταν λάθος, έτσι ή αλλιώς. Γιατί μετά πήγαινε και δίδασκε Excel και Word. Αλλά ότι θα μπορούσε, αν είχε την σωστή διδασκαλία, με τετρακόσια  σεμινάρια, δηλαδή, και μ τετρακόσιες ώρες σεμιναρίων, θα μπορούσε να κάνει κάποιο αντίστοιχο μάθημα, μέσα στο γυμνάσιο, θα μπορούσε.

 

        Αλλά όχι Excel και Word. Και άμα δεν παει;

 

 

 

(Διάλογοι)

 

 

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Εξακολουθούν να γίνονται τώρα;

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Τώρα δεν γίνονται.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Ποιο διαγωνιστικό; Του ΑΣΕΠ;

 

Κος          :  (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Αλλά μην ξεχνάτε, το καλό του ΑΣΕΠ. Δηλαδή, αυτή η ευρύτατη, πλατειά, ότι ξεκίνησε η πολιτεία, όχι αγά- αρά αλλά μπαμ αυτή την διδασκαλία της πληροφορικής, είναι σε καλό του κλάδου μας.

 

        Γιατί υπήρχε μια ευρύτατη αναγνώριση. Φυσικά με προσοχή. Διότι αν, μισό- μισό, και τελικά είναι οι μισοί που διδάσκανε, απλώς ξέρανε  Excel και Access, τελικά τι μαθαίνανε τα παιδιά;

 

        Αλλά υπήρχε ένα καλό, ένα καλό πόιντ. Αλλά τους δημιουργεί, το κυριότερο πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το κυριότερο πρόβλημα είναι συνεχίζει, δηλαδή, δεν είναι στα αλήθεια μεγάλο πρόβλημα, αν γίνεται το σωστό σεμινάριο.

 

        Έστω κι αν πηγαίνουν αυτοί στα γυμνάσια και στα λύκεια. Το κυριότερο πρόβλημα είναι ότι κρατάει αυτή την σύγχυση. Ότι επιτείνεται η γενικότερη σύγχυση. Και μετά λίγο παραέξω. Ότι αν πας να δουλέψεις στις εταιρείες.

 

Κος          :  (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Όχι, συμφωνώ απολύτως.

 

 

 

(Διάλογοι)

 

 

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Όχι, σε αυτό έχει δίκιο. Αυτός που θα πάει στην εταιρεία θα έχει κάποιον προϊστάμενο. Μπορεί να δει αν θα κάνει ή δεν θα κάνει καλά την δουλειά του.

 

        Ενώ ο αυτός που θα παει στο γυμνάσιο, μετά δεν βλέπει κανένας αν κάνει ή δεν κάνει καλά την δουλειά του. Και τι ακριβώς διδάσκει μέσα στο γυμνάσιο, στο μάθημα.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Να συνοψίσουμε; Να ξεκινήσουμε και να πούμε, κατ’ αρχήν, ότι συμφωνούμε ότι δεν έχουμε επαγγελματικά δικαιώματα; Έτσι; αυτό είναι το πρώτο.

 

        Ότι ήδη έχουν μαζευτεί πάρα πολλοί, είναι το δεύτερο. Απόφοιτοι. Δηλαδή. υπάρχει μια μάζα, πλέον. Το θέλουμε ή δεν το θέλουμε, ε; Δηλαδή, ότι δεν υπάρχουν επαγγελματικά, παρόλο που οι ηλεκτρονικοί ή οι μηχανικοί ήτα ύψιλον ή το ένα ή το άλλο, όπως θέλεις πεσ’ τους, ότι είναι αρκετά μεγάλος ο αριθμός.

 

        Εντάξει;

 

Κος          :  (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Όχι. Να δούμε, ας πούμε, τα δεδομένα πρώτα. Και μετά να παμε στα προβλήματα, ας πούμε. Τι θα πούμε τώρα για τα πανεπιστήμια; Αυτό έχεις τίποτα γραπτό; Πως θα ο κάνουμε; Γιατί καλό είναι να έχουμε και κάτι γραπτό.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Το πιο συνηθισμένο είναι ότι πρέπει να τα προγράμματα σπουδών, στα τμήματα μηχανικών ήτα ύψιλον και τμήματα πληροφορικής, να επικεντρώνονται στα βασικά, στην βασική γνώση και την διαχρονική γνώση.

 

        Και επίσης και αυτά τα τμήματα πρέπει να μην διαφοροποιούνται στους τίτλους. Και να μην έχουν αυτούς τους χρωματισμούς. Λάθος η δημιουργία καινούργιων τμημάτων, που είναι, έτσι, που δημιουργούν, έτσι, ειδικές. 

 

        Εντάξει, μην το, γράφουμε τώρα τι θα πούμε, ας πούμε. δηλαδή, κανονικά υπάρχουν ακόμα ήτα ύψιλον μέσα στους ηλεκτρολόγους. Και σωστά κάνουν, ακόμα, από συντηρητισμό.

 

        Το θέμα των καινούργιων τμημάτων πρέπει να είσαι συντηρητικός.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Λοιπόν, εγώ σημειώνω ότι θα προκύψουν και διαφοροποιήσεις στα επαγγελματικά δικαιώματα. Συνεπώς.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Βεβαίως, βεβαίως. Και δεμένο με  το επόμενο, δημιουργείται. Εδώ πέρα δεν έχουν δημιουργηθεί τα επαγγελματικά δικαιώματα στους συγκεκριμένους, πως δημιουργούνται καινούργιοι.

 

        Υπονοεί ότι θα επιδοθούν, ακριβώς αυτό.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Άλλο.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Τα επιδόματα. Το θεσμικό. Δηλαδή, αυτό το θέμα του ότι το ΤΕΕ και της μη, παει παρέα με την πρόταση μας, βέβαια, για την χρήση του. ναι, νια.

 

        Αλλά υπάρχει και το θέμα ότι η πολιτεία δεν επικοινωνεί, δεν συνομιλεί με το ΤΕΕ σε θέματα πληροφορικής. Εδώ δεν συνομιλεί ΕΤ. Η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν είναι ότι η ΕΤ εκφράζει τους αποφοίτους των τετραετών.

 

        Γιατί αν ήταν αυτό, θα ήταν πολύ αλλιώτικο το θέμα. Ακριβώς. Και εδώ πέρα υπάρχει η δικά μας η πρόταση. Ή θα τα πούμε στις προτάσεις αυτά;

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Όχι.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Τα προβλήματα, να πούμε τα προβλήματα. Ναι, ναι, σωστά.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Είπαμε στην εκπαίδευση, είπαμε στο θεσμικό πλαίσιο, είπαμε στα μη δικαιώματα, είπαμε ότι πλέον είναι μια κρίσιμη, μια σημαντική μάζα.

 

        Και όταν λέμε σημαντική μάζα, γιατί αυτά που λεμε. Άμα βγαίνουν τώρα όλοι αυτοί, με τον ρυθμό που βγαίνουν σήμερα, ίσως μετά από κάποια χρόνια να είναι οι πιο πολλοί άνεργοι.

 

        Θα πρέπει να το πούμε, έτσι;

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Ναι. καλά, μπορεί ν μην είναι άνεργοι. Αλά πάντως

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Δεν γίνεται βάση κάποιων μελετών, ας πούμε, έτσι. Δεν υπάρχει ούτε παρατηρητήριο. Κάποιος είναι εκεί. Απ, να βάλουμε μια σχολή στο Αίγιο. Δεν ξέρω τώρα. Παράδειγμα λεω. Δεν το ξέρω εγώ.

 

        Το τι πρέπει να γίνει και πως πρέπει να γίνει και γιατί πρέπει να ονομαστεί έτσι, κι αυτός ο άνθρωπος που θα βγει, σε τι επαγγελματικά δικαιώματα θα στηρίζεται ώστε να ασκεί την δουλειά του, είναι που το αφήνουμε στις καλένδες.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Ειδικότερα στο θέμα αυτό, των καινούργιων θεμάτων, ανεξάρτητα από το όνομα, ανεξάρτητα από το όνομα, υπάρχει ένα άλλο θέμα.

 

        Θα μπορούσε όντως, αυτή την στιγμή, να υπάρχει ανάγκη για τόσους πολλούς αποφοίτους. Η οποία, όμως, μετά να πέσει. Του χρόνου.

 

        Αυτός ο τρόπος δεν είναι να δημιουργήσεις εκατό χιλιάδες καινούργια τμήματα. Κάποια καινούργια τμήματα να δημιουργήσεις. Αλλά ο τρόπος είναι να αυξάνεις, αυξάνοντας τους εισακτέους, σα υπάρχοντα τμήματα, ώστε μετά να μπορείς να τους μειώσεις, κιόλας.

 

        Αν παραστεί ανάγκη. Μην ξαφνικά γίνει δεκαπλασιασμός των, τμήματα τα οποία δημιουργούν και ανάγκες για υποδομή, για να έχεις ειδικότερο τομέα.

 

        Ο τομέας μας είχε πληγεί και από αυτό. Επειδή, δηλαδή, είναι σε πολλά από τα τμήματα και τα ήτα ύψιλον και πληροφορικής, τα πιο καινούργια, ήταν συνολικά σαν τομέας, έχουμε, εντάξει τώρα.

 

        Έχουμε σαν ανάγκες, δηλαδή, σε μέλη δε, σε κτίρια, σε εργαστηριακή υποδομή, περισσότερο από άλλες, παλιότερα τμήματα. Ενώ άμα βάλεις μαζί όλα τα τμήματα που το κάνουμε στην Ελλάδα.

 

        Δημιουργώντας, θέλοντας να αυξήσεις τον αριθμό των αποφοίτων, έστω να ήτανε σωστό το νούμερο, που δεν είναι σωστό αυτό.

 

        Και δημιουργώντας καινούργια τμήματα, χωρίς να έχει καλύψει τις ανάγκες σε υποδομή των παλιών, δημιουργείς καινούργιες υποχρεώσεις στα καινούργια τμήματα, χωρίς να έχεις καν φτιάξει.

 

        Εμείς, στην Πάτρα, το πρώτο τμήμα ήτα ύψιλον, ακόμα δεν έχει κτίριο. Και από τότε έχουν ιδρυθεί τέσσερα- πέντε καινούργια τμήματα πληροφορικής, με ανάγκες για κτίρια.

 

        Περιλαμβανομένων όλων αυτών στην Πελοπόννησο. Λοιπόν,

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Τι σαράντα, δεν άκουσα.

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Και ο δικός μας ο τομέας έχει πληγεί περισσότερο. Εντάξει, δημιουργείται και ένα καινούργιο τμήμα αρχιτεκτονικής, ας πούμε στην Πάτρα, το οποίο έχει τέτοια προβλήματα υποδομής κλπ.

 

        Αλλά τα δυο παλιά τμήματα αρχιτεκτονικής έχουν τα κέρατα τους από κτίρια και από.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Λοιπόν,

 

Κος          :  Και όπως ξεκινάει, το πρώτο που θέλουν να ιδρύσουν είναι ένα τμήμα πληροφορικής.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Έτσι.

 

 

 

(Διάλογοι)

 

 

 

Κος          :  Το ΤΕΕ πρέπει να αγκαλιάσει, γενικότερα, τον τεχνικό επιστήμονα.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ:  ΤΟ ΤΕΕ πρέπει να αγκαλιάσει τον τεχνικό επιστήμονα. Αφού το ΤΕΕ είναι των τεχνικών επιστημόνων.

 

Κος          :  Ναι, αλλά αυτό δεν ανταποκρίνεται. Έχουν τόσους που είναι απ’ έξω.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Ποιους; Τι είναι απ’ έξω;

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Αυτό που λεμε

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Στα Χανιά;

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Στο Ηράκλειο.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Πως είναι απ’ έξω; 

 

Κος ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ:  Εννοεί της τετραετούς. Εντάξει.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Επειδή είναι τετραετούς; Αυτό είναι ολόκληρη ιστορία. Είναι επικίνδυνο. Δεν μπορούμε να το πούμε. γιατί θα κατεβάσουμε, δεν έχουμε τώρα ανάγκη από πρακτικά.

 

 

 

(ΛΗΞΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ)

 

 

 

(ΩΡΑ ΛΗΞΗΣ: 16:10)