ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ

ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

 

 

Θέμα: «Παιδεία και Άσκηση του Επαγγέλματος του Μηχανικού προς το Δημόσιο όφελος».

 

 

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2003.

 

Αμφιθέατρο Νέου Κτιρίου Σχολής Πολιτικών Μηχανικών

Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου.

 

Συντονιστής: Κυριακόπουλος Κ. Αν. Καθ. ΕΜΠ.-Αν. Πρόεδρος Σχολής ΜΜ ΕΜΠ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ (Κος ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ):

Στα πλαίσια αυτού του τριημέρου, «Παιδεία και Άσκηση του Επαγγέλματος του Μηχανικού προς το Δημόσιο όφελος», ξεκινάμε την συζήτηση της στρογγυλής τραπέζης των Μηχανολόγων Μηχανικών και σας καλωσορίζω.

        Το όνομά μου είναι Κώστας Κυριακόπουλος και είμαι….του Πολυτεχνείου, για όσους δεν με ξέρουν. Μου ζητήθηκε να συντονίσω, ότι σημαίνει και αυτό βέβαια, αυτή την συζήτηση εδώ πέρα.

        Έχουμε την τιμή να έχουμε στο Προεδρείο μας τον κύριο Κεραμάρη, Πρόεδρο του Πανελλήνιου Συλλόγου Διπλωματούχων Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων. Τον κύριο Παπαδόπουλο, μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Τεχνικού Επιμελητηρίου. Τον κύριο Ασημόπουλο που κατεβαίνει αυτή την στιγμή τις σκάλες, τον Αντιπρύτανή  μας και νεοεκλεγέντα Πρόεδρο του τμήματός μας των Μηχανολόγων. Ο κύριος Κουρεμένος είναι σε μια άλλη επιτροπή, πιθανότατα να μας έρθει πιο μετά.

        Οπότε ξεκινάμε το πρώτο κομμάτι της συζήτησης, όπου τα στοιχεία μου εδώ λένε ότι θα έχουμε οκτώ ομιλητές. Το θέμα είναι: «Παιδεία και Άσκηση του Επαγγέλματος του Μηχανικού προς το Δημόσιο όφελος».

Ελπίζω να κρατηθούν οι παρουσιάσεις σε αυτό το πρώτο κομμάτι γύρω στο δεκαπεντάλεπτο ή κάτι τέτοιο. Να είναι σε ένα λογικό επίπεδο, χωρίς να βάλουμε στενά όρια όπως στα συνέδρια, αλλά να προσπαθήσουμε να το πακετάρουμε σε κανένα δεκαπεντάλεπτο ή είκοσι λεπτά.

Ξεκινάμε με την πρώτη ομιλία, που σύμφωνα με τα στοιχεία που έχω εδώ θα μας δώσει ο κύριος Παπαδόπουλος, ο οποίος είπα ότι είναι μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του ΤΕΕ.

 

«Πανεπιστημιακός τίτλος Μηχανολόγου-Μηχανικού και επαγγελματική ενασχόληση που ταυτίζονται και που όχι. Γιατί; Τάσεις και προοπτικές στο Ευρωπαϊκό Περιβάλλον».

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:

Κατ’ αρχήν, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους και από την πλευρά της Διοικούσας Επιτροπής του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος για την παρουσία σας και την παρουσία όλων μας εδώ σήμερα.

Θεωρώ ότι είναι μια πάρα πολύ χρήσιμη κουβέντα, η οποία γίνεται σε ένα πολύ κρίσιμο χρονικά σημείο. Κρίσιμο χρονικά, όπως το ορίζω και στον τίτλο της εισήγησης των σκέψεών μου, το οποίο έχει να κάνει με το ευρωπαϊκό πεδίο ανταγωνισμού και κοινωνίας, στο οποίο θα δράσουμε και θα λειτουργήσουμε σε μικρότερο βαθμό οι μεγαλύτεροι, σε πολύ μεγαλύτερο και απόλυτο βαθμό οι νεότεροι και οι επόμενες γενιές των μηχανολόγων και ευρύτερα των μηχανικών που θα δράσουν στις αγορές αυτές.

Θα έλεγα ότι σε μια προσέγγιση, η οποία ξεκινάει και έχει να κάνει με την συσχέτιση παιδείας και επαγγέλματος του μηχανικού, στην προσωπική μου σκέψη και είναι σκέψη ζωής και φιλοσοφίας, αυτό το οποίο νομίζω ότι πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι η έννοια της παιδείας δεν πρέπει να ταυτίζεται με την έννοια επάγγελμα στην λογική της κατοχύρωσης ή της προάσπισης δικαιωμάτων.

Η έννοια της παιδείας είναι ένα κοινωνικό και προσωπικό αγαθό, το οποίο κανείς πρέπει και να νομίζω, εγώ τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι, να το αποκτά και να το θέλει χωρίς να περιμένει μια μονοσήμαντη και απόλυτη εξίσωση της μετέπειτα επαγγελματικής του καριέρας, με βάση την παιδεία την οποία έχει αποκτήσει.

Αυτό είναι νομίζω το πρώτο το οποίο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και να είναι ένας κοινός τόπος. Τουλάχιστον στην δική μου κοσμοθεωρία αυτό είναι κανόνας απαράβατος, ότι δεν συσχετίζεται γραμμικά η έννοια της παιδείας με την έννοια της άσκησης του επαγγέλματος και δεν θα πρέπει να συσχετίζονται κατά την άποψή μου και ούτε να υπάρχουν πολιτικές οι οποίες θα κλείνουν ή θα συσχετίζουν άμεσα αυτά τα δύο.  Αυτό είναι το πρώτο.

Το δεύτερο είναι, κάθισα και έκανα με βάση τους φίλους και γνωστούς μου, ενενήντα τρεις τον αριθμό γνωστούς μου μηχανολόγους που ξέρω την επαγγελματική τους ιδιότητα και έβγαλα ένα δείγμα στατιστικό, το οποίο είναι χρήσιμο για τις περαιτέρω σκέψεις τις οποίες θα αναπτύξω.

 Από τους ενενήντα τρεις, λοιπόν, αυτούς μηχανολόγους μηχανικούς, πρώτα από όλα σε επίπεδο ιδιότητας, αν είναι ιδιωτικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, οι πενήντα πέντε ήτοι σε ποσοστό 59%, είναι ιδιωτικοί υπάλληλοι.

Οι δεκαεπτά και ποσοστό 18% είναι δημόσιοι υπάλληλοι και οι εικοσιένα από αυτούς μόνο είναι, ήτοι ποσοστό 23%, ελεύθεροι επαγγελματίες.

Αντίστοιχα σε επίπεδο επαγγελματικής ενασχόλησης με την ενέργεια, τα μηχανολογικά, τις κατασκευές, τα τεχνικά και δημόσια έργα, από αυτούς τους ενενήντα τρεις, σε δύο, δηλαδή, επίπεδα κάνω αυτή την κατηγοριοποίηση, οι τριάντα, ήτοι ποσοστό 32%, ασχολείται με αυτά τα πράγματα. Δηλαδή, με τα τεχνικά και δημόσια έργα, την ενέργεια και τις κατασκευές.

Οι σαράντα τέσσερις, ήτοι 47%, είναι άνθρωποι οι  οποίοι ασχολούνται με την διαχείριση έργων, μάνατζμεντ, logistis, χρηματοοικονομικά, πωλήσεις, το πλαίσιο αυτό που θα έλεγα ότι προσομοιάζει περισσότερο και ταιριάζει στην κατεύθυνση της εξειδίκευση του μηχανικού παραγωγής, χωρίς, όμως και αυτό το τονίζω, να υπάρχει η επιστημονική συσχέτιση της ειδίκευσης που είναι στο Πολυτεχνείο. Δεν ήταν, δηλαδή, όλοι μηχανικοί παραγωγής, θα έλεγα ότι ήταν μια μικρή μειοψηφία.

Με την έρευνα και την καινοτομία ασχολούνται δώδεκα, ήτοι ποσοστό 13%. Βέβαια, το δείγμα μου είναι ίσως εδώ, αποκλίνει του σωστού δείγματος, γιατί έχω και ανθρώπους οι οποίοι είναι καθηγητές και γενικώς προέρχονται από τον ακαδημαϊκό χώρο αρκετούς, οπότε ίσως δεν είναι το κλασσικό δείγμα τόσο μεγάλο να ασχολούνται με την έρευνα και την καινοτομία.

Ένας ασχολείται με την αεροναυπηγική, ήτοι ποσοστό 1% και άλλο επάγγελμα από αυτούς τους ενενήντα τρεις, ασκούν έξι.

Νομίζω ότι είναι πολύ χρήσιμα αυτά τα στοιχεία και αν τα κάναμε και ο καθένας με τον δικό του περίγυρο θα διαμορφώναμε ένα ευρύτερο δείγμα.

Είναι σαφές, βέβαια, ότι από αυτά τα νούμερα και αυτή η ανάλυση προέρχεται από περισσότερο την δική μου γενιά κατά βάση, δείχνει όμως, την τάση την οποία έχει πλέον και διαμορφώνεται στο επάγγελμα, όπου η ισχύουσα μέχρι πρόσφατα ή μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ΄90, διαμορφωμένη τάση ότι η πλειοψηφία των ελλήνων μηχανικών ασχολούνται με το ελεύθερο επάγγελμα, μάλλον για την περίπτωση των μηχανολόγων-μηχανικών δεν είναι πια η πραγματικότητα, μιας που μόλις το 23%, από αυτούς που τουλάχιστον εγώ γνωρίζω και τι ιδιότητα έχουν, ασχολείται με το ελεύθερο επάγγελμα.

Αυτή η πραγματικότητα και η αναγνώρισή της, οφείλει να μας βάλει σε κάποιες σκέψεις. Σε κάποιες σκέψεις πρώτα από όλα σχετικά με το περιβάλλον εργασίας που ισχύει στην Ελλάδα.

Είναι σαφές το ότι δεν έχουμε ανάπτυξη του ελεύθερου επαγγέλματος, αλλά ούτε και ουσιαστική βιομηχανική παραγωγική ανάπτυξη της χώρας, παρότι έχουμε ρυθμούς ανάπτυξης 4%, έχει να κάνει με το γεγονός ότι το πεδίο του ανταγωνισμού, παρότι κάποιοι νομίζουν ότι γίνεται φιλελεύθερο ή ανταγωνιστικό, δεν γίνεται.

Σημαντικό στοιχείο στην ανάπτυξη, για παράδειγμα, κλάδων όπως η έρευνα ή καινοτομία ή και γενικώς της ελεύθερης δράσης και της κίνησης ιδεών και παραγωγικού δυναμικού, παίζει το ανταγωνιστικό πλαίσιο.

Το ότι μετατρέπουμε στην Ελλάδα τα κρατικά μονοπώλια σε ιδιωτικά, δεν σημαίνει κατ’ επέκταση ότι το πεδίο του ανταγωνισμού διευρύνεται και ότι μπορεί η καινοτομία και η νέα τεχνολογία να έρθει να υπερκεράσει το κατεστημένο ολιγοπώλιο το οποίο λειτουργεί σήμερα στις περισσότερες αγορές και σε πολλές από αυτές μονοπώλιο.

Κάτι τέτοιο και θέλω να είναι σαφές, τουλάχιστον, επειδή ακριβώς εμένα μου ταιριάζει αυτή η θεωρία, πρώτα από όλα για τον κοινωνικό της χαρακτήρα, δεν ταιριάζει στην φιλελεύθερη λογική σκέψης, που νομίζω, με τον κοινωνικό της ρόλο και τον κοινωνικό τη χαρακτήρα, αν την δούμε, αποτελεί το πλαίσιο με το οποίο θα πρέπει να επιδιώκουμε και να οδηγούμε τις αγορές να λειτουργούν, ώστε να μπορεί ο έλληνας μηχανικός, ο οποίος έρχεται να λειτουργήσει, να δράσει με πραγματικά παραγωγικό τρόπο και αυτόνομο ει δυνατόν.

Παράλληλα, με το ελληνικό περιβάλλον θα έλεγα ότι θα έπρεπε να δούμε και το ευρωπαϊκό περιβάλλον, που είναι σαφές ότι πλέον η έννοια παιδεία δεν μπορεί να είναι αποκομμένη και να διαμορφώνεται μόνο με τις δικές μας νόρμες, ξεκομμένη από τα εκπαιδευτικά συστήματα των υπόλοιπων χωρών.

Είναι σαφές ότι αν η Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρήσει, η έννοια παιδεία θα πρέπει να αποκτήσει ενιαία χαρακτηριστικά που σήμερα ο μοναδικός τίτλος τέτοιος που έχει ενιαία χαρακτηριστικά με μικρές αποκλίσεις ως προς το τι παιδεία παίρνει καθείς, είναι μόνο ο τίτλος του μεταπτυχιακού της Διοίκησης Επιχειρήσεων, το Μ.Β.Α., που είναι ένας πανευρωπαϊκός τίτλος αναγνωρίσιμος που χρησιμοποιείται και που έχει για όλους τους απόφοιτους αυτής της ειδίκευσης κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και παραπέμπει σε συγκεκριμένη επαγγελματική ενασχόληση.

Επίσης, θα πρέπει να είναι σαφές ότι το ευρωπαϊκό περιβάλλον και η λειτουργία της ανοικτής αγοράς επιβάλλει το δυνατόν λιγότερους περιορισμούς και κανονιστικά πλαίσια, πράγμα το οποίο από οικονομική θεωρία, αλλά και από θεωρία ουσίας και ανταγωνισμού είναι το κυρίαρχο ζητούμενο η άρση των παρεμβατισμών και η άρση των περιοριστικών πλαισίων, τα οποία θα ορίζουν την δράση των ανθρώπων. Δεν λέω επαγγελματικά δικαιώματα.

Άρα, εδώ πρέπει να έρθουμε και να λειτουργήσουμε και να διαμορφώσουμε πολιτικές ακριβώς με σκέψη και με άξονα το ότι το ευρωπαϊκό περιβάλλον παιδείας, αφ’ ενός μεν είναι διαφορετικό από το δικό μας περιβάλλον παιδείας, είναι διαφορετική η έννοια του πρώτου κύκλου σπουδών για μηχανολόγο μηχανικό στην Αγγλία, διαφορετική η έννοια του τίτλου σπουδών στην Ελλάδα.

Να αποκλίνουν αυτά τα δύο επί μακρόν αποκλείεται, μάλλον συγκλίνουν. Το θέμα είναι να βρούμε τις φόρμουλες και να διαμορφώσουμε με τις πολιτικές και όχι να ερχόμαστε καθυστερημένοι και αποδέκτες τετελεσμένων και δράσεων άλλων φορέων, οι οποίοι πολλές φορές μη έχοντας και γνώση οδηγούνται σε λάθος συμπεράσματα.

Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι ότι θα πρέπει να υπάρξει αυτό το ενιαίο πλαίσιο παιδείας μηχανολόγου-μηχανικού στην Ελλάδα και Ευρώπη, θα υπάρξει και το ουσιαστικό και το σημαντικό θα είναι για μας, αν μπορέσουμε, να το συνδιαμορφώσουμε και όχι απλά, να αποδεχθούμε την όποια νόρμα φτιαχτεί.

Είναι σαφές ότι ο πενταετής κύκλος σπουδών που ισχύει στην Ελλάδα, στην Ευρώπη κατά βάση δεν υπάρχει. Άρα, αυτή την στιγμή έχουμε απώλεια υπεραξίας για κάθε έναν ο οποίος τελειώνει, γιατί τελικά θα πρέπει να τα βλέπουμε με αυτούς τους όρους, απώλεια υπεραξίας για τον οποιοδήποτε ο οποίος σπουδάζει πολύ παραπάνω και βγαίνει στην αγορά εργασίας και στο πλαίσιο ανταγωνισμού, το οποίο, δυστυχώς ή ευτυχώς, περιλαμβάνει από απόφοιτους τριετούς εκπαίδευσης και στην καλύτερη περίπτωση τετραετούς, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να δούμε πως θα ορίσουμε αυτή την πολύ καλή και σε βάθος και σε εξειδίκευση παιδεία, την οποία παίρνουμε στα Πολυτεχνεία, θα την τοποθετήσουμε με τέτοιο τρόπο και εδώ έρχεται και η έννοια του μάρκετινγκ και του  positioning του πανεπιστημιακού ιδρύματος στην αγορά εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Ευρώπης.

Είναι πάρα πολύ σημαντικός αυτός ο άξονας κατά την προσωπική μου εκτίμηση. Παράδειγμα προς αυτό θα έλεγα ότι είναι τα Πανεπιστήμια της Αγγλίας που με πολύ χαμηλότερη ποιότητα, αλλά με πολύ σωστότερη τοποθέτηση στον ανταγωνισμό έρχονται και παίρνουν πολύ μεγαλύτερο ποσοστό υπεραξίας από αυτό που πιθανόν δικαιούνται πραγματικά.

Θα πρέπει, λοιπόν, να τοποθετήσουμε την παιδεία, την οποία παίρνουμε στην πραγματική της διάσταση, στο επίπεδο που της αξίζει, χωρίς να έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε ο περιούσιος λαός ή η καλύτεροι όλων σε επιστημονικό ή άλλο επίπεδο και να την βάλουμε με έναν τέτοιο τρόπο, να την τοποθετήσουμε με έναν τέτοιο τρόπο, ώστε  να διαμορφώσουμε τους δύο κύκλους σπουδών.

Είναι σαφές ότι δεν μπορεί πια να είναι ένας και ενιαίος αυτός ο κύκλος σπουδών, που θα οδηγεί σαφώς σε Master, το οποίο δεν θα το απεμπολήσουμε για να βγάζουμε μηχανικούς με λιγότερες γνώσεις, αλλά θα το διατηρήσουμε στην πενταετία του και θα μπορέσουμε, όμως, να το έχουμε εκεί που πραγματικά είναι και εκεί που μπορεί να έχει αξία.

Ένας τομέας που ανέφερα και που θέλω να τονίσω ιδιαίτερα είναι ο τομέας της έρευνας και την καινοτομίας και γενικά των τεχνολογιών και της εκμετάλλευσης του ουσιαστικού πλεονεκτήματος. Εκεί που μιλούσα για την έννοια της ελληνικής οικονομίας ξέχασα να πω ότι η Ελλάδα αποβιομηχανίζεται. Είναι σαφές.

Ο λόγος είναι πέρα των περιοριστικών πλαισίων ή των ολιγοπωλίων, που λειτουργούν σε πάρα πολλές βιομηχανίες, είναι το ότι υπάρχουν αγορές οι οποίες διαμορφώνονται και λειτουργούν με πολύ καλύτερους όρους, με πολύ χαμηλότερο κόστος και πολύ καλύτερο, πολλές φορές, παραγόμενο αποτέλεσμα.

Από την άλλη, δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς ότι οικονομίες όπως η Αμερική, όπως η Αγγλία, όπως η Γερμανία, παραμένουν στην αιχμή της πρωτοπορίας της βιομηχανικής και της τεχνολογικής και της παραγωγικής και παραμένουν ακριβώς, γιατί στην συνάρτηση κόστους προσθέτουν πάρα πολλά και ποικίλα δεδομένα στο κομμάτι το οποίο έχει να κάνει με την καινοτομία και την τεχνολογία, η οποία δεν μπορεί να υποκατασταθεί από φθηνά εργατικά χέρια, ακριβώς γιατί είναι καινοτόμα και πρωτοπόρα και πρωτογενής στην παραγωγή της.

Έτσι διατηρείται το σχετικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα των χωρών αυτών και νομίζω ότι στην Ελλάδα θα πρέπει να δούμε κάποια στιγμή την έρευνα και την καινοτομία και γενικώς τα ερευνητικά κέντρα και διάβασα σε ένα άρθρο με πολλά άλλες ανακρίβειες, αλλά στο συγκεκριμένο ακρίβεια, ότι το Πολυτεχνείο είναι δεύτερο στην έρευνα και στην τεχνολογία στην Ευρώπη.

Είναι σαφές, όμως και έτσι πρέπει να το βλέπουμε, ότι το επιχειρηματικό ή το αποτέλεσμα το οποίο οδήγησε σε προϊόντα και το οποίο οδήγησε σε διαμόρφωση επιχειρηματικότητας, αυτόνομης από τους ανθρώπους οι οποίοι κάνανε τις έρευνες, ήταν πάρα πολύ χαμηλό.

Δεν έχω στατιστικά στοιχεία, αλλά νομίζω ότι θα το είχα αισθανθεί και θα το είχα καταλάβει, καθότι η προσωπική μου δραστηριότητα είναι, ασχολούμαι με επιδοτήσεις επιχειρήσεων με την έννοια του Venture Capital, άρα θα μπορούσα να έχω διαπιστώσει μια τέτοια κατεύθυνση ή μια τέτοια δράση.

Συνήθως και αυτό είναι το αρνητικό και το επισημαίνω με όλο τον σεβασμό προς τους σεβαστούς μου καθηγητές, τα ερευνητικά κέντρα και τα ερευνητικά προγράμματα, μπορεί ναι μεν να είναι σε σχέση με την βιομηχανία ή σε σχέση με την παραγωγική διαδικασία, δεν έχουν, όμως, στόχευση την καινοτομία, την αιχμή, την πρωτοπορία και το παραγωγικό αποτέλεσμα.

Εισπράττονται πάρα πολλά χρήματα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά το ισοζύγιο το πραγματικό σε οικονομικό αποτέλεσμα είναι αρνητικό σχεδόν στο σύνολο των χρημάτων τα οποία εισπράττονται. Αυτό πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις.

Εδώ έρχεται και η ευθύνη δράσεων, όπως το Venture Capital ή όπως άλλων, να έρθουν να ενισχύσουν, να ενημερώσουν, κατ’ αρχήν, τις ακαδημαϊκές κοινότητες, να ενισχύσουν τις πρωτοβουλίες αυτές, να αναλάβουν τον πραγματικό τους ρόλο, γιατί μέχρι σήμερα στην Ελλάδα Venture Capital, για παράδειγμα, θεωρείται μόνο η επιδότηση της Chipita και των Coody’s, δηλαδή, με μηδενικό ρίσκο. να πάρουν το ρίσκο που τους αναλογεί, να έρθει το κράτος να διευκολύνει και να ενισχύσει αυτές τις δράσεις.

Η Αμερικάνικη οικονομία από την δεκαετία του ΄50 και μετά αναπτύχθηκε ακριβώς στο μοντέλο αυτό, της ενίσχυσης της φθηνής πρωτογενούς έρευνας και τεχνολογικής ανάπτυξης. Έτσι δημιουργήθηκε και έτσι διατηρεί το ανταγωνιστικό της πλεονέκτημα και νομίζω ότι αν μπορέσουμε και συγκεράσουμε όλα τα ανωτέρω, δίπλα στην πάρα πολύ καλή παιδεία, την οποία, τουλάχιστον εγώ διαπίστωσα ότι παίρνουμε, πηγαίνοντας και σπουδάζοντας και σε άλλες χώρες εκτός από την Ελλάδα, θα μπορέσουμε πραγματικά να βρεθούμε στην πρωτοπορία της παιδείας, αλλά και της επαγγελματικής δράσης και να αντιστρέψουμε αυτή την συνάρτηση που ανέφερε προηγουμένως, η οποία, δυστυχώς, είναι πάρα πολύ αρνητική και η οποία δείχνει, ότι τελικά οι Έλληνες μηχανικοί, χωρίς να είναι υποτιμητικό καταλήγουν να είναι…..πολυτελείας, χωρίς να έχουν την δυνατότητα να παράγουν αυτόνομα, που για μένα αυτό πρέπει να είναι. Ο μηχανικός να είναι ο μοχλός της όποιας οικονομικής ανάπτυξης.

Τελειώνοντας, λοιπόν, θα έλεγα ότι αυτές είναι οι δικές μου σκέψεις στο πως θα πρέπει να διαμορφωθεί το πλαίσιο και θα ποιοι θα πρέπει να είναι οι κατευθυντήριοι άξονες της δράσης και της συσχέτισης και των εμβαθύνσεων που πρέπει να γίνουν, ίσως και σε επίπεδο παιδείας, σε σχέση με τον μηχανολόγο-μηχανικό και το ευρωπαϊκό και ανταγωνιστικό περιβάλλον .

Το μόνο που θα έλεγα σε επίπεδο παιδείας είναι ότι πέραν όλων των ανωτέρω, ο μηχανολόγος μηχανικός έχει ένα πολύ σημαντικό πλεονέκτημα σε σχέση με όλες τις άλλες ειδικότητες και αυτός θα πρέπει να το διευρύνει και να το εμβαθύνει, ότι μπορεί και βγάζει στελέχη τα οποία, κυρίως από την ειδίκευση των μηχανικών παραγωγής, χρησιμοποιούνται στην διοίκηση των ελληνικών επιχειρήσεων.

Αυτό το πράγμα, η συσχέτιση, δηλαδή, της μηχανικής επιστήμης με την επιστήμη της οικονομίας και της διοίκησης και της διαχείρισης επιχειρήσεων, νομίζω ότι θα πρέπει σε επίπεδο και μάρκετινγκ και εδώ, να διαμορφωθεί σαν ειδικότητα εκείνη η οποία έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, χωρίς να χάνει τον μηχανολογικό της χαρακτήρα, να το διατηρεί στο ακέραιο και στο βάθος που τον έχει και σε ακόμα μεγαλύτερο, αλλά επειδή θα διευρυνθεί και ο ακαδημαϊκός ανταγωνισμός και μπορεί το πλαίσιο του ανταγωνισμού αυτού να είναι αύριο διαφορετικό, καλό θα ήταν να κατευθυνθούμε προς αυτή την λογική.

Δηλαδή, ο μηχανικός, ο έχων γνώσεις διοίκησης, ο έχων γνώσεις και οικονομίας, που κάνει, νομίζω, τον τέλειο συνδυασμό για την διαχείριση του επαγγέλματος του μηχανολόγου-μηχανικού και την προοπτική του στο μέλλον.

Σας ευχαριστώ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Νομίζω ότι δεν θα ήταν σκόπιμο να μην κάνουμε τώρα ερωτήσεις και να πάμε στον κύκλο της συζήτησης που έχουμε πιο μετά και να προχωρήσουμε με την δεύτερη ομιλία από τον Αντιπρύτανη ΕΜΠ και καθηγητή τον κύριο Σιμόπουλο με θέμα:

 

«Η εκπαίδευση του Μηχανολόγου Μηχανικού, μοχλός για τη διαμόρφωση του τεχνολογικού και επιστημονικού γίγνεσθαι.»

 

Κος ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ:

Μεταξύ των τίτλων που αναφέρατε, θα προτιμούσα τον τίτλο του Διπλωματούχου Μηχανολόγου Ηλεκτρολόγου Μηχανικού. Είναι ένας τίτλος τον οποίο δεν πρόκειται να μου τον πάρει ποτέ κανείς. Θα τον έχω όσο ζω. Πάλεψα, όπως όλοι μας, να τον αποκτήσω και είναι ….

Κος          :

Του καθηγητή;

Κος ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ:

Του καθηγητή, κοιτάξτε. Κάποια στιγμή γίνεσαι συνταξιούχος, μετά γίνεσαι ομότυπος, κάτι σου προσθέτουν και σου το αλλοιώνουν. Του Διπλωματούχου Μηχανολόγου Ηλεκτρολόγου Μηχανικού, από ότι ξέρω, κύριε Πρόεδρε, δεν νομίζω ότι έχετε καμία πρόθεση, τουλάχιστον προς το παρόν.

        Θα ήθελα, κατ’ αρχήν, να ευχαριστήσω το Τεχνικό Επιμελητήριο και το μεταβιβάζετε στην Διοίκηση, για την πρωτοβουλία να γίνει αυτό το ωραία τριήμερο, όπου ελπίζω να εξετάσουμε σε βάθος θέματα σχετικά με την παιδεία, που αφορά εμάς κυρίως, το Πολυτεχνείο, τα Πολυτεχνεία, τα Πανεπιστήμια και την άσκηση του επαγγέλματος του μηχανικού για τον Δημόσιο όφελος.

        Υποτίθεται ότι εδώ έχουμε στρογγυλό τραπέζι, άρα είμαστε πολλοί για στρογγυλό τραπέζι. Χαίρομαι που είμαστε τόσοι πολλοί για στρογγυλό τραπέζι και ελπίζω ότι όσο περνάει ο χρόνος τόσο περισσότερο θα χαλαρώνουμε, για να χρησιμοποιήσω την φράση της εποχής και θα μπορέσουμε να κάνουμε και μεταξύ μας πιο παραγωγικές συζητήσεις με καλύτερη αλληλεπίδραση.

        Το θέμα το οποίο μου έχει χρεώσει η γραμματεία εδώ για σήμερα είναι: «Η εκπαίδευση του Μηχανολόγου Μηχανικού, μοχλός για τη διαμόρφωση του τεχνολογικού και επιστημονικού γίγνεσθαι.», υποθέτω της χώρας μας, αλλά και ευρύτερα.

        Για να μπορέσω να προσεγγίσω το θέμα, να πω δυο λόγια για το ποιες θεωρώ ότι είναι οι σύγχρονες και συναφείς προς το επάγγελμα μηχανολόγου-μηχανικού, κατ’ αρχήν, τεχνολογικές τάσεις και θα πάω μετά από τις τεχνολογικές τάσεις στο επιστημονικό γίγνεσθαι περισσότερο.

        Σύγχρονη τεχνολογική τάση, πάντα για το επάγγελμα του μηχανολόγου μηχανικού, είναι η Μηχατρονική. Τα Mechanical Electronics έχουν μεταφράσει ο κύριος Κυριακόπουλος, ο κύριος Αναπληρωτής Πρόεδρος και έχει γράψει και ένα βιβλίο πάνω στο θέμα της Μηχατρονικής και παρακαλώ αυτό να το κρατήσουμε, την Μηχατρονική, γιατί θα επανέλθω σε λίγο σε σχέση και με το επάγγελμα.

        Νέες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι μια συναφής προς το επάγγελμα σύγχρονη τεχνολογική τάση. Τεχνολογίες περιβάλλοντος για τις οποίες τόσο πολύ συζητάμε, τόσο πολύ ενδιαφέρεται ο τύπος και το κοινωνικό σύνολο. Τεχνολογίες αντιρρύπανσης. Τις διακρίνω λίγο τις τεχνολογίες του περιβάλλοντος από τις τεχνολογίες τις αντιρρύπανσης, με την έννοια ότι αναφέρομαι στην περίπτωση της αντιρρύπανσης περισσότερο μέσα και γύρω από την μηχανή και λιγότερο το τι γίνεται από εκεί και πέρα προς τα έξω.

        Βιοϊατρική Τεχνολογία. Είναι ένας καινούργιος κλάδος. Θα δούμε, τουλάχιστον, σε λίγο τρεις τομείς του κλάδου της Βιοϊατρικής Τεχνολογίας που έχουν συνάφεια με το επάγγελμα του μηχανολόγου-μηχανικού και θα πρέπει από πλευράς επαγγελματικών δικαιωμάτων, όπως πολύ καλά κάνουν οι φυσικοί της ιατρικής και οι ιατροί που περιφρουρούν, να δούμε και εμείς τι πρέπει ως μηχανολόγοι-μηχανικοί, τι πρέπει να περιφρουρήσουμε στον χώρο της Βιοϊατρικής Τεχνολογίας.

        Τέλος, τα τεχνοοικονομικά συστήματα, μίλησε πριν ο κύριος Παπαδόπουλος κάτι λίγο για τα θέματα αυτά, το σύνολο τεχνικά θέματα και οικονομικά θέματα, τεχνοοικονομικά συστήματα είναι ένα ζήτημα που αποτελεί σύγχρονη τεχνολογική τάση που ενδιαφέρει και πρέπει να ενδιαφέρει, να απασχολεί τον μηχανολόγο-μηχανικό.

        Από την άλλη μεριά, για να ανεβάσουμε τώρα λιγάκι πιο πάνω τον πήχη, να αναφερθώ σε σύγχρονες επιστημονικές τάσεις.

Ευφυής έλεγχος και Μικρορομποτική. Είναι λιγάκι πιο ανεβασμένο από το προηγούμενο κομμάτι. Εδώ θέλει περισσότερα πράγματα, περισσότερη επιστήμη, περισσότερο έρευνα και λιγότερο τεχνολογική εφαρμογή.

Νανοτεχνολογία. Θα μπορούσα να πω και Μικροτεχνολογία, αλλά μένω, στέκομαι στο Νανοτεχνολογία.

Μικροκατεργασίες. Νέα και σύνθετα υλικά. Ένας κλάδος καινούργιος, στον οποίο μεγάλο μερίδιο της πίτας πρέπει να έχει ο μηχανολόγος-μηχανικός. Δεν είναι μόνο θέμα του χημικού. Ασφαλώς είναι και του χημικού. Δεν είναι μόνο θέμα, όπως ίσως λίγο-πολύ συνηθίζεται τον τελευταίο καιρό στο Πολυτεχνείο το δικό μας του μεταλλειολόγου-μηχανικού, είναι κυρίως, κατά την γνώμη μου, του μηχανολόγου-μηχανικού.

Νέα και σύνθετα καύσιμα και λιπαντικά. Δοκιμάζονται συνεχώς νέα και σύνθετα καύσιμα και κυρίως λιπαντικά, για να δώσουν μεγαλύτερους βαθμούς απόδοσης, καλύτερες λειτουργίες των μηχανών εσωτερικής καύσης.

Περιβαλλοντικές μοντελοποιήσεις. Πως, δηλαδή, συμπεριφέρονται διάφορα πράγματα μέσα στο περιβάλλον και κυρίως ρύποι, για να έρθω να δω, να προσεγγίσω λιγάκι το θέμα από πλευράς στοιχείων.

Αυτά είναι τα αντικείμενα, που είπα προηγουμένως, τα οποία μας ενδιαφέρουν και τα οποία θα δούμε εδώ, πως σχετίζονται ή αν θέλετε, πως παντρεύεται η εκπαίδευση που δίνουμε εδώ με τις σύγχρονες τάσεις.

Θέλω να σας δώσω δυο άλλα στοιχεία τα δύο γραφήματα που ακολουθούν, που είναι αρκετά σημαντικά.

Θα μιλήσω, κύριε Παπαδόπουλε, με αφορμή το μπαλάκι που μου πετάξατε πριν, λίγο για το θέμα της έρευνας. Αυτή είναι η κατανομή των εισροών από ερευνητικά προγράμματα στις Σχολές του Πολυτεχνείου του 2001. Είναι το έτος που το Πολυτεχνείο κατετάγη στην Ευρώπη, από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, δεύτερο από πλευράς, να χρησιμοποιήσω την αγοραία φράση, «τζίρου» μεταξύ των Πανεπιστημίων, μετά το Πανεπιστήμιο του Λουβέν.  Πρώτο ήταν το Λουβέν, δεύτερο ήμασταν εμείς και τέταρτο συνολικά οργανισμός με τους ιδιωτικούς φορείς με πρώτη την SIΕMENS.

Ο πίνακας αυτός, δεν ξέρω αν φαίνεται καλά, δείχνει ποσοστά. Το κόκκινο σκούρο που βλέπετε δεξιά σας με το 9% είναι οι εισροές από ερευνητικά προγράμματα στο Πολυτεχνείο της Σχολής Μηχανολόγων-Μηχανικών.

Το κίτρινο που ακολουθεί, το διαβάζω ωρολογιακά, είναι η Ηλεκτρολόγοι-Μηχανικοί και Μηχανικοί Υπολογιστών που είχαν το μερίδιο του λέοντος, το 29%.

Όλοι ξέρουμε σήμερα ότι ο χώρος του ηλεκτρολόγου-μηχανικού, όχι του ενεργειακού ηλεκτρολόγου-μηχανικού, αλλά κυρίως που ηλεκτρολόγου μηχανικού που ασχολείται με τηλεπικοινωνίες, με πληροφορική, με σύγχρονες τεχνολογίες, είναι ένας χώρος ο οποίος αυτή την στιγμή κυριαρχεί ευρωπαϊκά.

Άρα, αν έβλεπε κανείς αυτό το διάγραμμα θα έλεγε ότι τώρα τι συζητάτε εσείς οι μηχανολόγοι για ερευνητικά προγράμματα και για προσέκλυση ερευνητικών κονδυλίων, είσαστε στο 9%; Ναι, αυτή ήταν η κατάσταση το 2001, από το σύνολο των προγραμμάτων.

Δείτε όμως, τα νέα προγράμματα.  Τα προγράμματα που μπήκανε το 2001, το προηγούμενο γράφημα, αυτό που σας έδειχνα πριν, αυτό, δηλαδή, που ξαναδείχνω είναι, κουβαλάει μέσα τις αμαρτίες, ο κύκλος ή ο χρόνος επώασης ενός ερευνητικού προγράμματος είναι, θα έλεγα, από τρία κατ’ ελάχιστον, δύσκολο το τρία, μέχρι έξι, κατά μέγιστο χρόνια.

Αυτές, λοιπόν, είναι οι πιστώσεις οι οποίες μπήκανε μέσα στο τμήμα, στην Σχολή Μηχανολόγων, στο Τμήμα Μηχανολόγων, από όλες τις προηγούμενες χρονιές του έτους 2001. Εδώ είναι μόνο όσα μπήκανε το 2001. Τα καινούργια.

Βλέπετε εδώ πέρα η…..των μηχανολόγων είναι πάλι το κόκκινο, ανεβαίνει στο 17%. Πέφτει των ηλεκτρολόγων στο 10%. Από όλες τις συζητήσεις που έχω και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και κοιτώντας εδώ, σε ένα με δυο μήνες λήγει η τριετής μου θητεία ως Πρόεδρος του Ειδικού Λογαριασμού του Πολυτεχνείου και σας διαβεβαιώ, όσο και να θέλετε να το πιστέψετε, τα νούμερα τα ξέρω πολύ καλά, υπάρχει πλήρης αναστροφή προς τον χώρο του μηχανολόγου-μηχανικού και από πλευράς της χρηματοδοτούμενης έρευνας.

Βεβαίως, δεν είναι η έρευνα που σας αρέσει. Εκείνη, δηλαδή, που οδηγεί, αλλά αυτό δεν καθορίζεται από τον αποδέκτη της έρευνας. Αυτό καθορίζεται από τον χορηγό. Αυτό που δίνει ο χορηγός, αυτό κοιτάς να πας να διεκδικήσεις.

Εδώ έχουμε μια σαφή αναστροφή υπέρ του χώρου του μηχανολόγου-μηχανικού εξ αιτίας των ειδικοτήτων, των σημείων, των bullets που σας έδειξα μόλις προηγούμενα. Έχουμε σαφή αναστροφή και θα πρέπει να δούμε σαν μηχανολόγοι πως θα την κατοχυρώσουμε και πως θα την κρατήσουμε. Αυτό είναι ένα ζήτημα.

Τώρα, για τις καινοτομίες που είπατε, κύριε Παπαδόπουλε και λοιπά. Εδώ, κατά την γνώμη μου, την κοινωνική-επιστημονική πολιτική πρέπει να την δείξει το κράτος. Εγώ δεν περιμένω από τις Βρυξέλλες να μου πουν πως η Ελλάδα θα χαράξει την ερευνητική της πολιτική, ώστε να οδηγήσει σε καινοτομία και σε έρευνα. Εγώ περιμένω να δω το ελληνικό σκέλος, τον ελληνικό φορέα και σας διαβεβαιώ ότι είναι στο μηδέν, για να μην σας πω ότι είναι στο αρνητικό.

Δεν υπάρχει χρηματοδότηση έρευνας στην Ελλάδα από κανένα από τα δύο Υπουργεία που θα έπρεπε να ευαισθητοποιούνται γι’ αυτό. Είτε το Υπουργείο Παιδείας, το οποίο ουσιαστικά εμένα με πληρώνει για να είμαι διδακτικό και ερευνητικό προσωπικό, ΟΔΕΠ λέγομαι εγώ. Οι τέσσερις βαθμίδες του ΔΕΠ, καθηγητής, αναπληρωτής, επίκουρος και λέκτορας, είναι και ερευνητικό. Άρα, με πληρώνει για να κάνω έρευνα, την στιγμή που δεν μου δίνει τα μέσα να κάνω έρευνα.

Εκεί, λοιπόν, είναι η ευθύνη, αν θέλετε, η υποχρέωση της πολιτείας, να οδηγήσει, να δώσει, δηλαδή, να προκηρύξει, δηλαδή, έστω και ανταγωνιστικά, ας μην δώσει πίτα, ανταγωνιστικά προγράμματα, αλλά προγράμματα τα οποία θα οδηγούν προς την καινοτομία, σε εκείνο, δηλαδή, που πονάει στην χώρα.

Δεν περιμένω τον Ευρωπαίο να είναι πιο, αν θέλετε, στοργικός για το ελληνικό γίγνεσθαι, από ότι πρέπει να είναι ο ίδιος ο Έλληνας, ο οποίος δεν είναι. Ο οποίος δεν ξέρει καθόλου, ούτε στο Υπουργείο Παιδείας, ούτε στην Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας, τι σημαίνει έρευνα στα Πανεπιστήμια.

Βεβαίως, ασφαλώς η Γενική Γραμματεία Έρευνας και Τεχνολογίας έχει μια κινητικότητα περισσότερο προς την επιχειρηματική έρευνα. Όλο το ΕΠΑΝ διακρίνεται, είναι διαμήκης, αν θέλετε, η φιλοσοφία του ΕΠΑΝ και καλώς είναι γι’ αυτό το πρόγραμμα. Εγώ δεν λέω γι’ αυτό το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Εγώ λέω ότι θα έπρεπε να υπάρχουν και προγράμματα που να οδηγούν εκεί που λέτε εσείς.

Άρα, λοιπόν, εδώ να κρατήσουμε στο ότι υπάρχουν νέες τεχνολογίες στον χώρο του μηχανολόγου-μηχανικού. Η αναστροφή φαίνεται ήδη από γραφήματα. Αν σας έδειχνα το γράφημα του 2002, το 17% γίνεται 22%. Απλώς δεν τα έχω έτοιμο, γιατί δεν έχουν ολοκληρωθεί τα στοιχεία. Άρα να δούμε, πρέπει αυτή την σαφή ανάκαμψη που δημιουργείται στον χώρο του μηχανολόγου μηχανικού να την εκμεταλλευτεί, για το καλό βεβαίως της χώρας, του επαγγέλματος, του κοινωνικού συνόλου, να την εκμεταλλευτεί ο χώρος του Πανεπιστημίου; Αυτό είναι αυτό που μου αναθέσατε εμένα.

Να δούμε ποια είναι τα νέο γνωσιολογικά χαρακτηριστικά της ανάπτυξης του επαγγέλματός μας.

Κατ’ αρχήν, υπάρχει μια σαφής διείσδυση πλέον….

(…)

Εγώ σπούδασα και αποφοίτησα ως μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος. Δεν ήμουνα επικοινωνιών, όπως δεν ήσασταν και εσείς, όπως δεν ήταν ο κύριος Σινάνης, όπως δεν ήταν τόσοι άλλοι. Δεν ήμουνα επικοινωνιών, αλλά είχα μια εγκύκλιο γνώση, η οποία μου επέτρεπε να δω και τα θέματα της Μηχατρονικής. 

        Σήμερα ο μηχανολόγος έχει τις παρωπίδες του, εννοώ πως προς την εκπαίδευση. Ο ηλεκτρολόγος έχει τις παρωπίδες του. Έρχεται, όμως η Μηχατρονική, έρχεται εν μέρει, η Βιοιατρική Τεχνολογία, έρχονται εν μέρει, ορισμένες άλλες εξειδικεύσεις, οι οποίες ενδεχομένως, θέλουν πάλι, αν θέλετε, την οριζόντια εκπαίδευση και στους δύο τους χώρους, χωρίς να θέτω καθόλου, μα καθόλου, ούτε κεκτημένα επαγγελματικά, κύριε Πρόεδρε, ούτε κεκτημένα, αν θέλετε, μέσα στα Πανεπιστήμια.

        Δεν θέτω θέμα ούτε, αν θέλετε, ισορροπιών μέσα σε Γενικές Συνελεύσεις, μέσα σε Συγκλήτους και λοιπά. Απλώς, διερωτώμαι. Μήπως ήρθε η ώρα να το ξανασκεφτούμε; Οι ξένοι το σκέφτονται ήδη. Στην Αμερική ήδη το σκέφτονται. Συζητάνε για ηλεκτρομηχανολόγο. Ένα, λοιπόν, χαρακτηριστικό είναι το πρώτο.

        Το δεύτερο. Υπάρχει σαφής διείσδυση στον χώρο της Βιοϊατρικής Τεχνολογίας σε τρεις άξονες της Βιοϊατρικής Τεχνολογίας. 

·    Στην Βιορευστομηχανική, σε ότι έχει σχέση με την κυκλοφορία ρευστών μέσα στον ανθρώπινο οργανισμό ή έξω από τον ανθρώπινο οργανισμό, με σκοπό να βοηθήσει τον ανθρώπινο οργανισμό. Όλες οι αντλίες ενδοσωματικής ή εξωσωματικής κυκλοφορίας και ένα σωρό άλλα πράγμα.

Ήδη ακούγεται ότι μπορεί να τοποθετηθεί ενδοσωματικά μόνιμη αντλία για να βοηθάει την κυκλοφορία της καρδιάς. Αυτά είναι θέματα ρευστομηχανολόγου καθαρά.

·    Της Ενβιομηχανινικής. Οτιδήποτε έχει σχέση είτε με τεχνητά μέλη, είτε με οδοντοστοιχίες, οποιοδήποτε, δηλαδή, καταπονούμενο μέλος του ανθρώπινου σώματος.

·    Της Ακτινοδιαγνωστικής, της Ακτινοθεραπείας, που σαφώς είναι χώρος στον οποίο κινείται, τουλάχιστον ως προς τον σχεδιασμό και στο μηχανολογικό κομμάτι, ο πυρηνικός μηχανολόγος μηχανικός.

        Άρα, λοιπόν, πρέπει να δούμε και δεν πρόκειται να το κάνω αυτό σήμερα, απλώς βάζω μερικές σκέψεις για συζήτηση, για διεργασία, πρέπει να δούμε μήπως πρέπει να συζητάμε για ηλεκτρομηχανολόγο το ένα και δεύτερον, πως η διείσδυση στον χώρο της Βιοϊατρικής Τεχνολογίας θα γίνει πλέον συστηματική, ώστε να μπορούμε να πούμε σε έναν ορίζοντα πέντε, έξι, επτά ετών, ότι κοιτάξτε, αυτή είναι η ειδικότητα, έτσι γίνεται στην Ελλάδα, έτσι μπορούμε να βοηθήσουμε την ντόπια βιομηχανία.

Είναι ελαφριά η βιομηχανία της Βιοϊατρικής Τεχνολογίας και μπορεί εύκολα να αναπτυχθεί στην Ελλάδα. Δεν θέλει μεγάλες εγκαταστάσεις. Θέλει μικρές εγκαταστάσεις, αλλά έξυπνους ανθρώπους.

        Τώρα, για να ανταποκριθεί σε όλα αυτά η Σχολή Μηχανολόγων-Μηχανικών η δική μας, το 2003 ολοκλήρωσε η σχολή την διάρθρωση του προγράμματος σπουδών για να εξυπηρετεί ακριβώς αυτές τις ανάγκες. Είδαμε, δηλαδή, εδώ και τέσσερα, πέντε χρόνια αυτά τα ζητήματα και είμαστε έτοιμοι το 2003 και εφαρμόζουμε το καινούργιο μας πρόγραμμα με σκοπό να αντιμετωπίσει αυτές τις ανάγκες.

        Η διάρθρωση του προγράμματός μας πλέον, αυτή την στιγμή, τον Σεπτέμβριο θα είμαστε στο έβδομο εξάμηνο της εφαρμογής του, έχει, κατ’ αρχήν, έξι εξάμηνα, από το πρώτο μέχρι το έκτο, ένα γερό και συνεκτικό θεωρητικό και εργαστηριακό υπόβαθρο.

        Δίνουμε, δηλαδή, πλατειά μόρφωση σε όλους τους φοιτητές μας με γερό και συνεκτικό θεωρητικό υπόβαθρο, αλλά και εργαστηριακό υπόβαθρο. Τρέχοντας παράλληλα με το πρόγραμμά μας ένα κομμάτι που ονομάζεται Κορμός Πληροφορικής. Δηλαδή, στηρίζουμε κατακόρυφα από το πρώτο εξάμηνο μέχρι το ένατο εξάμηνο τις σπουδές μας με έναν γερό κορμό πληροφορικής.

        Από τα εξάμηνα επτά έως εννέα αρχίζουμε τους κύκλους σπουδών. Οι κύκλοι σπουδών με το καινούργιο μας πρόγραμμα από φέτος είναι οι εξής:

·    Ο ενεργειακός μηχανολόγος-μηχανικός.

·    Ο κατασκευαστής μηχανολόγος-μηχανικός.

·    Ο μηχανολόγος-μηχανικός παραγωγής.

·    Ο μηχανολόγος-μηχανικός μεταφορικών μέσων.

 Ο τελευταίος, αποτελεί μια εξέλιξη του κύκλου του αεροναυπηγού μηχανικού, αλλά διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν ανάγκες μεγάλες και στα επίγεια μεταφορικά μέσα, αλλά και σε θέματα γενικότερα μεταφορικών μέσων, όπως, παραδείγματος χάρη, το θέμα της εφοδιαστικής, γι’ αυτό φτιάξαμε έναν κύκλο, μετονομάσαμε τον κύκλο του αεροναυπηγού και φτιάξαμε έναν κύκλο αποκλειστικά μεταφορικών μέσων.

Η διπλωματική εργασία είναι πάντα στο δέκατο εξάμηνο. Να τονίσω εδώ, κύριε Παπαδόπουλε, γιατί θα απαντήσω και σε κάτι άλλο που είπατε πριν, ότι αυτές εμείς θεωρούμε ενιαίες και αδιάσπαστες πενταετείς σπουδές. Δεν έχουμε πρώτο και δεύτερο κύκλο. Έχουμε έναν αδιάσπαστο πενταετές σύστημα, που καταλήγει σε δίπλωμα μηχανολόγου-μηχανικού. Θεωρούμε ότι είναι ισοδύναμο με το Master of Science των Αγγλοσαξονικών Πανεπιστημίων.

Δυστυχώς εδώ, παρά τις πολλές προσπάθειες, δύσκολες προσπάθειες και στην Σύνοδο των Πρυτάνεων επανειλημμένα που αντέδρασαν σχεδόν όλα τα άλλα Πανεπιστήμια, αλλά και σε επίπεδο Υπουργείου Παιδείας, ο κύριος Ξανθόπουλος κατάφερε και υπήρξε μια τροπολογία, που θα το κατοχυρώνει.

Δυστυχώς, δεν θέλω να χρησιμοποιήσω την φράση εκβιαστικά, αλλά θα έλεγα περίπου εκβιαστικά, το Υπουργείο Παιδείας την κρατάει στο συρτάρι του, για να την συμψηφίσει με το νομοσχέδιο περί αξιολόγησης. Δηλαδή, ενδεχομένως εκεί να υπάρχει κάτι σαν καρότο και μαστίγιο, «πάρτε αυτό, δώστε μας το άλλο».

Ενώ υπήρξαν ευκαιρίες και ήταν έτοιμη η τροπολογία γραμμένη και έχοντας γίνει αποδεκτή σε μεγάλο βαθμό από όλα τα Πανεπιστήμια, για να περάσει το νομοσχέδιο το τελευταίο που πέρασε για την Εθνική Βιβλιοθήκη, το οποίο ήδη έχει τυπωθεί, αυτή την στιγμή κρατιέται μάλλον για το καλοκαίρι, για το νομοσχέδιο στο θερινό τμήμα με την αξιολόγηση.

Εν πάση περιπτώσει, είναι δεδομένο ότι εμείς τις θεωρούμε αδιάσπαστες, τις θεωρούμε ενιαίες. Δεν έχουμε πρώτο και δεύτερο κύκλο σπουδών. Έχουμε ένα πτυχίο, πενταετείς σπουδές. Ασφαλώς αδικούνται οι απόφοιτοί μας, όπως αδικηθήκαμε και εμείς που κάνανε πέντε χρόνια και όχι τρία χρόνια σε κάποιο Αγγλικό σχολείο να αποφοιτήσουν, αλλά κοιτάξτε, υπάρχει και η σύγκριση από εκεί και πέρα.

 Όλοι μας ξέρουμε, όσοι ιδιαίτερα από εμάς έχουν κάνει στην Αγγλία, τι σημαίνει ο απόφοιτος του Bachelor και πόσο στενό γνωστικό πεδίο έχει και πόσο μπορεί το μυαλό του να δουλέψει και όλοι ξέρουμε τι γίνεται με τους ανθρώπους οι οποίοι βγαίνουν από εδώ, εδώ και πενήντα με εξήντα χρόνια, τουλάχιστον τα τελευταία εξήντα χρόνια, σε αυτό το Πολυτεχνείο.

Τώρα, η τυπική δομή ενός κύκλου, δηλαδή, ένα τυπικό εξάμηνο έχει ένα κορμό από τέσσερα μέχρι πέντε υποχρεωτικά μαθήματα, συνήθως τετράωρα και από κάτω έχει μια δεξαμενή μαθημάτων επιλογής με τρία με δύο υποχρεωτικά.

Εκείνοι, δηλαδή, που έχουν τέσσερα, έχουν τρία, μαθήματα επιλογής και εκείνοι που έχουν πέντε, έχουν δύο, ώστε να έχουν σύνολο όλους τους επτά.

Αυτά τα μαθήματα επιλογής, ενδεικτικά, τα έχουμε κατατάξει για κάθε εξάμηνο σε τρεις ομάδες. Πρώτη, δεύτερη και τρίτη ομάδα. Η κατάταξη των μαθημάτων σε ομάδες εξυπηρετεί μάλλον κατά το μάλλον ή ήττον, το ωρολόγιο πρόγραμμα. Δηλαδή, ξέρει ο φοιτητής ότι αν πάρει τα μαθήματα επιλογής της δεύτερης ομάδας, μπορεί να παρακολουθήσει χωρίς κανένα πρόβλημα, μεταξύ των διαφόρων εξαμήνων τα πάντα, καθώς και τα υποχρεωτικά του.

Οι ομάδες, όμως, αυτές και οι δεξαμενές των διαφόρων κύκλων, δεν είναι στεγανές. Δηλαδή, αν θέλει κάποιος μπορεί να διαλέξει τα τρία του μαθήματα, είτε από άλλη ομάδα, είτε από άλλα κύκλο, ότι θέλει. Είναι δικό του το ζήτημα, αλλά βεβαίως εκεί, αναλαμβάνει την ευθύνη, είναι αδύνατον να λύσουμε το πρόβλημα.

Το πρόβλημα είναι περιστατικό. Δεν μπορώ να λύσω το πρόβλημα των τεσσάρων κύκλων με τρεις ομάδες σε κάθε εξάμηνο και να είναι δυνατόν να μπορεί ο οποιοσδήποτε θέλει να παρακολουθήσει σε ένα αμφιθέατρο ταυτόχρονα το ίδιο μάθημα. Γι’ αυτό λέμε ότι κοιτάξτε, εμείς σας εξασφαλίζουμε το μίνιμουμ, από εκεί και πέρα, είναι δικό σας θέμα να διαλέξετε, πως θα διαλέξετε αυτό που σας πηγαίνει, για να μπορείτε και να το παρακολουθείτε.

Τώρα θα σας δώσω σύντομα, νομίζω ότι έχω τρία με τέσσερα λεπτά ακόμα, ορισμένα μαθήματα αιχμής από τους διάφορους κύκλους που ταιριάζουν απολύτως με τις κατευθύνσεις τις τεχνολογικές και τις επιστημονικές που έδωσα στην αρχή.

Στον κύκλο, λοιπόν, του ενεργειακού μηχανολόγου-μηχανικού έχουμε την αντιρρυπαντική τεχνολογία θερμικών σταθμών, αλλά και την καύση ρύπανση…. Βλέπουμε τόσο στους ατμοηλεκτρικούς, όσο και στα mec, τι σημαίνει αντιρρυπαντική τεχνολογία, τι σημαίνει καύση-ρύπανση.

 Η Υπολογιστή Ρευστομηχανική, νέες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ένα νέο μάθημα που εκσυγχρονίστηκε φέτος, μέθοδοι αεροδυναμικής βελτιστοποίησης, Βιορευστομηχανική, απεικονίσεις και θεραπευτικές ακτινοβολίες, είναι μαθήματα αιχμής, που διδάσκονται από το έβδομο εξάμηνο και πάνω, στον κύκλο του ενεργειακού μηχανολόγου-μηχανικού.

Να πάω στον κατασκευαστή.  Μη συμβατικές κατεργασίες, έλεγχος με μικροϋπολογιστές, πλαστική ανάλυση, εφαρμογές προηγμένων υλικών, μέθοδοι βελτιστοποίησης στις κατασκευές, συστήματα ευφυούς ελέγχου και ρομποτική, δυναμικές καταπονήσεις και μικρονανοκατεργασίες είναι μαθήματα τα οποία έχει το πρόγραμμά μας από φέτος, στον κύκλο του κατασκευαστή μηχανολόγου-μηχανικού.

Στον χώρο του μηχανολόγου-μηχανικού παραγωγής, διοίκηση ποιότητας, πληροφορικά συστήματα διοικήσεως, έλεγχος με μικροϋπολογιστές, εφοδιαστική και ηλεκτρονικό εμπόριο, ειδικά κεφάλαια τεχνολογικής οικονομικής, εργονομία, προγραμματισμός και διοίκησης έργων, επιχειρησιακή έρευνα, διαχείριση γνώσης, είναι τομείς αιχμής που εξυπηρετούν τους τομείς τους γενικότερους επιστημονικούς και τεχνολογικούς, τους οποίους θα μπορούν να τους παίρνουν από φέτος οι φοιτητές μας.

Να κλείσω με τον κύκλο των μεταφορών. Αεροελαστικότητα, αεροακουστική, κυρίως γι’ αυτούς που θα ασχοληθούν με τα αεροπλάνα, σύνθετα υλικά γι’ αυτούς που θα ασχοληθούν με τα αεροπλάνα, εφαρμογές προηγμένων υλικών, διαγνωστική στροβιλοκινητήρων, ηλεκτροκίνητα οχήματα, δυναμική πτήσης και εφοδιαστική, είναι μαθήματα αιχμής τα οποία εξυπηρετούν τις κατευθύνσεις τις οποίες θέλουμε να καλύψουμε σήμερα στην σχολή μας.

Τα συμπεράσματα.

Κατ’ αρχήν, υπάρχει ένα ευρύτατο πεδίο επίδρασης του μηχανολόγου μηχανικού στο σύγχρονο τεχνολογικό και επιστημονικό γίγνεσθαι. Περί αυτού δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ήδη δε η αναστροφή που σας έδειξα στην αρχή, για να ανακεφαλαιώσω, είναι εμφανής και από την χρηματοδοτούμενη ευρωπαϊκή έρευνα.

Τώρα, σχετικά με την εκπαίδευση στα Πολυτεχνεία γενικότερα νομίζω ότι χρειάζονται, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στους καιρούς, προγράμματα σπουδών με όραμα. Να βλέπουν, δηλαδή, κάπου μακριά, όχι αφηρημένα, στοχευμένα, αλλά να βλέπουν κάπου μακριά.

Να υπάρχει συνεκτικότητα στο πρόγραμμα. Δεν μπορείς, δηλαδή, να δώσεις στον φοιτητή άσχετα μαθήματα και εκείνος, αν μου επιτρέπετε, να είναι ένα αχταρμάς και εκείνος να βγάλει συνισταμένη. Πρέπει να είναι συνεκτικά τα προγράμματα.

Να υπάρχουν, δηλαδή, οι απαραίτητες επικαλύψεις, να υπάρχει η δυνατότητα μετάβασης ομαλά από το ένα στο άλλο, αλλά ταυτόχρονα, να υπάρχει ευελιξία επιλογής από τον φοιτητή. Να μην κουράζεται ο φοιτητής με κάτι στατικό, με κάτι τετριμμένο. Να μπορεί να αναπτύξει τις δικές του πρωτοβουλίες, να μπορεί να βρει κάποια μαθήματα που θα ανταποκρίνονται στη δική του επιθυμία, αν θέλετε στην δική του δεξιοτεχνία.

Νομίζω ότι αυτό πετυχαίνεται, πετύχαμε ή θα πετύχουμε με την ανάπτυξη σε κύκλους και δεξαμενές μαθημάτων.

Τέλος, επαναλαμβάνω, διερωτώμαι, για να τελειώσω, κύριε Πρόεδρε, μήπως έχει ωριμάσει το θέμα της επιστροφής στην αδιάσπαστη ειδικότητα μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου; Είναι ένα ζήτημα που πρέπει να το δούμε αυτό. Επιμένω. Μπορεί να θεωρούμε ρομαντικός αυτή την στιγμή, παρά τα πολλά χρόνια, αλλά νομίζω ότι είναι κάτι που πρέπει να το δούμε με ψυχραιμία και επαναλαμβάνω, χωρίς φόβο και πάθος, ούτε ως προς τα επαγγελματικά, ούτε ως προς τα ενδοακαδημαϊκά ισορροπιών και λοιπά.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Όπως καταλαβαίνω είναι ο κύριος Σινάνης. Έχω να κάνω μια μικρή παρέμβαση, επειδή είναι πρόσφατος πρώτα από όλα στο Διεθνές Συνέδριο της …που διοργάνωσε στην Ρόδο και είναι σχετικό με αυτά που είπε ο κύριος Σιμόπουλος, οι Αμερικάνοι δια στόματος καθηγητών και διοικητικών στελεχών κορυφαίων Αμερικάνικων Πολυτεχνείων, σκέπτονται σοβαρά την πενταετία στους μηχανικούς, με τεκμηρίωση που μου δόθηκε με οικονομοτεχνικά στοιχεία.

        Έχουμε την τιμή, λοιπόν, να έχουμε την παρέμβαση του κυρίου Σινάκη στην παρούσα φάση.

Κος ΣΙΝΑΝΗΣ:

Κατά ευτυχή συγκυρία αυτά που ήθελα να πω εγώ στην παρέμβασή μου, πρόλαβε, κατά κάποιο τρόπο, να τα θίξει ο κύριος Σιμόπουλος. Όπως θα θυμάστε, όσοι είστε μεγαλύτεροι από τους αποφοιτήσαντες πρόσφατα, μέχρι το ΄80 η Σχολή Μηχανολόγων-Ηλεκτρολόγων ήταν μια ενιαία και αδιάσπαστη σχολή.

        Επειδή η γνώμη μου είναι ότι κανένα πρόγραμμα σπουδών δεν είναι δυνατόν να μην λαμβάνει καθόλου υπόψη του τα δεδομένα της πράξης και του επαγγέλματος και δυστυχώς από το ΄80 μέχρι σήμερα, όταν οι σχολές άρχισαν να χωρίζονται, πολλά πράγματα δεν ταιριάζουν με τον τρόπο της άσκησης του επαγγέλματος.

        Η ειδικότητα του μηχανολόγου με την ειδικότητα του ηλεκτρολόγου είναι δυο αρκετά, θα έλεγα, αδιάσπαστες ειδικότητες, τις οποίες η πράξη και η πρακτική απαιτούν.

        Δεν είναι δυνατόν στο επίπεδο τεχνολογικής αιχμής, που βρίσκεται η ελληνική βιομηχανία ή στις απαιτήσεις που ζητάει στην πλειοψηφία των μηχανολόγων-μηχανικών ή και των ηλεκτρολόγων-μηχανικών το επάγγελμα η αγορά έξω, δεν είναι δυνατόν να έχουμε την πολυτέλεια, να έχουμε τον μηχανολόγο-μηχανικό για ένα τμήμα όλων αυτών των απαιτήσεων και έναν άλλο ηλεκτρολόγο-μηχανικό για ένα άλλο τμήμα απαιτήσεων και πολύ δυστυχώς και έναν άλλο μηχανικό, που είναι ο μηχανικός παραγωγής και διοίκησης, που κάνει ακριβώς τις ίδιες μεταπτυχιακές, θα έλεγα, ανάγκες, τις οποίες ζητάει η αγορά από τον μηχανολόγο-μηχανικό ή από τον μηχανολόγο-ηλεκτρολόγο.

        Φοβάμαι, λοιπόν και αυτό είναι ένα στοιχείο ουσιαστικής παρέμβασης, ότι η προσπάθεια να ανταποκριθούμε σε ζητήματα επιστημονικής αιχμής και σε ζητήματα τάσεων επιστημονικής κατεύθυνσης του συνολικού επαγγέλματος, δεν είναι δυνατόν να επιμείνουμε τόσο πολύ σε έναν πολύ σαφή διαχωρισμό ανάμεσα στον μηχανολόγο τον ηλεκτρολόγο και θα έλεγα, παρόλο ότι δεν είναι εδώ και στους λεγόμενους μηχανικούς παραγωγής και διοίκησης.

        Αυτά που ζητάει η αγορά είναι κάτι μικτό. Ζητάει και τον μηχανολόγο, ζητάει και τον ηλεκτρολόγο. Πως θα γίνει ο διαχωρισμός; Αυτό εξαρτάται από την επίδοση του καθενός, την δια βίου εκπαίδευσή του, την εμπειρία που αποκτά ασκώντας το επάγγελμα ανάμεσα στα χρόνια και τις απαιτήσεις, κάθε φορά της αγοράς.

        Πιστεύω και εγώ, όπως είπε ο κύριος Σιμόπουλος, ότι ήδη είναι μια ευκαιρία, ήδη έχουμε μια ανάγκη, να επανεξετάσουμε αυτόν τον διαχωρισμό του επαγγέλματος. Δυστυχώς, η βιομηχανία η ελληνική, μέρα με την μέρα, θα έλεγα ότι περνάει σε μικρότερης τεχνολογικής έντασης βιομηχανική παραγωγή. Συνεχώς και μικρότερης.

        Σε αυτό το επίπεδο της τεχνολογικής παραγωγής δεν μπορεί να απαιτήσει κανένας από τον ιδιοκτήτη, τον βιομήχανο, να έχει την πολυτέλεια σε κάποια επίπεδο, όχι πολύ μεγάλης παραγωγής, σε βιομηχανίες των 30, των 50, των 100 ανθρώπων, δεν μπορεί να έχει την μεγάλη πολυτέλεια να απαιτήσει να έχει έναν μηχανολόγο και έναν ηλεκτρολόγο ή έναν μηχανολόγο μηχανικό και δύο από κάτω υπομηχανικούς που τώρα σύγχρονα, τεχνολόγους μηχανικούς.

        Το δεύτερο ζήτημα είναι ότι ο διαχωρισμός αυτός έχει ένα άλλο μειονέκτημα. Από το 1934, όπου η πολιτεία έκρινε ότι για να αυτοπροστατευτεί έπρεπε να κάνει ορισμένα επαγγέλματα νομοθετικά κατοχυρωμένα και ένα από αυτά είναι του μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου, η πολιτεία δεν θέλει να κάνει μια συντεχνία, όταν κατοχυρώνει επαγγελματικά ένα επάγγελμα. Το κάνει για να προστατεύσει την κοινωνία, γιατί έτσι κρίνει ότι η κοινωνία μένει απροστάτευτη.

        Γι’ αυτό, λοιπόν, όλη η δουλειά που έγινε στις αρχές της Αστικής Δημοκρατίας του Ελευθερίου Βενιζέλου από το ΄28 και μετά, με τους νόμους περί χημικού, χημικού μηχανικού, πολιτικού μηχανικού, τοπογράφου, αρχιτέκτονα και μηχανολόγου, ήταν μια φιλοσοφία η οποία ήθελε την κοινωνία να αυτοπροστατευτεί ως προς την ποιότητα των παρεχόμενων από τον επιστήμονα υπηρεσιών.

        Αυτή, λοιπόν, η διαδικασία, έφτιαξε για τον κλάδο των μηχανολόγων-ηλεκτρολόγων αυτό τον Ν6422/34,  ο οποίος δίνει τις ίδιες επαγγελματικές ευθύνες, καθήκοντα, υποχρεώσεις και νομοθετικές αρμοδιότητες και στον μηχανολόγο και στον ηλεκτρολόγο, όπου τότε στο Πολυτεχνείο έβγαιναν στα τέσσερα χρόνια πρώτα μηχανολόγοι ή πρώτα ηλεκτρολόγοι και γινόταν έναν πέμπτο έτος, το οποίο προσέθετε τον διπλό τίτλο.

        Αυτή η κατοχύρωση του επαγγέλματος διατήρησε μια συνάφεια των δύο, ας πούμε, τάσεων του κλάδου, γιατί για μένα ο κλάδος εξακολουθεί να είναι ενιαίος και την διατήρησε μέχρι τα τώρα και την πέρασε και στην αγορά.

        Στις πιο προηγμένες τεχνολογικά χώρες, ακολουθήθηκαν διαφορετικοί δρόμοι, αλλά είναι δρόμοι που δεν είμαστε εμείς υποχρεωμένοι σώνει και καλά να τους ακολουθήσουμε. Έτσι, παραδείγματος χάρη, στην Γερμανία, προκειμένου να φθηνύνει το κόστος παραγωγής, μια πολύ μεγάλη βιομηχανική χώρα, από τις μεγαλύτερες, χώρισαν το επάγγελμα σε δυο τομείς, σε μηχανολόγο-ηλεκτρολόγο, έφτιαξαν χαμηλότερης βαθμίδας εκπαίδευσης ανθρώπους, όπως ήταν οι τριετείς απόφοιτοι τριετών σπουδών των παλιών Fachhoshschule και τα λοιπά και η οποία, όπως γίνεται παντού, όπως έγινε και σε μας στην Ελλάδα, με τις κοινωνικές πιέσεις για άνοδο, καλυτέρευση της οικονομικής θέσης, κάποια στιγμή ήρθαν περίπου να εξισωθούν.

        Ήρθαν να εξισωθούν, όμως, σε ένα επίπεδο πρώτον, που δεν απαιτεί μια πλήρη εξομοίωση, δηλαδή, για ορισμένες δραστηριότητες του επαγγέλματος δεν επαρκεί η ισοτιμία του απόφοιτου των αντιστοίχων βραχείας εκπαίδευσης αποφοίτων και των ανωτέρας εκπαίδευσης αποφοίτων, όπως επίσης και δεν καλύφθηκε και το σύνολο των αποδοχών. Οι αποδοχές των τριετούς φοίτησης τεχνικών είναι μικρότερες και στην πράξη από αυτές των πενταετούς φοίτησης τεχνικών.

        Το μοντέλο, όμως, αυτό, το οποίο ενδεχομένως αποτελούσε την μεσοπολεμική Γερμανία και την μεταπολεμική Γερμανία, δεν είναι ένα μοντέλο το οποίο αφορά εμάς. Όπως επίσης, δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε ένα μοντέλο αντίστοιχο με αυτό που κάνουν οι Αγγλοσαξονικές χώρες, κυρίως της Ευρώπης, γιατί οι Αμερικάνοι φροντίζουν να μην μένουν πίσω στις εξελίξεις και βλέπουμε ότι στα τρία χρόνια παίρνουν ένα Bachelor, το Master πολλές φορές είναι εντελώς αδιάφορο με τις βασικές σπουδές των τριών ετών. Είναι κάτι άσχετο.

        Αυτός ο τετραετούς δημιουργίας μηχανικός έρχεται να αποτελεί τον μηχανικό που βρίσκεται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Όμως, στο Ηνωμένο Βασίλειο το επάγγελμα δεν είναι νομοθετικά κατοχυρωμένο. Έχει μια Α κατοχύρωση, μια στοιχειώδη κατοχύρωση, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από το να αποδέχεται ένα επαγγελματικό σώμα, ότι ο κύριος τάδε είναι ένας καλός μηχανικός. Αυτό, όμως, δεν φτάνει. Δεν σημαίνει νομοθετική κατοχύρωση.

        Ουσιαστική νομοθετική κατοχύρωση είναι κάτι που κάποιος κάνει και που ένας άλλος δεν μπορεί να κάνει, γιατί δεν έχει τις γνώσεις, δεν έχει τα φόντα και δεν έχει και την βάση σπουδών.

        Εμείς, λοιπόν, τώρα έχω την τύχη ή την ατυχία να εκπροσωπώ το Τεχνικό Επιμελητήριο στο Συμβούλιο Ισοτιμιών των Πτυχίων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, του Υπουργείου Παιδείας. Είναι το περίφημο ΣΑΕΙ, το οποίο κάνει σημεία και τέρατα. Η νομοθεσία επιβάλλει τις αποφάσεις του ΣΑΕΙ να τις τηρεί υποχρεωτικά το επάγγελμα, δηλαδή, το Τεχνικό Επιμελητήριο.

Έτσι έχουμε διάφορα σημεία και τέρατα εκεί, όπως ότι οι βραχύβιοι απόφοιτοι της Ευρώπης, εφ’ όσον έχουν το δικαίωμα να ασκήσουν το επάγγελμα εκεί και οι περισσότεροι το έχουν, είτε γιατί είναι νομοθετικά κατοχυρωμένο, είτε γιατί δεν είναι και στις περισσότερες δεν είναι, στις μεγάλες χώρες όπως Γαλλία, Αγγλία, όχι Γερμανία και άλλες, δεν έχουν νομοθετικά κατοχυρωμένο το επάγγελμα, μπορεί να το ασκήσει ο οποιοσδήποτε.

Άρα, λοιπόν, αφού αυτοί έχουν αποφασίσει να εξισοτιμήσουν τα πτυχία τους για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης, έρχονται οι άνθρωποι αυτοί, τριών ετών σπουδών και συνήθως έρχονται Έλληνες, που δεν σπουδάσανε εδώ, αλλά πήγανε εκεί και σπουδάσανε και ζητάνε την απονομή ισοτιμίας.

Η Οδηγία, η οποία επιβάλλει αυτές τις ισοτιμίες, έχει κάποια αντισταθμιστικά μέτρα. Λέει ότι αν το επίπεδο σπουδών που έχεις κάνει στην χώρα προέλευσης δεν είναι αντίστοιχο με το επίπεδο σπουδών στην χώρα υποδοχής, τότε η χώρα υποδοχής μπορεί να βάλει στον μετανάστη κάποια αντισταθμιστικά μέτρα. Να του πει ότι κάνε μια πρακτική άσκηση, κάνε εξετάσεις, κάνε ετούτο και κάνε εκείνο.

Έρχονται, λοιπόν, οι απόφοιτοι των τριών ετών, οι οποίοι είναι είτε μηχανολόγοι, είτε ηλεκτρολόγοι και αυτοί οι συνάδελφοι, οι τεχνικοί, εν πάση περιπτώσει, έρχονται εδώ και ζητάνε την ισοτιμία από το Συμβούλιο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης.

Η θέση του Τεχνικού Επιμελητηρίου είναι ότι να πάρετε ισοτιμία, αλλά θα την πάρετε εφ’ όσον περάσετε από τα αντισταθμιστικά μέτρα. Δηλαδή, θα αποδείξετε την αντιστοιχία της γνώσης, την οποία οφείλατε και την ποιότητα της γνώσης, την οποία θα οφείλατε να έχετε αν ήσασταν απόφοιτοι των εδώ σχολών.

Όμως, στο Συμβούλιο αυτό του ΣΑΕΙ, με μόνιμη μειοψηφία το Τεχνικό Επιμελητήριο, επειδή αυτές είναι οι εντολές, οι πολιτικές εντολές του Υπουργείου Παιδείας, κάπου βλέπουνε μια εξισοτίμιση των δικών μας ΤΕΙ με όλους αυτούς, τους δίνει απόλυτη ισοτιμία.

Έρχεται, λοιπόν, ο κύριος μηχανολόγος-μηχανικός των τριών ετών, παίρνει την ισοτιμία αυτή και το Υπουργείο Ανάπτυξης το οποίο παρέχει τις άδειες τις επαγγελματικές και του μηχανολόγου και του ηλεκτρολόγου, συμφωνεί με την πολιτική άποψη του Υπουργείου Παιδείας και αδιαφορεί εάν ο απόφοιτος μηχανολόγος των τριών ετών θα έχει την δυνατότητα να εξασκήσει το επάγγελμα και του μηχανολόγου και του ηλεκτρολόγου, γιατί σύμφωνα με τον Ν6322, αυτό συμβαίνει.

Κατά, λοιπόν, το έγκλημα κατά της κοινωνίας, γιατί για έγκλημα πρόκειται, παίρνουμε έναν άνθρωπο ο οποίος έχει μειωμένο επίπεδο σπουδών, εγώ δεν θα έλεγα σώνει και καλά ότι είναι μειωμένο από το αντίστοιχο των πενταετών, που βέβαια είναι, αλλά αδιαφορώ γι’ αυτό και λέω ότι ο άνθρωπος αυτός, του δίνουμε μια ισοτιμία για να ασκήσει ένα επάγγελμα που δεν το έχει δει ποτέ. Δεν το κατέχει ποτέ. Δεν το ξέρει. Είναι κάποιοι άλλοι που κάνουν αυτό το επάγγελμα στην χώρα προέλευσης.

Εμείς δε, σαν πανευρωπαίοι ηλίθιοι, ως συνήθως γίνεται, αποδεχόμαστε αυτόν τον άνθρωπο να βγει και να ασκήσει επάγγελμα στην ελληνική κοινωνία, όταν η ελληνική κοινωνία έχει ορίσει άλλο άνθρωπο για να κάνει και τις δυο κατευθύνσεις στις δραστηριότητες τις οποίες έχουμε.

Αυτά τα λίγα ήθελα να σας πω. Λυπάμαι για την παρέμβασή μου και την αλλαγή του προγράμματος, αλλά πρέπει να φύγω. Ευχαριστώ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Ευχαριστούμε τον κύριο Σινάκη, συνεχίζουμε το κανονικό μας πρόγραμμα με τον κύριο Ευθυμιάδη, που θα αντικαταστήσει τον κύριο Τσιάφη, εκ μέρους του Τεχνικού Επιμελητηρίου και αυτός με αντικείμενο της ομιλίας του:

 

«Το επάγγελμα του μηχανολόγου-μηχανικού σε σχέση με την ανάπτυξη και την τεχνολογική εκπαίδευση στην χώρα».

 

Κος ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ:

Καλησπέρα, αγαπητοί συνάδελφοι, θα έλεγα πρώτα, κυρίες και κύριοι, για όσους συμμετέχετε εκτός του κλάδου μας. Επιτρέψτε μου να παρουσιάσω μια τρίτη διάσταση του επαγγέλματος.

Ο συνάδελφος Παπαδόπουλος παρουσίασε μια πολύ σοβαρή διάσταση, που αφορά τον μηχανολόγο-μηχανικό στην διοίκηση, στην οικονομία, στην ανάπτυξη…των έργων. Ο συνάδελφος, γιατί μου επιτρέπει την έκφραση, μιας και ο ίδιος τον θεώρησε σημαντικό τίτλο, ανέπτυξε τον ρόλο του μηχανολόγου-μηχανικού στον τομέα της έρευνας, της καινοτομίας και της διδασκαλίας, βεβαίως, έχει διπλή ιδιότητα και ως ερευνητής και ως δάσκαλος και προηγουμένως ο συνάδελφος ο Σινάνης ανέπτυξε περιληπτικά την διάσταση του επαγγελματία.

Επιτρέψτε μου, παρότι ο συνάδελφος ο Παπαδόπουλος ανέφερε και έχει δίκαιο, ότι είναι ένα μικρό ποσοστό σήμερα των νέων συναδέλφων, που ασχολούνται με την άσκηση του επαγγέλματος ως ελεύθεροι επαγγελματίες, οι παλαιότεροι είναι λίγο μεγαλύτερο, εν τούτοις δεν παύει αυτή η διάσταση να είναι σημαντική και για τους άλλους που ασχολούνται με διοίκηση ή έρευνα, διότι αποτελεί τον κοινό παρονομαστή όλων των δραστηριοτήτων.

Δηλαδή, ο συνάδελφος που ασχολείται με ανάπτυξη και διοίκηση έργων και χρηματοδότηση έργων, έχει μια εξαιρετική ικανότητα έναντι των άλλων στελεχών της διοίκησης και της οικονομίας να αναγνωρίζει το ασφαλές και το οικονομικό και το αποδοτικό. Αυτή την διάσταση την έχουν οι μηχανολόγοι.

Επιτρέψτε μου λιγάκι να αναφερθώ σε αυτό που λέμε σήμερα θεσμικό πλαίσιο. Αυτό το θεσμικό πλαίσιο είναι, όπως είπε και ο προηγούμενος ομιλητής, μοναδικό στην Ευρώπη. Η χώρα μας από το ΄34 θέλησε να επιβάλλει τον τεχνικό έλεγχο σε όλες τις εγκαταστάσεις τις τεχνολογικές και τις μηχανολογικές, μη έχοντας την ικανότητα μεγάλων και ανεπτυγμένων υπηρεσιών ή προτύπων ή άλλων μέσων ελέγχου της ποιότητας και της ασφάλειας των κατασκευών.

Θέσπισε, λοιπόν, έναν νόμο μέσω των επαγγελματιών να ασκεί αυτό τον έλεγχο. Αυτός ο νόμος του ΄34 αφορούσε βασικά τους μηχανολόγους-ηλεκτρολόγους διπλωματούχους, αφορούσε, όμως, όλες τις βαθμίδες των μηχανικών από ανώτερη και μέση και ως ένα βαθμό αφορούσε και τους χημικούς μηχανικούς.

Με το Βασιλικό Διάταγμα του ΄50, η πολιτεία κατέταξε όλες τις εγκαταστάσεις μηχανολογικής τεχνολογίας σε κατηγορίες απλών και μη απλών. Αυτό διευκόλυνε πάρα πολύ, διότι στις μεν απλές μπορούσαν να ασκούν το επάγγελμά τους και άλλοι κατηγορίες συνάδελφοι, τεχνικοί, Μέσης Ανωτέρας Εκπαίδευσης, ενώ στις μη απλές ασκούσαν αποκλειστικά το επάγγελμα οι μηχανολόγοι-ηλεκτρολόγοι.

Όταν λέμε ασκώ το επάγγελμα στην ουσία σημαίνει ασκώ τεχνικό έλεγχο. Υποχρεωτικός τεχνικός έλεγχος σημαίνει  βάσει του Ν6422, στην μελέτη, στην κατασκευή και στην επίβλεψη των έργων.

Κατόπιν η πολιτεία με το Βασιλικό Διάταγμα του ΄58, όρισε τι είναι χημικές εγκαταστάσεις για να μπορούμε στις μελέτες να συνεργάζονται και οι χημικοί μηχανικοί με τους μηχανολόγους και είχε κλείσει οριστικά ένας κύκλος χαρακτηρισμού, όχι με πολύ μεγάλη τελειότητα ομολογώ αυτό, μέχρι που ήρθε το Προεδρικό Διάταγμα το 275/97, το οποίο ανέτρεψε όλο το καθεστώς και όλο το σκηνικό για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό της βιομηχανίας.

Εξ αρχής, θέλω να τοποθετηθώ ιδεολογικώς, αν μου επιτρέπετε. Δεν είμαι αποκλειστικά σκληρός ή υπέρμαχος των μέτρων και των τοποθετήσεων και δεσμεύσεων και κανόνων στο ποιος κάνει τι στην αγορά.

(…)

Η χώρα μας αυτόν τον μηχανισμό είχε.

        Το Βασιλικό Διάταγμα του ΄50, κατέταξε τις εγκαταστάσεις σε τρεις κατηγορίες. Ως προς την μελέτη είχε μια διάκριση για το τι εστί απλή εγκατάσταση, ως προς την κατασκευή είχε μια άλλη διάκριση για το τι εστί απλή εγκατάσταση και ως προς την επίβλεψη λειτουργίας κάποια άλλη διάκριση.

        Είχε κριτήριο ρύπων, είχε κριτήριο…, είχε αξίες καυσίμων, θερμικής ικανότητας και τα λοιπά.

        Όπως καταλαβαίνετε στην λειτουργία είχε μεγαλύτερα όρια για να επιτρέπει και σε τεχνικούς, συντηρητές, πρακτικούς μηχανικούς να ασκούν το επάγγελμα στην λειτουργία χωρίς απαραίτητα πάντα την επίβλεψη του μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου.

        Όμως ήρθε το ΠΔ του 294, επιτρέψτε μου να αφιερώσω ένα λεπτό, είναι σημαντικό για τον κλάδο μας, όσο και αν ξέρω ότι η συζήτηση εδώ πέρα είναι πολύ ευρύτερη και προέβαλε έναν νέο ορισμό της χημικής εγκατάστασης.

        Ανέφερε ότι όποια διαδικασία υφίσταται αλλαγή εγκατάστασης ενέργειας ή σύστασης καλείται χημική εγκατάσταση. Σύμφωνα με τα βιβλία της χημικής του σχολείου, μόνο η σύσταση είναι φαινόμενο χημικό. Αυτά μπορεί να είναι και φυσικά φαινόμενα, αυτά τα δύο και εν πάση περιπτώσει, έγινε μια αυθαίρετη τοποθέτηση και μια αυθαίρετη ερμηνεία, μπήκανε νέα απλά κριτήρια για το τι εστί απλή χημική εγκατάσταση.

Θεωρήθηκε ότι, ότι θεωρείται χημική εγκατάσταση δεν είναι μηχανολογικό ή ηλεκτρολογικό απαραίτητα. Είναι αυτοτελές. Αποτέλεσμα η πλειοψηφία της ελληνικής βιομηχανίας να χαρακτηρίζεται σήμερα ως απλή χημική εγκατάσταση. Αυτό είχε μια συνέπεια να καταργηθεί ο υποχρεωτικός έλεγχος από διπλωματούχο μηχανολόγο ή ηλεκτρολόγο στην πλειοψηφία της ελληνικής βιομηχανίας.

Παραδείγματος χάρη, τα δίκτυα φυσικού αερίου, που κατασκευάζονται σήμερα υψηλής πιέσεως με εύφλεκτα αέρια εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δραχμών προϋπολογισμό, εκατοντάδων χιλιομέτρων, χαρακτηρίζονται πλέον απλή χημική εγκατάσταση. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για ηλεκτρικά δίκτυα, υποσταθμούς, καύσιμα, δοχεία πιέσεως, δίκτυα αερίων.

 Ότι ακριβώς εμπίπτει σε εκείνον τον ορισμό και κάποια αναλυτική κατάσταση που δώσανε αργότερα, τότε αυτό χαρακτηρίστηκε αυτόματα χημική εγκατάσταση. Ότι ήταν κάτω από 200 ίππους απλή χημική, δηλαδή, η πλειοψηφία της χώρας.

Βεβαίως, ο Σύλλογος Μηχανολόγων έκανε προσφυγή στο Συμβούλιο Επικρατείας. Βγήκε μια απόφαση, δεν θα σας κουράσω με αυτό, είναι όλα γραμμένα σε ένα αναλυτικό υπόμνημα που έχω καταθέσει και ακόμα τώρα είμαστε στην φάση του αναπροσδιορισμού των χημικών εγκαταστάσεων.

Δηλαδή, που θέλω να καταλήξω με αυτό το πρώτο μέρος; Ότι τα πράγματα δεν είναι καθαρά. Δεν είναι η εντολή της πολιτείας λευκή επιταγή προς τον κλάδο. Ο κλάδος οφείλει συνεχώς να αποδεικνύει ότι μπορεί να ικανοποιεί αυτή την απαίτηση της πολιτείας για την κατοχύρωση της ασφάλειας δια της προστασίας των ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων, αλλιώς είναι τα πάντα ανοικτά σε οποιεσδήποτε παρεμβάσεις.

Χωρίς να είμαι υπέρμαχος της συντεχνιακής παρέμβασης του κλάδου μας, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ο κλάδος των μηχανολόγων-ηλεκτρολόγων δεν υπήρξε συντεχνιακός. Είχε βεβαίως τα δικαιώματα. Υπέστη, όμως, τις επιθέσεις άλλων κλάδων και όχι μόνο των χημικών μηχανικών, με αποτέλεσμα σήμερα το θεσμικό πλαίσιο με το οποίο παραδοσιακά στηρίχθηκε, να είναι στον αέρα εν πολλοίς.

Αυτό πάλι δεν είναι πολύ γνωστό. Βεβαίως, ασχολούνται οι Σύλλογοι των Μηχανικών, ασχολείται το Τεχνικό Επιμελητήριο, αλλά αυτό δεν είναι ακόμα ξεκαθαρισμένο. Είμαστε σε μια φάση που προσπαθούμε όλοι μαζί να επαναριθμήσουμε και να επανατοποθετήσουμε αυτές τις ευθύνες.

Επομένως, επιτρέψτε μου να μιλήσω για τα προγράμματα των σπουδών σε σχέση με αυτή την διάσταση. Την άσκηση του επαγγέλματος και τον τεχνικό έλεγχο.

Πάλι θέλω να ξεκαθαρίσω μια ιδεολογική τοποθέτηση. Δεν είναι υποχρεωτικό τα Πανεπιστήμια και τα Πολυτεχνία να ακολουθούν ουδεμία κατεύθυνση για το ποιο θα είναι το πρόγραμμα σπουδών τους. Το πρόγραμμα σπουδών θα το καθορίζουν με ακαδημαϊκή αυτοτέλεια. Βέβαια, ένα μέρος του προγράμματος σπουδών θα χρειαστεί να τοποθετηθεί κανείς με βάση την έρευνα ή με βάση την διοίκηση και την οικονομία.

Παρόλα αυτά, ένα μέρος του προγράμματος σπουδών οφείλει να υπηρετεί και στον σκοπό του τεχνικού ελέγχου. Ο τεχνικός έλεγχος παραμένει μια σημαντική άσκηση της δραστηριότητας και οφείλουμε να τον υποστηρίξουμε και αυτόν.

Βεβαίως, αυτό είναι στην επιλογή του κάθε Πολυτεχνικού Ιδρύματος, το πώς θα διαμορφώσει το πρόγραμμα σπουδών του. Οφείλουμε, όμως, να επισημάνουμε ορισμένα θέματα που η ίδια η πολιτεία επιζητά ως προς τον τεχνικό έλεγχο.

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι, μπορεί το σημερινό πρόγραμμα σπουδών να παράγει μηχανικούς που να είναι έτοιμοι τελικά να προσαρμοστούν σε αυτό το δίπτυχο της τεχνικής ευθύνης, που είναι ασφάλεια και οικονομία των κατασκευών; Αυτή είναι η τεχνική ευθύνη που συνήθως αναλαμβάνει ένας μηχανολόγος-μηχανικός. Να μπορεί να εγγυηθεί από την μια ασφαλείς κατασκευές και από την άλλη φθηνές.

Δεν μπορεί να κάνουμε υπερδιαστασιολόγηση στο όνομα της ασφάλειας. Θα βγούμε εκτός οικονομικού προϋπολογισμού. Δεν μπορούμε από την άλλη την μεριά να κάνουμε υποχωρήσεις ως προς την ασφάλεια της κατασκευής.

Όλο το πρόγραμμα σπουδών συνήθως κινείται στην βάση της θεωρητικής και της πρακτικής ανάπτυξης, χωρίς, όμως, πολλές φορές να δίνει την διάσταση ότι μια δύναμη αποτελεί και φορτίο. Η θερμική ενέργεια, η δυναμική ενέργεια, όλες αυτές οι μορφές ενέργειας αποτελούν και συνιστούν ταυτόχρονα φορτία, τα οποία καλούνται να παραλάβουν οι κατασκευές μας, οι εγκαταστάσεις μας.

Η έννοια, δηλαδή, του φορτίου καταπόνησης, πρέπει να συνοδεύει όλες τις έννοιες που έχουμε να κάνουμε με την χρήση της ενέργειας και με την μετατροπή της ενέργειας και την ωφέλιμη αξιοποίηση της ενέργειας.

Επιτρέψτε μου να αναφέρω τυπικές ερωτήσεις που κάνουμε στο πρόγραμμα των μηχανολόγων για τις εξετάσεις αδείας ασκήσεως επαγγέλματος του Τ.Ε.Ε.. Λέμε συνήθως ότι δίδεται μια…..δοκός και ασκούνται κάποια φορτία, όπως θέλετε. Σας παρακαλώ πείτε μας πως θα υπολογίσετε τις αντιδράσεις στα έδρανα;

Ποσοστό αποτυχίας έπ’ αυτού του ερωτήματος, θέλει κανείς να δοκιμάσει έτσι διαλεκτικά να μου πει το ποσοστό; Συχνά 25%. Δεν είναι, οι συνάδελφοι, έτοιμοι οι υποψήφιοι να απαντήσουν σε αυτό το απλό ερώτημα. …μια ροπή δεξιά και μια αριστερά και βγήκε.

Θα μου πείτε ότι δεν μιλάω τώρα για απόφοιτους Ελληνικών αποκλειστικά Πολυτεχνείων, υπάρχουν και Αγγλικών, αλλά υπάρχει μείγμα το οποίο έρχεται και προσέρχεται σήμερα για την άσκηση του επαγγέλματος.

Έτερο ερώτημα. Δίνεται πάλι αυτή η μυστήρια……δοκός, ασκούμε ένα φορτίο και αυτή η δοκός καταπονείται σε μια κάμψη, ας το πούμε, σε μια τυχαία διατομή εδώ πέρα, σε ένα τυχαίο σημείο. Παρακαλώ, μπορείτε να μας υποδείξετε τι τάσεις δημιουργούνται, αναπτύσσονται; Πως τελικώς θα καταπονηθεί και θα διαρρεύσει το υλικό και θα έχουμε αστοχία; Θέλετε να κρεμάσετε ένα μηχάνημα από μια δοκό. Θέλετε να μου πείτε ποσοστό επιτυχίας; Τι ζητάμε; Ζητάμε να μας πούμε τις συνθλιπτικές και τις …τάσεις, την γραμμή την ουδέτερη και να μας πουν τις συνθλιπτικές τάσεις. Δεν ζητάμε να μας κάνουν τύπους ή κάτι τέτοιο. Αντίληψη φυσική των γνώσεων ζητάμε. Ποσοστό αποτυχίας ή επιτυχίας, 50%.

Δίδεται θερμοσίφωνας με μια αντίσταση 4 κιλοβάτ, μπαίνει εδώ νερό 4 λίτρα το δευτερόλεπτο και βγαίνει το ίδιο. Βγαίνει με 10 βαθμούς Κελσίου. Σας παρακαλώ μπορείτε να μας πείτε τι θερμοκρασία θα έχει εκεί το νερό; Ποσοστό αποτυχίας 30%, πολλές φορές. Δηλαδή, η ηλικιακού επιπέδου γνώση.

Που θέλω να καταλήξω; Δεν υποτιμώ καθόλου τις σπουδές, απλώς έχουν μια τέτοια τοποθέτηση, που τελικώς φεύγοντας πολλοί συνάδελφοι και έρχονται να εξετασθούν, δεν έχουν και αυτό συμβαίνει πολύ με τους αποφοίτους των ξένων και των Αγγλικών Πανεπιστημίων, δεν έχουν στο μυαλό τους τα βασικά μεγέθη.

Τώρα δεν ξέρω τι φταίει. Θα μου πείτε ότι θα τα μάθει κανείς αργότερα. Ναι, αλλά δεν έχεις αντίληψη των τάσεων σαν φυσικό φαινόμενο, δεν πρόκειται ποτέ να το μάθεις αργότερα στην άσκηση του επαγγέλματος. Δηλαδή, πρέπει ο ίδιος να ξέρεις τι αναζητάς, να ανοίξεις βιβλία, τα εγχειρίδια.

Τα ανέφερα μονάχα επιγραμματικά για να πω ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα στα προγράμματα σπουδών, τα οποία διαπιστώνουμε δεξιά και αριστερά. Υπάρχει, πολλές φορές, υπερβολική έμφαση στην επιστήμη και στην θεωρία, έναντι της τεχνικής και της εφαρμογής. Υπάρχει το γνωστό πρόβλημα αλληλουχίας βασικών μαθημάτων με τα πιο εφαρμοσμένα. Υπάρχουν μεγάλα κενά στην μέση.

Επίσης, υπάρχει μεγάλη έμφαση, πολλές φορές, σε μαθήματα εξειδικεύσεων, τα οποία περιορίζονται σε θεωρητική ανάλυση, χωρίς να γίνεται αυτό που λένε και οι Γερμανοί, παραδειγματική εμβάθυνση. Δεν χρειάζονται πάρα πολλές εξειδικεύσεις. Πιάστε έναν τομέα εξειδίκευσης να πάει σε βάθος. Δεν καλλιεργεί την τεχνική ευθύνη μεταξύ των συναδέλφων, των υποψηφίων και των νέων.

Αποτέλεσμα, βλέπουμε πάρα πολλές διπλωματικές εργασίες που είναι καθαρά μαθηματικές, φυσικές, οικονομίας. Δηλαδή, το τεχνικό θέμα, η τεχνική ευθύνη, το δίπτυχο ασφάλεια-οικονομία, απουσιάζει.

Αυτό φέρνει μεγάλες δυσκολίες, διότι όταν εμείς ως κλάδοι και ως επαγγελματικοί φορείς αγωνιζόμαστε να κατοχυρώσουμε και να υπερασπιστούμε δικαιώματα του ΄34, αυτά πρέπει να αντιστοιχούν σε ένα πραγματικό υπόβαθρο, σε μια πραγματικότητα, η οποία αν δεν ισχύει στην πράξη, δυσκολευόμαστε πολύ να πείσουμε την Διοίκηση, τις Αρχές, ότι πραγματικά ασκούμε αυτόν τον ρόλο. Τον ρόλο, δηλαδή, ποιόν; Τον ρόλο του εγγυητή, της ασφάλειας και της οικονομίας των εγκαταστάσεων, για το οποίο μας καλεί η πολιτεία να παίξουμε αυτόν τον ρόλο.

Βεβαίως, ήρθαν και οι αποφάσεις της Μπολώνιας, δεν τις κρίνω αυτές καθ’ εαυτές, πάντως έφεραν αυτή την ισοπέδωση Ανώτερης και Ανώτατης Εκπαίδευσης και στην ουσία υπονομεύουν το κύρος του πενταετούς μηχανικού. Διότι οι συνάδελφοι αυτοί, της τριετούς εκπαίδευσης, δεν είναι σε θέση να ασκήσουν την τεχνική ευθύνη. Δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να μπουν στην βιομηχανία και να εγγυηθούν τίποτα.

Επομένως, συλλήβδην πλέον όλοι υπονομεύουν το κύρος και των πενταετών. Υπονομεύεται τελικά η ίδια η νομοθεσία. Μετά από πέντε με δέκα χρόνια είναι βέβαιο ότι θα καταργηθεί η ίδια νομοθεσία. Δεν λέω ότι είναι καλό ή κακό. Το επισημαίνω απλώς. Μπορούν να βρεθούν άλλοι μηχανισμοί.

Θέλετε να τα καταργήσουμε όλα και να δουλεύουμε με ασφάλειες και τράπεζες, ευχαρίστως. Για όλους. Σε σκοτώνω, σε πληρώνω. Είναι μια θεωρία. Σκοτώθηκες; Πόσο κάνει η ζωή σου; 20.000.000, να στα πληρώσουμε. Είναι και αυτό μια θεωρία.

Όμως, ακόμα εμείς πορευόμαστε με το ότι η ζωή είναι ανεκτίμητη, επομένως θέλουμε την κατοχύρωσή της. Από ανθρώπους που μπορούν να την κατοχυρώσουν, όμως. Όχι, από ανθρώπους που τιμητικά φέρουν τον τίτλο και στην ουσία δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Έχουμε τα πρόβλημα με τα Master και τα λοιπά, τα γνωστά.

Επομένως, εγώ νομίζω προσωπικά πως είναι μια θέση που την έχω βάλει και στους κλαδικούς φορείς μας και την συζητάμε, βεβαίως και στον ακαδημαϊκό χώρο, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τον διαχωρισμό τίτλου ακαδημαϊκού με επαγγελματικό. Δεν μπορούμε πλέον δια του ακαδημαϊκού τίτλου να θεωρούμε ότι παίρνουμε αυτομάτως επαγγελματικά δικαιώματα. Αυτός ο διαχωρισμός εκ των πραγμάτων επιβάλλεται.

Αυτό που κάνει σήμερα η πολιτεία, που ανέφερε ο προηγούμενος συνάδελφος, έρχονται οι τριετούς εκπαίδευσης, τους δίνει την ισοτίμιση το Υπουργείο Παιδείας και πάνε αυτομάτως στο Υπουργείο Ανάπτυξης και εγγράφονται στους τεχνικούς καταλόγους, κατά την γνώμη μου είναι παράνομο.

Οφείλουν και αυτοί που ισοτιμούνται με τους μηχανικούς, να προσέλθουν στις επαγγελματικές εξετάσεις του Τ.Ε.Ε. και να γραφτούν στο Τ.Ε.Ε.. Το μόνο δικαίωμα που αποκτούν από τις οδηγίες, είναι το δικαίωμα να προσέλθουν στις εξετάσεις του Τ.Ε.Ε.. Δεν αποκτούν άλλο δικαίωμα να εγγράφονται αυτόματα στους καταλόγους του Υπουργείου Ανάπτυξης.

Κος          :

Αυτό είναι αυτονόητο.

Κος ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ:

Και όμως δεν είναι, διότι όπως ανέφερε και ο προηγούμενος συνάδελφος και ενδεχομένως….

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ:

Περνάνε ούτε καν με επαγγελματικές εξετάσεις, στις οποίες υπόκεινται όλοι οι διπλωματούχοι μηχανικοί και πάνε και εγγράφονται αυτομάτως στους καταλόγους του Υπουργείου Ανάπτυξης.

        Κατά την γνώμη μου, λοιπόν, πρέπει να εισάγουμε την έννοια των αναβαθμισμένων επαγγελματικών εξετάσεων. Ο συνάδελφος Σιμόπουλος θυμάται τα οκτάωρα που είχαμε δώσει όλοι και πως τι σοβαρές εξετάσεις δινόντουσαν τότε.

Μπορεί να έχουμε δυο βαθμίδες εξετάσεων. Μια που να αντιστοιχεί στον τριετή κύκλο και να ρωτάει τα βασικά πράγματα ακαδημαϊκών γνώσεων και μια δεύτερη βαθμίδα, την οποία οι απόφοιτοι διπλωματούχοι θα την παίρνουν άνετα και δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα στον βαθμό που θα έχουν παρακολουθήσει τις σπουδές τους, που να πιστοποιεί τεχνικές γνώσεις, τεχνική ευθύνη, ανάλυση σε βάθος.

Ένα υδραυλικό σύστημα, ένα θερμικό σύστημα, μια μηχανή, το οποίο να το αναλύουμε, όχι μόνο από πλευράς διεργασίας ρευστών, ενέργειες μηχανικής, δυναμικής, αλλά και από πλευράς ικανότητας να παραλάβει τα φορτία τα οποία αναπτύσσονται και να τα περιορίσει. Αυτό σημαίνει επαγγελματικές εξετάσεις.

Κατά την γνώμη μας πρέπει να σκεφτούμε πολύ σοβαρά το θέμα που δημιουργείται σε σχέση με τα ειδικά θέματα της ελληνικής νομοθεσίας, η οποία ευνοεί τους μηχανικούς και δεν θα τους ευνοεί για πολύ καιρό, αν οι μηχανικοί δεν καταφέρουν και οι μηχανολόγοι γενικότερα, να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της νομοθεσίας.

Κατά δεύτερο λόγο, να δούμε πως θα καταφέρουμε να διατηρήσουμε αυτό το κύρος του μηχανικού της πενταετούς εκπαίδευσης, το οποίο όλοι πιστεύουμε ότι είναι απαραίτητο και να εισάγουμε, αν θέλετε και την ικανότητα, να διατηρήσουμε την ικανότητα, του μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου.

Δηλαδή, είτε είσαι μηχανολόγος, είτε είσαι ηλεκτρολόγος, να μπορείς να ασκείς το επάγγελμα, στο βαθμό, βέβαια, που διαθέτεις κάποιες ανάλογες γνώσεις και έχεις πιστοποιηθεί από κάποιες εξετάσεις.

Αυτά ήθελα να πω με συντομία και ήθελα να σας παρακαλέσω κάποια στιγμή και στον διάλογο αργότερα να κάνετε μια συζήτηση επί των θεμάτων αυτών που αφορούν την αντιμετώπιση των νέων καταστάσεων που δημιουργούνται σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Σας ευχαριστώ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Ευχαριστούμε τον κύριο Ευθυμιάδη για την διάσταση των πραγμάτων που τοποθέτησε. Θα συνεχίσουμε με τον κύριο Ταγάρα, τον συνάδελφο κύριο Ταγάρα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο οποίος θα εκφράσει κάποιες απόψεις για την προπτυχιακή και μεταπτυχιακή εκπαίδευση του μηχανολόγου-μηχανικού.

 

«Απόψεις για την προπτυχιακή και μεταπτυχιακή εκπαίδευση του μηχανολόγου-μηχανικού».

 

Κος ΤΑΓΑΡΑΣ:

Καλησπέρα σας. Ευχαριστώ και εγώ για την πρόσκληση. Βέβαια, κοιτώντας το πρόγραμμα σας βλέπω πολύ ψύχραιμους όλους, ενώ στο πρόγραμμα βλέπω ότι η ενότητα αυτή θα έπρεπε να είχε τελειώσει προ δεκαλέπτου. Δεν ξέρω αυτό τι σημαίνει. Εγώ θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος, εν πάση περιπτώσει.

        Εκφράζοντας, επειδή προσεκλήθην άλλωστε, ως εκπρόσωπος του Τμήματος Μηχανολόγων-Μηχανικών, ο Πρόεδρός μας απουσίαζε, άρα εγώ τον αντικαθιστώ ως αναπληρωτής Πρόεδρος, εκφράζοντας, λοιπόν, κατά κύριο λόγο τις απόψεις για την προπτυχιακή και μεταπτυχιακή εκπαίδευση του μηχανολόγου-μηχανικού, τις απόψεις του τμήματος, τουλάχιστον όπως αυτές εκφράζονται έμμεσα μεν, έμπρακτα δε, από το ισχύον πρόγραμμα προπτυχιακών σπουδών του τμήματος, το οποίο αναμορφώθηκε σχετικά πρόσφατα, ισχύει από το ακαδημαϊκό έτος ΄99-2000, καθώς και από τα μεταπτυχιακά προγράμματα στα οποία συμμετέχει.

        Στην συνέχεια, θα πω λίγα λόγια για τις νέες εκπαιδευτικές κατευθύνσεις και πρωτοβουλίες, τις οποίες προτίθεται να αναλάβει το τμήμα και κάποιο προβληματισμό σχετικά με την εξασφάλιση των αναγκαίων προϋποθέσεων για την επιτυχή έκβαση των προσπαθειών αυτών.  Όλα αυτά θα προσπαθήσω να τα κάνω πολύ σύντομα.

        Ξεκινάω, λοιπόν, με μια πολύ γρήγορη ενημέρωση για τις σπουδές. Είδαμε προηγουμένως το πρόγραμμα το νέο της Σχολής Μηχανολόγων του Μετσοβείου και θα μπορούσα, σχεδόν, να αξιοποιήσω την ίδια διαφάνεια, γιατί είναι πάρα πολύ παρόμοιο. Δηλαδή, και εμείς από το ΄99, έχουμε ένα πρώτο κύκλο το λέμε, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπάρχει διάσπαση των σπουδών.

Είναι ενιαίες πενταετείς σπουδές, αλλά μια πρώτη ενότητα, αν θέλετε, είναι στα τρία πρώτα χρόνια όπου όλα τα μαθήματα είναι κοινά και υποχρεωτικά για όλους τους μηχανολόγους, υπάρχουν μόνο υποχρεωτικά μαθήματα, καμία επιλογή και στην συνέχεια, στα δυο τελευταία έτη, υπάρχει ο διαχωρισμός σε κατευθύνσεις στο τέταρτο έτος, που οι κατευθύνσεις ταυτίζονται με τους τρεις τομείς του τμήματος.

Η διαφορά είναι ότι εμείς δεν έχουμε αυτόν τον τομέα μεταφορών, έχουμε μόνο κατασκευαστικό ενεργειακό και  βιομηχανική διοίκησης, το οποίο νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον.

Ήδη το έθεσαν κάποιοι από τους προηγούμενους ομιλητές το θέμα αυτό του μηχανολόγου, που ίσως θα πρέπει να είναι και ηλεκτρολόγος, που σίγουρα πάντως είναι και μηχανικός παραγωγής, τουλάχιστον στα τέσσερα τμήματα, που θεωρούμε τα τμήματα μηχανολόγων-μηχανικών.

Έτσι και στο Μετσόβειο και στην Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα, από όσο γνωρίζω, υπάρχει το ίδιο πράγμα και στην Θεσσαλία υπάρχει το ίδιο πράγμα. Μηχανικοί παραγωγής υπάρχουν εκεί όπου δεν υπάρχουν μηχανολόγοι-μηχανικοί και αυτό έχει ένα ενδιαφέρον. Είναι στο Πολυτεχνείο Κρήτης, υπάρχουν επίσης στην Ξάνθη και υπάρχουν και στο Αιγαίο. Λέγονται μηχανικών οικονομίας και διοίκησης, αλλά ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα. Χωρίζονται στις κατευθύνσεις και στην συνέχεια στο πέμπτο έτος και στις εξειδικεύσεις.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, απλώς θα πω ότι οι πιο μεγάλοι τομείς, οι κλασσικοί, ο ενεργειακός και ο κατασκευαστικός χωρίζονται σε τρεις εξειδικεύσεις. Βιομηχανικής διοίκησης, που είναι ο μικρότερος τομέας, έχει μια εξειδίκευση.

Άρα, έχουμε συνολικά στο τέταρτο και πέμπτο έτος δεκαοκτώ μαθήματα εκ των οποίων τα δεκατέσσερα είναι από την κατεύθυνση και εξειδίκευση που επιλέξει ο φοιτητής.

Επομένως, μοιάζει πολύ το πρόγραμμα με αυτό το οποίο παρουσίασε προηγουμένως ο  κύριος Σιμόπουλος και μοιάζει πολύ επίσης και με το σκεπτικό, την λογική της εξειδίκευσης του μεταπτυχιακού τίτλου.

Δηλαδή, πραγματικά, ουσιαστικά και εμείς πιστεύουμε ότι ολοκληρώνεται ο πενταετής κύκλος με ένα Master τα δύο τελευταία χρόνια και χαρακτηριστικό αυτού είναι το εξής: Ότι, περνώντας τώρα στις μεταπτυχιακές σπουδές μηχανολόγων-μηχανικών, του ΕΠΘ, έχει μόνο ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα το οποίο λειτουργεί από μόνο του και αυτό είναι στην Διοίκηση Παραγωγικών Συστημάτων, του οποίου, επειδή είμαι Διευθυντής του Τομέα Βιομηχανικής Διοίκησης, τυχαίνει να είμαι και Διευθυντής του προγράμματος αυτού.

Λοιπόν, αυτό το οποίο διαπιστώσαμε και αυτό το οποίο ουσιαστικά εφαρμόζουμε, είναι ότι θεωρούμε πια ότι οι απόφοιτοι του τμήματος οι οποίοι έχουν ακολουθήσει την κατεύθυνση, πρόσφατοι απόφοιτοι, σύμφωνα με το νέο πρόγραμμα σπουδών, που έχουν ακολουθήσει την κατεύθυνση Μηχανικής Διοίκησης, δεν υπάρχει κανένα νόημα να παρακολουθήσουν αυτό το μεταπτυχιακό.

Το μεταπτυχιακό αυτό απευθύνεται είτε σε αποφοίτους δικούς μας, που έχουν ακολουθήσει άλλες κατευθύνσεις, είτε σε ηλεκτρολόγους-μηχανικούς ή χημικούς-μηχανικούς, είτε σε παλαιότερους αποφοίτους. Άρα, πραγματικά είναι αυτός ο δεύτερος, αυτή η τελευταία διετία, το αντίστοιχο ενός προγράμματος Master.

Το τμήμα Μηχανολόγων-Μηχανικών συμμετέχει επίσης και σε τρία μεταπτυχιακά προγράμματα διατμηματικά. Μάλιστα, όχι μόνο της πολυτεχνικής σχολής.

Το ένα ακούγεται λογικό, είναι διεργασίες και τεχνολογίες προηγμένων υλικών.

Το άλλο ακούγεται λίγο πιο εξωτικό. Συντήρηση και Αποκατάσταση Μνημείων.

 Το τρίτο ακούγεται τελείως ίσως περίεργο, είναι Μουσειολογία. Θα πείτε τι σχέση έχει το τμήμα μηχανολόγων με την Μουσειολογία; Είναι η διάσταση της διοίκησης πάλι, της οργάνωσης, που με αυτή συμμετέχουμε, ο δικός μας τομέας συμμετέχει περισσότερο σε αυτό το πρόγραμμα της Μουσειολογίας, δηλαδή, προσπαθώντας να δώσει κάποιες αρχές οργάνωσης και διοίκησης. Κυρίως την ευθύνη αυτή την έχει το τμήμα αρχιτεκτόνων και βεβαίως, οι περισσότεροι φοιτητές είναι από το τμήμα ιστορίας και αρχαιολογίας.

Τώρα, όσο αφορά νέες εκπαιδευτικές κατευθύνσεις, εδώ πραγματικά μπορώ να το περάσω αυτό, να μην σας κουράσω, γιατί με κάλυψε ο κύριος Σιμόπουλος. Ουσιαστικά και εμείς τους ίδιους προβληματισμούς έχουμε και εμείς τις ίδιες λίγο ως πολύ κατευθύνσεις έχουμε εντοπίσει. Την έμφαση, οπωσδήποτε, στην εντονότερη χρήση πληροφορικής.

Ο προβληματισμός μας εδώ είναι ο εξής: Δεν ξέρω αν, και θα ήταν ενδιαφέρον, ίσως, να τεθεί και αυτό το θέμα, κυρίως από τους συναδέλφους των άλλων Πανεπιστημίων, αν έχουν το ίδιο πρόβλημα, έχω την αίσθηση ότι θα έχουμε πρόβλημα προσέλκυσης ικανών μελών ΔΕΠ σε αυτές τις νέες αναπτυσσόμενες περιοχές.

Γιατί λέμε ότι ναι, νανοτεχνολογίες, εμβιομηχανικές και τα λοιπά, αλλά μια πρώτη προσπάθεια που έχουμε κάνει έδειξε ότι δεν είναι και τόσο προφανές ότι θα βρούμε τους ανθρώπους να στελεχώσουν αυτές τις περιοχές και επειδή τα τμήματα και τις σχολές τα κάνουν οι άνθρωποι κυρίως, η ποιότητα θα είναι ανάλογη του ανθρώπου που θα βρούμε και δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι αυτό, ιδιαίτερα σε νέες περιοχές.

Βεβαίως, υπάρχει και ένα άλλο επιπλέον πρόβλημα στο δικό μας τμήμα, ότι είναι ένα πολύ μικρό τμήμα σε σχέση με την ηλικία του και σε σχέση με την Σχολή Μηχανολόγων του Μετσοβείου, οπωσδήποτε, δεν ξέρω πόσα μέλη ΔΕΠ έχετε, πάνω από 45, εμείς πλησιάζουμε τα 30. Επομένως, αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν ακόμα ελλείψεις σε βασικούς τομείς για την υποστήριξη βασικών μαθημάτων.

Προσπαθούμε, παραδείγματος χάρη, να βρούμε κάποιον άνθρωπο σε αυτόματο έλεγχο ακόμα και δεν έχουμε, επομένως είναι και τέτοιες ανάγκες.

Αυτό μας οδηγεί και στην τρίτη περιοχή των προβληματισμών και των προϋποθέσεων. Εδώ πάλι θα εκφράσω κάποιες θέσεις και απόψεις του τμήματος γενικότερα.

Το ένα είναι ο αριθμός των εισακτέων. Ξέρω ότι όλοι λίγο ως πολύ το συμμερίζεστε. Ίσως να σκεφτεί κανείς ότι εμείς δεν θα έπρεπε να γκρινιάζουμε και τόσο πολύ, γιατί έχουμε θεωρητικά 125 εισακτέους από τις Πανελλήνιες Εξετάσεις, είναι σχετικά λίγοι. Βέβαια, με τις μετεγγραφές και όλα τα άλλα τα διάφορα, φτάνουν γύρω στους 180 τελικά, κάθε χρονιά.

Η υλικοτεχνική υποδομή, παρόλα αυτά και οι χώροι είναι ανεπαρκείς. Εγώ ήρθα σήμερα για πρώτη φορά, ομολογώ, στην Πολυτεχνειούπολη και εντυπωσιάστηκα από τα μεγέθη. Εξάλλου,  είχα διαβάσει προσφάτως ότι ολοκληρώθηκαν και τα νέα κτίρια της Σχολής Μηχανολόγων-Μηχανικών με συνολική έκταση γύρω στα 10.000 τετραγωνικά μέτρα.

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΤΑΓΑΡΑΣ:

Ξεπερνάνε τα 25.000 τετραγωνικά μέτρα. Μετά, από αυτό εγώ τι να πω; Ότι αυτή την στιγμή δεν έχει το τμήμα μηχανολόγων της Θεσσαλονίκης, ούτε 5.000 τετραγωνικά μέτρα, συνολικά και μαζί με ένα νέο κτίριο και το νέο κτίριο σημαίνει 500 τετραγωνικά μέτρα γραφεία και ενδεχομένως, κάποιους υπόγειους χώρους εργαστηρίων που συνολικά είναι άλλα 1.000 τετραγωνικά. Καταλαβαίνετε, δηλαδή, το τεράστιο πρόβλημα το οποίο έχει το τμήμα του μηχανολόγου.

        Πέραν τούτου βεβαίως, πέραν αυτής της ασφυξίας, πραγματικά είναι και τα γνωστά σε όλους, αλλά ήθελα να καταγραφούν, εν πάση περιπτώσει, στα πρακτικά, τα γνωστά σε όλα τα τμήματα προβλήματα της αβεβαιότητας, κυρίως των χρηματοδοτήσεων και του προγραμματισμού.

Δηλαδή, δεν είναι το θέμα να έχουμε περισσότερες χρηματοδοτήσεις, περισσότερα χρήματα και τα λοιπά. Το χειρότερο είναι τα όσα πρόκειται να έχουμε, δεν ξέρουμε αν και πότε θα τα έχουμε.

        Έτσι αυτή η ιστορία με τα διάφορα προγράμματα ΠΕΑΕΚ που θα προκηρυχθούν ή δεν θα προκηρυχθούν, που παρατείνονται για έναν χρόνο και μετά μπορείτε να τα ζητήσετε ίσως, αλλά τώρα θα χρηματοδοτήσουμε εκείνα που δεν χρηματοδοτήθηκαν πριν από δύο χρόνια και όλο αυτό το πράγμα, καθιστά τελείως αδύνατο τον οποιοδήποτε σοβαρό προγραμματισμό.

        Εμείς εξ αυτού του λόγου, παραδείγματος χάρη, το μεταπτυχιακό πρόγραμμα, το οποίο προηγουμένως σας ανέφερα, σκεπτόμαστε σοβαρά να το αναστείλουμε, διότι δεν ξέρουμε τι μπορεί να συμβεί. Θα είναι κρίμα κάτι τέτοιο, βέβαια, αλλά τι να κάνουμε; Δεν ξέρουμε τι θα γίνει και το κακό είναι βεβαίως ότι εμείς εκτιθέμεθα, διότι όταν έρχονται οι φοιτητές και ρωτάνε, φυσικά εμάς ρωτάνε και τώρα που να εξηγήσεις ότι ναι, δεν είναι δικό μας το θέμα, είναι του Υπουργείου και τα λοιπά.

        Αυτά θα ήθελα να καταθέσω σε αυτή την φάση. Θα προτιμούσα να κρατήσω λίγο χρόνο για την συζήτηση και την ανταλλαγή απόψεων στην συνέχεια.

        Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Ευχαριστούμε για την πληροφόρηση από τον Θεσσαλονίκη από τον συνάδελφο τον κύριο Ταγάρα. Συνεχίζουμε με το τρίτο κατά σειρά αρχαιότητας και μόνο Πολυτεχνείο της χώρας, τον κύριο Χρυσολούρη, με την παρέμβασή του:

 

«Η εκπαίδευση του Μηχανολόγου Μηχανικού και η Κοινωνία της Πληροφορίας».

 

Κος ΧΡΥΣΟΛΟΥΡΗΣ:

Σας ευχαριστώ πολύ. Εγώ θα ήθελα να προσθέσω μια άλλη συνιστώσα στην συζήτηση αυτή. Κατ’ αρχήν, ήρθα εδώ, γιατί είμαι ο επόμενος Πρόεδρος του τμήματος. Το τμήμα μας είναι ένα τμήμα του ιδίου μεγέθους, περίπου σαράντα πέντε ανθρώπων.

Όπως είπε ο κύριος Σιμόπουλος και στο δικό μας Πολυτεχνείο οι μηχανολόγοι φέτος ήταν το πρώτο τμήμα σε ερευνητικά προγράμματα στο Πανεπιστήμιο. Πιθανόν, να είμαστε και το πρώτο τμήμα μηχανολόγων σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το ψάχνουμε ακόμα. Έχουμε μια σχετικά σοβαρή ερευνητική παρουσία, τουλάχιστον όσο αφορά στον αριθμό των χρηματοδοτούμενων ερευνητικών προγραμμάτων.

        Από εκεί και πέρα, αυτά που θα πω σήμερα είναι περισσότερο προσωπικές μου σκέψεις, αλλά και σκέψεις που προέρχονται από μια προσπάθεια που κάνουμε μέσω ενός ΕΠΕΑΕΚ να αναμορφώσουμε το πρόγραμμα σπουδών, αλλά με μια λίγο διαφορετική λογική από αυτή που άκουσα μέχρι τώρα.

        Να κάνω μια παρένθεση. Αυτά τα δύο ερωτήματα που βάλατε εκεί, πολύ σωστά και καλά ερωτήματα είναι, αλλά νομίζω ότι αυτά θα μπορούσαν να τεθούν και σε έναν πολιτικό μηχανικό.

Ξέρετε ένα πρόβλημα που υπάρχει στον χώρο του μηχανολόγου, ένα το κρατούμενο είναι αυτό και το δεύτερο είναι, ότι αν πάρετε στο Μετσόβειο και σε μας και ίσως και στην Θεσσαλονίκη, θα δείτε ότι ο πιο πολύς κόσμος κόβεται στην μηχανική.

        Το ερώτημα, λοιπόν, που τίθεται είναι, πως είναι δυνατόν από την μια μεριά κόβουμε τόσο πολύ κόσμο στην μηχανική, από την άλλη μεριά πάνε στις εξετάσεις και δεν απαντούν στα ερωτήματα που τους βάζουμε, που ανήκουν, κυρίως, στην επιστήμη του πολιτικού μηχανικού. Θέλει λίγο μια προσοχή για το τι κάνουμε.

        Εγώ ήμουνα δεκαπέντε χρόνια στο ΜΙΤ και δεκαπέντε χρόνια διδάσκαμε μαθήματα σε αίθουσες οι οποίες ήταν γεμάτες και δεν κόβαμε κανέναν. Δεν κοβόταν κανένας. Ή αν κοβόταν κάποιος, κοβόταν κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες.

        Υπάρχουν, λοιπόν, κάποια προβλήματα τα οποία πρέπει να τα δούμε πιο επιλεκτικά και πιο σε βάθος.

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΧΡΥΣΟΛΟΥΡΗΣ:

Και στην δεκαετία την δική μας επίσης δεν κοβόντουσαν. Κοβόντουσαν πολύ λιγότεροι. Εν πάση περιπτώσει. Τώρα, αυτό το λέω γιατί πρέπει ίσως λιγάκι να διαχωρίσουμε την δική μας την θέση σαν μηχανολόγων-μηχανικών, σε σχέση με τους άλλους.

 Εγώ πιστεύω ότι εμείς, οι μηχανολόγοι, δηλαδή, έχουμε και ένα πολύ ισχυρό συνθετικό στοιχείο στην δουλειά μας. Δηλαδή, ενώ στο Πολυτεχνείο και τον καιρό που πηγαίναμε εμείς στο Πολυτεχνείο και τώρα, υπάρχει πάντοτε μια πολύ μεγάλη έμφαση στις αναλυτικές γνώσεις, ένας μηχανολόγος στο εξωτερικό, στην Αμερική, στην Γερμανία κυρίως, δίνει πολύ μεγαλύτερη έμφαση στο συνθετικό. Τι πάει να πει συνθετικό; Φτιάχνουμε προϊόντα, συνθέτουμε την γνώση από διάφορους κλάδους και τα λοιπά.

        Εμείς, λοιπόν, είμαστε μια κατηγορία μηχανικών, σε αντίθεση ή εν πάση περιπτώσει, σε διαφοροποίηση από πολλούς άλλους μηχανικούς, που καλούμαστε στην πιάτσα να συνθέσουμε πολλές φορές γνώση. Σε αντίθεση, παραδείγματος χάρη, με τους ηλεκτρολόγους.

Αν και εγώ είμαι από αυτούς που συμφωνούν πραγματικά πρέπει να γίνει τμήμα ηλεκτρολόγων και μηχανολόγων και χωρίς να βάλω και ερωτηματικό. Έχει πολύ μεγάλο νόημα αυτή η συζήτηση.

        Λέω, λοιπόν, ότι στην δική μας την δουλειά, στην δουλειά του μηχανολόγου, χρειάζεται μια σύνθεση αναλυτικών γνώσεων και εμπειρίας.

Την αναλυτική γνώση την βασίζουμε στους μηχανολόγους, εκεί που την βασίζουν και οι φυσικοί. Ουσιαστικά σε μαθηματικά και φυσική. Εκεί βασίζεται η αναλυτική μας γνώση, την οποία την εμπλουτίζουμε με κάποιους επιπλέον τρόπους και καταλήγουμε, εν πάση περιπτώσει, σε μια αναλυτική γνώση των μηχανικών.

        Εκεί που…..

(…)

τον κόσμο πιο καινοτόμο, να σκέφτεται καινούργιες λύσεις και πως αυτή την εμπειρική γνώση που χρειάζεται να μαζεύει από την πιάτσα, θα μπορεί σιγά-σιγά να την φέρνει μέσα στις αίθουσες διδασκαλίας.

        Εκεί ανέκαθεν τα Ελληνικά Πολυτεχνεία, τον καιρό τον δικό μας υπήρχε ένα μόνο, αυτό εδώ, είχαν πάντοτε κάποιο πρόβλημα.

        Τώρα, τι έχει συμβεί τώρα και την ονόμασα έτσι την ομιλία, είπα για την κοινωνία της πληροφορίας; Έχουν συμβεί κάποια πράγματα, τα οποία το θέμα είναι πως θα τα χρησιμοποιήσουμε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Υπάρχει αυτή η επανάσταση της πληροφορικής τα τελευταία δεκαπέντε με είκοσι χρόνια. Στην Ευρώπη ονομάστηκε «η κοινωνία της πληροφορίας». Ο όρος ήρθε το ΄93 στην Ελλάδα, ΄94 και ο όρος  αυτός είναι ένας γενικός όρος που περιλαμβάνει ότι έχει να κάνει με την πληροφορική και πως αυτή επηρεάζει και την κοινωνία και επηρεάζει και την εκπαίδευση.

        Αυτή η ανάπτυξη της πληροφορικής οδήγησε σε μερικά πράγματα που στην δική μας τις γενιές των μηχανικών δεν υπήρχαν, αλλά οδήγησε σε μια πολύ σημαντική κωδικοποίηση της αναλυτικής γνώσης.

        Δηλαδή, κακά τα ψέματα καλοριφέρ τώρα μπορείς να κάνεις και μελέτη, όπως κάναμε εμείς κλιματισμό στις δικές μας τις γενιές, μπορεί να τις κάνεις πολύ πιο εύκολα, πολύ πιο αποτελεσματικά με κωδικοποιημένα εργαλεία, νέες εφαρμογές, νέα εργαλεία. Αυτή, δηλαδή, η αναλυτική γνώση κωδικοποιήθηκε σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό.

Εδώ σας δείχνω μερικά παραδείγματα, πράγματα που τα ξέρετε κατά πάσα πιθανότητα, εργαλεία πληροφορικής που βγήκαν για να χρησιμεύσουν στην εξάσκηση του επαγγέλματος, αλλά και στην κωδικοποίηση της αναλυτικής γνώσης τα τελευταία δέκα με δεκαπέντε χρόνια.

Εκεί εμείς οι μηχανολόγοι και τα Πολυτεχνία νομίζω ότι πορευτήκαμε σχετικά σωστά. Δηλαδή, αυτή την κωδικοποίηση την περάσαμε μέσα στα προγράμματα σπουδών, είδα με μεγάλη ευχαρίστηση στο πρόγραμμα να λέει κορμός πληροφορικής, που όπως είπε ο κύριος Σιμόπουλος, από το πρώτο μέχρι το ένατο, κάτι παρόμοιο γίνεται και στην Πάτρα, πόλο που δεν το έχουμε ονομάσει έτσι. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που κινείται μέσα στα Ελληνικά Πολυτεχνεία.

Κάναμε και κάτι άλλο που νομίζω πως είναι σωστό. Δεν σταματήσαμε να πιέζουμε τον κόσμο μας στα Πολυτεχνεία, να χρησιμοποιεί το μυαλό του. Το κάναμε πολύ περισσότερο από ότι το έχουν κάνει οι άλλοι.

Εγώ πήγα στο ΜΙΤ το ΄82 με ΄83 και θυμάμαι, ότι είχαν σταματήσει το μάθημα του μηχανολογικού σχεδίου. Υπήρχε ένας πολύ καλός καθηγητής διάσημος, ο Woody Flower, ο οποίος τους έκανε το μάθημα των στοιχείων μηχανών με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο από εκείνο που είχαμε ποτέ φανταστεί στην Ευρώπη, όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Γερμανία και οπουδήποτε αλλού.

Αυτός τους έδινε ένα σακί με πραγματάκια, ροδάκια, βιδίτσες, ότι εν πάση περιπτώσει ήθελε, τους σχεδίαζε ένα αντικείμενο στον πίνακα και τους έλεγε ότι παιδιά, στο τέλος του εξαμήνου ελάτε με το αντικείμενο φτιαγμένο. Κάνανε και έναν διαγωνισμό, για να γίνει πιο αμερικάνικο, έναν διαγωνισμό ποιανού το αντικείμενο είναι καλύτερο με την έννοια του ποιο αυτοκινητάκι τρέχει περισσότερο, ανάλογα με την περίπτωση.

Αυτοί, λοιπόν, το ΄85 με ΄86 και με μεγάλη πίεση από την αμερικάνικη βιομηχανία, γιατί στα τμήματα μηχανολόγων και στα τμήματα ηλεκτρολόγων, η αμερικάνικη βιομηχανία έχει να πει πάρα πολλά και τα λέει όπως πρέπει και όταν πρέπει και με μεγάλη ένταση, δηλαδή, μας βάζανε μέσα και ερχόντουσαν δέκα άνθρωποι από την βιομηχανία και μας μίλαγαν με πολύ σκληρούς όρους, αν πίστευαν ότι αυτά που κάνουμε δεν ανταποκρινόντουσαν στις ανάγκες της βιομηχανίας και όχι απαραίτητα στο κόστος, κυρίως στο θέμα των γνώσεων. Αν δηλαδή, αυτά που δίναμε εμείς ως λύσεις ήταν σωστά.

Το ΄85 με ΄86 το ΜΙΤ ξεκίνησε να κάνει μηχανολογικό σχέδιο. Ο Woody Flower έκανε και τα μικρά αντικείμενα, αλλά ταυτόχρονα ξεκίνησε να κάνει και μηχανολογικό σχέδιο.

Εμείς στην Ελλάδα, για να λέμε και τα υπέρ μας, έχουμε εξακολουθήσει αυτή την….στον Έλληνα φοιτητή, το να δουλεύει λιγάκι το μυαλό του. Γι’ αυτό οι δικοί μας οι Έλληνες, όταν πάνε στο εξωτερικό κατά κανόνα πάνε πιο μπροστά από τους άλλους, γιατί τους έχουμε εκπαιδεύσει εδώ ως ένα ορισμένο σημείο να δουλεύουν  καλύτερα το μυαλό τους και κάτω από σχετικά αντίξοες συνθήκες. Όταν οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες, όπως είναι στο εξωτερικό, τότε προχωράνε πολύ καλύτερα.

Ποιο είναι το πρόβλημά μας τώρα; Βέβαια, εντάξει έχουμε προχωρήσει και σε μια μεταφορά γνώσης και πληροφορίας από έντυπη μορφή σε ηλεκτρονική και τα λοιπά. Τι γίνεται τώρα; Εκεί που εμείς είχαμε και έχουμε ένα μεγάλο, να το πω αγγλικά, deficiency, έχουμε ένα έλλειμμα είναι στην πρακτική εμπειρία.

Ένα το κρατούμενο, δεν έχουμε βιομηχανική ανάπτυξη. Ελλειμματική. Που να τον πάει τον κόσμο ο άλλος να του δείξει; Σε ποια εργοστάσια;

Δεύτερον, η βιομηχανία μας δεν έχει αυτή την αντίληψη. Δηλαδή, δεν έχει την αντίληψη που έχει η BMW ή η Mercedes, όπου το σύνολο των μηχανολόγων που κάνουν διπλωματικές στον κατασκευαστικό τομέα τον αντίστοιχο, στην κατασκευή και…την κάνουν μέσα στο εργοστάσιο.

Άμα πάτε στην Mercedes θα δείτε ότι είναι απόφοιτοι, διπλωματούχοι του Πανεπιστημίου της Στουτγάρδης που είναι μέσα και κάνουν διπλωματική.

Εμείς δεν έχουμε τέτοια παράδοση. Δεν έχουμε τέτοια πράγματα. Αλλά και να την είχαμε, δεν θα μπορούσαμε να την χρησιμοποιήσουμε, γιατί δεν έχουμε τις εταιρείες εκείνες.

Άρα, έχουμε ένα πρόβλημα. Πως θα το αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα; Εγώ θυμάμαι, καλή του ώρα, εγώ όταν ήμουνα εδώ ο Παπαδανήλ μας πήγαινε στην Σωληνουργεία, μας πήγαινε σε διάφορα εργοστάσια και τα βλέπαμε. Και εγώ τώρα προσπαθώ μερικές φορές να τους πάω σε κάποια εργοστάσια, να τους πάω στον ΤΙΤΑΝΑ, γιατί είναι κοντά στο Πανεπιστήμιο.

Έχουμε, όμως, ένα πρόβλημα. Ένα πρόβλημα να εξοικειώσουμε τον έλληνα μηχανικό με την βιομηχανική πραγματικότητα. Αυτό το πρόβλημα είναι σοβαρό και πρέπει να το δεχθούμε. Άμα πας και δεις τον Γερμανό, εγώ όταν πήγα στην Γερμανία, ο Γερμανός το έλυνε και το έδενε το αυτοκίνητό του ανά πάσα στιγμή. Οι δικοί μου οι συνάδελφοι και εγώ τους κοίταγα σαν χαζός, παρόλο που ερχόμουνα από μια οικογένεια με μια παράδοση που ήξερα από τέτοιου είδους πράγματα. Οι Γερμανοί έχουν μια τέτοιου είδους εμπειρία.

Το δεύτερο πράγμα που κάνουμε, έχουμε αυτά τα πανεπιστημιακά εργαστήρια, υπάρχουν εδώ κάποια πανεπιστημιακά εργαστήρια, στην Πάτρα, στην Θεσσαλονίκη κάποια καλά εργαστήρια έχω δει και στην Θεσσαλία τώρα πάνω τα πράγματα καλά, ο κόσμος μπαίνει λίγο μέσα στα εργαστήρια και παίρνει μια ιδέα.

Εγώ πιστεύω, όμως, ότι εκεί που πρέπει τώρα να ρίξουμε το βάρος μας, είναι ότι πρέπει και γι’ αυτό προσπαθώ να κάνω και ένα πείραμα στην Πάτρα να δω πως θα πάνε τα πράγματα, να αξιοποιήσουμε αυτές τις τεχνολογίες, που τι κάνουν; Τι κάνει η κοινωνία της πληροφορίας; Ουσιαστικά μειώνει την απόσταση.

Δηλαδή, εγώ πιστεύω γιατί να μην μπορεί ένας φοιτητής στην Πάτρα να δει το εργοστάσιο της Mercedes μέσα από την Mercedes  με τηλεπικοινωνιακό τρόπο και να ακούσει και ένα Διευθυντή Παραγωγής της Mercedes να του μιλάει για τα προβλήματα παραγωγής;

Υπάρχουν τέτοιες δυνατότητες που μπορούμε να τις χρησιμοποιήσουμε. Μπορούμε, δηλαδή, να φέρουμε σιγά-σιγά τον κόσμο της παραγωγής και όχι μόνο της ελληνικής, αλλά και της ευρωπαϊκής, γιατί καλώς ή κακώς ο δικός μας ο μηχανικός θα κληθεί να δουλέψει και στην Ευρώπη σε δεκαπέντε με είκοσι χρόνια. Μην κοιτάτε εμάς τώρα. Εμείς παλιές καραβάνες τώρα, τελειωμένη υπόθεση.

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΧΡΥΣΟΛΟΥΡΗΣ:

Σε άλλα, όμως, Ευρωπαϊκά εργοστάσια, πέραν των ελληνικών συνόρων. Θα κληθεί να δουλέψει και εκεί. Θα πρέπει να κληθεί να δουλέψει και εκεί.

        Άρα, θα πρέπει να κινηθούμε και σε μια τέτοια κατεύθυνση. Άρα, θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε ορισμένα πράγματα, παραδείγματος χάρη, video conference, distance learning. Αυτές είναι τεχνολογίες και τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων που μπορεί να μας πλησιάσει την βιομηχανία.

Κατ’ αρχήν, ας πούμε, εγώ έχω ένα πρόβλημα, από την Πάτρα δεν μπορώ να τους πάω πολύ εύκολα στην Θεσσαλονίκη, όπου υπάρχει ένα καλό εργοστάσιο αυτοβιομηχανίας. Για μας θα είναι ένα ολόκληρο ταξίδι. Θα χρειαστούν δύο μέρες μόνο για να πάνε και να έρθουν. Υπάρχουν τέτοιου είδους προβλήματα.

Κάποιος πιθανόν από την Αθήνα να μπορεί πολύ γρήγορα να πάει στον ΤΙΤΑΝΑ να δει πως είναι μια τσιμεντοβιομηχανία, η οποία είναι σχετικά αναπτυγμένη και σωστά φτιαγμένη.

Θέλω να πω, ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τέτοιου είδους τεχνικές που αυτό το μειονέκτημα που έχουμε έναντι άλλων Ευρωπαϊκών Πολυτεχνείων να μπορέσουμε, αν μη τι άλλο, να το μειώσουμε να το μικρύνουμε και να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις καινούργιες τεχνολογίες, έτσι ώστε να μπορέσουμε τον έλληνα μηχανικό να του δώσουμε και κάποια προοπτική που να τα δει τα πράγματα, μπορεί να είμαστε Ευρώπη, αλλά και με ένα κεντροευρωπαϊκό, ίσως, εν πάση περιπτώσει, μοντέλο.

Τώρα, εμείς έχουμε κάνει κάποιες προσπάθειες να φτιάξουμε ένα ηλεκτρονικό αμφιθέατρο, θα δούμε τώρα το επόμενο εξάμηνο πως θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Προσπαθούμε να στήσουμε κάποια σεμινάρια μεταξύ απομακρυσμένων, ίσως τώρα που ο κύριος Ασημόπουλος θα είναι Πρόεδρος, να δούμε πως μπορούμε να το ρυθμίσουμε και με το Μετσόβειο να κάνουμε κάποιες ανταλλαγές διδασκαλιών για να δοκιμάσουμε, κατ’ αρχήν σε ενδοελληνικό επίπεδο πως μπορεί να προχωρήσουν τα πράγματα και βλέπουμε.

Εν πάση περιπτώσει, αυτά νομίζω ότι είναι πράγματα, την ηλεκτρονική επικοινωνία…αυτό νομίζω ότι το κάνετε και εσείς, το κάνει το Μετσόβειο, το κάνουμε και εμείς και τα λοιπά.

Τώρα, υπάρχει και ένα άλλο θέμα που είναι για τον κύριο Κεραμάρη, περισσότερο, το πώς, πρέπει να δούμε και πως θα αντιμετωπίσουμε τον μηχανικό, που έχει βγει πια και είναι έξω και δουλεύει και πρέπει να τον υποστηρίξουμε με κάποιο τρόπο ή ακόμα και τον νέο επιχειρηματία, που θέλουμε να τους δούμε αυτούς τελικά, να εμφανίζονται έλληνες μηχανολόγοι που να πάνε να φτιάξουν μια καινούργια επιχείρηση.

 Νομίζω ότι η τεχνική υποστήριξη μέσα από τα τμήματα και τις σχολές τις Πολυτεχνικές είναι κάτι που πρέπει να το βάλουμε στην σκέψη μας.

Το ΑΤΗΕΝ είναι ένα Πολυτεχνείο το οποίο δραστηριοποιείται τόσο πολύ σε παγκόσμιο επίπεδο, γιατί έχουν ένα καταπληκτικό δίκτυο  αποφοίτων, ο οποίος ο ένας σιγοντάρει τον άλλο και το Πολυτεχνείο τους σιγοντάρει όλους μαζί. Τους παρέχει σε τεχνική εξυπηρέτηση, υποστήριξη και τα λοιπά. Υπάρχουν, δηλαδή, κάποια μοντέλα που μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε.

Άρα, εγώ το βλέπω λιγάκι, όλα καλά είναι τα προγράμματα που έχουμε, αλλά μήπως πρέπει να κοιτάξουμε και από αυτή την πλευρά να προσαρμόσουμε την δομή και το περιεχόμενο των διδακτικών αντικειμένων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι υποδομές στην Ελλάδα εν γένει υποφέρουν και στα Πολυτεχνεία υποφέρουν ακόμα περισσότερο, αλλά εν γένει οι υποδομές είναι σε χαμηλό επίπεδο. Νομίζω ότι θα πρέπει να κινηθούμε σε μια τέτοια κατεύθυνση.

Τώρα, κάποιες άλλες σκέψεις που είχα σε σχέση με αυτά που ακούστηκαν πριν, θα τα πούμε μετά.

Σας ευχαριστώ πολύ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Ευχαριστούμε τον κύριο Χρυσολούρη. Θέλω να….που είπε…που είναι στην Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, με πληροφόρησε προσφάτως ότι το 70% των ανθρώπων ηλικίας 23 έως 27 ετών δεν γνωρίζουν να δουλεύουν το ΑΤΜ….

Παρεμπιπτόντως δε, φίλος μου στην Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι στην Eurostat μου λέει ότι έχουμε την τιμή να είμαστε η πιο τεχνοφοβική χώρα της Ευρώπης και δεν το φωνάζουμε δυνατά αυτό. Αυτό είναι για το διαλεκτικό περιβάλλον, να διαλέξουμε το environment, που λέμε…της τεχνολογίας.

        Συγνώμη για την παρέμβαση την δική μου. Ο κύριος Σταματέλος τώρα, αναπληρωτής καθηγητής από το Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών Βιομηχανίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

 

«Γνώση και τεχνογνωσία: Σύγχρονες προκλήσεις στην εκπαίδευση του μηχανολόγου-μηχανικού».

 

Κος ΣΤΑΜΑΤΕΛΟΣ:

Εγώ θα επωφεληθώ από αρκετά πράγματα που είπαν οι προλαλήσαντες και ιδιαίτερα ο κύριος Χρυσολούρης και θα προχωρήσω αμέσως ξεκινώντας από την αποστολή του Ελληνικού Πανεπιστημίου, που μας την λέει ο νόμος αυτή, οπότε δεν έχουμε πρόβλημα.

Ο νόμος λέει λοιπόν, ότι το Πανεπιστήμιο πρέπει να παράγει και να μεταδίδει την γνώση με την έρευνα και την διδασκαλία, να συντείνει στην διαμόρφωση υπεύθυνων ανθρώπων με επιστημονική, κοινωνική, πολιτιστική και πολιτική συνείδηση. Το τρίτο είναι σημαντικό, να παρέχει τα απαραίτητα εφόδια που θα εξασφαλίζουν την άρτια κατάρτιση για επιστημονική και επαγγελματική σταδιοδρομία και τέλος, να συμβάλει και στην αντιμετώπιση των κοινωνικών και αναπτυξιακών αναγκών του τόπου.

Οπότε, αν δούμε το ένα και το τρία, κυρίως, που μας ενδιαφέρουν περισσότερο σε αυτή την συνάντηση, πως το εξειδικεύουμε εμείς σε ένα σύγχρονο…..

Για να δούμε τώρα, στο δικό μας το τμήμα είναι ένα μικρό τμήμα, έχουμε καμία σαρανταριά άτομα κάθε χρόνο, άρα έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε κάποιους πειραματισμούς. Έχουμε λίγους απόφοιτους. Μέχρι στιγμής έχουμε καμία διακοσαριά απόφοιτους και τους παρακολουθούμε αρκετά στενά. Δηλαδή, σχεδόν τους ξέρουμε. Περνάνε, μας βλέπουν, οπότε μας δίνουν feed back.

Επομένως, εδώ για μας το πρόβλημα είναι αυτός ο πενταετής κύκλος, αυτή η φάση που είναι καταξιωμένος, βέβαια, το πώς θα τον εκμεταλλευτούμε στην κατεύθυνση, βέβαια, ποια; Το πώς αυτός ο μηχανικός που θα βγει θα μπορεί να βρει δουλειά.

Άρτια, λοιπόν και υψηλού επιπέδου επαγγελματική κατάρτιση και κατανόηση σε βάθος των επιστημών του μηχανικού. Δύο σκέλη.

Αυτό για να το πετύχουμε, όπως είδαμε, πραγματικά τα είπε ο κύριος Χρυσολούρης προηγουμένως, εμείς δεν έχουμε την παράδοση, φυσικά των βαρέων Πανεπιστημίων της Ευρώπης και της Αμερικής, παρόλα αυτά ο Έλληνας μηχανολόγος ήταν ευρηματικός από παλιά και έχει την επαφή με την βιομηχανία, αυτή που υπάρχει βιομηχανία, δεν έχει σημασία.

Άρα, όταν τον φέρνουμε αυτόν τον άνθρωπο σε επαφή με πραγματικά προβλήματα και που τα βρίσκουμε τα πραγματικά προβλήματα; Οι συνεργασίες οι δικές μας με την βιομηχανία, πιο πολλές είναι με την ξένη βιομηχανία, καλή ώρα η Mercedes έρχεται καμία φορά και μας βλέπει, μας δίνει προβλήματα.

Κάποιοι από τους απόφοιτούς μας από την Γερμανία έρχονται τα παιδιά. Δεν ξέρω γιατί έρχονται ειδικά σε μας. Από Στουτγάρδη έχουμε πολλά παιδάκια που μπαίνουν με εξετάσεις πιο εύκολες, οπότε αυτοί πάνε και δουλεύουν εκεί πέρα. Έχουμε και στην BMW στην Mercedes και αλλού στην Γερμανία. Μας φέρνουν, λοιπόν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο case studies.

Αυτή την στιγμή είμαστε σε φάση να πάμε αυτές να τις ενσωματώσουμε μέσα σε μαθήματα. Σε διπλωματικές είναι βέβαια μέσα, σε διδακτορικές  είναι, αλλά το θέμα είναι να μπουν και τα μαθήματα. Αυτό, όπως ξέρουμε, βέβαια, θέλει δουλειά.

Τώρα, για να δούμε λίγο το θέμα της δημιουργικότητας. Εδώ πάλι θα επωφεληθώ από τον αγαπητό τον κύριο Χρυσολούρη, ο οποίος είπε πολύ σωστά, ότι τώρα τελευταία οι μηχανικοί πρέπει να τα μάθουν αυτά. Τα παλιά τα χρόνια ήταν ίσως πιο καλύτεροι. Δεν είναι οι ίδιοι. Οι μηχανολόγοι ήταν καλύτεροι στα δικά μας τα χρόνια. Σήμερα δεν είναι. Πάνε σε άλλες ειδικότητες. Είναι ελαφρώς υποδεέστεροι.

 Οι Αμερικάνοι την λεγόμενη τριτοβάθμια εκπαίδευση σήμερα την λένε post secondary. Αυτό τι σημαίνει; Σημαίνει, ότι πρέπει και με κατώτερες ικανότητες ανθρώπους, όχι τόσο προικισμένους, να πάς να τους μάθεις εσύ να κάνουν αυτή την δουλειά.

Άρα, να πας, όπως κάνουμε με τις τσιπούρες, δηλαδή, στα ιχθυοτροφεία, να βγάλεις μηχανολόγο ιχθυοτροφείου. Αυτό δεν είναι; Να του αναπτύξεις την δημιουργικότητα υπό συνθήκες ελεγχόμενες. Έστω ότι αυτό ίσως γίνεται. Όλα τα πράγματα εξασκούνται. Επομένως, καλλιεργείται αυτό το πράγμα και προσπαθούμε πράγματι να το καλλιεργήσουμε.

Γενικότερα, βέβαια, ξεκινάμε πάντα από το τι ζητάει ο εργοδότης. Ο εργοδότης πάντα από τον μηχανολόγο του ζητάει όλα τα ετερόκλιτα πράγματα να τα λύσει, γιατί το επάγγελμα του μηχανολόγου είναι πολυδιάστατο.

Για να δούμε, λοιπόν, πως μετεξελίσσεται τώρα η αποστολή ενός τμήματος μηχανολόγων στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία, όπως την λέμε.

Εδώ θα μιλήσουμε για την Ευρωπαϊκή Αγορά πρωτίστως και την Παγκόσμια. Ας αφήσουμε, επειδή οι λίγοι απόφοιτοί μας βρίσκουν όλοι δουλειά, δηλαδή, δεν έχουμε ανέργους αποφοίτους, άρα από αυτή την άποψη, τώρα τι δουλειά κάνουν, δεν κάνουν ακριβώς την δουλειά που εμείς φανταστήκαμε, αλλά εφ’ όσον οι άνθρωποι βγάζουν λεφτά, είναι πετυχημένοι.

Από την άλλη μεριά παίρνουμε το feed back από την Ευρώπη και από την Αμερική, είναι περιζήτητοι οι μηχανολόγοι. Τους ζητάνε. Σε ορισμένα Πολυτεχνεία μεγάλα της Ευρώπης δεν μπορούν να γεμίσουν τις θέσεις των μηχανολόγων, γιατί είναι απαιτητικό το επάγγελμα. Θέλει και γνώσεις, θέλει και δεξιότητες.

Δηλαδή και τις γνώσεις τις βασικές, να ξέρεις τις επιστήμες του μηχανικού, αλλά και τις δεξιότητες. Δηλαδή, πραγματικά και σχέδιο να είναι καλός, να μπορεί να συνθέσει, να έχει ένα συστατικό, ένα χαρακτηριστικό, να είναι τεχνίτης, να είναι και λίγο καλλιτέχνης στο design, έτσι όλα αυτά τα απαιτούμε από τον μηχανικό, τον μηχανολόγο.

Τώρα, τα παλιά τα χρόνια είχαμε το μοντέλο το....., που λέγανε οι Αμερικάνοι, δηλαδή, την μαθητεία που λέμε εμείς. Πήγαινε ο μικρός ο μηχανολόγος στον μεγάλο, στο γκρουπ, δηλαδή, και τον μάθαινε αυτός, όπως μάθαινε ο μάστορας τα τσιράκια του στις άλλες τις τέχνες.

Αυτό το μοντέλο φαίνεται ότι οι Αμερικάνοι το εγκατέλειψαν σήμερα, γιατί δεν έχουν τα λεφτά για να κάνουν αυτή την δουλειά. Δηλαδή, σου λέει ότι εσύ να τα μάθεις. Να τα ξέρεις, όταν έρθεις.

Άρα, αυτό που βλέπουμε είναι ότι δεν υπάρχουν καριέρες, λένε οι Αμερικάνοι σήμερα, καριέρες δεν βρίσκεις εύκολα, βρίσκεις, όμως, δουλειά πάντα. Η δουλειά αυτή, όμως, αλλάζει συνεχώς, κάθε δυο με τρία χρόνια. Είναι ένα είδος συμβάσεων έργου, όπως το λέμε εμείς.

Το βλέπουμε και στην Ελλάδα. Μια βιομηχανία παίρνει μια καλή δουλειά, πρέπει να την φέρει σε πέρας, αν πάρει τους κατάλληλους ανθρώπους, τους αξιοποιήσει εκεί και μετά, βέβαια, τους διώξει κάποιους από αυτούς, θα ήταν ένας οικονομικός τρόπος για να υπάρξει. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Άρα, εμείς θα πρέπει να βρούμε έναν τρόπο οι άνθρωποι οι δικοί μας να μπορούν να εξελίσσονται, να είναι αρκετά, δηλαδή, ευέλικτοι και ουσιαστικά να φροντίζουν να μαθαίνουν και μόνοι τους.

Τώρα, τι είδους φοιτητές έχουμε; Έχουμε αλλιώτικο προφίλ τώρα τα τελευταία χρόνια και στις δεξιότητες των φοιτητών μας και στην κατανόηση που έχουν. Δεν σημαίνει ότι είναι χειρότεροι φοιτητές, έχουν άλλο προφίλ.

Ας πούμε στις γλώσσες είναι καλοί. Ξέρουνε γλώσσες. Αυτό μας βοηθάει, γιατί μπορούμε να δουλεύουμε ξένη βιβλιογραφία και επομένως, δεν χρειάζεται να κάθεται κάποιος και να κάνει μεταφράσεις συγγραμμάτων που αύριο θα απαξιωθούν, αλλά μπορεί να έχει πρόσβαση πλέον ο μηχανολόγος στην πληροφορία. Πρέπει, όμως εκεί να τον μάθουμε να την αξιολογεί την πληροφορία. Να την τσεκάρει με διάφορους τρόπους να κάνει cross checking, δηλαδή, για να μην την πατήσει.

Επίσης, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, ότι πολλοί από τους αποφοίτους μας, αρκετοί θα ετεροαπασχολούνται. Αυτό δεν είναι κακό. Φαίνεται ότι ο μηχανολόγος σαν προφίλ είναι περιζήτητο σε διάφορες δουλειές, στο εμπόριο, στο management που προέρχεται, που σε ένα μέρος σχετίζεται με τον μηχανικό και σε διάφορες υπηρεσίες.

Αυτά, λοιπόν, τα λαμβάνουμε υπόψη και βέβαια, έρχομαι και εγώ στην σύνδεση με την βιομηχανία. Αυτό τώρα το βιομηχανία μπορούμε να το πούμε γενικότερα ιδιωτικός τομέας. Είναι αυτό που βγάζει τα λεφτά, δηλαδή. Σε αντιδιαστολή με το δημόσιο. Το δημόσιο τα παίρνει έτοιμα.

Εμείς δεν θέλουμε στους μηχανολόγους μας να τους μάθουμε να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι. Θεωρούμε ότι αυτό βλάπτει την υγεία, παρόλο που οι καθηγητές τους είναι λίγο δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά νομίζω ότι είναι σε ποσοστό δημόσιοι υπάλληλοι.

Τώρα, η σύνδεση πως γίνεται εδώ πέρα. Εντάξει αυτά είναι τετριμμένα. Βέβαια, είναι οι διπλωματικές και οι διδακτορικές εργασίες, πρέπει πράγματι, τα είπε και ο κύριος Ευθυμιάδης, να έχουν αντικείμενο πολλές φορές εφαρμοσμένο για να πάει στην βιομηχανία το παιδί να δει τι έχει μέσα εκεί.

Η πρακτική άσκηση που για μας είναι υποχρεωτική. Η εφαρμοσμένη έρευνα. Η παροχή υπηρεσιών στην βιομηχανία. Οι επισκέψεις. Τα σεμινάρια από βιομηχανίες, που έχουμε πρόβλημα να τα καθιερώσουμε, γιατί πολλοί συνάδελφοί μας, όταν έρχεται ο άνθρωπος από την βιομηχανία λέμε ότι αυτό είναι υποδεέστερο πράγμα.

Δηλαδή, δεν έρχονται οι καθηγητές, οπότε το παιδί βλέπει ότι οι καθηγητές δεν πάνε στο σεμινάριο. Έρχεται ο άλλος να σου δείξει τα κομπρεσέρ, ας πούμε, που βγάζει. Πρέπει να πάει και ο καθηγητής εκεί, να του δείξει ότι αυτό είναι σημαντικό. Μπορεί να μην έχει εξισώσεις μέσα, αλλά θα τις έχει από πίσω για να το φτιάξει.

Μεταφορά τεχνογνωσίας και λογισμικού, είναι σημαντικό όταν οι φοιτητές συμμετέχουν σε τέτοιες διαδικασίες που πουλάμε πράγματα στην βιομηχανία και το βλέπει όντως ότι πουλάει, είναι σπουδαίο για τον μηχανολόγο από μικρό, γιατί αυξάνει η αυτοπεποίθησή του. Είναι και αυτή μια παράμετρος.

Βέβαια, ο μηχανολόγος και σαν πωλητής, θυμάμαι και εγώ κάποτε παλιά που δούλευα σε ένα μαγαζί και όταν μπορούσα και πουλούσα πράγματα, μου έδινε μια μεγάλη αυτοπεποίθηση, παρόλο που δεν ήταν δικά μου, αλλά σήμερα που φτιάχνουμε δικά μας πράγματα και τα πουλάμε είναι ακόμα πιο καλό αυτό και σπουδαίο για τον μηχανολόγο. Πρέπει να μάθει, δηλαδή, την διαδικασία αυτή.

Τέλος, σημαντικό που πρέπει να το επεκτείνουμε είναι τα short courses τα λεγόμενα, για στελέχη βιομηχανίας, τα οποία μπορούν να φέρουν την βιομηχανία μέσα στο Πανεπιστήμιο.

Εμείς είμαστε, βέβαια, σε αρχικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Προσελκύουμε δύο με τρία στελέχη από βιομηχανίες του εξωτερικού για κάτι πολύ εξειδικευμένο, αλλά νομίζω ότι είναι σπουδαίο αν μπορέσουμε και το επεκτείνουμε αυτό και στο εσωτερικό, βέβαια.

Θα πάρω τώρα επίσης ένα τσιτάτο, υπήρχε ένα ραπόρτο τεχνικό της EUA European University Association του ΄97, που μιλούσε για το institutional evaluation.  Αυτό που έκανε στα διάφορα πανεπιστήμια που ήρθανε και τους βάλανε να κάνουν μια αυτοαξιολόγηση. Έγινε στα πιο πολλά ελληνικά πανεπιστήμια.

Έλεγε, λοιπόν, αυτός εκεί, αυτό το ραπόρτο, ότι σήμερα εξ αιτίας πραγματικά του πολυδιάστατου χώρου που αναπτύσσεται, υπάρχουν πολλές διαστάσεις στον ρόλο του Πανεπιστημίου. Βλέπε εδώ Πολυτεχνείου, βέβαια.

Μπορείς να παίξεις, δηλαδή, να κουνάς το κουμπί εδώ πέρα και να πηγαίνεις πιο πολύ στην έρευνα ή πιο πολύ στην διδασκαλία. Αυτή είναι μια διάσταση.

Μπορείς να παίζεις μεταξύ προπτυχιακών-μεταπτυχιακών σπουδών και συνεχιζόμενης εκπαίδευσης. Δηλαδή, να ρίχνεις το βάρος, να μετατοπίζεις βάρος. Γιατί, βέβαια, το Πανεπιστήμιο είναι παιδί. Ανάλογα με το προσωπικό που βάζουμε μέσα, το στρέφουμε εμείς εκεί που θέλουμε.

Μπορεί να ρίχνει βάρος πάνω σε ακαδημαϊκή εκπαίδευση ή επαγγελματική εκπαίδευση. Μπορεί να δίνει βασική επαγγελματική κατάρτιση ή και πιο υψηλού επιπέδου. Καθένας παίζει με αυτά τα κουμπιά. Μπορεί να κάνει πιο πολύ βασική ή εφαρμοσμένη έρευνα. Μπορεί να παίζει στα γνωστικά αντικείμενα ή να πηγαίνει προς την τεχνογνωσία.

Η τεχνογνωσία είναι κάτι άλλο, γι’ αυτό την έβαλα και σαν τίτλο γι’ αυτήν την εισήγηση. Τα γνωστικά αντικείμενα, πολλές φορές οι φοιτητές μας έρχονται και λένε ότι ωραία τα μάθαμε τα μαθηματικά, τις φυσικές, τις μηχανικές και τώρα πως τα αξιοποιούμε αυτά, για να φτιάξουμε τεχνογνωσία; Αυτό είναι μια διαδικασία. Γίνεται μια χημική αντίδραση μέσα. Αυτό διδάσκεται δια του παραδείγματος. Φυσικά δεν είναι ανάγκη να τα μάθει όλα και ούτε μπορεί να τα μάθει όλα, αλλά αν εφαρμόσει δυο, τρία καλά case studies, τότε βλέπει πως γίνεται αυτό.

Η τεχνογνωσία, λοιπόν, είναι κάτι το οποίο το έχει, ας πούμε, μια επιχείρηση, το έχει αναπτύξει ενδεχομένως, έχει αγοράσει κάποια κομμάτια και ο επόμενος που θα έρθει, ο ανταγωνιστής, δεν είναι εύκολο και ίσως είναι και αδύνατο να το αναπτύξει εξ αρχής. Άρα, μια καλή κίνηση είναι να πάει να το αγοράσει ή να το παζαρέψει.

Το τοπικό έναντι διεθνούς πεδίου δράσης, αντίστοιχα. Άλλη παράμετρος. Υπηρεσίες στην κοινωνία, συνεργασίες με ιδιωτικό τομέα. Πάλι πρέπει να παίζεις εκεί μέσα. Άμα παρέχεις πολλές υπηρεσίες στην κοινωνία, χωρίς να συνεργάζεσαι τόσο πολύ με τον ιδιωτικό τομέα, τότε μπορεί να φαλιρίσει το Πανεπιστήμιο, γιατί δεν θα παίρνει λεφτά. Αλλά θα έχει βοηθήσει την κοινωνία.

Ας πούμε στην Ελλάδα έχουμε κάποια Πανεπιστήμια, τα οποία βοηθάνε την παγκόσμια επιστήμη, αλλά δεν τους δίνουμε λεφτά γι’ αυτό το πράγμα, οπότε μπορεί στο τέλος να μην επιβιώσουν.

Επομένως, κάθε πολυτεχνειακό τμήμα επιλέγει το στίγμα του. Εδώ έχουμε, λοιπόν, μια δυνατότητα διαφορετικών επιλογών. Είναι μια δυναμική διεργασία φυσικά. Βλέπουμε σιγά-σιγά ότι υπάρχει ανταγωνιστική η διεκδίκηση…Δεν μιλάμε για μεταξύ μας φυσικά, μέσα στην Ελλάδα, τα Πανεπιστήμια γενικώς στον κόσμο, αλλά και ανταγωνιστική διεκδίκηση φοιτητών. Βλέπουμε καμία φορά τις βάσεις πως ανεβοκατεβαίνουν και λέμε ότι τώρα είμαστε εκεί και τα λοιπά.

Το δικό μας το τμήμα είναι καινούργιο βέβαια και παρόλα αυτά έχουμε κάνει δύο αναμορφώσεις του προγράμματος των σπουδών. Τώρα θα πάμε και στην τρίτη, γιατί μας έδωσε πολλά λεφτά το Υπουργείο, οπότε κρίμα είναι να πάνε χαμένα.

Σε σχέση με αυτά που είπαν και οι προηγούμενοι συνάδελφοι, αντίστοιχη είναι και οι προβληματισμοί μας. Η βελτίωση της απασχολησιμότητας των αποφοίτων μας, βλέπουμε ότι μπορούμε να την επιτύχουμε, με τους εξής τρόπους, που αυτή την στιγμή τους εντάσσουμε μέσα στο πρόγραμμα σπουδών.

Ο πρώτος είναι η ενίσχυση του εργαστηριακού χαρακτήρα για την βελτίωση της φυσικής αίσθησης. Πράγματι, τα είπανε και οι προλαλήσαντες, ότι ο μηχανολόγος σήμερα δεν έχει καλή φυσική αίσθηση, δεν καταλαβαίνει τα φυσικά φαινόμενα.

Δηλαδή, έχω εγώ πολλούς φοιτητές που από δυνάμεις καταλαβαίνουν μόνο την βαρύτητα, από δυνάμεις της φύσεως. Οπότε αυτό είναι πολύ κακό και ο μόνος τρόπος για να το μάθει αυτό είναι με το πείραμα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Ούτε με τα virtual lamps μπορεί να το μάθει.

Η ένταξη case study στα μαθήματα, η εκπαίδευση στην χρήση εμπορικού λογισμικού, τα είπε ο κύριος Χρυσολούρης, η ανάπτυξη ολοκληρωμένου πλάνου προπτυχιακών σπουδών. Εδώ φτιάχνουμε εμείς μια βάση δεδομένων για να δούμε μέσα εκεί τον χρόνο απασχόλησης του φοιτητή στα διάφορα αντικείμενα και βέβαια και τις επικαλύψεις ….

(…)

το οποίο αναπτύσσει και υπολογίζει τους δείκτες και τις δομές του ….ελέγχου και τέλος, η υποστήριξη των μαθημάτων με εκπαιδευτικό υλικό. Κυρίως εδώ μιλάμε για ξενόγλωσση βιβλιογραφία και εισαγωγή ένα ή δύο μαθημάτων στα αγγλικά, γιατί και αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι.

        Ευχαριστώ και συγνώμη για την καθυστέρηση.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Και με αυτή την παρέμβαση τελειώσαμε τις παρεμβάσεις από τους συναδέλφους από….Σχολές και μπαίνουμε στον….τον κύριο Κεραμάρη, Πρόεδρο του ΠΣΔΜ-Η.

 

«Ο μηχανολόγος μηχανικός και η σημασία της προσφοράς του στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη».

 

Κος ΚΕΡΑΜΑΡΗΣ:

….καθήμενος, δείχνοντας στην πράξη ότι κυρίως σε όλα όσα άκουσα συμφωνώ,….Βέβαια και με αυτά που είπε ο συνάδελφος ο …και όλοι οι άλλοι.

        Κατ’ αρχήν, δεν είμαστε συνδικαλιστικός φορέας, συνάδελφε Κυριακόπουλε, διότι οι 30.000 Έλληνες Μηχανολόγοι-Ηλεκτρολόγοι είναι και εργοδότες και εργαζόμενοι και υπάλληλοι, όπως είπε και ο φίλος μου ο Γιάννης ο Παπαδόπουλος και απ’ όλα. Είμαστε επαγγελματικός φορέας των μηχανολόγων.

Κος ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΚΕΡΑΜΑΡΗΣ:

Είμαστε Επαγγελματικός Επιστημονικός Φορέας και μάλιστα, ο παλαιότερος. Το ΄47 και σαν Πανελλήνιος ο μεγαλύτερος επιστημονικός φορέας της χώρας. Οι δικηγόροι είναι περισσότεροι, αλλά είναι Συνομοσπονδία σε Πανελλήνια βάση, διότι οργανωμένοι επιστημονικά και συνδικαλιστικά είναι σε βάση πόλεων ή νομών.

        Είμαστε, λοιπόν, πάρα πολύ σημαντικοί. Αυτό που είπα στον κύριο Χίνη, και είπα να το σημειώσει σαν εισήγηση, βέβαια, δεν είναι εισήγηση. Εγώ παρέμβαση θέλω να κάνω, αλλά οι συνάδελφοι από το ΤΕΕ οι οργανωτές και ορθώς ίσως θεσμικά, ζητήσανε από μένα να έχει την έννοια μιας εισήγησης η παρέμβαση η δικιά μου.

 Στην ουσία, όμως είναι παρέμβαση. Γιατί; Γιατί ως οφείλω επεξεργάζομαι όσα άκουσα και φιλοδοξώ να προτείνω κάτι στο τέλος, το οποίο με κάποια αποτελεσματικότητα και πυκνότητα εφαρμογής, να βοηθήσει όλους να έχουμε καλύτερη, ουσιαστικότερη παρουσία στο τελικό αποτέλεσμα.

        Για μένα το επιδιωκόμενο τελικό αποτέλεσμα είναι η κοινωνία στην οποία απευθυνόμαστε με το έργο μας, την δουλειά μας και ότι κάνουμε.

        Με αυτή την έννοια, λοιπόν, εγώ θα ήθελα να ξεκινήσω με το εξής: Αν είχαμε πολλού φοιτητές εδώ, θα άλλαζα τον τίτλο της εισήγησής μου και θα έλεγα σαν τίτλο: «Η μαγκιά του να είσαι μηχανικός και ιδιαίτερα μηχανολόγος». Και το πιστεύω. Το πιστεύω, όχι επειδή υπηρετώ ενεργά τριάντα πέντε χρόνια αυτόν τον κλάδο και δέκα από αυτά εκλεγμένος Πρόεδρος του φορέα που ανέφερα, αλλά γιατί και οι δύο μου γιοι πείστηκαν χωρίς να τους πιέσω να γίνουν και αυτοί μηχανολόγοι.

        Μηχανικός, λοιπόν, κατά τους αρχαίους έλληνες και τους μετέπειτα Λατίνους, σημαίνει ή μάλλον σαν όρος προέρχεται από την λέξη....ingenious λατινικά, αρχαία ελληνικά...., που θα πει κοφτερό μυαλό.

Άρα, λοιπόν, δεν είναι καινούργιο ότι όσοι ήταν επιστήμονες σε όλη την ζωή της ανθρωπότητας, ήθελαν και ολίγον τι κάποτε να γίνουν και μηχανικοί, διότι ήταν η κατάδειξη στην πράξη ότι είναι πολύ έξυπνοι και αποτελεσματικοί άνθρωποι.

        Σε αυτή την έννοια, λοιπόν, νομίζω ότι ο μηχανολόγος εντός του πεδίου του επαγγέλματος και της επιστήμης του μηχανικού είναι πιθανότατα ο σημαντικότερος. Το τεκμηριώνω πάρα πολύ απλά, λέγοντας ότι είναι ο μοναδικός μηχανικός που ασχολείται και με την ενέργεια και με την βιομηχανία, με την παραγωγή, δηλαδή και τις κατασκευές.

        Αν πάρουμε δε και τους καινούργιους τομείς, όπως αναφέρθηκαν από τον συνάδελφο Σιμόπουλο στην έννοια του γενικότερου πλαισίου του μηχανολόγου, τότε πραγματικά δεν υπάρχει τομέας στην ζωή που να μην παρεμβαίνει και την κοινωνία, ο μηχανολόγος.

        Που παρεμβαίνει ο γιατρός; Μόνο στην ιατρική. Ο δικηγόρος στα νομικά. Ο πολιτικός μηχανικός στα στατικά και στις κατασκευές. Ο χημικός μηχανικός, που είναι ο φίλος μου ο Κώστας ο Κρεμαλής εδώ πέρα, στις χημικές εγκαταστάσεις, όσες και να είναι, μεγάλες ή μικρές ή απλές ή σύνθετες.

        Είναι, λοιπόν, προνόμιο από πάρα πολύ παλιά ο χώρος ο δικός μας να ασχολείται με όλες τις εκφάνσεις των αναγκών της κοινωνίας και της οικονομίας.

Είναι, όμως, και εδώ πρέπει να το τονίσω, πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη δικιά μας, των μηχανολόγων και εγώ θα λέω πάντα μηχανολόγων-ηλεκτρολόγων και δεν χρειάζεται να πω ότι συμφωνούμε εμείς σαν μέλη του φορέα μας με αυτό που ελέχθη, επιστροφή στο μέλλον του μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου, γιατί ουδέποτε ο Σύλλογός μας διεσπάσθη, έγινε Σύλλογος μηχανολόγων και Σύλλογος ηλεκτρολόγων. Έμεινε λες και το διαισθανόταν ότι κάποτε θα ξαναγυρίσουμε στο σύνθετο.

Μάλιστα, έχουμε στους κόλπους μας, όπως ξέρετε και όλες τις συναφείς άλλες ειδικότητες, ηλεκτρονικούς ηλεκτρονικών υπολογιστών και τα λοιπά.

        Τονίζω, λοιπόν, ότι η σημαντικότητα της δουλειάς του μηχανολόγου-μηχανικού για την κοινωνία είναι τεράστια. Έχει, όμως, τεράστια ευθύνη ο μηχανολόγος, οι φορείς του, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα και ο καθένας ξεχωριστά, ότι δεν έχει καταφέρει, στην Ελλάδα, τουλάχιστον, να το καταδείξει με επάρκεια.

        Βέβαια, τελευταίως και το Τεχνικό Επιμελητήριο και ο δικός μας φορέας έχει κάνει μεγάλα βήματα με την διενέργεια συνεδρίων, ημερίδων και τα λοιπά, να το πετύχει. Αλλά βλέπετε, παράδειγμα και το σημερινό. Είμαστε μεταξύ μας και πραγματικά θα αγαπηθούμε περισσότερο, όταν θα αποχωρήσουμε από εδώ, γιατί στο 80%, στο 90% θα συμφωνούμε. Αλλά τι να το κάνουμε, όταν η κοινωνία είναι απούσα;

        Είναι περισσότερο αυτοκριτική, παρά κριτική στους διοργανωτές. Που είναι τα μέσα ενημέρωσης; Που είναι η δημοσιότητα που πασχίσαμε, που αν δεν υπάρχει καλύτερα να μην το κάνουμε; Να λέμε εσωτερική συνάντηση του Μετσόβειου με το Τ.Ε.Ε. και τον Σύλλογο Μηχανολόγων και τους φίλους μας χημικούς μηχανικούς και όποιος άλλος συμμετέχει.

        Καταδείχθηκε στην πράξη από μερικές εξαιρέσεις που πετύχαμε σαν τεχνικός κόσμος της χώρας. Η μία ήταν το Παγκόσμιο Συνέδριο το 5ο το ΄98 και η άλλη ήταν το Παγκόσμιο Συνέδριο της Ενέργειας, όσο αφορά τον δικό μας φορέα. Όσο αφορά, παραδείγματος χάρη, το Τεχνικό Επιμελητήριο, η ΕΛΕΚΟ ΄93, που είχε τεράστια επιτυχία. Μάζεψε εδώ προσωπικότητας και φορείς από όλο τον κόσμο και καταδείχθηκε ποια είναι η συνεισφορά του μηχανικού και πως πρέπει να εκτιμηθεί.

        Άλλο παράδειγμα που θέλω να σας φέρω είναι ότι προ λίγων εβδομάδων, συνάδελφε Σιμόπουλε, έγιναν τα εγκαίνια, νομίζω είχες κάτι εκείνη την ημέρα και δεν ήσουνα παρών, αλλά ήταν όλοι οι άλλοι φίλοι παρόντες, του νέου εργαστηρίου των κατασκευών, με προϊστάμενο ακαδημαϊκό συνάδελφο. Με παρόντα φορέα Νόμπελ. Με τεράστιες προσωπικότητες από όλο τον κόσμο. Δίνουμε σε αυτό το περιοδικό μας που εκδόθηκε σήμερα πολύ μεγάλη διάσταση. Και το Τεχνικό Επιμελητήριο νομίζω το ίδιο. Αλλά δεν ήταν κανένας. Ούτε τριάμισι δευτερόλεπτα στις ελληνικές τηλεοράσεις. Ούτε ένα δίστηλο στον ελληνικό τύπο. Τεραστίας σημαντικότητας γεγονός.

        Αυτά είναι τα κύρια σημεία που θέλω να τονίσω σε σχέση με αυτά που άκουσα και στην διάσταση που εγώ ήθελα να δώσω. Όμως, υπάρχουν και άλλες δύο διαστάσεις και θα ήθελα εδώ να σταματήσω εγώ και να μου δοθεί ο λόγος στον διάλογο που θα κάνουμε, στην συζήτηση που θα γίνει, για να τονίσω και δύο με τρία πράγματα ακόμα.

        Είναι η ευθύνη που έχουμε εμείς, όχι μόνο σαν φορείς, αλλά και σαν παραγωγοί τεχνολογίας. Είναι τα θέματα της ηθικής στην εφαρμογή της νέας τεχνολογίας και του επαγγέλματος του μηχανικού. Τεράστιο θέμα. Είναι τα θέματα ότι η τόσο αλματώδης αύξηση, βελτίωση της τεχνολογίας όλο και χειροτερεύει, λες και το έχει βάλει σκοπό, γενικά την κατάσταση των πολιτών του πλανήτη, αντί να την βελτιώνει.

        Άρα, λοιπόν, είμαστε σύμφωνοι και με αυτό θα κλείσω, στο ότι εμείς οι μηχανικοί, όπως και οι αρχαίοι είχαν στίγμα ιδεολογικοπολιτικό ότι η τεχνολογική ανάπτυξη και η πρόοδος της επιστήμης δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός, αλλά να οδηγεί στην βελτίωση των συνθηκών ζωής του πολίτη του πλανήτη. Αν δεν το επιτυγχάνει, κάτι πάει στραβά και εμείς είμαστε συνυπεύθυνοι.

        Κλείνω, γιατί σήμερα σε προσωπικό επίπεδο είμαι και λίγο συγκινημένος, διότι είχα την τύχη να δουλέψω δίπλα σε έναν από τους μεγάλους έλληνες πολιτικούς που πέθαναν πριν επτά χρόνια, τον  Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος έλεγε στους νεώτερους σαν καθηγητής και εκείνος τότε, αλλά και σαν πολιτικός: «Προσπαθήστε να έχετε σαν επιστήμονες δυο ιδιότητες ή να επιδιώκετε δύο πράγματα. Να έχετε τόλμη και ποιότητα. Διότι αν έχετε αυτά τα δύο, δεν μπορούν να σας αντιπαλέψουν οι κακοί. Διότι την πρωτοβουλία δεν ξέρει ο άλλος πότε θα την αναπτύξεις χρονικά και την ποιότητα μπορεί να την παλέψει κανείς με περισσότερη ποιότητα».

        Σας ευχαριστώ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Θα τελειώσουμε αυτόν τον πρώτο κύκλο των εισηγήσεων με τον κύριο Βλαχοκώστα, δεδομένου ότι ο κύριος Χομσίογλου, Πρόεδρος του Συλλόγου Μηχανολόγων Ηλεκτρολόγων Βορείου Ελλάδος δεν μπόρεσε να έρθει λόγω έκτακτης υποχρεώσεως. Ο κύριος Βλαχοκώστας, λοιπόν, είναι υποψήφιος διδάκτορας στο Αριστοτέλειο και εκπρόσωπο …και θα παρέμβει με το αντικείμενο:

 

«Η σχέση των μηχανικών με την επερχόμενη τεταρτοβάθμια εκπαίδευση».

 

Κος ΒΛΑΧΟΚΩΣΤΑΣ:

Καλησπέρα σας. Γνωρίζω ότι όλοι αυτή την στιγμή θα είστε φορτισμένοι μετά από ένα τρίωρο, σχεδόν. Ονομάζομαι Βλαχοκώστας Χρήστος και εκπροσωπώ την Ένωση Μεταπτυχιακών Σπουδών Θεσσαλονίκης. Πρόεδρος της Ένωσης Μεταπτυχιακών Φοιτητών. Ένας εκ του μισού πληθυσμού των Ελλήνων που αυτοαποκαλείται και είναι Πρόεδρος κάπου.

        Κατ’ αρχήν, θέλω να ευχαριστήσω την Διοικούσα Επιτροπή του Τ.Ε.Ε. και τον φίλο μου τον Γιάννη τον Παπαδόπουλο, ο οποίος είχε την τιμή και εγώ έχω την τιμή να είμαι προσκαλεσμένος στην σημερινή εκδήλωση και στο Συμπόσιο και το....της προσέγγισης που θα κάνουμε, περισσότερο σχετίζεται από την οπτική γωνία του φοιτητή ή της τριτοβάθμιας ή της τεταρτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπως την αποκαλούμε, τουλάχιστον σαν Ένωση Μεταπτυχιακών και είναι επερχόμενη.

        Θα προσπαθήσω, επίσης, να είμαι σύντομος, διότι καταλαβαίνω ότι όλοι είστε κουρασμένοι. Απλά, είναι μερικά σημεία τα οποία θεωρώ ότι καλό είναι να γραφτούν στα πρακτικά, να βάλω και εγώ ένα λιθαράκι στην συγκεκριμένη συζήτηση που έλαβε χώρα, διότι η οπτική γωνία διαφέρει σε σχέση με τον προλαλήσαντα σε αρκετά σημεία, πάντα, βέβαια, στο επίπεδο της φάσης που βρισκόμαστε.

Δηλαδή, ..υποψήφιος διδάκτορας, έκανα επτά χρόνια να πάρω Master ή μεταπτυχιακό, γιατί το πενταετές μου δίπλωμα ήταν Diploma και πιστεύω ότι ο στόχος της συγκεκριμένης εκδήλωσης είναι να βρεθούν τρόποι, μέσα από τους οποίους, να αξιοποιήσουμε με βέλτιστο τρόπο το πολυάριθμο ανθρώπινο δυναμικό που υπάρχει και των μηχανικών, αλλά και των υποψηφίων διδακτόρων και των μεταπτυχιακών, που αυτή την στιγμή με πρώτους υπολογισμούς μπορεί να υπερβαίνουν και τους 5.000 αυτή την στιγμή στην Ελλάδα.

        Όσο και  το αν το θέλουμε ή δεν το θέλουμε, τουλάχιστον για το ΑΠΘ που γνωρίζω, στο Πολυτεχνείο, ας αφήσουμε, δηλαδή, τους μηχανικούς οι οποίοι κάνουν Μ.Β.Α. ή κάποια άλλα μεταπτυχιακά, στο Πολυτεχνείο έχουμε πάνω από 820 περίπου μεταπτυχιακούς υποψήφιους διδάκτορες στα έξι τμήματα της Πολυτεχνικής.

        Τι γίνεται; Οι μεταπτυχιακοί υποψήφιοι διδάκτορες, που θέλουμε να τους βλέπουμε με κάποιο ενοποιημένο τρόπο, έχουν το εξής χαρακτηριστικό στοιχείο. Αποτελούν το τμήμα της αποκρυσταλλωμένης τεταρτοβάθμιας εκπαίδευσης, που είναι ένας όρος που ήδη αρχίζει να μπαίνει στον τρόπο σκέψης και στην παιδεία, είτε το θέλουμε, είτε όχι και αποτελούν ένα υβριδικό σχήμα φοιτητή και εργαζόμενου.

        Δηλαδή, είναι ο μεταπτυχιακός ή ο υποψήφιος διδάκτορας, εκπονεί την διδακτορική διατριβή μετά τις μεταπτυχιακές διπλωματικές του εργασίες ή οτιδήποτε άλλο και ταυτόχρονα, όντας μέλος της τεταρτοβάθμιας εκπαίδευσης, εμπλέκεται και στην τριτοβάθμια με επιτηρήσεις, με διορθώσεις γραπτών και ούτω καθ’ εξής.

        Θεωρώ ότι προσφέρει τα μέγιστα και σχετικά άμεσα με το θέμα παιδεία και άσκηση του επαγγέλματος του μηχανικού προς το δημόσιο όφελος, διότι πιστεύω ότι οι μηχανικοί υποψήφιοι διδάκτορες και μεταπτυχιακοί, αποτελούν την κρίσιμη μάζα μέσα από την οποία μπορεί το κοινωνικό σύνολο να προωθήσει τεχνογνωσία, να προωθήσει την επιστημονική γνώση και να βοηθήσει στο η Ελλάδα να αποκτήσει βιομηχανική ανάπτυξη ή τριτογενή ή πρωτογενή ή δευτερογενή παραγωγή. Κακά τα ψέματα έχουμε μόνο τριτογενή παραγωγή και μόνο διαχειριζόμαστε.

        Κάποια σημεία, τα οποία θα τα περάσω, ούτως ή άλλως, γρήγορα, όντας και συγκλητικός στο Αριστοτέλειο, αρκετές φορές έχουν γίνει συζητήσεις αναφορικά με τον στρατηγικό σχεδιασμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Είναι πράγματι μοχλός για την διαμόρφωση του τεχνολογικού και επιστημονικού γίγνεσθαι, αλλά αναμφισβήτητα, τουλάχιστον, με την εμπειρία που είχα, όντας και μέλος της Γενικής Συνέλευσης του τμήματός μας, όταν ο κύριος Ταγαράς δούλευε το πρόγραμμα σπουδών, του τμήματος των μηχανολόγων-μηχανικών στο Αριστοτέλειο, υπάρχουν ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν.

        Χάρηκα που άκουσα κάποια πράγματα από τον κύριο Χρυσολούρη για εφαρμοσμένη πληροφορική, που είτε το θέλουμε, είτε όχι, αυτή την στιγμή υπάρχουν συνάδελφοί μας οι οποίοι αναγκάζονται να τρέχουν σε κάποια ιδιωτικά ινστιτούτα κατάρτισης ή δεν ξέρω εγώ τι, για να παίρνουν μια βεβαίωση, ένα αποδεικτήριο, ένα πιστοποιητικό ότι ξέρουν Auto Cad, το οποίο τους το ζητάνε πολλές φορές, το οποίο θεωρώ ότι είναι κρίμα ή τουλάχιστον θα ήταν ορθολογικό να το δίνει ένα δημόσιο Πανεπιστήμιο.

        Από εκεί και πέρα, μιλάμε για τα υπολογιστικά προγράμματα, την γνώση η οποία έχει συσσωρευτεί και κάποια άλλα σημεία, τα οποία τονίζαμε, τουλάχιστον στην Θεσσαλονίκη, για εφαρμοσμένες μαθηματικές γνώσεις, συνδυαστικές διπλωματικές, τα οποία οι προλαλήσαντες είναι πολύ πιο ειδικοί από εμένα για να τα αναφέρουν.

Παρόλα αυτά, το πιο σημαντικό πιστεύω ότι είναι η εφαρμοσμένη πληροφορική. Είναι, διότι τουλάχιστον από τα βιώματα που έχουμε στο Πανεπιστήμιο μια βόλτα αν κάνεις μέσα στο ΑΠΘ, μπορεί να σου δώσουν και δέκα φυλλάδια για εφαρμοσμένη πληροφορική από διάφορα ινστιτούτα τα οποία διδάσκουν Excel Word και όλα αυτά.

Δηλαδή, ο μηχανικός βγαίνει χωρίς να ξέρει τα βασικά του, το Office, κατά την εκτίμησή μου, τα μαθαίνει στην πορεία μέσω των εργασιών, αλλά όχι συστηματικά, μεθοδικά ή προγραμματισμένα και φυσικά δεν έχει και πάρα πολύ μεγάλη γνώση αναφορικά με γλώσσες προγραμματισμού και τα λοιπά.

        Αυτά εντελώς κατατίθενται ως δικά μου βιώματα από το προπτυχιακό περιβάλλον.

        Για την τριτοβάθμια εκπαίδευση επίσης, δυο ερωτήματα τα οποία απασχολούν πάρα πολύ κόσμο με τον οποίο συναναστρέφομαι, γιατί μιλάω με πολλούς φίλους μου, ότι τι έγινε με αυτά τα Master of Science, τα οποία οι άλλοι παίρνουν και εμείς δεν παίρνουμε;

Όπως σας είπα, εγώ έκανε επτά χρόνια, πέντε χρόνια για να πάρω δίπλωμα που πρέπει να πάρεις, σε έξι τελικά εγώ και δύο για να κάνεις ένα μεταπτυχιακό τίτλο και να πάρεις Master, όταν οι άλλοι στο ευρωπαϊκό επίπεδο έρχονται με πολύ πιο δυνατό ….

Δηλαδή, δεν υπάρχει ισότητα στο συγκεκριμένο, ανεξαρτήτως αν η ποιότητα σπουδών είναι σαφώς πιο ανεβασμένη. Γιατί και εγώ πιστεύω ότι σε σχέση με το εμπόριο πτυχίων που κάνει η Αγγλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, είμαστε πολύ πιο μπροστά σε ποιότητα σε μεταπτυχιακούς ή εν πάση περιπτώσει, στο πεδίο της τεταρτοβάθμιας εκπαίδευσης.

        Μετά και αυτό αποτελεί και πρόκληση για την Διοικούσα, διότι εγώ τουλάχιστον αυτό το θέμα το ακούω από τότε που ο ομότιμος καθηγητής μας ο Πάτρας το έλεγε μέσα στην Γενική Συνέλευση το ΄96 με ΄97 και ακόμα Master of Science δεν έχω δει, ούτε δίπλωμα προκεχωρημένων σπουδών ή οτιδήποτε άλλο.

        Από εκεί και πέρα, το δεύτερο ερώτημα, τι έγινε με αυτή την εξίσωση ΤΕΑ και ΤΕΙ πλέον, που έχει δρομολογηθεί, τι σημαίνει αυτό το πράγμα, σαφώς αποτελείται αποκρυστάλλωση και διασαφήνιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων, όμως, αυτά τα πράγματα οφείλω να σας πω ότι τον νέο μηχανικό, γιατί και εγώ ένας νέος μηχανικός είμαι, που δεν έχω βγει ακόμα στην πιάτσα, γιατί διάλεξα τον δρόμο της τεταρτοβάθμιας εκπαίδευσης, με απασχολούν.

        Για την τεταρτοβάθμια εκπαίδευση πάλι, αυτό το οποίο οφείλω πάλι να σας φέρω από τον μηχανικό, τον νέο μηχανικό με τον οποίο συναναστρέφομαι, τουλάχιστον στην Θεσσαλονίκη, είναι ότι διάχυτη είναι η αντίληψη, όπως το γράφω στην διαφάνεια, ότι δεν υπάρχει τεχνογνωσία, αλλά θεωρητική γνώση. Γνώση μόνο σε επίπεδο φιλοσοφίας.

Σύμφωνοι, όλοι ως μηχανολόγοι είμαστε περήφανοι, θεωρούμε ότι η Μηχανολογία μας εκφράζει, είναι μια έννοια με ευρύτατο σημασιολογικό περιεχόμενο, αλλά τι γίνεται με την τεχνογνωσία; Βγαίνουν άνθρωποι έξω στην παραγωγή και δεν ξέρουν κάποια πράγματα τα οποία οι εργοδότες τους θεωρούν βασικά να τα ξέρουν. Ποιος φταίει; Δεν μπορώ εγώ να δώσω απάντηση.

Απλά πάλι, «πετάω», εντός εισαγωγικών, το μπαλάκι στους Επιστημονικούς Συλλόγους, στην Διοικούσα το Τ.Ε.Ε., αλλά και στα Πανεπιστήμια, διότι θεωρώ ότι τα προγράμματα σπουδών πρέπει, όπως λέμε πάλι στην διαφάνεια, να συνδεθούν περισσότερο με το περιβάλλον της παραγωγικής διαδικασίας και γιατί όχι, της αγοράς.

Η γνώση είναι μεγάλη. Είναι όπως έλεγε ένας καθηγητής μας, ότι μπορείς να την πουλάς συνέχεια. Δεν είναι σαν το ψυγείο που το δίνεις και τελείωσε, αλλά από εκεί και πέρα, θα πρέπει με κάποιο τρόπο, είναι τεράστια, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να είναι τέτοια, ώστε να μπορεί ο μηχανικός να την εφαρμόζει.

Τώρα θα αναφερθώ πάλι και εν τάχει στα επαγγελματικά δικαιώματα των μεταπτυχιακών σπουδών. Μάλιστα, τότε στην Σύγκλητο είχα πει ότι όλοι συζητάτε για στρατηγικό σχεδιασμό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τον οποίο όλοι φυσικά θεωρούμε ότι είναι αναγκαίος και απαραίτητος, αλλά τι γίνεται με τα διακόσια πενήντα προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών που έχουν βγει, έχουν ξεπεταχτεί στην Ελλάδα;

Θέλετε να σας πω τώρα πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών στην Θεσσαλονίκη, ιατρικής πληροφορικής, που αν αυτός που το κάνει, που οι περισσότεροι, δεν έχει προπτυχιακό πτυχίο πληροφορικής, δεν έχει δικαίωμα να ασκήσει το επάγγελμα; Δεν έχει καμία κατοχύρωση; Δεν έχει τίποτα ουσιαστικά και αυτό μπορείτε να το ελέγξετε, αν νομίζετε ότι είμαι υπερβολικός, για το μεταπτυχιακό το συγκεκριμένο. Δεν θεωρείται από τον ΑΣΕΠ ούτε καν ΠΕ, ούτε οτιδήποτε το οποίο σχετίζεται. Απλά είναι γνώση.

Φτιάχνουν ένα μεταπτυχιακό και το Υπουργείο Παιδείας δεν σκέφτεται μετά πως θα απορροφήσει αυτούς τους ανθρώπους, που βάζουν τον κόπο και το χρήμα τους πολλές φορές, γιατί κάθε ένα από αυτά είναι επί χρήμασι, δεν είναι δωρεάν.

Άρα, ένα συμπέρασμα σημαντικό είναι ότι χρειάζονται δραστικές και άμεσες κινήσεις και αυτό το πράγμα δεν το λέω μόνο προσωπικά, με όλο τον σεβασμό, το λένε οι περισσότεροι, χρειάζονται δραστικές και άμεσες κινήσεις για την βελτίωση της συμπληρωματικής επαγγελματικής κατάρτισης των νεοεισερχόμενων στον κλάδο των μηχανικών.

Κατά την ταπεινή μου άποψη πρέπει να είναι πιο πριν. Πρέπει να είναι στο προπτυχιακό ή στο μεταπτυχιακό επίπεδο και όχι μετά στην παραγωγική διαδικασία να ψάχνεις και να ξεσκονίζεις βιβλία που ίσως ποτέ δεν έχεις ανοίξει.

Εν τάχει, τώρα αυτά ίσως να μην σας προβληματίζουν, απλά είμαι υποχρεωμένος να τα πω, δεδομένου ότι εκπροσωπώ, όπως σας είπα, συγκεκριμένους ανθρώπους. Ίσως μπορεί να μην είναι το 95% των μηχανικών, αλλά μπορεί να είναι το 5% και είναι αυτοί οι οποίοι βρίσκονται μέσα στα Πανεπιστήμια, βγάζουν την έρευνα, βάζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τις ερευνητικές δραστηριότητες και τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες, επικουρούν τους καθηγητές και όχι εθελοντικά, σε κάποια σημεία. Χρειάζεται οπωσδήποτε άμεσος διάλογος με το Υπουργείο και αυτό το θέμα είναι πολιτικό και θέλω να καταγραφεί επίσης στα πρακτικά, επίσης το καταθέτω….

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΒΛΑΧΟΚΩΣΤΑΣ:

Θέλετε να σας απαντήσω;

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΒΛΑΧΟΚΩΣΤΑΣ:

Θα σας απαντήσω το εξής. Παλαιότερα στην Σύγκλητο τώρα που ….

Κος          :

Ακούγεται στραβά πολύ, γι’ αυτό.

Κος ΒΛΑΧΟΚΩΣΤΑΣ:

Όχι, δεν είναι θέμα. Να σας εξηγήσω. Δεν υπάρχει κάτι στραβό. Η Σύγκλητος τα είχε αποφασίσει. Εμείς μιλάμε τώρα για τα ….Δηλαδή, υπάρχουν άνθρωποι, έβλεπα τα φυλλάδια που πετούσαν στον Πανελλήνιο Σύλλογο για να πάνε να ψηφίσουν, ότι υπερασπίζονται το οκτάωρο και τις εργασιακές σχέσεις. Και όμως, οι μεταπτυχιακοί …διδάκτορες, οι οποίοι δουλεύουν μέσα στο Πανεπιστήμιο, δεν έχουν αυτή την στιγμή….

Κος          :

Μα οικειοθελώς το υφίστανται.

Κος ΒΛΑΧΟΚΩΣΤΑΣ:

Δεν το υφίστανται οικειοθελώς.

Κος          :

Αλλά τι; Με το πιστόλι στον κρόταφο;

Κος ΒΛΑΧΟΚΩΣΤΑΣ:

Όχι, με το πιστόλι στον κρόταφο. Ανοίγετε τώρα ένα βαθύ θέμα. Αν θέλετε το συζητάμε μετά. Δεν θέλω να υπεκφεύγω, αλλά θέλω να τελειώνω.

        Αυτές είναι οι αμοιβές που λέμε για την αντιμισθία. Συντονισμένο ερευνητικό προσανατολισμό και αυτά που σας είπα. Ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι κάνουν εργαστήρια, διορθώνουν ασκήσεις και γραπτά, κάνουν επιτηρήσεις, λειτουργούν βιβλιοθήκες και γενικά παρέχουν μια σειρά υπηρεσιών, χωρίς, όμως, να αμείβονται.

Αυτό που είπαμε πριν είναι μια εργασιακή σχέση. Ο μεταπτυχιακός υποψήφιος διδάκτορας, είναι ένα υβριδικό σχήμα το οποίο αφορά και φοιτητή, αλλά και εργαζόμενο. Γι’ αυτό μιλάω, όχι εθελοντικά.

Εδώ είναι πάλι για την καταβολή των ωριαίων αντιμισθιών. Αποτελεί παραβίαση κάποιων συνταγματικών δικαιωμάτων, αλλά και του νομικού πλαισίου, αν το ψάξει κανείς με μεγάλη ενδελέχεια. Φεύγω πάλι για να συντομεύω.

Κάναμε εμείς και θα κάνουμε κινήσεις και γι’ αυτό πάλι, επίσης και αυτό θέλω να κατατεθεί στα πρακτικά, θα ήθελα κοντά μας ως Ένωση Μεταπτυχιακών Θεσσαλονίκης και τους άλλους Συλλόγους που υπάρχουν στην Ελλάδα.

Τουλάχιστον, εδώ γνώρισα την συναδέλφισσα την Μπέτυ που είναι πολύ θετικό, όπως και την Διοικούσα Επιτροπή του Τ.Ε.Ε. και τον Πανελλήνιο Σύλλογο. Για όλα αυτά, για Master, αλλά και για αυτά τα πράγματα της τεταρτοβάθμιας εκπαίδευσης, γιατί μετά από δέκα χρόνια και θα με θυμηθείτε, τώρα μπορεί να μην το σκέφτεστε, το Master ήδη είναι business as usual και το Διδακτορικό θα είναι επίσης. Διότι η Ελλάδα λειτουργεί με κάποιο μιμητικό τρόπο.

Δηλαδή, όταν μπαίνεις σε μια διαδικασία ροής, μπαίνουν όλοι μαζί. Θα δείτε όλοι θα βγαίνουν μεταπτυχιακά, όλοι θα θέλουν να κάνουν μεταπτυχιακά, διότι σέβονται το γεγονός ότι δεν έχουμε βιομηχανία, αλλά υπάρχει πολύ μεγαλύτερο ποσοστό μηχανικών που θέλουν να μπουν στο δημόσιο αυτή την στιγμή, είτε το θέλουμε, είτε όχι, παρότι μπορεί να μην σχετίζονται με την ιδανική έννοια του μηχανικού.

Ένα τελευταίο, το οποίο θα ήθελα επίσης να καταγραφεί και είμαι εξουσιοδοτημένος να πω, είναι το πρόβλημα το οποίο αντιμετωπίζουμε από το ΤΣΜΕΔΕ και απορώ γιατί μέχρι τώρα, τουλάχιστον ως ΜΗΒΕ, αλλά και οι παρατάξεις του Τ.Ε.Ε. και όλοι όσοι εμπλέκονται σε αυτά τα θέματα, δεν το έχουν υπόψη τους και γι’ αυτό τον λόγο είμαι εδώ να σας το γνωστοποιήσω.

Αυτή την στιγμή οι μηχανικοί στο Πολυτεχνείο, έχουν κάποια έξοδα γενικά και για να μην τα πολυλογούμε, αναγκάζονται, ενώ τους δίνει ο νόμος το δικαίωμα να ασφαλίζονται στο Πανεπιστήμιο, ο ΤΣΜΕΔΕ διέκοψε μονομερώς από μόνος του την άνεση, την διακριτική ευχέρεια που είχε ο μεταπτυχιακός και υποψήφιος διδάκτορας να ασφαλίζεται στο Πανεπιστήμιο ή το ΤΣΜΕΔΕ.

Τώρα αναγκαστικά πρέπει να ασφαλίζεται στο ΤΣΜΕΔΕ, το οποίο επίσης, θέλω να το καταθέσω και μάλιστα, το έχει κάνει και χωρίς να ρωτήσει και καμία επίσημη δικαιολογία, τουλάχιστον στις κινήσεις που κάναμε.

Εμείς θα συνεχίσουμε τις κινήσεις που κάνουμε για το συγκεκριμένο, διότι όταν ο μεταπτυχιακός υποψήφιος διδάκτορας βρίσκεται τέσσερα ή πέντε χρόνια μέσα σε ένα Πανεπιστήμιο, το οποίο του δίνει δικαίωμα ασφάλισης, αλλά το ΤΣΜΕΔΕ ζητάει λεφτά για τον κλάδο,…όταν, ας πούμε, παράλληλα όσοι πηγαίνουν στρατιωτικό διακόπτουν την συγκεκριμένη εισφορά, νομίζω ότι δεν είναι ορθολογικό και ίσως είναι και λίγο άδικο.

Ξέρω ότι μπορεί να είναι λίγο βαρετά, αλλά αυτά τα θέματα είναι ….

Κος          :

Ο προορισμός.

Κος ΒΛΑΧΟΚΩΣΤΑΣ:

Ο προορισμός είναι ότι πρέπει όλοι και είναι η τελευταία μου διαφάνεια, όλοι τουλάχιστον στον Πανελλαδικό χώρο να καταλάβουν ότι ο μεταπτυχιακός υποψήφιος διδάκτορας μηχανικός είναι ένα υβριδικό σχήμα εκπαίδευσης, αλλά και άσκηση του επαγγέλματος με κύρια δραστηριότητα την έρευνα. Δεν πρέπει να τον βλέπουμε μόνο σαν φοιτητή πλέον.

Η παιδεία μας πορεύεται αποκρυσταλλωμένα στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, οπότε καλό είναι να σκεφτούμε μακροπρόθεσμα και να θωρακίσουμε τα προγράμματα σπουδών μας με βάση την συγκεκριμένη λογική, η οποία πιστεύω ότι είναι μη αντιστρεπτή διαδικασία.

Χρειαζόμαστε προγράμματα σπουδών που θα ενισχύσουν την θέση του μηχανολόγου-μηχανικού στον εργασιακό χώρο και είδα τέτοια προγράμματα και στο Μετσόβειο σήμερα που το χάρηκα, αλλά και στην τοποθέτηση του κυρίου Χρυσολούρη και φυσικά, πιστεύω ότι η πρόκληση είναι η σύνδεση της πρωτογενούς έρευνας και των προγραμμάτων σπουδών με την βιομηχανία και τις επιχειρήσεις, που πιστεύω ότι αυτός είναι κατά βάση ο σκοπός.

        Ευχαριστώ πολύ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Ευχαριστούμε τον κύριο Βλαχοκώστα για την τοποθέτηση. Πρέπει τώρα να προχωρήσουμε στο δεύτερο κομμάτι, που σύμφωνα με το πρωτόκολλο το Προεδρείο θα πρέπει να το πάρει ο κύριος Τραγανάς και ο κύριος Ευθυμιάδης και ο κύριος Χρυσολούρης και να προχωρήσουμε,…

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Εγώ λέω το πρωτόκολλο, γιατί είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε αυτή του Τ.Ε.Ε.. Δεν είναι έτσι το πρωτόκολλο; Εγώ νόμιζα ότι ήταν το πρωτόκολλο του Τ.Ε.Ε. να υπάρχει Προεδρείο. Συγνώμη.

        Μπαίνουμε, λοιπόν, στο δεύτερο κομμάτι με μια καθυστέρηση, αλλά εντάξει δεν νομίζω ότι θα υπάρχει πρόβλημα, γιατί ακούστηκαν διάφορα και ενδιαφέροντα  επί των παρεμβάσεων, που δεδομένο ο κύριος Σινάνης έχει κάνει την παρέμβασή του και απέχει και αυτή την στιγμή είναι σε μια άλλη συζήτηση, …….

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Θα έχουμε κάποιες παρεμβάσεις πεντάλεπτες, βίαια πέντε συν και μετά θα γίνει μια γενική συζήτηση, ανταλλαγή απόψεων, όπου ο κύριος Χίνης συστηματικά έχει καλύψει σημειώσεις και στο τέλος, θα δώσουμε τον λόγο για πέντε με δέκα λεπτά, για να δείξουμε κάποια συμπεράσματα για να ξέρουμε γιατί φάγαμε τρεισήμισι ώρες από την ζωή μας εδώ πέρα.

(…)

Κα ΡΟΥΝΗ:

Εγώ είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι σχεδόν τα θέματα τα οποία θα αναφέρω τα έχουν ήδη περιγραφεί από τους προηγούμενους και νομίζω….

        Ο προβληματισμός ξεκινάει από το ότι αν καταγράφονται σαν κάποια…..το επάγγελμα του μηχανολόγου περνάει μια φάση υποβάθμισης στην κοινωνία, γιατί νομίζω λανθασμένα δημιουργείται στο ευρύ κοινό η εντύπωση ότι ο μηχανολόγος-μηχανικός….και πολύ λίγο με κατασκευών.

        Έτσι οι νέοι, που έχουν τις δυνατότητες να…..Η εντύπωση αυτή κατά την γνώμη μου είναι λανθασμένη, αλλά….όσο αφορά σε νέες τεχνολογίες.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Δεν ακούγεστε καλά. Θέλετε να μιλήσετε στο μικρόφωνο;

Κα ΡΟΥΝΗ:

Όχι, εντάξει. Αυτό είναι μια παρέμβαση. Δεν είναι ……

        Σε νέες τεχνολογίες, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, είπαμε για….ρομποτική, εργονομικός σχεδιασμός, σύγχρονα συστήματα παραγωγής, πιστοποίηση παραγωγικών διαδικασιών, αλλά και την χαμηλή δημοσιότητα που έχουν τα διάφορα ερευνητικά πεδία, στα οποία δραστηριοποιούνται οι μηχανολόγοι-μηχανικοί, είτε στα Πολυτεχνεία, είτε στα διάφορα Ινστιτούτα, είτε και στις λίγες ομολογουμένως, επιχειρήσεις, οι οποίες έχουν υψηλού επιπέδου τέτοια δραστηριότητα.

        Σε αυτή την κατεύθυνση πιστεύω ότι είναι πάρα πολύ σημαντική η συνδρομή των υποψηφίων διδακτόρων και των νέων ερευνητών, οι οποίοι…να συνεχίσουν την δραστηριότητά τους μέσα στα Πολυτεχνεία της χώρας.

        Η Ελλάδα νομίζω…όσο αφορά την ανάπτυξή της είναι να επενδύσει στο έμψυχο δυναμικό της, το οποίο δεν πρέπει να υποαπασχολείται. Όταν λέω αυτό εννοώ εγώ να μην απασχολείται σε θέσεις χαμηλότερων απαιτήσεων, με χαμηλότερες δυνατότητες από αυτές που διαθέτει.

        Οι υποψήφιοι διδάκτορες είναι για την κοινωνία το ..δυναμικό, που μπορεί με τον καθημερινό…να παράγει τεχνογνωσία υψηλού επιπέδου και έτσι να πλατύνουν οι ορίζοντες του επαγγέλματος του μηχανολόγου-μηχανικού.

        Από ότι άκουσα αυτή την άποψη….και οι ομιλητές, δίνοντας βαρύτητα στην έρευνα και στην καινοτομία.

        Επίσης, θα ήθελα να τονίσω ότι οι σημερινοί υποψήφιοι διδάκτορες είναι άτομα τα οποία…την σωστή επιστημονική κατάρτιση, έχουν και κάποιο υπόβαθρο αρκετά καλό, είτε αυτό έχει να κάνει με την διαχείριση σε θέματα υπολογιστών, είτε με την γνώση ξένων γλωσσών, είτε έχει παρακολουθήσει κάποια μεταπτυχιακά προγράμματα, κάποια σεμινάρια και έτσι αποτελούν ένα δυναμικό το οποίο…μπορεί να επωφεληθεί πολλαπλά. Αυτό νομίζω ότι πρέπει να αναγνωρίζεται από τα ιδρύματα.

        Εδώ θα αναφέρω ότι καταγράφεται ρητά στην έκθεση, που είχε γίνει από μια επιτροπή στο Πολυτεχνείο, για τις οικονομικές και θεσμικές ρυθμίσεις των υποψηφίων διδακτόρων, όπου πράγματι αναγνωρίζετο ένα μεγάλο ποσοστό του εκπαιδευτικού και ερευνητικού έργου του Πολυτεχνείου, οφείλεται στην ύπαρξη των άλλων αποφοίτων που παρατείνουν την παραμονή τους στο ίδρυμα είτε ως ερευνητές, είτε ως υποψήφιοι διδάκτορες και αμείβονται κατά ένα μόνο μέρος από διάφορες πηγές. Είτε αυτά είναι…προγράμματα, είτε υποτροφίες, είτε…λογαριασμού. Αυτό …..ότι υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι δεν αμείβονται καθόλου.

        Εκτός από την οικονομική αστάθεια που συνεπάγεται από τα παραπάνω, όπως συνεχίζει η ίδια η έκθεση, αυτό που πρέπει να τονιστεί είναι ότι το πολύτιμο για το ίδρυμα αυτό προσωπικό, εργάζεται ατύπως και υπό ασαφείς συνθήκες εργασιακών σχέσεων και αμοιβών, όπου δεν διασφαλίζεται ούτε η υγειονομική ασφάλισή τους, είτε ως εργαζόμενοι, είτε με την ιδιότητα των καθηγητών.

        Όπως είπε και ο προηγούμενος συνάδελφος, αυτό είναι ένα πάγιο αίτημα του Συλλόγου των Μεταπτυχιακών Φοιτητών του Πολυτεχνείου και βέβαια, να μην είμαστε άδικοι, γι’ αυτή την κατάσταση δεν υπόλογο ούτε το ίδιο το Πολυτεχνείο, αλλά νομίζω η πολιτεία, η οποία δεν έχει δημιουργήσει ένα καθεστώς για να μπορεί να βοηθάει και την ασφάλιση.

Δηλαδή, εγώ διαφωνώ σε αυτό, ο νόμος δεν παρέχει την δυνατότητα, έτσι όπως είναι τώρα, να κάνει την ασφάλιση….

Κος          :

Θα σας στείλω τον νόμο.

Κα ΡΟΥΝΗ:

Προς αυτή την κατεύθυνση….που είχαμε πάρει με παρέμβαση του Συλλόγου, ότι θα δοθεί στο Πολυτεχνείο, όσο αφορά την θεσμική αυτή ρύθμιση για το ΤΣΜΕΔΕ. Αλλά νομίζω, ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε αν δεν έχουμε και την συμπαράσταση των φορέων του Τ.Ε.Ε. και του Συλλόγου των Μηχανολόγων, αλλά και των άλλων Συλλόγων που ανήκουν οι άλλοι υποψήφιοι διδάκτορες.

        Με την ευκαιρία θα ήθελα αν αναφέρω και μερικά στοιχεία…υποψήφιους διδάκτορες του τμήματος των μηχανολόγων, τα οποία νομίζω ότι ανταποκρίνονται σε αυτή την εικόνα του 17% που …ο κύριος…του ερευνητικού έργου του Πολυτεχνείου.

        Οι υποψήφιοι διδάκτορες της Σχολής των Μηχανολόγων φτάνουν τους 187, με ελάχιστους από αυτούς…να είναι πάνω από τα έξι χρόνια, δηλαδή να μην θεωρούνται ενεργεί. Σε σύνολο 2.000 περίπου, όλου του Πολυτεχνείου. Από αυτούς τους 187, μόνο οι 17 λαμβάνουν υποτροφία από το τμήμα, από τον ειδικό λογαριασμό…μάλιστα…που δίνει το Πολυτεχνείο, οι οποίες, όπως φαίνεται και από το νούμερο είναι περίπου το 10% …του τμήματος.

        Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης που προανέφερα, περίπου το ΄99 είναι αυτά τα στοιχεία, οι με διάφορους τρόπους αμειβόμενοι από το Πολυτεχνείο υποψήφιοι διδάκτορες στην Σχολή Μηχανολόγων-Μηχανικών αποτελούν το 60% περίπου των 187, που ανέφερα, με μέσο όρο αμοιβής γύρω στις 7.500€, το οποίο κυμαίνεται περίπου στον μέσο όρο αμοιβής των υποψηφίων διδακτόρων του Πολυτεχνείου, όσοι, δηλαδή, αμείβονται. Όχι, ότι αμείβονται όλοι με αυτό, το οποίο πρέπει να το συγκρίνουμε με το 18.000€, το οποίο θέσει σαν ανώτερο όριο ο Ειδικός Λογαριασμός για αμοιβή υποψηφίων διδακτόρων εντός ΕΜΠ.

Κος          :

Πόσο είναι το ανώτατο όριο;

Κα ΡΟΥΝΗ:

18.000€ σαν οροφή.

        Από τα συμπεράσματα αυτά θα έλεγα, ότι πρέπει η πολιτεία και οι φορείς των μηχανικών και τα ιδρύματα, να μεριμνήσουν για την υποστήριξη και ενδυνάμωση του θεσμού των υποψηφίων διδακτόρων και των ερευνητών, μέσα στα Πολυτεχνεία, εκ των άλλων και για την περαιτέρω ανάπτυξη των πεδίων του επαγγέλματος των μηχανολόγων-μηχανικών.

        Αν μετά από αυτά τα στοιχεία που είπαμε, αναρωτιόμαστε πως μπορεί και καταγράφεται μια τάση αύξησης στον αριθμό των υποψηφίων διδακτόρων στην Σχολή μας, θα έλεγα ότι μάλλον με αυτή την επιλογή τους οι νέοι απόφοιτοι της Σχολής επιλέγουν να εργαστούν και να προσφέρουν και να αναπτυχθούν σε ένα ακαδημαϊκό περιβάλλον ενός δημόσιο Πολυτεχνείου και ίσως αυτός να είναι και ο κυριότερος λόγος που πρέπει να στηριχθούν στην επιλογή τους.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Συνεχίζουμε με τον κύριο Βεϊνόγλου. Ο κύριος Βεϊνόγλου είναι από το Υπουργείο Ανάπτυξης, Τμήμα χορήγησης αδειών στους Μηχανολόγους-μηχανικούς.

Κος ΒΕΪΝΟΓΛΟΥ:

Ορισμένα θέματα καλύφθηκαν από συναδέλφους εδώ πέρα, οπότε κάπως θα αναπροσαρμόσω εδώ το χαρτί. Θα το πω κάπως αποσπασματικά, δηλαδή.

Κατ’ αρχήν, ο προϊστάμενος του τμήματος του Υπουργείου Ανάπτυξης είναι ο κύριος Καφές, ο οποίος δεν μπόρεσε να έρθει και εγώ τον αντικαθιστώ. Θα προσπαθήσω τώρα με λίγα λόγια να σκιαγραφήσω τον ρόλο του Υπουργείου στα θέματα που θίγονται εδώ πέρα.

Αρχίζοντας θα πρέπει να τονίσω το πιο βασικό σημείο, το οποίο αναφέρθηκε και από εσάς, ότι η άσκηση του επαγγέλματος του μηχανολόγου-μηχανικού διέπεται από τον Ν6422/34.

Σύμφωνα με τον νόμο αυτό και πιο συγκεκριμένα στο άρθρο 1, η ελεύθερη άσκηση του επαγγέλματος του μηχανολόγου, ηλεκτρολόγου, μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου και ναυπηγού, επιτρέπεται σε αυτούς που είναι κάτοχοι διπλώματος με τους παραπάνω τίτλους. Αυτός ήταν ο πυρήνας ο αρχικός.

Το ΄34 άρχισε η ουσιαστική βιομηχανοποίηση της χώρας, όπου προέκυψε η ανάγκη οριοθέτησης των τεχνικών επαγγελμάτων, με σκοπό να τεθούν κανόνες στην μελέτη, εκτέλεση, επίβλεψη και συντήρηση των ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων.

Στο άρθρο 3, που είναι πολύ βασικό, εισάγονται για πρώτη φορά οι έννοιες των απλών και μη απλών μηχανολογικών εγκαταστάσεων και καθορίζεται ότι σε όλες τις ηλεκτρομηχανολογικές εγκαταστάσεις, απλές και μη, δικαίωμα μελέτης, εκτέλεσης, επίβλεψης και συντήρησής των, έχουν μόνο οι διπλωματούχοι μηχανικοί που αναφέρονται παραπάνω.

Αυτό καλύπτει το θέμα που είπανε κάποιοι, ότι οι μηχανολόγοι να μπουν στους ηλεκτρολόγους, το άρθρο 3 τους καλύπτει. Δηλαδή και οι μηχανολόγοι μπορούν να μπουν ελεύθερα στο πεδίο των ηλεκτρολόγων και ανάποδα.

Δηλαδή, κανείς δεν τους εμποδίζει. Δηλαδή και τώρα που μιλάμε αν εγώ θέλω να μπω στους μηχανολόγους, μπαίνω. Ή αν κάποιοι θέλουν να μπουν στα δικά μου χωράφια που είμαι ηλεκτρολόγος, μπορούν να μπουν. Δεν υπάρχει, δηλαδή, περιορισμός. Ο 6422 στο άρθρο 3 το λύνει αυτό.

Τώρα, ως προς την αποσαφήνιση του …..

Κος          :

 (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΒΕΪΝΟΓΛΟΥ:

Όχι, λέει και για μη απλές. Τέλος πάντων, ο ρόλος του Υπουργείου είναι στην παρακάτω πρόταση που θα πω. Εξουσιοδοτείται δε ο εκάστοτε Υπουργός, τότε Συγκοινωνιών ήταν, τώρα Ανάπτυξης, να καθορίσει ποιες ηλεκτρομηχανολογικές εγκαταστάσεις θεωρούνται απλές και ποιοι άλλοι πλην των διπλωματούχων έχουν δικαίωμα να της εκτελούν, μελετούν, επιβλέπουν, συντηρούν.

        Δηλαδή, οι ηλεκτρολόγοι, οι μηχανολόγοι και οι ναυπηγοί έχουν πρόσβαση και στις απλές και στις μη απλές. Από εκεί και πέρα, έρχεται το Υπουργείο Ανάπτυξης και παλιά το Υπουργείο Συγκοινωνιών και έλεγε ορίζω ότι αυτές θα είναι απλές, αυτές θα είναι μη απλές, ποιοι θα μπούνε; Θα μπουν οι χημικοί; Θα μπουν τα Τ.Ε.Ι.; Ποιοι θα μπουν; Αυτός είναι ο ρόλος μας. Όχι, όμως, να ορίσουμε επαγγελματικά δικαιώματα εμείς. Απλώς εμείς ορίζουμε τις εγκαταστάσεις σε απλές και μη και λέμε ότι εσύ μπορείς να κάνεις αυτά και ο άλλος τα άλλα.

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΒΕΪΝΟΓΛΟΥ:

Εσείς μπορείτε να βάλετε όσα προγράμματα θέλετε στις σπουδές σας. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Εγώ θα πω αν είστε κατάλληλος ή όχι να μπείτε.

        Κατά εξουσιοδότηση του παραπάνω νόμου εκδόθηκαν όλα τα διατάγματα που αφορούν τις ηλεκτρολογικές και τις μηχανολογικές εγκαταστάσεις, ως προς το πνεύμα που είπαμε πιο πριν.

        Τέλος πάντων, να μην πολυλογώ. Θα σημειώσω μόνο δύο σημεία. Ότι από το ΄34 μέχρι σήμερα έχουμε μια ραγδαία ανάπτυξη στον κλάδο της Ηλεκτρολογίας και Μηχανολογίας, με αποτέλεσμα να ξεπηδήσουν εξειδικευμένοι κλάδοι, όπως, παραδείγματος χάρη, η τηλεπικοινωνιακοί μηχανικοί, οι μηχανικοί παραγωγής και διοίκησης και το άλλο το σημαντικό είναι η ανωτατοποίηση των ΤΕΙ εκ μέρους του Υπουργείου Παιδείας και εμείς που βγάζουμε κάποια δικαιώματα για τους τεχνικούς φυσικού αερίου, τους ψυκτικούς, που είναι μέσα σε σχολές.

        Εδώ θα κλείσω. Είναι σημαντικό το Πολυτεχνείο σε συνεργασία με το Τεχνικό Επιμελητήριο, που είναι ο κατ’ εξοχήν τεχνικός σύμβουλος του κράτους, να προχωρεί στην οριοθέτηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων διαφόρων ειδικοτήτων και όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων σε συνεργασία με τους ενδιαφερόμενους φορείς.

Αυτή είναι η θέση μας και το Υπουργείο Ανάπτυξης ήταν αρωγός σε αυτή την προσπάθεια, γιατί επειδή εδώ φαντάζομαι είναι όλοι από τα Πολυτεχνεία, το Τεχνικό Επιμελητήριο απαρτίζεται από ανθρώπους του Πολυτεχνείου. Έχει οριστεί ότι είναι ο κατ’ εξοχήν τεχνικός σύμβουλος του κράτους. Άρα, αυτός θα πρέπει να οριοθετήσει τα πάντα και να βγάλει κανόνες παιχνιδιού και το Πολυτεχνείο και για τα ΤΕΙ και για τις μέσες σχολές και για όλους. Από εκεί και πέρα, εμείς θα βοηθήσουμε. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα ορίσουμε ποιος θα είναι τι ή οτιδήποτε άλλο.

        Αυτά ήθελα να πω και σας ευχαριστώ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Ευχαριστούμε κύριε Βεϊνόγλου. Ο κύριος Γιακουμής εκ μέρους του Συνδέσμου Βιομηχανιών Αττικής-Πειραιώς.

Κος ΓΙΑΚΟΥΜΗΣ:

Καλησπέρα σας. Λέγομαι Γιακουμής Ιάκωβος και είμαι μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της ΣΒΑΠ, του Συνδέσμου Βιομηχανιών Αττικής-Πειραιώς και θα σας πω δύο λόγια για τον ρόλο που έχουν σήμερα οι μηχανικοί στην βιομηχανία.

        Κατ’ αρχήν, το 50% της ελληνικής βιομηχανικής παραγωγής συνεχίζεται να παράγεται στον νομό Αττικής. Παρά τα Προεδρικά Διατάγματα 84/84 ή όλες τις άλλες προσπάθειες που έχουν γίνει για να μετεγκατασταθεί η ελληνική βιομηχανία από την Αττική, αυτό δεν έχει συμβεί σε μεγάλο βαθμό.

        Ο μηχανικός τώρα και ιδιαίτερα ο μηχανολόγος μηχανικός στην βιομηχανία, αυτοί που δουλεύουν πραγματικά στην βιομηχανία, δηλαδή, είναι μηχανικοί παραγωγής, χωρίζονται σε δύο ειδών. Δηλαδή, είναι αυτοί που δουλεύουν σε μια μικρομεσαία βιομηχανία, βιοτεχνία και οι συνάδελφοι που δουλεύουν σε μια μεγάλη.

        Σε ότι αφορά την μικρομεσαία βιομηχανία που είναι το 80% των ελληνικών βιομηχανιών, δηλαδή βιομηχανίες από ένα έως τριάντα άτομα και με μικρό μηχανολογικό εξοπλισμό, χρειάζονται συνήθως ένα άτομο. Απασχολούν ένα άτομο που έχει να κάνει κάποια συγκεκριμένα χρέη και τα κάνει όλα.

Δηλαδή, αυτός ο ένας μηχανικός είναι και Διευθυντής Παραγωγής, πολλές φορές λειτουργεί και ως εργοδηγός με την έννοια ότι πρέπει να υποδείξει στους εργαζόμενους, στους υπόλοιπους εργάτες το τι ακριβώς πρέπει να κάνουν, είναι Διευθυντής Προμηθειών, είναι Προϊστάμενος Συντήρησης και επίσης, προχωράει πολλές φορές και στον σχεδιασμό των νέων προϊόντων της επιχείρησης. Επομένως, ο ρόλος του σε μια μικρομεσαία επιχείρηση είναι πολυδιάστατος και πάρα πολύ σημαντικός.

        Συνήθως δεν έχει διοικητικά καθήκοντα, καθότι αυτές οι επιχειρήσεις είναι οικογενειακές. Οι βιομήχανοι δεν λειτουργούν και σχεδιάζουν τις επιχειρήσεις τους με αυτόν τον τρόπο. Δηλαδή, να δίνουν διοικητικά καθήκοντα σε ανθρώπους εκτός οικογένειας ή εκτός επιχειρηματιών.

Το ωράριό του είναι μια ώρα πριν και μια ώρα μετά που ανοίγει και κλείνει η επιχείρηση, συνήθως. Είτε βρίσκεται εκεί, είτε όχι. Δηλαδή, αν δουλεύει με μια βάρδια δέκα ώρες, όταν δουλεύει με δυο βάρδιες δουλεύει είκοσι ώρες και τα υπόλοιπα.

Η αμοιβή του εδώ πέρα είναι ότι είναι αναλόγως προσόντων και συνεργασίας που έχει με την βιομηχανία. Δηλαδή, μπορεί να παίρνει πάρα πολλά χρήματα, δηλαδή, πολλοί είναι οι συνάδελφοι σχετικά νέοι που έχουν μια εμπειρία σε έναν συγκεκριμένο κλάδο, μπορεί να παίρνουν πολλά περισσότερα χρήματα από αντίστοιχους συναδέλφους που δουλεύουν στο δημόσιο ή σε μεγάλες βιομηχανίες.

        Αυτό συμβαίνει στην μικρομεσαία ελληνική βιομηχανία που είναι το τι συμβαίνει συνήθως.

        Σε μια μεγάλη βιομηχανία ο ρόλος του μηχανικού είναι πιο συγκεκριμένος. Δηλαδή, θα απασχολείται είτε στην παραγωγή, είτε στον σχεδιασμό των προϊόντων, είτε στην διοίκηση. Όχι και στα τρία. Σε ένα από το καθένα.

        Το ωράριό του είναι κανονικό, το οκτάωρό του, οι υπερωρίες του, ιδιαίτερα αν είναι τεχνικός ασφαλείας σε βιομηχανικές εγκαταστάσεις πληρώνεται κανονικά, αλλά η αμοιβή του είναι ότι λέει η συλλογική σύμβαση εργασίας, κάτι που είναι πολύ σημαντικό, τουλάχιστον για έναν άνθρωπο που βρίσκεται πολλές φορές μετά από πέντε ή επτά χρόνια σπουδών να παίρνει λίγο περισσότερα από έναν εργοδηγό ή έναν άλλο εργαζόμενο.

        Αυτά συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα και στην ελληνική βιομηχανία. Ο λόγος που συμβαίνουν αυτά είναι ότι οι ελληνικές βιομηχανίες δεν έχουν αυτό που εσείς είπατε, ότι δεν υπάρχει ελληνική βιομηχανία, αυτό που ουσιαστικά ισχύει είναι ότι δεν υπάρχει προοπτική στην ελληνική βιομηχανία. Δηλαδή, η ελληνική βιομηχανία πηγαίνει και κάνει πράγματα που ουσιαστικά δεν συμφέρει να τα εισάγουμε. Δηλαδή, το κόστος της εισαγωγής τους είναι καλύτερα να τα παράγουμε από να τα εισάγουμε από το εξωτερικό.

        Αυτός σημαίνει ότι ο επιστημονικός χώρος, οι επιστήμονες της Ελλάδας, είτε δεν είναι ικανοί, είτε δεν θέλουν, είτε δεν μπορούν να μπουν στον σχεδιασμό προϊόντων υψηλής τεχνολογίας και υψηλής προστιθέμενης αξίας, κάτι που κάνουν στην Αμερική, στην Γερμανία, στην Ολλανδία και σε άλλες χώρες, που παρόλο που έχουν πάρα πολύ ακριβά εργατικά χέρια, συνεχίζουν να είναι βιομηχανικά ισχυρές.

        Οι κλάδοι που θα μπορούσαν οι μηχανικοί να απασχοληθούν ή να αυτοαπασχοληθούν είναι το αυτοκίνητο γενικά, αφού μιλάμε για μηχανολόγους. Παραδείγματος χάρη, υπάρχουν ανταλλακτικά στο αυτοκίνητο που έχουν πολύ μικρή αξία για να τα φτιάξει κανένας και δίνουν πολύ μεγάλη προστιθέμενη αξία. Παράδειγμα, ποιος μηχανικός-μηχανολόγος μπορεί να σχεδιάσει σήμερα βγαίνοντας από ένα Πολυτεχνείο ένα χταπόδι, μια πολλαπλή ενός αυτοκινήτου με το μικρότερο δυνατόν back pressure, έτσι ώστε να το πουλάει στην δεκαπλάσια τιμή από ότι κάνει;

        Αυτό συμβαίνει στο εξωτερικό σε μικρές επιχειρήσεις που ανταγωνίζονται την Mercedes την BMW ή οτιδήποτε άλλο και μετά ουσιαστικά συγχωνεύονται με αυτές, αλλά αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα.

 Στην Ελλάδα, δεν σχεδιάζουμε μηχανήματα παραγωγής, δεν έχουμε τεχνογνωσία, επομένως δεν μπορούμε με μια μικρή εγκατάσταση να φτιάξουμε ένα μηχάνημα και να το πουλάμε στο εξωτερικό, όπως κάνουν οι Ιταλοί πάρα πολύ καλά και επίσης δεν σχεδιάζουμε και δεν υλοποιούμε πολύ καλές εφαρμογές soft ware, γιατί κυρίως οι επιστήμονες που βγάζουν τα Πανεπιστήμιά μας δεν ξέρουν πολύ καλά υπολογιστές.

Επομένως, ναι μεν ξέρουν την τεχνική γνώση και ποιο είναι το τεχνικό τους πρόβλημα, αλλά δεν μπορούν αυτό να το φτιάξουν σε ένα φιλικό περιβάλλον για να μπορέσουν αν το πουλήσουν soft ware. Έτοιμη λύση, δηλαδή, στο εξωτερικό. Τέτοια soft ware φτιάχνουν εταιρείες στην Κύπρο, στην Ολλανδία ή μεγάλες βιομηχανίες από σχεδιασμό νέων προϊόντων μέχρι τα οικονομικά της επιχείρησής τους. Εμείς αυτόν τον κλάδο δεν τον έχουμε αναπτύξει.

Σε αυτά νομίζω ως πολιτεία πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη σημασία, αν θέλουμε πραγματικά στο μέλλον οι μηχανικοί μας και οι επιστήμονές μας να κάνουν την δουλειά, την οποία σπούδασαν και όχι, κάτι άλλο.

Νομίζω ότι υπάρχουν μερικά προβλήματα που συμβαίνουν. Ας πούμε οι νέοι επιστήμονες δεν έχουν την τόλμη, επειδή άκουσα για τόλμη προηγουμένως. Στο Πρόγραμμα Νέων Επιχειρηματιών του ΕΟΜΕΧ, που δίνει 25.000 επιχορήγηση να κάνει κάποιος μια νέα επιχείρηση, κάτω του 1% είναι άνθρωποι με μεταπτυχιακά. Κάτω 3% είναι άνθρωποι με πτυχίο. Όλοι οι άλλοι, το υπόλοιπο 97% είναι απόφοιτοι Λυκείου ή Γυμνασίου.

Επομένως, κανένας ή το 3%, τέλος πάντων, των ανθρώπων, που βγήκε από ένα Πολυτεχνείο θέλει να κάνει μια επιχείρηση καινούργια δικιά του με την βοήθεια του κράτους.

Δεύτερον. Τα προγράμματα στην Ελλάδα τα ερευνητικά και συγνώμη γι’ αυτό είναι καθηγητοκρατούμενα. Εγώ στην εταιρεία μου κατέβασα σχεδόν όλα τα προγράμματα που τα είχα υποβάλλει στην Γενική Γραμματεία Νέας Τεχνολογίας. Δεν έχει περάσει κανένα με την έννοια ότι είναι πολύ μικρά, ότι είναι αυτό. Η εταιρεία κάνει 500.000€ τζίρο τον χρόνο, έχει τέσσερις μηχανικούς και λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Όμως, κανένα από αυτά τα προγράμματα δεν στάθηκε να χρηματοδοτηθεί από την Γενική Γραμματεία Νέας Τεχνολογίας.

Αντίθετα, δίνονται πολλά λεφτά με πολύ αμφίβολο αποτέλεσμα σε ότι αφορά τα προϊόντα που τελικά φτιάχνονται.  Δεν νομίζω ότι πραγματικά φτιάχνουμε προϊόντα υψηλής προστιθέμενης αξίας από ερευνητικά προγράμματα στην Ελλάδα.

Τρίτο. Ένα μεγάλο πρόβλημα που το αντιμετώπισα και εγώ ως φοιτητής, γιατί δεν έχω πολλά χρόνια που τελείωσα το Μετσόβειο, είναι ότι λέμε τώρα να κάνουμε το πτυχίο μας Master και θέλουμε να το κάνουμε τώρα το πτυχίο μας Master, τα πέντε χρόνια, ενώ πήγαμε με πολύ μεγάλη χαρά να πάρουμε τα χρήματα για τα μεταπτυχιακά. Τότε όλοι οι Σύλλογοι Φοιτητών έλεγαν όχι στα μεταπτυχιακά, με την έννοια ότι υποβαθμίζουμε το πτυχίο μας, υπήρχαν χρήματα, τώρα νομίζω είναι αμφίβολη η λειτουργία τους από εδώ και πέρα.

Τέλος, επειδή ακούστηκε από τους συναδέλφους τους μεταπτυχιακούς, το μόνο που θα ήθελα να πω είναι ότι από την στιγμή που θέλουμε να δούμε τα δικαιώματα των νέων συναδέλφων και το τι γίνεται μόλις βγουν στην αγορά εργασίας, πρέπει να δούμε τι συμβαίνει με το ΤΣΜΕΔΕ και τους ανέργους.

Είναι ένα θέμα που αν οι υποψήφιοι διδάκτορες έχουν ένα πρόβλημα, οι άνεργοι συνάδελφοι που κάνανε μια δουλειά και δεν δουλεύουν πια ή στήσανε μια επιχείρηση και την κλείσανε, είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν το ΤΣΜΕΔΕ είτε δουλεύουν, είτε δεν δουλεύουν.

Σε ότι αφορά την δική μου παρέμβαση αυτά είχα να πω. Σας ευχαριστώ πολύ.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Ευχαριστούμε τον κύριο Γιακουμή για την τοποθέτησή του. Οπότε ήρθε η στιγμή να κάνουμε κάποια γενική συζήτηση. Όση ώρα ο κύριος Χίνης θα μπορέσει να ολοκληρώσει ορισμένα από τα πράγματα, που έχει καταγράψει και ίσως να προσθέσει και ορισμένες από τις τωρινές τοποθετήσεις, έτσι λοιπόν, ας ξεκινήσουμε. Έχει ζητήσει τον λόγο ο κύριος Σιμόπουλος.

Κος          :

Μήπως θα μπορούσα να κάνω μια παρέμβαση;

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Ορίστε.

Κος          :

Θέλω να χαιρετίσω την εκδήλωσή σας, αν και θα συμφωνήσω με τον Πρόεδρο του Συλλόγου Μηχανολόγων, ότι τέτοιες εκδηλώσεις θα έπρεπε να είναι πιο μαζικές. Γίνεται ένας πιο επωφελής διάλογος.

        Σαν μέλος της Διοικούσας του Τ.Ε.Ε., χωρίς να την εκπροσωπώ στην σημερινή τοποθέτηση, θα καταβάλω κάθε προσπάθεια ώστε να υπάρξει ένα καλύτερο κλίμα στις σχέσεις των διπλωματούχων μηχανικών των διαφόρων ειδικοτήτων, διότι έχουν πολλά συμφέροντα και ενδιαφέροντα που τους ενώνουν, παρά προβλήματα που τους χωρίζουν.

        Υπήρξε ένα παρελθόν το οποίο για διάφορους λόγους, για συγκυρίες χώρισε τους μηχανικούς. Εγώ έχω την γνώμη ότι θα πρέπει να σταματήσει αυτή η εποχή και έχω κάθε θέληση να βοηθήσω. Θα αναφερθώ σε ορισμένα ζητήματα. Υπήρξε κακή ερμηνεία νόμων, δυστυχώς από όλους, που οδήγησε σε ασάφειες και σε συγχύσεις.

        Ο Ν6422 και καλά έκανε, έδωσε το δικαίωμα εγκατάστασης και το δικαίωμα μελέτης εφαρμογής σε εξοπλισμό ο οποίος μπορούσε να επιλεχθεί από τον οποιοδήποτε. Με βάση αυτό που λέμε βασικό σχεδιασμό, τον βασικό σχεδιασμό μπορούσε να τον κάνει ο οποιοσδήποτε και ο Ν6422 έδωσε το δικαίωμα εγκατάστασης σε ορισμένες ειδικότητες.

        Αυτό μεταφράστηκε, δυστυχώς διαφορετικά. Αυτό επέφερε συγχύσεις. Να σας πω ένα παράδειγμα. Όταν ένας εργοδότης αποφασίζει να αγοράσει έναν εξοπλισμό για να κάνει, παραδείγματος χάρη, πλαστικούς κουβάδες, ο νόμος έλεγε ότι η εγκατάσταση του εξοπλισμού αυτού πρέπει να είναι σύμφωνα με ορισμένες προδιαγραφές και μελέτες, ειδικότητες μηχανολόγου-ηλεκτρολόγου. Λογικό. Αν, όμως, μεταφράσουμε ανάποδα την μελέτη αυτή και πούμε ότι περιλαμβάνει βασικό σχεδιασμό, δημιουργούμε συγχύσεις.

        Καλό, λοιπόν, είναι να ξέρουμε τους νόμους και εκεί πέρα μπορούμε να βρούμε τα πεδία συνεργασίας των διαφόρων ειδικοτήτων.

        Το δεύτερο που θέλω να πω είναι, ότι δυστυχώς η κατασκευαστική βιομηχανία στην Ελλάδα και η βιομηχανία των διεργασιών, στην οποία γενικότερα περιλαμβάνεται και η…. βιομηχανία, δεν παρέχει τις ευκαιρίες σχεδιασμού.

        Είμαστε μια χώρα όπου η βιομηχανική δραστηριότητα είναι μεταπρατική, το μέγεθος ήταν μικρό, η αγορά ήταν μικρή, ήμασταν υποχρεωμένοι να ζήσουμε σε αυτή την πραγματικότητα. Έπρεπε τα Πανεπιστήμια να αντιδράσουν στον αριθμό των νέων και εισαγόμενων φοιτητών. Δεν έπρεπε να ανοίξουμε τις πύλες για τόσο μεγάλους αριθμούς. Είχαμε ανάγκη από εργοδηγούς και δεν το πετύχαμε.

        Παρόλα αυτά, σήμερα δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο το ελληνικό γίγνεσθαι. Πρέπει να έχουμε στραμμένο το μάτι μας στην Ευρώπη. Η Ευρώπη και τα Βαλκάνια θα δώσουν ευκαιρίες, οπότε οι δυνατές σπουδές των ελλήνων μηχανικών θα είναι πραγματικά ένα σημαντικό εφόδιο για να έχουμε ευκαιρίες απασχόλησης.

        Ένα άλλο ζήτημα το οποίο μας αφορά είναι ότι θα συμφωνήσω με τον συνάδελφο Ευθυμιάδη, ότι οι ακαδημαϊκοί τίτλοι δεν μπορούν να οδηγούν απευθείας σε επαγγελματικά δικαιώματα. Δεν γίνεται αυτό πουθενά στον κόσμο.

        Βέβαια, υπάρχει ένα ερώτημα, ποιος φορέας ή με ποιο κύρος θα μπορέσουν να κάνουν απαραίτητους ελέγχους και να δώσουν επαγγελματικούς τίτλους απαραίτητους για ορισμένες επαγγελματικές δραστηριότητες. Όχι για κάθε επαγγελματική δραστηριότητα.

Εγώ έχω την γνώμη ότι η τεχνική ευθύνη αφορά ορισμένες επαγγελματικές δραστηριότητες, εκείνες που συνδέονται με την υπογραφή, να το πω απλοϊκά, τελικών σχεδίων για κατασκευές ή για ανάληψη της επίβλεψης λειτουργίας εγκαταστάσεων.

Υπάρχουν άλλες δραστηριότητες μηχανικού, όπου δεν ασκείται τεχνική ευθύνη. Ένας μηχανικός που πηγαίνει και κάνει μάρκετινγκ, τι να κάνουμε, δεν είναι ανάγκη να περνάει από δύσκολες διαδικασίες για να γίνει επαγγελματίας μηχανικός.

Εκείνοι, όμως, που πρόκειται να γίνουν επαγγελματίες μηχανικοί και να αναλάβουν ευθύνες με συνέπειες έναντι του δημοσίου συμφέροντος, αυτοί πρέπει να περνάνε από διαδικασίες και έτσι θα υπάρξει κάποια προστασία στο επάγγελμα, ιδιαίτερα από τις επιθέσεις τις οποίες όλες τις ξέρουμε γίνονται από τον χώρο των αποφοίτων με λιγότερα ακαδημαϊκά προσόντα.

Δεν θέλω να πω εδώ πέρα ότι σε μια τέτοια διαδικασία εγώ είμαι υπέρμαχος του να κόβονται αυτοί οι συνάδελφοι, οι οποίοι προέρχονται από σπουδές με λιγότερα προσόντα, επιμένω, όμως ότι θα πρέπει και αυτοί να περνάνε από δύσκολες διαδικασίες.

Θέλω να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δώσατε και να ευχηθώ ότι από εδώ και στο εξής θα έχουμε να μιλάμε για πράγματα που μας ενώνουν. Ευχαριστώ πολύ.

ΣΥΝΟΝΤΙΣΤΗΣ:

Ευχαριστούμε. Ξεκινάμε με την συζήτηση. Μου φαίνεται προηγουμένως είχε ζητήσει τον λόγο ο κύριος Σιμόπουλος πρώτος.

Κος ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ:

Θα μου επιστρέψετε πολύ σύντομα να δώσω μερικές απαντήσεις σε όσα ελέχθησαν, οι οποίες βεβαίως εκφράζουν τον εαυτό μου και μόνο. Οι απαντήσεις αυτές θα δοθούν μέσα στο πλαίσιο του τίτλου της ημερίδας, του τριημέρου μάλλον. «Παιδεία και επάγγελμα». Δηλαδή, τα ξεκομμένα περί επαγγέλματος και τα λοιπά, αυτά δεν είναι θέματα στα οποία απαντάμε σήμερα.

        Θα ξεκινήσω από ένα βασικό σημείο, το είπε ο κύριος Χρυσολούρης, που συνδέει, κατά την γνώμη μου, την παιδεία μέσα στα Πολυτεχνεία και το επάγγελμα.

Πως θα βάλουμε την σκέψη των παιδιών να δουλέψει; Το μυαλό τους να δουλέψει; Αυτό απαντά και στα δικά σας ερωτήματα. Επειδή το θέμα αυτό έχει σταματήσει να δουλεύει από την μέση εκπαίδευση, επειδή ο σημερινός φοιτητής, ο οποίος έρχεται πρωτοετής έχει μάθει να δουλεύει με το σύστημα αποστήθισης και όχι, από την σύνθεση, ήταν μεγάλη ιστορία η γεωμετρία που μαθαίναμε εμείς, που κάναμε την ανάλυση και την σύνθεση.

        Η ανάλυση του προβλήματα και η σύνθεση, την οποία μάθαμε στην γεωμετρία και η οποία ίσως τότε ήταν και απωθητική σε κάποιο βαθμό, κατά την γνώμη μου εμένα με βοήθησε να λύσω ένα σωρό προβλήματα από εκεί και πέρα στην δουλειά μου. Και στην εκπαίδευση και μετά την εκπαίδευση.

        Σήμερα αυτό δεν υπάρχει. Ο φοιτητής έρχεται προετοιμασμένος με βάση το σύστημα της αποστήθισης, έρχεται στα πρώτα εξάμηνα που περιμένει ότι ενώ θα τετραγωνίσει τον κύκλο, απογοητεύεται, κάνει ένα μπουμ στις σπουδές του από το τρίτο εξάμηνο μέχρι περίπου το έκτο, οπότε συνέρχεται, γιατί είναι περισσότερο εξειδικευμένα τα μαθήματα, τον εμπνέουν περισσότερο και αρχίζει και μπαίνει κάπως σε λογαριασμό, για να τελειώσει στο Πολυτεχνείο κατά μέσο όρο στα 6,3 τρία. Στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο σε 6,3 χρόνια.

Αυτό είναι το τραγικό. Ότι δεν έχουμε καταφέρει να βάλουμε το μυαλό τους να δουλέψει. Γι’ αυτό δεν σας απαντάνε για την δοκό. Αν τους βάζατε το τάδε πρόβλημα το οποίο το είχε μέσα αυτό, θα σας το λύνανε. Αλλά, αν τους το ζητήσετε ξεκομμένα, βγαίνουν από τα νερά τους.

        Υπάρχει ένα δεύτερο σημείο που θα ήθελα να τοποθετηθώ και στο οποίο είμαι βέβαιος ότι θα υπάρχουν αρκετές αντιρρήσεις. Θα μου επιτρέψετε να κρατάω τις απόψεις μου. Δεν πιστεύω ότι μέσα στα Πολυτεχνεία θα πρέπει να γίνεται εκπαίδευση σε πακέτα. 

Δεν πιστεύω ότι μέσα στο Πολυτεχνείο πρέπει να μάθει το EXCEL, το AUTO CAD ή οτιδήποτε άλλο. Αν υπάρχει κάποιο training course Auto Cad  εάν δηλαδή, του δίνεις την δυνατότητα να θέλει να πάει ένα απόγευμα που δεν έχει μάθημα ή Σάββατο το πρωί ή κάποιες ώρες που ….

(…)

για να δώσει στον άλλο το τεκμήριο ότι είναι καλός μηχανικός.

Όταν μάλιστα, τα πακέτα αυτά τις περισσότερες φορές είναι μαύρα κουτιά και όταν με αυτόν τον τρόπο ο άλλος ξέρεις πως θα δει το εξωτερικό interface και δεν τον ενδιαφέρει ο πυρήνας. Προσωπική άποψη. Είναι δεκτό να υπάρχει και αντίρρηση.

        Ένα τρίτο ζήτημα. Σχετικά με πολύ θεωρητικά και εξειδικευμένα μαθήματα που έβαλε ο κύριος Ευθυμιάδης. Το ΄82 με τον νόμο πλαίσιο έγινε μια επανάσταση στο Ελληνικό Ακαδημαϊκό Σύστημα. Η επανάσταση αυτή και χρήσιμη ήταν και καλή ήταν. Υπήρξαν, όμως, δύο μειονεκτήματα.

Πρώτον, δεν εφαρμόστηκε στο σύνολό της. Ο 1268/82, δυστυχώς δεν είχε μόνο όσα εφαρμόζουμε σήμερα. Είχε και άλλα τόσα, τα οποία κοπήκανε. Είχε, παραδείγματος χάρη, το περίφημο σύστημα της Εθνικής Ακαδημίας Γραμμάτων και Επιστημόνων, η οποία δεν ευδόκησε να λειτουργήσει ποτέ. Ούτε καν στα χαρτιά.

Εκεί υποτίθετο ότι θα εξέταζαν γνωστικά αντικείμενα, θα εξέταζαν εκλογές οι οποίες ξεστρατίζουν, θα εξέταζαν αντικείμενα προγραμμάτων σπουδών και ένα σωρό πράγματα. Αυτό δεν έγινε. Κόπηκε το ένα το κομμάτι, το κομμάτι του feed back και έμεινε μόνο το κομμάτι της παραγωγής. Αυτό το κομμάτι οδήγησε σε στρεβλώσεις.

Ο νόμος αυτός έχει λειτουργήσει από το ΄82, τώρα είκοσι χρόνια. Είναι καιρός να ανανεωθεί. Δεν ξέρω αν θα έχει την τόλμη και την αποφασιστικότητα το σημερινό Πανεπιστήμιο να το αναγνωρίσει και να το ανανεώσει. Σε όλα του τα μήκη και πλάτη, ακόμα και στις εκλογές, πάσης φύσεως εκλογές δεν δουλεύει άλλο αυτός ο νόμος.

Θα οδηγούμεθα σε μαθήματα ρετσέτες, το διδακτορικό μου, δηλαδή, θα το κάνω μάθημα αύριο το πρωί και θα πάω στο εντελώς ειδικευμένο που είπατε εσείς. Πέραν του γεγονότος ότι αυτό σε κάποιο μεγάλο βαθμό υπαγορεύτηκε από τα προελθόντα από τον 1268 γενικά τμήματα, όπου υπήρξε η υπερπληθώρα άξιων συναδέλφων, με πολύ εξειδικευμένες θεωρητικές γνώσεις, οι οποίοι έπρεπε να σταθούν μέσα στο Πανεπιστήμιο και οι οποίοι έφτιαξαν και εκείνοι ένα πλαίσιο.

Γι’ αυτό σας έρχονται διπλωματικές εργασίες με τα μαθηματικά και την φυσική. Τι θα κάνουν οι συνάδελφοι; Δεν θα κάνουν μαθήματα; Δεν θα κάνουν διπλωματικές εργασίες; Σας δίνω την απάντηση στο πρόβλημα, κατά την ταπεινή μου γνώμη.

Κος          :
(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ:

Κοιτάξτε. Αν είναι τώρα η πλειοψηφία ή όχι στατική τέτοια, δεν μπορώ να κάνω. Πάντως το τμήμα μηχανολόγων, στο οποίο είχα την τιμή να προεδρεύσω για επτά με οκτώ χρόνια, θα το ξανακάνω πάλι φέτος, δεν είναι η πλειοψηφία οι εργασίες αυτές, οι εντελώς θεωρητικές. Προσπαθούμε, όσο κομψά γίνεται, γιατί δεν είναι και πάντα εύκολο.

Πέραν αυτού τα Πολυτεχνεία είχαν πάντα μια ελίτ πνευματική, η οποία ηρέσκετο, παραδείγματος χάρη, τον καιρό που ήμουνα εγώ ο Κριεζής, όσοι πηγαίνανε στον Κριεζή τον συχωρεμένο, θεωρείτο το κάτι άλλο από πλευράς μαθηματικών, γιατί έκανε τα περίφημα εφαρμοσμένα μαθηματικά.

Τότε πράγματι πήγαινε και εκεί μια. Δεν ήταν μεγαλύτερο το ποσοστό. Ίσως να βλέπετε από άλλη οπτική γωνιά σήμερα. Έχετε δίκαιο, δεν έχετε άδικο, αλλά κοιτάξτε. Είναι ένα γεγονός. Σαράντα μέλη ΔΕΠ, σαρανταπέντε μέλη ΔΕΠ έχουν οι μηχανολόγοι, εκατό ογδόντα έχει το τότε γενικό τμήμα. Μην μου πείτε ότι αυτό δεν είναι μια πραγματικότητα η οποία έχει στρεβλώσει.

Μιλάμε για άλλο Πανεπιστήμιο μέσα στο Πανεπιστήμιο αυτή την στιγμή. Εγώ δεν θέλω να το κρύψω αυτό. Δεν με πειράζει. Το πολιτικό κόστος έτσι και αλλιώς το ανέλαβε την περασμένη εβδομάδα από αυτό το θέμα. Το έχω πει και αλλού και το έχω αναλάβει το κόστος. Δεν ξέρω ο κύριος Χρυστολούρης γιατί γελάει.

        Τώρα, δυστυχώς, θα διαφωνήσω σε ορισμένα θέματα με τους αγαπητούς μου μεταπτυχιακούς φοιτητές. Με τον κύριο Βλαχοκώστα. Κοιτάξτε. Εσείς υποτίθεται ότι έρχεστε στο Πολυτεχνείο, στο Πανεπιστήμιο για να πάρετε το διδακτορικό σας. Δεν μπορεί να σας ξεγελάμε ή να ξεγελιέστε και να γίνεστε φθηνό εργατικό χέρι. Είναι λάθος. Και από την δική μας την πλευρά και από την δική σας την πλευρά.

        Έπρεπε να παίρνετε μια αξιοπρεπή υποτροφία. Είναι περισσότερες υποτροφίες στο Πολυτεχνείο από αυτές που είπε η κυρία Ρούνη, γιατί δεν υπολογίζετε τις έμμεσες. Υπολογίζετε μόνο τις άμεσες. Πράγματι, οι άμεσες είναι 120. Υπάρχουν, όμως, άλλες 300, 220. Οι έμμεσες είναι κάπου τρεις φορές επάνω. Είναι αυτές, δηλαδή, οι οποίες δίδονται, γιατί ο άλλος είναι συνεργάτης των προγραμμάτων.

        Όμως, αυτές δεν είναι υποτροφίες. Αυτές είναι...εργατικό. Παίρνει ο άλλος κοψοχρονιά το ερευνητικό πρόγραμμα, βάζει τον μεταπτυχιακό φοιτητή και δουλεύει και κάνει δυο πράγματα.

 Πρώτον, τον στερεί από την παραγωγή που τον έχει ανάγκη η παραγωγή και μάλιστα, τον στερεί την ώρα την πραγματική που πρέπει να δουλέψει, που είναι αποδοτικός για την παραγωγή, αν θέλει να πάει στην παραγωγή.

Εάν θέλει να πάει να πάρει πράγματι διδακτορικό και να γίνει επιστήμονας, θα πάει όπως πάει ο άλλος στο μοναστήρι και θα ζήσει με ψωμί και ελιά. Δεν θα τον καλόγερο ή την μοναχή αυτή. Δεν θα την εκμεταλλευτεί το σύστημα για να φτιάξει φθηνό εργατικό.

Κος          :

(ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

Κος ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ:

Θα σας απαντήσω σε όλα, γιατί έχω και άλλη απάντηση για σας.

Δεν θα τον πάρω εγώ να κάνω, είναι λάθος αυτό που γίνεται, να κάνω φθηνό εργατικό. Θα τον αφήσω να κάνει το διδακτορικό του, ώστε να τελειώσει στα τρία, στα τέσσερα χρόνια και όχι στα έξι και στα επτά.

Είπε προηγουμένως κάποιος ομιλητές, δεν θυμάμαι, ίσως η κυρία Ρούνη, δεν μετράμε αυτούς που έχουν φτάσει στα έξι χρόνια. Μα γιατί να φτάσουν στα έξι χρόνια; Εγώ πήγα στο Imperial και τελείωσα το διδακτορικό μου σε οκτώ μήνες. Πήγαινα το πρωί, θα κάτσω το δωδεκάωρο, θα δουλέψω το διδακτορικό μου και θα φύγω.

        Πρώτα από όλα η γνώση η οποία παράγεται σε ένα διδακτορικό, γιατί εκεί έχουμε περί παραγωγής γνώσεις, απαξιώνεται στα πέντε με έξι χρόνια. Αλίμονο, αν είναι επίκαιρη μετά από πέντε ή έξι χρόνια που έχεις αρχίσει.

Αυτό το πολύ έξυπνο που ξεκίνησες εσύ να κάνεις στον χρόνο μηδέν και τον τελειώνεις στον χρόνο έξι, ο άλλος κανονικά, ο Ιάπωνας, παραδείγματος χάρη, θα το έχει τελειώσει σε χρόνο δύο.  Εδώ το σύστημα είναι στρεβλό.

Αν έχουμε αμαρτίες, ναι, έχουμε κάνει αμαρτίες, το ομολογούμε αυτή την στιγμή, κύριε συνάδελφε, αλλά το σύστημα είναι στρεβλό και αυτή η στρέβλωση δεν μπορεί να λυθεί με ημίμετρα.

Δηλαδή, πράγματι, έχετε δίκαιο, αν δεν είχατε το ΤΣΜΕΔΕ θα μπορούσε να σας πληρώνει, θα έπρεπε να σας πληρώνει το δημόσιο την ασφάλισή σας και έτσι λέει ο νόμος κυρία Ρούνη. Αλλά δεν είναι εκεί το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι, γιατί να σας πληρώσει το ΤΣΜΕΔΕ;

Εδώ έρχεστε να κάνετε διδακτορικό. Κακώς χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες σας. Κακώς σας έχει ημιεργαζόμενο, γιατί σας πληρώνει το 1/3 ή το ¼ από αυτό που πρέπει να πάρετε. Και κακώς το κάνετε και εσείς. Τώρα, κάπου βολευόμαστε όλοι. Μην κρυβόμαστε, όλοι συνάδελφοι φίλοι είμαστε μέσα στο δωμάτιο, κάπου βολεύεται όλο το σύστημα.

        Να δοκιμάσω να το σπάσω; Εγώ προσωπικά δοκίμασα να σπάσω κάποιο άλλο σύστημα κάποιων εκατοντάδων εκατομμυρίων δραχμών και έσπασα τα μούτρα μου, αντί να σπάσω το σύστημα. Ας δοκιμάσουν και άλλοι.

        Στο θέμα του κυρίου Γιακουμή, μεταπτυχιακά και έμμεση πως συμβιβάζεται. Δείτε ακριβώς αυτό το πρόβλημα είχαμε στο Πολυτεχνείο πριν από έξι χρόνια, γι’ αυτό είπαμε ότι δεν έχουμε και δεν δίνουμε μονοτμηματικά μεταπτυχιακά προγράμματα.

Θεωρούμε ότι το διατμηματικό πρόγραμμα είναι ισοδύναμο του πρώτου τίτλου που δίνουμε, όταν αυτό αφορά σε περισσότερα του ενός τμήματα. Θα μου πείτε, βαπτίσαμε το κρέας νηστίσιμο; Και έτσι να το πείτε, πάλι υπάρχουν κάποιες ειδικές βάσεις πάνω στις οποίες μπορεί να στηριχθεί. Αλλού είναι το ζήτημα. Το πιάσατε εκεί. Τι θα γίνει τώρα που θα τελειώσουν.

        Έχω εισαγάγει προσωπικά, γιατί ήμουν και εκπρόσωπος όλων των Πανεπιστημίων μέχρι πριν από λίγες ημέρες στο Γ΄ ΚΠΣ και ήμουνα ένας από τους σχεδιαστές του 2ου ΠΕΑΕΚ, έχω εισαγάγει τον όρο μεταΠΕΑΕΚ εποχή. Ήδη σήμερα τα πανεπιστήμια πρέπει να συζητάν τι θα κάνουν στην μετάΠΕΑΕΚ εποχή. Εμένα δεν μου αρκεί να μου πουν ότι θα υπάρχει Δ΄ ΚΠΣ.

Ακόμα και αν υπάρξει Δ΄ ΚΠΣ, αυτό θα αφορά σε μερικά περιφερειακά πανεπιστήμια, για μερικές περιφερειακές δράσεις, οι οποίες κυρίως θα έχουν σαν στόχο την τόνωση της περιφερειακής οικονομίας.

        Δ΄ ΚΠΣ στο Μετσόβειο, στο Αριστοτέλειο, στην Πάτρα δεν πρόκειται να υπάρξει. Άρα, το θέμα είναι πως μετεξελίσσεται εκεί η κατάσταση. Εκεί θα προκύψει η υγεία. Δηλαδή, εάν πράγματι αυτά τα μεταπτυχιακά, τα μετατμηματικά χρειάζονται θα επιβιώσουν. Και όχι, όπως είπε κάποιος συνάδελφος με δίδακτρα.

Δεν νοείται δημόσιο πανεπιστήμιο και δίδακτρα, διότι αν αρχίσουμε και μπούμε μέσα στον πειρασμό των διδάκτρων, σήμερα τα βρήκαμε καλά για τα μεταπτυχιακά, αύριο μπορούμε να τα βρούμε για τα προπτυχιακά, αύριο μπορούμε να τα βρούμε για την δια βίου εκπαίδευση. Τι θα το κάνουμε, ψιλικατζίδικο θα το κάνουμε το Πανεπιστήμιο;

Απορώ πως εμφανίζονται και στον τύπο και συζητούν από την μια μεριά στην ίδια συνέντευξη για δημόσιο πανεπιστήμιο επάνω και για δίδακτρα κάτω. Απορώ πως βγήκε και βγήκε το Σάββατο στον ημερήσιο τύπο.

        Να τα ξεκαθαρίσουμε αυτά τα πράγματα. Έλεγε ο ποιητής, «Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία». Λοιπόν, θέλει αρετή και τόλμη η παιδεία. Τι έχουμε; Εδώ είναι να προχωρήσουμε. Δεν την έχουμε; Θα συζητάμε για να δούμε…το ΤΣΜΕΔΕ.

Δίκαιο έχετε να το ζητάνε. Εγώ, αν ήσασταν δικά μου παιδιά θα στεναχωριόμουνα αυτή την στιγμή. Δεν υποκρίνομαι. Σας το λέω πολύ καθαρά. Η κυρία Ρούνη που μίλησε προηγουμένως είναι φοιτήτριά μου δέκα με δώδεκα χρόνια τώρα. Είναι πρόβλημα αυτό. Δεν λύνεται, όμως, με τέτοια εμβαλωματικά μέσα. Αυτό πρέπει να λυθεί καθαρά. Θέλουμε μεταπτυχιακό φοιτητή; Έχουμε μεταπτυχιακό φοιτητή; Θα ξεκινήσουμε από τις πόσες υποτροφίες μπορούμε να δώσουμε στο Μετσόβειο. Πόσες; Τριάντα; Τριάντα. Ξεκίνησε το σύστημα ανεξέλεγκτου και έχουμε φτάσει 2.000.

Εγώ απορώ, ο συνάδελφος από την Θεσσαλία είπε, κάποιος συνάδελφος είπε 5.000 μεταπτυχιακοί. Δεν μπορεί να είναι 5.000 οι μεταπτυχιακοί στην Ελλάδα, γιατί μετρήσαμε ήδη 2.000 στο Μετσόβειο και πρέπει να είναι πάνω από 1.000 στο Αριστοτέλειο, είναι 3.000 αμέσως, αμέσως. Άρα, συνολικά στην Ελλάδα σήμερα, με τον κανόνα των τριών δακτύλων, πρέπει να έχουμε πάνω από 7.000 μεταπτυχιακούς. Αυτή η άνθιση η τεράστια, δικαιολογείται;

Ευχαριστώ πολύ. Με συγχωρείτε αν σας ενόχλησα και αν τάραξα νερά.

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Ο κύριος Χρυσολούρης και ακολουθεί ο κύριος Ευθυμιάδης και μετά ο Πρόεδρος.

Κος ΧΡΥΣΟΛΟΥΡΗΣ:

Να πω το εξής: Είπε κάτι ο κύριος Κεραμάρης, ότι εδώ που είμαστε μεταξύ μας, να συμφωνήσουμε στο 80%....Θέλω να πω μερικά πράγματα που άπτονται και σε αυτά που είπε ο κύριος Σιμόπουλος και σε αυτά που ακούστηκαν πριν.

        Κοιτάξτε να δείτε μερικά θέματα που υπάρχουν. Ο καθένας από εμάς και από τους καθηγητές και από τους ομιλητές τους …κουβαλάει μέσα τους τις δικές του εμπειρίες. Ως εκ τούτου και δικαιολογημένα τα βλέπει τα πράγματα από μια συγκεκριμένη οπτική γωνία.

Αν, παραδείγματος χάρη, κάποιος έχει τελειώσει το διδακτορικό του στην Γερμανία, ξέρει ότι τα πράγματα, ότι αποκλείεται να  πάρει στην Γερμανία σε δεκαοκτώ μήνες και ότι τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Για να μην κάτσω τώρα και πω με κάθε λεπτομέρεια, όπου ο φοιτητής….με ένα μισθό τα κάνει όλα και αυτός ο μισθός είναι σχετικά καλώς και ούτω καθ’ εξής.

        Εάν κάνει διδακτορικό στο ΜΙΤ είναι ένας άλλος κόσμος και εάν κάνει διδακτορικό σε ένα καλό πανεπιστήμιο, αλλά όχι τόσο γνωστό στην….και αν πάει σε κάποιο άλλο….πανεπιστήμιο, από αυτά που δίνουν τα Master με τα χρήματα, είναι ….

        Στην Ελλάδα τώρα, η δική μου εμπειρία που έχω ….και έχουμε στα πανεπιστήμια μέσα κόσμο που κουβαλάει διαφορετικές εμπειρίες. Συμβαίνει να είμαι σε ένα τμήμα το οποίο είναι σχεδόν διχασμένο. Οι μισοί έχουν Αγγλοσαξονική εμπειρία και οι άλλοι μισοί Γερμανική. ….

 

ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ

 

Κος          :

Περισσότερες αγορές εργασίας. Το πλεονέκτημά μας είναι οι τεχνολογίες αιχμής. Να πάρει η βιομηχανία το ρίσκο να βοηθήσει το κράτος και να γίνει υψηλής τεχνολογίας ανάπτυξη και ο μηχανολόγος-μηχανικός έχει πλεονέκτημα ως προς άλλες ειδικότητες, διότι βγάζει στελέχη για τις επιχειρήσεις, να κατευθυνθούμε σε μηχανολόγους μηχανικούς με γνώσεις πολλές και στο πεδίο της διοίκησης και τα οικονομοτεχνικά.

        Σύμφωνα με την εισήγηση του κυρίου Σιμόπουλου έχουμε νέες τάσεις, την Μηχατρονική, νέες και ανανεώσιμες πηγές ενέργειες, τεχνολογίες περιβάλλοντος, Βιοϊατρική τεχνολογία, τεχνοοικονομικά συστήματα, αυτές πρέπει να αναπτύξουμε και υπάρχει μια ανοδική πορεία στα χρήματα που επενδύονται στα προγράμματα που αφορούν τον μηχανολόγο μηχανικό και στην επιστήμη του.

        Η δήλωση, ότι τουλάχιστον από τον πλευρά του Μετσοβείου, αλλά και από όλα τα ιδρύματα, από ότι άκουσα προσβλέπουμε σε ένα ενιαίο δίπλωμα πενταετών σπουδών, το οποίο θα γίνει προσπάθεια να είναι ισότιμο με Master. Ήδη βρίσκεται στα σκαριά κάτι τέτοιο.

        Επίσης, όλοι νομίζω αποδέχθηκαν την πρόταση του κυρίου Σιμόπουλου που ακούστηκε και από άλλους σαν αποδοχή, ότι θα πρέπει να γίνει μια ενοποίηση ίσως, εάν το πρεσβεύουν και τα ΑΕΙ και η πολιτεία, ανάμεσα στο επάγγελμα του ηλεκτρολόγου μηχανικού και του μηχανολόγου μηχανικού, δεδομένου ότι οι γνώσεις χρειάζονται και στους δύο.

        Σύμφωνα με τον κύριο Σινάνη, επίσης, συμφωνεί με αυτό. Δεν πρέπει να ακολουθήσουμε το μοντέλο που υπάρχει σε άλλες χώρες. Πρέπει να ψάξουμε μόνοι μας ποιο είναι αυτό που μας ταιριάζει.

        Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει αυστηρότερη τοποθέτηση του ΣΑΕΙ απέναντι στους τριετούς φοίτησης μηχανικούς, οι οποίοι έρχονται από το εξωτερικό σε ότι αφορά τα επαγγελματικά δικαιώματα.

        Όσο αφορά την εισήγηση του κυρίου Ευθυμιάδη, είχε να κάνει περισσότερο με το να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα ποιος κάνει τι στις εγκαταστάσεις, διότι αυτό έχει μέσα του βασικά θέματα ασφάλειας και σίγουρα βγάζει τον μηχανολόγο μηχανικό από εγκαταστάσεις στις οποίες έχει μόνο αυτός την γνώση να εξασφαλίσει την ασφάλεια.

        Σύμφωνα με τον κύριο Ταγαρά επίσης, η κατεύθυνση του τμήματος μηχανολόγων-μηχανικών στην Θεσσαλονίκη είναι προς την ίδια πορεία όπως και στο Μετσόβειο.

        Καταγράφτηκαν προβλήματα, βέβαια, του συγκεκριμένου τμήματος, τα οποία θα αναφερθούν, αλλά δεν έχουν άμεση σχέση με την εισήγηση.

        Σύμφωνα με τον κύριο Χρυσολούρη το κλειδί στο γεγονός ότι έχουμε μια σχετικά πτωχή ανάπτυξη στην βιομηχανία και άρα, ο μηχανολόγος-μηχανικός δεν έχει σύνδεση με την παραγωγή, είναι η ανάπτυξη της πληροφορικής, έτσι ώστε να μπορεί από απόσταση ο μηχανικός να έρθει σε επαφή με τα θέματα που τον ενδιαφέρουν και να αυξηθεί ο βαθμός εξάσκησής του και επαφής με το τεχνολογικό αντικείμενο.

        Τα ίδια επισήμανε και ο κύριος Σταματέλος. Μια προσπάθεια του τμήματος των μηχανικών του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας να κάνουν τον μηχανολόγο-μηχανικό πιο ευέλικτο, ώστε να μπορεί να απασχολείται σε περισσότερα πεδία, δίνοντάς του περισσότερη πρόσβαση στην αγορά εργασίας, στην βιομηχανία, στην εφαρμοσμένη έρευνα.

        Με βάση την εισήγηση του κυρίου Κεραμάρη, αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο μηχανολόγος-μηχανικός πρέπει να έχει κοφτερό μυαλό για να μπορέσει να αντεπεξέλθει. Αυτό είναι που πρέπει να του μάθουμε και σε αυτό πρέπει να αποσκοπεί η εκπαίδευση όλη, στο να τον καταστήσει επαρκή για την τεράστια ευθύνη που φέρει απέναντι στην κοινωνία.

        Καταγράφεται η εισήγηση και του κυρίου Βλαχοκώστα και της κυρίας Ρούνη, σχετικά με τα προβλήματα και το κομμάτι που λέγεται υποψήφιοι διδάκτορες, οι οποίοι είναι οι νέοι μηχανικοί κοντά στο Πανεπιστήμιο. Τα προβλήματα που τους απασχολούν, τα οποία εν μέρει οφείλονται και στην στρέβλωση, σύμφωνα και με την δευτερολογία του κυρίου Σιμόπουλου, που υπάρχει στην γίγνεσθαι το πανεπιστημιακό, έτσι όπως το προσδιορίζει ο νόμος πλαίσιο, όπως έχει εξελιχθεί μέχρι σήμερα.

        Σύμφωνα με το Υπουργείο Ανάπτυξης, μάλλον θα έλεγα ότι το Υπουργείο Ανάπτυξης βλέπει λίγο ουδέτερα το θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Περιμένει εισήγηση από τα  Πολυτεχνεία και το Τεχνικό Επιμελητήριο για να προχωρήσει στην οριοθέτηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των ειδικοτήτων.

        Επίσης, καταγράφηκε η παρέμβαση του κυρίου Γιακουμή, ο οποίος μίλησε για τα προβλήματα του μηχανολόγου-μηχανικού στις μικρομεσαίες και μεγάλες βιομηχανίες.

        Θυμίζω επί τροχάδην, στις μικρομεσαίες βιομηχανίες ο μηχανικός κάνει τα πάντα και πληρώνεται αρκετά καλά για τα μέτρα της αγοράς. Στις μεγάλες βιομηχανίες ο μηχανικός κάνει συγκεκριμένα πράγματα, αλλά παίρνει ότι προβλέπει η συλλογική σύμβαση εργασίας. Δεν υπάρχει η μεγάλη τόλμη από τους νέους μηχανικούς, ειδικά τους πιο εκπαιδευμένους, να στήσουν μόνοι τους μικρές επιχειρήσεις, κάτι που γίνεται κατά κόρον στο εξωτερικό.

        Έκανε παρέμβαση ο κύριος Κρεμαλής, ότι θα πρέπει να δούμε τις ευκαιρίες που ανοίγονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στα Βαλκάνια και βασική θέση ότι οι ακαδημαϊκοί τίτλοι δεν μπορούν να οδηγούν σε επαγγελματικά δικαιώματα, κάτι που υποστηρίχθηκε και από άλλους ομιλητές, αλλά θα πρέπει, τουλάχιστον, γι’ αυτούς οι οποίοι θα βρίσκονται στην ελεύθερη αγορά εργασίας και θα έχουν την ευθύνη σχεδιασμού και κατασκευής εγκαταστάσεων να απαιτούνται αυστηρότερες συνθήκες εξετάσεων από το Τεχνικό Επιμελητήριο. Μια ερώτηση είναι ποιος θα τις κάνει αυτές και με ποιες συνθήκες.

        Ο κύριος Χρυσολούρης επισήμανε ότι έχουμε παρόλα αυτά, παρόλα τα προβλήματα της Ανώτατης Εκπαίδευσης και του νομοθετικού πλαισίου που την ρυθμίζει, έχουμε μια συνιστώσα ζωντανοί, όπως είναι οι υποψήφιοι διδάκτορες, οι οποίοι επεμβαίνουν στο πανεπιστημιακό γίγνεσθαι και αυτό πρέπει να προασπίσουμε και να το προχωρήσουμε.

        Για να κλείσω με αυτό που είπε ο κύριος Κεραμάρης, «η μαγκιά του μηχανικού», για να μην πω του μηχανολόγου-μηχανικού και φανεί πολύ σοβινιστικό, είναι να ακονίζει το μυαλό και πρέπει να συνεργαστούμε όλοι για να παράγουμε ότι λέει το επάγγελμα του καθενός.

        Να κλείσω με το ότι ο Πρόεδρος της Κίνας ήταν μηχανολόγος-μηχανικός;

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω όλους και προσωπικά εγώ κυρίως στον κύριο Χίνη που βοήθησε στην οργάνωση αυτής ….

        Σας ευχαριστώ.

 

( ΩΡΑ ΛΗΞΗΣ:      )

………………