ΤΕΧΝΙΚΟ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

 

 

 

 

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΙΟΥΝΙΟΥ 2003

 

(ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ: 18:00)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗΣ:  ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ

 

 

 

 

 

 

 

ΘΕΜΑΤΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ:

 

 

 

1.     ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΟΦΕΛΟΣ

 

2.     Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΎ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ: ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

 

 

 

ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ Α ΘΕΜΑΤΟΣ:

 

 ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ,  ΔΡΑΓΚΙΩΤΗΣ,  ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ

 

ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ

 

ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ Β ΘΕΜΑΤΟΣ:

 

ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ, ΞΑΡΧΑΚΟΥ, ΣΑΒΒΙΔΗΣ, ΤΣΩΧΟΣ,

 

 

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Καλησπέρα σας. Λοιπόν, έλεγα, για τα πρακτικά ότι ξεκινάει το στρογγυλό τραπέζι των πολιτικών μηχανικών.

 

 

 

1ο προς συζήτηση θέμα:

 

Παιδεία και άσκηση του επαγγέλματος του μηχανικού προς το δημόσιο όφελος.

 

 

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Και καλούμε τον πρώτο εισηγητή, εκ των παρισταμένων, τον πρόεδρο της σχολής πολιτικών μηχανικών, τον καθηγητή Ανδρέα Αναγνωστόπουλο.

 

Κος ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ:  Κύριοι συνάδελφοι, μια συνοπτική ομιλία που θα σας κάνω σχετικά με το θέμα μας, θα χρησιμοποιήσω τον τίτλο που είχε ένα αντίστοιχο άρθρο στην εφημερίδα Τα Νέα, στις είκοσι τρεις Απριλίου 2003.

 

        Και ο τίτλος επίκαιρος. Αναβάθμιση πτυχίων με μπάι- πας. Όπως γνωρίζετε το συμβούλιο αναγνώρισης επαγγελματικών, επαγγελματικής ισοτιμίας της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, με βάση την οδηγία ογδόντα εννιά σαράντα οκτώ, περί συστήματος αναγνώρισης επαγγελματικών δικαιωμάτων.

 

        Και αποφάσεις ευρωπαϊκών επιμελητηρίων, επιχειρεί την άλωση της ελληνικής αγοράς μηχανικών, με πλήρη αναγνώριση των διπλωμάτων μηχανικών τριετούς εκπαίδευσης, με αόριστες διαδικασίες.

 

        Επίσης, το νομικό συμβούλιο του κράτους και το υπουργείο Εσωτερικών, με δυο αποφάσεις, μια στην είκοσι επτά πρώτου 2003 και μια στις πέντε Φεβρουαρίου του 2003 απεφάνθησαν ότι οι μηχανικοί, απόφοιτοι ξένου ΑΕΙ, τριετούς φοίτησης, μπορούν να ασκούν επάγγελμα στην Ελλάδα, ακόμη κι αν δεν έχουν εγγραφεί στην οικεία επαγγελματική οργάνωση.

 

        Είναι πράγματα τα οποία είναι πρωτοφανή. Και όλο αυτό το καταστροφικό σκηνικό συμπληρώνεται με το ΦΕΚ τρία είκοσι οκτώ, δεκαεννέα τρίτου 2003, όπου δημοσιεύεται απόφαση των κυρίων, κυρίων Μπένου και Ευθυμίου, υφυπουργού Εσωτερικών και υπουργού Παιδείας, για απλούστευση των διοικητικών διαδικασιών.

 

        Αυτός είναι ο τίτλος. Όπου οι προϋποθέσεις επαγγελματικής ισοτιμίας και αναγνώρισης μπορούν να διεκπεραιώνονται και μέσω των κέντρων εξυπηρέτησης πολιτών. Των γνωστών ΚΕΠ.

 

        Δηλαδή, εκεί φτάσαμε, η αναγνώριση του επαγγέλματος του μηχανικού, από την πολιτεία, να παραπέμπεται στα ΚΕΠ. Τα ΚΕΠ, όπως ξέρουμε, μόνον με απλή αίτηση μας εξυπηρετούν, έστω και τηλεφωνικά.

 

        Τώρα, πως άρχισε το κακό; Περάν των γνωστών αποφάσεων, περί ΤΕΙ. Το γνωστό Προεδρικό Διάταγμα εκατόν εξήντα πέντε, του 2000. που αφορά ένα γενικό σύστημα αναγνώρισης διπλωμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης τριών ετών.

 

        Ή ισοδύναμης διάρκειας με ελαστική παρακολούθηση, σε πανεπιστήμιο ή ΑΕΙ ή άλλο ίδρυμα του αυτού επιπέδου. Δηλαδή, βλέπε κέντρο σπουδών ή ΙΕΚ.

 

        Εξομοιώνει τα διπλώματα των ελληνικών ΑΕΙ, πενταετούς φοίτησης, ως προς τα επαγγελματικά δικαιώματα, μετά από δοκιμασία επάρκειας ή πρακτική άσκηση δυο ετών.

 

Δηλαδή, ένας τριετούς φοίτησης μηχανικός, με δυο έτη επαγγελματική εξάσκηση του επαγγέλματος του μηχανικού ή μετά από μια δοκιμασία, εάν είχε εξετάσει το ΤΕΕ, έχει ισοδύναμο δίπλωμα με αυτά τα πενταετή, των μηχανικών.

 

Αγνοεί, δηλαδή, το Προεδρικό Διάταγμα την αναγνώριση σπουδών. Θέμα σπουδών, χρόνος σπουδών, περιεχόμενο σπουδών, δεν αναφέρεται πουθενά.

 

Ήρθε η πολιτεία, ατυχώς, τριάντα μια δεκάτου 2002 και εξέδωσε το Προεδρικό Διάταγμα τριακόσια ογδόντα πέντε, το οποίο συμπληρώνει το Προεδρικό Διάταγμα εκατόν εξήντα πέντε, ως προς την καταστροφικότητα.

 

Χρησιμοποιώντας την έννοια της νομοθετικά ρυθμιζόμενης εκπαίδευσης. Και τι λεει αυτό το διάταγμα; Τα διετή επαγγελματικά, η διετής επαγγελματική πείρα που απαιτείται για άσκηση επαγγέλματος, όπως λεει το Προεδρικό Διάταγμα εκατόν εξήντα πέντε, δεν είναι υποχρεωτική.

 

Όταν ο  τίτλος ή οι τίτλοι που κατέχει ο αιτών πιστοποιούν την νομοθετικά ρυθμιζόμενη εκπαίδευση. Δηλαδή, τριετής φοίτηση. Συν διετής άσκηση επαγγέλματος, για να εξισωθούν με εμάς, είναι υπερβολική για τους μηχανικούς του εξωτερικού.

 

Των ΑΕΙ με τριετή φοίτηση. Και καταργεί και αυτή ακόμη την διετή επαγγελματική εμπειρία. Δηλαδή, απαλλάσσει τους αποφοίτους τριετών σπουδών από την υποχρέωση επαγγελματικής εμπειρίας ή εξετάσεων, καταργώντας την ακαδημαϊκή αναγνώριση τίτλων, με την επαγγελματική αναγνώριση τίτλων.

 

Έτσι, η ελληνική τριτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση, πενταετών σπουδών μηχανικού, βάλλεται από την ίδια την πολιτεία. Αφού τα δυο ανωτέρώ Προεδρικά Διατάγματα δεν αναφέρονται καθόλου σε περιεχόμενα ή χρόνους σπουδών.

 

Αλλά αόριστα εξομοιώνουν δικαιώματα, τα οποία, βεβαίως, δεν είναι αυτά, τ αυτά, σε όλες τις ευρωπαϊκής χώρες. Απλώς, με βάση κάποια εγγραφή σε κάποιο επαγγελματικό επιμελητήριο της Ευρώπης.

 

Έτσι, πιστεύω, ότι τα ΑΕΙ, το ΤΕΕ, ο σύλλογος πολιτικών μηχανικών Ελλάδος, θα πρέπει πλέον να αντιδράσουν δυναμικά και όχι νομικά.

 

Μέχρι τώρα τι κάνουμε; Έχουμε υποδεχθεί αυτά τα Διατάγματα, με κάποιες, νομικής φύσεως, σωστές, διαμαρτυρίες μας. και το αποτέλεσμα, όπως ξέρουμε, δεν είναι τίποτα.

 

Και ερχόμαστε τώρα, αφού σχεδόν έχουν καθιερωθεί αυτά, να κάνουμε αυτή την σημαντική σημερινή εκδήλωση, που είναι ουσιαστικά μια εκδήλωση διαμαρτυρίας.

 

Νομίζω ότι το ΤΕΕ και ο σύλλογος πολιτικών μηχανικών Ελλάδος θα πρέπει να καθορίσουν τα δικαιώματα των μηχανικών τριετούς φοίτησης.

 

Και μάλιστα, ανά κατεύθυνση και όχι γενικά. Και να φροντίσουν για την σχετική νομοθετική ρύθμιση. Σύμφωνα με τα ανωτέρώ Προεδρικά Διατάγματα, δεν υπάρχουν ούτε κύκλοι σπουδών, ούτε κατευθύνσεις.

 

Εγγράφηκες σε κάποιο επιμελητήριο, γενικώς, είσαι μηχανικός πολιτικός. Ούτε αν έχεις κάνει υδραυλικά, ούτε αν έχεις κάνει δομοστατικά, ούτε οτιδήποτε άλλο.

 

Και πιστεύω ότι η μη συμβατότητα των ανωτέρώ Προεδρικών Διαταγμάτων με το ελληνικό Σύνταγμα είναι προς την θετική πλευρά, όσον αφορά, από αυτά που πιστεύει και το ΤΕΕ, όσο και ο σύλλογος πολιτικών μηχανικών Ελλάδος.

 

Δεν μένει, δηλαδή, πλέον παρά σε εμάς, τους επαγγελματικούς συλλόγους και τα ΑΕΙ, να αντιδράσουμε δυναμικά για δίκια αιτήματα και να μπορέσουμε να προστατέψουμε, όχι μόνο το κύρος των πενταετών σπουδών.

 

Αλλά και την ελληνική κοινωνία από ανθρώπους οι οποίοι παίρνουν δικαιώματα χωρίς να έχουν τις αντίστοιχες γνώσεις. Ευχαριστώ πολύ.        

 

Κος  ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Ευχαριστούμε τον πρόεδρο, τον κύριο Αναγνωστόπουλο. Και θα παρακαλούσαμε τον κύριο Τσόχο, τον πρόεδρο της σχολής πολιτικών μηχανικών του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Νομίζω εδώ ήτανε. Δεν ήτανε;

 

        Κατά συνέπεια παμε στον πρόεδρο της σχολής πολιτικών μηχανικών της Θεσσαλίας, τον κύριο Λιακόπουλο, τον συνάδελφο. 

 

Κος ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:  Ευχαριστώ, κύριε πρόεδρε. Κύριοι συνάδελφοι, ο τίτλος της δικής μου ομιλίας είναι μάλλον πολύ πεζός. Θα το έλεγα απλώς, σκέψεις γύρω από την εκπαίδευση του μηχανικού.

 

        Ο πρόεδρος του τμήματος πολιτικών μηχανικών της σχολής πολιτικών μηχανικών του Μετσοβείου κάλυψε όλα τα θέματα γύρω από τα επαγγελματικά δικαιώματα.

 

        Εγώ θα αναφερθώ, πολύ σύντομα σε κάνα- δυο- τρεις σκέψεις. Πάνω στη ποιότητα της εκπαίδευσης. Γιατί, αυτή είναι η έννοια την οποία καταλαβαίνω καλύτερα.

 

        Την έχω στο πετσί μου. Έχω και κάποιον έλεγχο, σαν πανεπιστημιακός δάσκαλος, πάνω στο τελικό αποτέλεσμα το οποίο θα δώσω στην ελληνική κοινωνία, όταν ένας φοιτητής μου πάριε το δίπλωμα του.

 

        Το ζητούμενο είναι μια ουσιαστική, ποιοτική αναβάθμιση των σπουδών. Που σημαίνει, στην ουσία, σύγχρονο, σύγχρονα προγράμματα σπουδών, σύγχρονες εργαστηριακές υποδομές.

 

        Υψηλή στάθμη διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού. Σύνδεση της έρευνας με την διδασκαλία, ώστε να λειτουργήσει ο εξελικτικός κύκλος, έρευνα- δημοσίευση ή δημοσιοποίηση, αν θέλετε, των αποτελεσμάτων, προσέλκυση υψηλής στάθμης σπουδαστών στην σχολή.

 

        Και πάλι μια εξέλιξη και μια ανοδική πορεία στην έρευνα. Αυτή είναι μια φόρμουλα η οποία έχει χρησιμοποιηθεί, σίγουρα σε πανεπιστήμια ευρωπαϊκά, με μεγάλη επιτυχία.

 

        Και δεν βλέπω να μην την ακολουθήσουμε κι εμείς. Ο όρος εξελικτικός κύκλος, εδώ χρησιμοποιείται σαν αντίθετο προς το φαύλο κύκλο.

 

        Μάλλον, συγχωρείστε μου, διότι είναι μετάφραση από τα αγγλικά. Είναι μετάφραση του βίσιους σίρκλ. Αλλά η όλη υπόθεση, για να μπορέσουμε, ουσιαστικά, να συνδέσουμε την έρευνα με την διδασκαλία, τίθεται πάνω σε αυτό το, σε αυτά τα θεμέλια.

 

        Ένα τέταρτο μέρος για την ποιοτική αναβάθμιση των σπουδών θα ήταν, επίσης, ένας πιο αποτελεσματικός τρόπος επιλογής των εισακτέων μας, με την έννοια ότι θα πρέπει να υπάρχει μια στατιστική διασφάλιση των εισακτέων φοιτητών.

 

        Πού συνάδελφοι, αυτό πιθανόν να μην ακουστεί ως πού δημοφιλές συμπέρασμα, από τους φοιτητές μας, κάνουν παράπονα για μια συνεχή μείωση της ποιότητας των φοιτητών, στις τελευταίες δεκαετίες, θάλεγα.

 

        Εκείνο που μας χρειάζεται είναι να υπάρχει μια στενή, κανονική κατανομή στους φοιτητές τους οποίους δεχόμαστε στις σχολές μας. τώρα, όσον αφορά τις αντίστοιχες οργανωτικές δομές.

 

        Ελπίζω κανένας να την βάλει ερωτηματικά πάνω στο γεγονός ότι το τμήμα, ή η σχολή, έχει, είναι μια οργανωτική δομή η οποία έχει λειτουργήσει με επιτυχία για αιώνες.

 

        Τουλάχιστον δεν ακούω εγώ κανέναν να θέλει να βάλει κάποια ερωτηματικά πάνω στην δομή αυτή. Βέβαια, μπαίνουνε όλα αυτά τα ερωτηματικά τα τελευταία χρόνια, γύρω από την έννοια του διπλώματος, που το τμήμα ή η σχολή δίνει στους αποφοίτους.

 

        Πάνω σε αυτό, πιστεύω κι εγώ, όπως και ο προηγούμενος ομιλητής, ότι ο πενταετής ενιαίος κύκλος σπουδών είναι ένας κύκλος ο οποίος με επιτυχία έδωσε ικανότατους μηχανικούς στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό χώρο.

 

        Και πρέπει να συνεχιστεί. Από πρακτική άποψη αυτό σημαίνει γύρω στα πενήντα πέντε μαθήματα για μια διπλωματική εργασία. Και, μέσα στο πλαίσιο της κυρίαρχης ευρωπαϊκής πολιτικής σκέψης, θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε, το πτυχίο το οποίο ή το δίπλωμα το οποίο δίνεται στο τέλος αυτών των, αυτού του κύκλου.

 

        Του ενιαίου κύκλου, του πενταετούς, σαν τον πρώτο μεταπτυχιακό τίτλο, χωρίς οι απόφοιτοι μας να διαθέτουν ανάλογο προπτυχιακό τίτλο, όπως προβλέπει η διακήρυξη της Μπολώνια.

 

        Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση και να μιλήσω λίγο γιατί προσπαθούμε, στην Ευρώπη δηλαδή, σε κάθε ευκαιρία, να μιμηθούμε το αγγλοσαξωνικό σύστημα;

 

        Ας μην ξεχνάμε ότι το αμερικανικό πανεπιστήμιο, παραδείγματος χάριν, είναι περισσότερο γνωστό για το σύστημα μεταπτυχιακών σπουδών ου έχει και όχι για τα προπτυχιακά του προγράμματα σπουδών.

 

        Δεν νομίζω ότι υπάρχει μια γενική αποδοχή για την υπεροχή ή την πολύ υψηλή ποιότητα των προπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών στα πανεπιστήμια της Αμερικής.

 

        Κάτι το οποίο μπορεί να υποστηρίξει κανένας, με πολύ σοβαρά επιχειρήματα, για τις μεταπτυχιακές τους σπουδές. Άρα, δεν βλέπω γιατί να προσπαθούμε να μιμηθούμε τις ιδέες που έρχονται από το αγγλοσαξωνικό σύστημα.

 

        Όταν πάρουμε υπ’ όψιν, επίσης, ότι το πρώτο τους πτυχίο, το μπάτσελορ, δεν έχει κανέναν, δεν δίνει κανέναν επαγγελματικό δικαίωμα στον φέροντα τον τίτλο αυτόν.

 

        Καθώς ξέρουμε, τουλάχιστον στην αμερικανική εμπειρία, κάποιος με πτυχίο μπάτσελορ, μετά από πιθανόν, ένα- δυο χρόνια δουλειάς. Να δώσει εξετάσεις για να γίνει εντζηνίαρινγκ τρέηνινγκ.

 

        Να παει να δώσει τις εξετάσεις του Η Αϊ Τι. Και πιθανόν από έξι, οκτώ ή και περισσότερα χρόνια, να γίνει προφέσιοναλ εντζηνίαρ. Κάτι το οποί έχει περισσότερο να κάνει, πιθανόν, με τα δικά μας πτυχία.

 

        Οπότε πρέπει να το ερμηνεύσουμε στο κατάλληλο πλαίσιο. Μέχρι εδώ μιλάω σαν πανεπιστημιακός δάσκαλος, αλλά βέβαια, δεν μπορώ να αγνοήσω και τον περίγυρο, γύρω μου.

 

        Υπάρχουν ένα σωρό πολιτικοί παράγοντες οι οποίοι πρέπει να παρθούν υπ’ όψιν στην σημερινή μας συζήτηση. Έχουμε κάποιες λέξεις κλειδιά, θα λέγαμε, που κυριαρχούνε στα δημοσιεύματα.

 

        Κυρίως των πολιτικών, που συζητούν τα θέματα παιδείας στην Ευρώπη. Είναι ο θέμα της σύγκλισης. Και το θέμα της συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

        Και μέσα σε αυτά τα πολύ θεμιτά, σε αυτούς τους πολύ θεμιτούς στόχους, πολιτικούς, της σύγκλισης και της συνοχής, μπαίνει και το θέμα της κινητικότητας.

 

        Και μάλιστα της κινητικότητας, όσον αφορά την μεταφορά μονάδων από το ένα πανεπιστήμιο στο άλλο. Από το ένα ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο στο άλλο.

 

        Κατ’ αρχήν η ιδέα είναι θετική. Αλλά, εγώ θα έλεγα ότι κινητικότητα, που είναι κι αυτή ένα θεμιτό, ένας θεμιτός σκοπός για την ένωση, γίνεται πολύ καλύτερα στο επίπεδο του γυμνασίου ή του λυκείου.

 

        Και πολύ καλύτερα στο επίπεδο των ερευνητικών συνεργασιών. Βέβαια, και αυτοί οι οποίο τόσο πολύ θέλουν να μιμηθούν τα δεδομένα των Ηνωμένων Πολιτειών, πρέπει να τους θυμίσουμε ότι η κινητικότητα στο επίπεδο των προπτυχιακών σπουδών στα αμερικανικά πανεπιστήμια είναι πάρα πολύ περιορισμένη.

 

        Ίσως για διαφορετικούς λόγους. Αλλά πού αμφιβάλω αν οι συνάδελφοι οι οποίοι έχουν εμπειρία από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το αγγλοσαξωνικό σύστημα έχουν παραδείγματα προτυχιακών προγραμμάτων σπουδών, όπου γίνονται δεκτά περισσότερα από δώδεκα κρέντιντς, από ένα άλλο πανεπιστήμιο.

 

        Κάτι πολύ περιορισμένο, το οποίο είναι πραγματικά διαφορετικής κλίμακας πολιτική, από ότι ακούγεται από τους  σημερινούς πολιτικούς. Τέλος, ένα άλλο, βέβαια, θέμα, που έχει να κάνει με τους πολιτικούς παράγοντες και τον πολιτικό περίγυρο αυτής της συζήτησης.

 

        Είναι η εξεύρεση των απαιτούμενων πόρων, για να έχουμε μια σωστή πολιτική, πενταετή εκπαίδευση των μηχανικών. Αν πραγματικά ή όλη φιλολογία και οι αποφάσεις γύρω από αυτό το θέμα έχουν να κάνουν περισσότερο από την αδυναμία εξεύρεσης λύσεων αναγκαίων πόρων, για να έχουμε το σωστό πρόγραμμα εκπαίδευσης, αυτό πρέπει να ειπωθεί.

 

         Τότε φυσικά, πιθανόν να βασιλεύσει το ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Δεν θα σας κουράσω περισσότερο. Υπάρχουν ορισμένα επιπλέον θέματα τα οποία απλώς θα τα αναφέρω.

 

        Ούτε θεωρώ τον εαυτό μου ότι είναι σε θέση να τα αναλύσει. Ίσως στην συζήτηση μπορούν να θιχτούν. Είναι το θέμα της διασφάλισης της ποιότητας στο πανεπιστήμιο.

 

        Και στις πολυτεχνικές σχολές. Και στο πολυτεχνείο. Και πίεσης στο θέμα της πιστοποίησης προγραμμάτων σπουδών. Και εδώ μεταφράζω έτσι το ακρεντιτέησον.

 

        Θα σταματήσω εδώ για να μην σας κουράσω περισσότερο.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Δεν μας κουράζετε. Αυτό που είπατε για την κινητικότητα, μου θύμισε όταν ήμασταν πολύ πιο νέοι, διάφοροι φίλοι που πήγαιναν στην Ιταλία να σπουδάσουνε.

 

        Και εκεί υπήρχε στην Ιταλία μια μεγάλη κινητικότητα στα πανεπιστήμια. Θυμάμαι ότι κάποιο μάθημα περνιότανε στην Μπολώνια, το επόμενο στο Παλέρμο, ανάλογα με τον βαθμό δυσκολίες ή ευκολίας.

 

        Έτσι; Θα καλούσαμε τον συνάδελφο τον κύριο Παπαϊωάννου, καθηγητή στην σχόλή πολιτικών μηχανικών και μέλος της επιστημονικής επιτροπής του Τεχνικού Επιμελητηρίου, να έχει τον λόγο.

 

Κος ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ:  Εγώ, για να είμαι ειλικρινής. Όταν πήρα την τηλεφωνική πρόσκληση, να κάνω μια πεντάλεπτη εισήγηση, είχα στα χέρια μου ένα μικρό, μια μικρή μπροσούρα, γενική.

 

        Και πραγματικά, δεν, όχι από τεμπελιά, αλλά ετοίμασα μια πιο δομημένη εισήγηση. Πάντως, έχω την εντύπωση, για να συνεισφέρω σε αυτό τον διάλογο που έχει την σημασία του.

 

        Αλλά, κατά την γνώμη μου είναι το θέμα τόσο σοβαρό και τόσο πλατύ και ίσως μια πιο συντονισμένη προσέγγιση θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε κάποια αποτελέσματα.

 

        Έχω την εντύπωση ότι το Τεχνικό Επιμελητήριο και εμείς οι πανεπιστημιακοί, έχουμε λίγο αργήσει να αντιδράσουμε σε διαδικασίες που ξεκίνησαν εδώ και μερικά χρόνια.

 

        Με κύριους πρωταγωνιστές τους πολιτικούς, που για μια δημοκρατική κοινωνία, νομιμοποιούνται να εκφράσουνε την στρατηγική, όταν μάλιστα μιλάμε για δημόσιο πανεπιστήμιο.

 

        Υποτίθεται ότι η κοινωνία, δια μέσου των πολιτικών, χαράζει μια στρατηγική για τα δημόσια πανεπιστήμια, όσο κι αν εμείς οι πανεπιστημιακοί θέλουμε να κρατήσουμε την αυτονομία και την αυτοτέλεια μας.

 

        Επειδή συμπληρώνω περίπου τριάντα χρόνια στο πανεπιστήμιο και βλέπω εδώ φοιτητές μου οι οποίοι γίνανε πρόεδροι τμημάτων κλπ, όταν πρωτοπήγα στο πανεπιστήμιο, μπορώ, λίγο εγωιστικά, να λεω ότι έχω μια εμπειρία παιδείας.

 

        Τη οποία, πάλι εγωιστικά, θέλω να συνδυάσω με μια εμπειρία μου από το επάγγελμα που το άφησα γύρω στις αρχές του 1980, όταν ο όμως μας έδινε το δικαίωμα να μην περιμένουμε τον θλιβερό, τον θάνατο του παλαιού καθηγητή της έδρας, για να πάρουμε μια εξέλιξη στα πανεπιστήμια.

 

        Αυτή η εμπειρία μου, με έχει φέρει σε ένα διέξοδο. Γιατί βλέποντας λίγο και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα νομίζω ότι στις αρχές του αιώνα μας χρειάζονται επαναπροσδιορισμό κάποιες βασικές έννοιες.

 

        Το πανεπιστήμιο που εμείς, οι φοιτητές των αρχών της δεκαετίας του εξήντα, του πολυτεχνείου, είχαμε μια εικόνα αυτού του πανεπιστημίου, του Γιουνιβερσιτάς, όπως πολύ εύστοχα λέει η εισήγηση του κυρίου Ξανθόπουλου.

 

        Ο οποίος, εκ μέρους της συνόδου των πρυτάνεων έχει κάνει μια, κατά την γνώμη μου, πολύ εμπεριστατωμένη απάντηση στις θέσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εκφράστηκαν, όπως ξέρετε, πρώτα στην Μπολώνια.

 

        Απαλύνθηκαν λιγάκι στην Πράγα και βρίσκονται τώρα σε μια τελική μορφή, όπου και το Συμβούλιο Επικρατείας και όλα αυτά τα γεγονότα είναι νομοτεχνικά.

 

        Εφόσον υπάρχει η υποχρέωση εναρμόνισης της νομοθεσίας μας με αυτές τις κατευθύνσεις, αρχίζουμε την αντίστροφη μέτρηση. Είναι ο καιρός να αντιδράσουμε;

 

        Πρώτα από όλα πρέπει να συμφωνήσουμε αν πρέπει να αντιδράσουμε. Η γνώμη του κυρίου Ξανθόπουλου, μηχανικών, του κυρίου Πενέλη, εμείς κάναμε στο πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης ένα σημαντικό συνέδριο πριν από μερικά χρόνια.

 

        Όπου βάλαμε το θέμα, ειδικά θέμα πολιτικού μηχανικού. Είναι όλα τα τμήματα των πολιτικών μηχανιών από όλη την Ελλάδα. Πολλά ζητήματα γύρω από την παιδεία και το επάγγελμα.

 

        Αλλά σε αυτή την κρίσιμη στιγμή που βρισκόμαστε και ελπίζω στο προαναγγελθέν συνέδριο του Οκτωβρίου ότι θα  υπάρχει προγραμματισμένη δομή, ώστε οι εισηγήσεις να έχουν μια κατεύθυνση και ένα στόχο.

 

        Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κι αυτό το συμπόσιο δεν είναι πολύ ωφέλιμο. Παρακολούθησα από το μεσημέρί την ανάλογη συνεδρίαση των μηχανολόγων.

 

        Που έγιναν πολύ καλές συζητήσεις αλλά λίγο ο καθένας με την δική του, προσωπική άποψη, γύρω από τα πανεπιστημιακά προβλήματα κλπ. Η κυρίαρχη άποψη, που περνάει από την αντίδραση μας ορισμένων.

 

        Γιατί δεν είναι όλοι οι πανεπιστημιακοί ή όλοι οι μηχανικοί ταυτισμένοι με αυτή την αντίληψη, προς την κατεύθυνση που παίρνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ότι οι σπουδές του πολιτικού μηχανικού δεν μπορεί και ποσοτικά και ποιοτικά να είναι υποβαθμιστούν.

 

        Όταν αυτός ο τίτλος αυτού του συμποσίου έχει και την έννοια δημόσιο όφελος, κανείς αναρωτιέται, γιατί εξαιρείται το επάγγελμα του αρχιτέκτονα;

 

        Το επάγγελμα του γιατρού; Ο μηχανικός, που ετοιμάζει μια γέφυρα, που ετοιμάζει την κατοικία που θα στεγαστούν οικογένειες δεν έχει μια κοινωνική ευθύνη;

 

        Είναι θέμα της ελεύθερης αγοράς, κάποιος να υπογράψει έτσι και όπως χαρακτηριστικά ο κύριος Αναγνωστόπουλος ανέφερε, για τα ΚΕΠ, να πάρει αναγνώριση του διπλώματος του, ίσως τηλεφωνικά, από κάποιο ΚΕΠ;

 

        Δηλαδή, θα υποβαθμίσουμε τόσο την κατάσταση; Πριν από δυο βδομάδες βρισκόμουνα στην Ρώμη και Ιταλός συνάδελφος, καθηγητής, χρησιμοποίησε την λέξη, ντισάστερ.

 

        Γιατί, όπως θα ξέρετε, στην Ιταλία άρχισε να δουλεύει το σύστημα τριετών σπουδών για τους πολιτικούς μηχανικούς. Και μου περιέγραφε ότι τα νέα αυτά παιδιά δεν είχαν, δεν προλαβαίνανε, δεν είχαν ιδέα να αντιληφθούν βασικές γνώσεις του πολιτικού μηχανικού.

 

        Επομένως, η γενικά η δικιά μας, των φοιτητών της δεκαετίας του εξήντα, πιστεύει ότι αυτές οι βασικές σπουδές είναι μια βασική προϋπόθεση για να μπορεί ο πολιτικός μηχανικός, και να προσαρμοστεί στην σύγχρονές ανάγκες.

 

        Το παράδειγμα του Τσάρλι Τσάπλιν, για την βίδα που βιδώνει κάποιος, με αυτή την λογική της εξειδίκευσης, ότι όλοι θα εξειδικευθούμε σε ειδικές εργασίες, είναι εντελώς και αντιεπιστημονικό αλλά κι αντιοικονομικό.

 

        Γιατί βλέπουμε σήμερα, ακόμα και σημερινούς φοιτητές μας, όπου ξέρουμε ότι το επίπεδο έχει πέσει χαμηλά, ότι αν δεν τους δώσεις κόπια, πρότυπο θέματος, πρότυπο υπολογισμού, δεν μπορούν να δουν ένα άλλο παράδειγμα.

 

        Ούτε στις εξετάσεις, ούτε στο επάγγελμα τους. Αυτές οι γνώσεις που, καλώς ή κακώς, μας παιδέψανε οι παλιοί δάσκαλοι μας ν μάθουμε, μας κάνανε εμάς, τους εξηντάρηδες, σήμερα να μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον υπολογιστή λιγάκι.

 

        Να έχομε την δυνατότητα σύνθεσης και ανάλυσης. Αυτό δεν μπορούν να το καταλάβουν ούτε οι στυγνοί οικονομιστές της αγοράς. Ότι κάνουν κακό και στην οικονομία, αυτή την ελεύθερη, που πιστεύουν, ότι μπορεί, ας πούμε η αγορά, να λύσει το πρόβλημα ποιος είναι ικανός και ποιος δεν είναι.

 

        Ίσως σας κούρασα, γιατί δεν είχα δομημένη ομιλία. Είχα και άλλα πράγματα να πω αλλά δεν θα καταχραστώ τον χρόνο. Ευχαριστώ.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ: Ακούσαμε τον πρόεδρο του συλλόγου πολιτικών μηχανικών, νεοεκλεγέντα πρόεδρο, και αντιπρόεδρο του ευρωπαϊκού συμβουλίου.

 

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ:  Όχι, όχι. Όχι ακόμα.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Με συγχωρείτε, έτσι κατάλαβα.

 

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ:  Πλειοψηφίσατε.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Με συγχωρείτε. Καλομελέτα.

 

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ:  Ναι. Συνάδελφε πρόεδρε, του τμήματος της σχολής πολιτικών μηχανικών. Αγαπητοί συνάδελφοι, έρχεται το σημερινό συμπόσιο να διοργανώνεται σε μια συγκυρία.

 

        Σε μια συγκυρία που μεταβαίνουμε από την Ευρώπη των δεκαπέντε στην Ευρώπη των είκοσι πέντε. Και σε ένα σημαντικό εγχείρημα, με την συγκυρία πάλι της ελληνικής προεδρίας.

 

        Ένα σημαντικό εγχείρημα, θα έλεγε κανείς πολιτικό/ οικονομικό και αναπτυξιακό, και για τα κράτη- μέλη και για τους λαούς τους. πραγματικά, αναζήτησα κάποιες, κάποιους δείκτες, κάποιες έρευνες της Γιούροστατ και του ΟΟΣΑ.

 

        Πριν παμε στην Ευρώπη των είκοσι πέντε, από συγκριτική παρουσίαση και ανάλυση της Ευρώπης των δεκαπέντε. Εκεί, ψάχνοντας κάποια στοιχεία για την παιδεία, αλλά βλέποντας που θα οδηγήσει ένα αδυσώπητο μπενς μάρκινγκ, το οποίο θα υπάρχει σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

 

        Σε όλους τους τομείς που αφορούν την κοινωνική συνοχή, που αφορούν την οικονομική ανάπτυξη. Όπου πραγματικά, πέραν από τις οικονομικές δυνατότητες, από την μεταφορά πόρων στα λιγότερο αναπτυγμένα κράτη.

 

        Το σύστημα αυτό αξιολόγησης, συγκριτικής αξιολόγησης, θα φέρνει σε καθημερινή ανάγνωση και τις κυβερνήσεις και τους πολίτες, για το πως προχωρούν διάφοροι τομείς.

 

        Βλέποντας, λοιπόν, διάφορα στοιχεία για την παιδεία, θα έλεγε κανείς, εδώ διαθέτουμε το μικρότερο ποσοστό των δαπανών μας, ως ποσοστό του ΑΠΕ, περίπου 3,5% σε σχέση με το 5% που είναι ο Ευρωπαϊκός μέσος όρος, που διαθέτουν τα άλλα κράτη- μέλη.

 

        Μιλώ πάντα για την Ευρώπη των δεκαπέντε. Γιατί δεν έχει λειτουργήσει η σύγκριση της Γιουροστάτ για τους είκοσι πέντε. Εν τούτοις, σε όλους τους άλλους δείκτες, που αφορούν την υλικοτεχνική υποδομή, τον εργαστηριακό εξοπλισμό, τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές.   

 

        Και θα πω ορισμένα στοιχεία για πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην συνέχεια. Αριθμός διαθέσιμων εκπαιδευτικών, αναλογία μαθητών και φοιτητών ανά εκπαιδευτικό.

 

        Βρισκόμαστε, σχεδόν παντού, πάνω από τον μέσο όρο. Υπάρχουν κάποια στοιχεία που τεκμηριώνουν ότι είμαστε και πρωταθλητές, όσον αφορά στο χρόνο εργασίας και μελέτης των μαθητών και  των φοιτητών.

 

        Σε σχέση με τον ελεύθερο χρόνο τους. Ότι είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι Έλληνες. Οι πλέον σοβαρά μοχθούντες για ένα αποτέλεσμα. Και είναι κάτι πολύ σημαντικό αυτό.

 

        Λέγοντας, λοιπόν, κάποιους δείκτες στα γρήγορα, βλέπει κανείς ότι οι εγγραφές στην προσχολική εκπαίδευση, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, παιδιά μέχρι έξι ετών, είναι ικανοποιητικές, περίπου 82%.

 

        Ότι ποσοστό έχει η Γερμανία και η Νορβηγία. Οι εγγραφές των μαθητών στην πρωτοβάθμια, πέντε έως δεκατεσσάρων ετών, φτάνουν το 98,5%. Ενώ ο αντίστοιχος μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ είναι 97,7%.

 

        Οι ετήσιες ώρες διδασκαλίας στο δημοτικό, στην χώρα μας ανέρχονται σε επτακόσιες ογδόντα ώρες όταν ο αντίστοιχος μέσος όρος του ΟΟΣΑ είναι επτά ενενήντα δυο.

 

        Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο, το οποίο τίθεται και σαν ήδη, από το 96, ως βασικός στόχος στην Λευκή Βίβλο για την κοινωνία της γνώσης. Στην γνώση ξένων γλωσσών.

 

        Ότι στις ξένες γλώσσες οι Έλληνες μαθητές, ηλικίας από εννιά έως δεκατεσσάρων ετών, αφιερώνουν τις περισσότερες ώρες, κατά μέσον όρο, ετησίως, από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ.

 

        Στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές έχει πετύχει στα σχολεία η Ελλάδα, αναλογία μαθητών ανά ηλεκτρονικό υπολογιστή, ηλεκτρονικούς υπολογιστές ανά μαθητή, ένα στους δεκαπέντε.

 

        Ένας υπολογιστής ανά δεκαπέντε μαθητές, που είναι το όριο που θέτει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και για την τριτοβάθμια εκπαίδευση εμφανίζεται να είναι η χώρα.  

 

        Όπως, επίσης, και το ποσοστό συμμετοχής της ηλικιακής ομάδας από δεκαοκτώ έως είκοσι ένα ετών στην ελληνική ανώτατη εκπαίδευση, το 2002 έφτασε στο 58%, έναντι 29% του 96 και 27% το 1993.

 

        Έχω μια ακράδαντα πεποίθηση ότι πραγματικά η παιδεία είναι το ισχυρό εθνικό μας χαρτί. Και αυτό μπορώ να πω, παρά την μικρή εμπειρία μου, έχω δυο πτυχία της σχολής πολιτικών μηχανικών και της νομικής σχολής του πανεπιστημίου της Αθήνας, μετά.

 

        Αλλά όντας από τα ιδρυτικά μέλη του ευρωπαϊκού συμβουλίου των πολιτικών μηχανικών, από το 1986, που είμαι σήμερα αντιπρόεδρος έχω σχηματίσει, μέσα και από ένα σύνολο συμμετοχής σε ερευνητικά προγράμματα αλλά και συζήτηση για τα θέματα της εκπαίδευσης, ότι πραγματικά μια τάση εξειδίκευσης, που υπήρχε στη Ευρώπη και θα αναφερθώ στα κράτη- μέλη.

 

        Και μια τάση υποβάθμισης των βασικών σπουδών ή επιτάχυνσης, αξελερέησον, είναι αυτό που εμφανίζεται σαν σιμπλιφικέησον τώρα, συμφωνώ απόλυτα με όσα είπε ο πανεπιστημιακός μου δάσκαλος, ο κύριος Αναγνωστόπουλος, θα προσπαθήσω όμως να πω ποια είναι η βάση όλων αυτών των θεμάτων.

 

        Η διαφορά ου ακαδημαϊκού τίτλου με την άσκηση του επαγγέλματος στις ευρωπαϊκές χώρες. Και πραγματικά, γιατί η ελληνική πολιτεία, μέχρι τώρα, έφτασε για μια οδηγία που έχει θεσμοθετηθεί από το 1989, και έπρεπε από το 92 να την είχε εναρμονίσει στο εθνικό δίκαιο, να μιλάει τώρα, στο 2002, και να συζητάει τι γίνεται και που παει η Ευρώπη τώρα.

 

        Μου έχει δοθεί, λοιπόν, η εντύπωση ότι οι σκληρές σπουδές, οι σκληρές σπουδές, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Οι σκληρές σπουδές στο πολυτεχνείο αλλά και στα ελληνικά πανεπιστήμια, δημιουργούν το υπόβαθρο εκείνο και του επαγγελματία και του επιστήμονα και του ερευνητή.

 

        Ο οποίος, βεβαίως, διαπρέπει όταν βρεθεί σε άλλα περιβάλλοντα, υποδομών, ευνομούμενης πολιτείας ή πολιτείας με χρηστά συναλλακτικά ήθη, όπως συνηθίζω να λέω.

 

        Και βέβαια δεν μπορεί να διαπρέψει στην χώρα του και να ευδοκιμήσει σαν σύνολο. Θα μιλήσω γι αυτό στην συνέχεια. Κάνοντας, λοιπόν, μια μελέτη την οποία μόλις έληγε το Εράσμους, πριν μετασχηματιστεί στο Λεονάρντο.

 

        Την κάναμε με το Ντέλφτ Τέχνικαλ Γιουνιβέρσιτυ, με τους Ολλανδούς, με το κολέγιο Ντεχενιέρος ντε Καμίνος Κανάλες η Πουέρτος, με τους Ισπανούς, με τον Εκόλ Νασιονάλ ντε Μπον Σωσέ, ο σύλλογος πολιτικών μηχανικών Ελλάδος, το ινστιτούσιον οφ σίβιλ εντζηνίαρς.

 

        Μελετήσαμε καμιά δεκαπενταριά δείκτες. Η μελέτη αυτή είναι στην διάθεση σας. Και αφορούσε, κατ’ αρχήν, την ανώτατη εκπαίδευση.

 

        Είδαμε σε ποια ηλικία μπαίνεις στην ανώτατη εκπαίδευση. Για πολιτικός μηχανικός για σχολές πολιτικών μηχανικών. Ποια είναι τα συστήματα επιλογής για να μπεις στις σχολές.

 

        Αν περνάς, τι γίνεται στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Ποια είναι τα υποχρεωτικά μαθήματα. Στην συνέχεια, αν υπάρχει σύστημα επίσημης πιστοποίησης, μόλις βγαίνεις από το πολυτεχνείο ή από το τεχνικό πανεπιστήμιο στην χώρα.

 

        Ποιο είναι το ρεγκιουλάτορυ μπόντυ, το επιμελητήριο εδώ, ή το ακρεντητέησον, ποιές είναι οι κατευθύνσεις του τμήματος ή της σχολής πολιτικού μηχανικού.

 

        Ποιος είναι ο συνολικός ετήσιος αριθμός εισαγομένων. Τι συμβαίνει μεταπτυχιακά. Με τα μεταπτυχιακά. Ποιος είναι ο λόγος του επιστημονικού δυναμικού διδασκόντων προς φοιτητή.

 

        Αλλά και του μη επιστημονικού δυναμικού. Ποιες είναι οι ώρες διδασκαλίας ανά βδομάδα και ανά έτος. Διάφορα θέματα που αφορούν την πρακτική εξάσκηση και την σχέση βιομηχανίας κατασκευαστικών επιχειρήσεων και των πολυτεχνείων, των τεχνικών πανεπιστημίων.

 

        Και διάφορους άλλους δείκτες. Α, ποια είναι το σύστημα εισαγωγής στο επάγγελμα. Υπάρχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και πως αυτή συγκροτείται σε ένα κράτος – μέλος.

 

        Τις πέντε χώρες αυτές που εξετάσαμε. Πραγματικά, εκεί θα ξεκινήσω να πω που βρίσκεται η ρίζα όλης αυτής της κατάστασης, που αφορά το Προεδρικό Διάταγμα εκατόν εξήντα πέντε, τα νέα, την οδηγία ογδόντα εννιά σαράντα οκτώ, το νιου ντραφτ και όλα αυτά.

 

        Είναι βέβαιον ότι υπήρχαν δυο συστήματα. Υπήρχε το σύστημα του αγγλοσαξωνικό σύστημα. Και το σύστημα το κεντροευρωπαϊκό, όπως και αυτό του ευρωπαϊκού νότου, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα.

 

        Νομοθετικά προστατευόμενο επάγγελμα και κατοχυρωμένο. Ισχυρά επιμελητήρια. Πενταετείς σπουδές. Και τα επιμελητήρια να δίνουν την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.

 

        Από την άλλη μεριά, η κεντρική Ευρώπη. Μέ ένα λιμπεράλ σύστημα άσκησης του επαγγέλματος, με ένα φιλελεύθερο σύστημα, άσκησης τους επαγγέλματος.

 

        Όπως στην Γερμανία, όπως σας είναι γνωστό φαντάζομαι, και φοιτητής μπορεί να υποβάλει άδεια. Ελέγχονται μόνο οι πολεοδομικοί όροι. Και στην συνέχεια δεν υπάρχει κανένα έλεγχος, αν έχεις τελειώσει την σχολή ή είσαι κάπου αλλού.

 

        Βεβαίως, εκεί οι ασφαλιστικές εταιρείες αναλαμβάνουν να παίξουν τον ρόλο του ελέγχου των στατικών ή της θεωρήσεως των πολεοδομικών γραφείων.

 

        Αντίστοιχα, στην Αγγλία, που το επάγγελμα έχει μια ισχυρά διάρθρωση, όσον αφορά την πρακτική εμπειρία. Δηλαδή, έβλεπε κανείς ότι τελειώνοντας το τριετές μπάτσελορ, το οποίο τώρα το ανεβάσανε σε τετραετές.

 

        Υπάρχει ένα πολύπλοκο ρουτ στο Ιντιτούσιον οφ Σίβιλ Εντζηνίαρ, ο οποίος ήταν ο κυριότερος φορέας, χωρίς καμία νομοθετική κατοχύρωση, αλλά λειτουργώντας εδώ και διακόσια χρόνια.

 

        Με το κτίριο κοντά στα ανάκτορα του Μπάκινχαμ, όπως συνηθίζω με θυμηδία να λέω. Με τους προέδρους του, έλεγα κάποτε στον Κώστα τον Λιάσκα, που ήταν θαμμένοι στο Γουστμίνστερ Αμπέη.

 

        Ο Σέλντορντ Μαστέρφολντ. Μια ισχυρή συντεχνία. Η οποία είχε ένα προϋπολογισμό σαν τον σημερινό επιμελητήριο. Δώδεκα δις. χωρίς καμία εισφορά, χωρίς κανένα 2%.

 

        Τα δώδεκα δις, προερχόμενα από το εκδοτικό έργο του Τόμας Τέλφορντ και από τις εισφορές και τα σεμινάρια. Λοιπόν, έβλεπε ένα ρουτ, πέρα από της Γκραντ Εκόλ, των Γάλλων, με τις ισχυρές λαγκρεσιονέ, τα ισχυρά μαθηματικά.

 

        έπρεπε, λοιπόν, ένα ρουτ όπως είχε μια χαμηλή αρχική κατάρτιση, σε επίπεδο τριτοβάθμιας αλλά είχε ένα πολύπλοκο σύστημα συνεχιζόμενης κατάρτισης.

 

        Δυο χρόνια, δυο σουπερβάηζορς, για να μπορέσει να σου δώσει τον τίτλο του στάρτερ εντζηνίαρ. Ενώ ενσωμάτωνε στην δομή του ένα σύνολο άλλων κατηγοριών.

 

        Την κορπορέητ εντζηνίαρ, τους σημερινούς τεχνολόγους. Μέχρι φιλόσοφερ. Είχε τελειώσει ένα λύκειο, σε ονόμαζε φιλόσοφερ εντζηνίαρ. Αλλά έπρεπε να περάσει σαράντα δυο χρόνια για να μπορέσεις να περάσεις εξετάσεις, σεμινάρια και εξετάσεις.

 

        Συνεχιζόμενη εκπαίδευση για να πάρεις το πτυχίο του πολιτικού μηχανικού. Βεβαίως, για να θυμηθώ και να πω και κάτι. Κάποτε που κάποιος συνάδελφος, σε μια αποστολή του επιμελητηρίου είπε, μα να κάνω μια αίτηση, να μπορέσω να γίνω κι εγώ μέλος;

 

        Του είπανε, θα δώσετε εξετάσεις. Δεν διανοείται κανείς να καταργήσει την διαδικασία την εκπαιδευτική κλπ ή να την ευτελίσει ή να την απαξιώσει.

 

        Λέμε, λοιπόν, ότι όλες αυτές οι χώρες, έστω αν ο κύριος Μπολγκενστάην είχε κάποια άποψη ή αν οι βιομηχανίες πίεζαν για κάτι, είχαν κατοχυρώσει την επαγγελματική άσκηση.

 

        Είτε με εμπειρία είτε με πρακτική άσκηση, πέρα από τον ακαδημαϊκό τίτλο. Πραγματικά, λοιπόν, εκεί που το επάγγελμα δεν ρυθμιζόταν νομοθετικά, έφτασε η οδηγία ογδόντα εννιά σαράντα οκτώ.

 

        Ότι αυτός που ασκεί το επάγγελμα του, ως μηχανικός, στην χώρα προέλευσης, θα πρέπει να το ασκεί στην χώρα υποδοχής. Και βέβαια εκεί συνέβη η μεγάλη σύγκρουση.

 

        Διότι όλοι εμείς είχαμε το κατοχυρωμένο επάγγελμα, που έπρεπε να έχεις την άδεια άσκησης του τεχνικού επιμελητηρίου. Ενώ αλλού έφτανε το ακρεντητέησον τάιτλ, του τσάρτερ εντζηνίαρ ή οτιδήποτε άλλο για να ασκήσεις το επάγγελμα.

 

        Άρα, λοιπόν, όπως έχω πει και στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Κορεμπέρ και όπου έχω κληθεί, είχαμε να εναρμονίσουμε και έχουμε να εναρμονίσουμε δυο διαφορετικά συστήματα.

 

        Είχαμε να εναρμονίσουμε αυτούς που ασκούσαν το επάγγελμα, διακόσια πενήντα χρόνια, τριακόσια χρόνια, και είχε λειτουργήσει η αγορά. Η διαδικασία της αγοράς.

 

        Και είχαμε να εναρμονίσουμε εκεί που όπως έχω πει, αν δίναμε την άδεια στην Ελλάδα να υποβάλει για άδεια οποιοσδήποτε, και ο περιπτερούχος θα πήγαινε  ένα μάτσο χαρτιά και θα υπέβαλε την άδεια.

 

        Και εκεί φτάνω, πραγματικά, σε κάποιες εκρηκτικές ευθύνες της ελληνικής πολιτείας. Πριν φτάσουν τα διατάγματα προσαρμογής, η εναρμόνιση στο εθνικό δίκαιο, οι οδηγείς, γίνονται αποδεκτές από α κράτη κατά μια συγκεκριμένη διαδικασία.

 

        Όπου, υπηρεσιακοί μηχανισμοί των συναρμοδίων υπουργείων, του υπουργείου Παιδείας, του υπουργείου ΠΕΧΩΔΕ και του υπουργείου Εξωτερικών, αντί τώρα να συζητάνε αυτά που συζητάμε να μπούνε τώρα.

 

        Γιατί το παιχνίδι αυτό έχει τελειώσει, όσον αφορά την οδηγία. Και τώρα εκείνο που πρέπει να κρατηθεί άμυνα είναι τα κολέγια ελευθέρων σπουδών, τα οποία, αναγνωρισμένα, έχουν τμήμα εδώ, μέσω φραντσάιζινγκ.

 

        Αυτό το θέμα κρίνεται τώρα. Αυτό το θέμα θεωρείται τελειωμένο στην ένωση. Εκεί πραγματικά, λοιπόν, που έπρεπε, προ δεκαπενταετίας να αναπτυχθεί από την ελληνική πολιτεία μια αντίσταση.

 

        Και να πούμε, δημόσιο συμφέρον. Ποιοι είναι οι στόχοι της Ευρωπαϊκή Ένωσης; Ασφάλεια και ποιότητα. Γιατί, λοιπόν δεν ζητάμε, εδιδάχθησαν το μάθημα της αντισεισμικής τεχνολογίας, αυτός ο οποίος θέλει να ασκήσει το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού στην Ελλάδα;

 

        Ή αυτός ο αρχιτέκτονας που ασκεί εκεί και δε το ασκεί εδώ; Και ούτω καθ’ εξής. Όταν, λοιπόν, δεν εθέσαμε τα θέματα αυτά. Και υπάρχει και κάτι τρομερό με τους αρχιτέκτονες.

 

        Οι αρχιτέκτονες, ως ο πιο οργανωμένος κλάδος στην Ευρώπη, είχαν σέκτοραλ νταηρέκτηβ, μια ξεχωριστή οδηγία, που έλεγε. Το πεδίο εκτέλεσης είναι αυτά τα ισοδύναμα πανεπιστήμια.

 

        Σας πληροφορώ ότι επί έξι με επτά χρόνια δεν είχε μπει η αρχιτεκτονική σχολή του ΑΠΘ. Γιατί έπρεπε να στείλει ένα γράμμα, το πολυτεχνείο, και να πει ότι είναι κι αυτές κι αυτές οι αρχιτεκτονικές σχολές.

 

        Λοιπόν πιστεύω, λοιπόν εκεί, ότι υπάρχει μια κραυγαλέα ευθύνη της ελληνικής πολιτείας. Διότι στα όργανα αυτά, δεν έδωσε την μάχη και δεν εξήγησε τι είναι να ασκείς το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού στις συνθήκες στην Ελλάδα.

 

        Γιατί είναι νομοθετικά κατοχυρωμένο το επάγγελμα. Και πραγματικά, τι διαφορά υπάρχει με το να το ασκείς στο Ηνωμένο Βασίλειο ή να το ασκείς στην Γερμανία.

 

        Πραγματικά, έχω την πεποίθηση ότι αν αυτά τα θέματα εδίνοντο κατά πλέον και σαφή τρόπο αλλά ακόμα περισσότερο, κάτι που θα πω και θα προτείνω στο τέλος

 

        Αν οι ίδιοι είχαμε προστρέξει μόλις καταργήσαμε τα οκτάωρα, α είχαμε ουσιαστικοποιήσει την άδεια άσκησης επαγγέλματος, όχι κατά τον τρόπο της συνεντεύξεως.

 

        Γιατί εγώ ορισμένα πράγματα, ότι είμαι στέλεχος του επιμελητηρίου, και πρόεδρος του μεγαλύτερου επιστημονικού συλλόγου, πρέπει να τα πω.

 

        Εδώ γιατί μιλάμε σε κλειστό τραπέζι. Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να, την διαδικασία να την μετατρέψουμε σε μια διαδικασία απλώς ίντερβιους, σε ένα θέμα διπλωματικής.

 

        Δηλαδή, εμείς να κόψουμε το εργαλείο το οποίο μας έδινε την δυνατότητα και να περάσουμε όσους ερχόντουσαν από την ίδια διαδικασία. Οπότε στην διαδικασία αυτή, είτε θα εκόβοντο, γιατί θα σας πουν συνάδελφοι που συμμετέχουν σε εξεταστικές επιτροπές.

 

        Και οι απόφοιτοι μπάτσελορ που έρχονται ή και μάστερ από πανεπιστήμια του Ηνωμένου Βασιλείου, θα σας πουν για το ποιες είναι οι γνώσεις τους.

 

        Γιατί, όπως είπα, η διάρθρωση του επαγγέλματος εκεί είναι εντελώς διαφορετική. Δεν έχει αγορά η Ελλάδα, να μπορείς να δουλέψεις όβερσης, να τελειώνεις με μπάτσελορ υδραυλικών και να έχεις την δυνατότητα να κάνεις τριάντα πέντε χρόνια εμπειρία σε υπερχειλιστές.

 

        Δουλεύοντας σε μια από τις μεγαλύτερες μελετητικές εργοληπτικές εταιρείες. Δεν υπάρχει δυνατότητα. Αυτό, έρχονται, λοιπόν τα παιδιά και είναι άμαθα.

 

        Και αυτό το θέμα μπορούν να σας το πιστοποιήσουν εξεταστές οι οποίοι συμμετέχουν σε επιτροπές του ΤΕΕ. Ένα θέμα, λοιπόν, που αναδεικνύεται είναι ουσιαστικοποίηση της διαδικασίας άδειας άσκησης επαγγέλματος.

 

        Η οποία πρέπει να ουσιαστικοποιηθεί, να χορηγείται με αυστηρά κριτήρια, και πραγματικά, αυτό θα ήταν και ένας τρόπος άμυνας και ένας τρόπος, θα έλεγα μια δικλείδα ασφαλείας.

 

        Που θέτει η ευρωπαϊκή οδηγία. Την λεγόμενη δοκιμασία πέρας  και άλλα τινά. Και άλλα συναφή τινά. Θα μπορούσε να ήταν. Αλλά όταν αυτό τον τρόπο τον απαξιώσαμε, πως θα ερχόμασταν στην συνέχεια να θέσουμε κάτι τέτοιο;

 

        Άρα, αυτό το θέτω ως ένα και σημαντικό μέτρο. Διότι στην αρχή, πέραν ας πούμε των βασικών συνθηκών της ισότητας, μέχρι και γλώσσα. Δηλαδή, αν αυτή την στιγμή πας στην Αγγλία να ασκήσεις το επάγγελμα και δεν είσαι στην τριλατεράλ συμφωνία, που έχουν κάνει οι Γάλλοι με τους Ιταλούς.

 

        Πάω εγώ, ως απόφοιτος του εθνικού μετσοβείου πολυτεχνείου, θα περάσω εξέταση από το ινστιτούσιον, για να γραφτώ και να γίνω τσάρτερ εντζηνίαρ.

 

Θα δώσω γραπτές εξετάσεις. Ενδεχομένως, δεν το θυμάμαι, θα παω και δυο χρόνια στον σουπερβάηζορ, γιατί είπε ο άλλος αυτή είναι η διαδικασία με τους οποίους κρίνω τους δικούς μου επαγγελματίες.

 

Με αυτή την διαδικασία, κατά το δίκαιο της αμοιβαιότητος, θα κρίνω και τους άλλους. Άρα, λοιπόν, θέλω να πω ότι σωστά τώρα δαιμονοποιούμε και βλέπουμε ορισμένα πράγματα.

 

Γιατί εγώ είχα μιλήσει τότε, στο επιμελητήριο για το βουνό που έρχεται. Διότι δεν μπορεί να ζούμε σε αυτή την κοινωνία, με αυτήν αντίληψη του ναυαγού.

 

Μόλις εμφανίζεται το πρόβλημα και μόλις έχουν συμφωνήσει όλοι οι άλλοι, να ερχόμαστε εμείς και να λέμε, τώρα τι γίνεται. Όταν το θέμα ήταν γνωστό από το 89, και μέχρι το 93 υπήρχε.

 

Γιατί μετά, ξέρεις Κώστα, τρέχουν τα πρόστιμα ανά μέρα. Τώρα τρέχουν πρόστιμα ανάμέρα. Γιατί τι συμβαίνει; Υπάρχουν και οικονομικές διώξεις.   

 

        Του προέδρου του ΤΕΕ και ημών, που είμαστε παλιά μέλη της διοικούσας. Τι γίνεται; Ερχόταν ο άλλος να γραφτεί. Δεν τον έγραφες. Λες εγώ κρατάω άμυνα.

 

        Εθνική νομοθεσία. Πήγαινες στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, έχομε δέκα περιπτώσεις. Τι περιπτώσεις; Δεν έχουμε περιπτώσεις, όπως κάποτε ευφυώς είπε ο Θόδωρος Πάγκαλος.

 

        Μόλις υπήρχαν αντιδράσεις από την ευρωπαϊκή κοινότητα, ο Πάγκαλος είχε κληθεί στο επιμελητήριο, ως ομιλητής. Του είπε κάποιος, λοιπόν.

 

        Καλά, λεει, φοβάστε μήπως έρθει κάνας ευρωπαίος μηχανικός να δουλέψει με τις αμοιβές του. που έχετε εδώ, με τις συνθήκες που έχετε εδώ, στην Ελλάδα;

 

        Αν θα ρθεί καμία γυναίκα αρχιτέκτονα, οτιδήποτε. Και είχε δίκαιο. Ποιοι ήρθαν; Ήρθαν αυτοί που τέλειωσαν τα φάκο ξούλε, δια του κύκλου.

 

Είναι        άνθρωποι που δεν έμπαιναν ούτε στα ΤΕΙ, αυτοί, λοιπόν, ήρθαν να γραφτούν. Μας έκαναν δέκα ιντιβίντζουαλ πετίσιονς. Ατομικές προσφυγές στο ευρωπαϊκό δικαστήριο.

 

        Και τώρα διώκεται ποινικώς ο πρόεδρος του ΤΕΕ, η διοικούσα επιτροπή, γιατί δεν τους ενέγραφε. Γιατί όπως καταλαβαίνεις, στην ευρωπαϊκή έννομη τάξη δεν μπορείς να κάνεις τον καουμπόη.

 

        Δηλαδή, πρέπει να έχεις θέσει τα ζητήματα όλα εκείνα, των δικλείδων ασφαλείας και το νομοθετικό σου πλαίσιο, για να μπορέσεις να προχωρήσεις.

 

        Τώρα, τα θέματα πραγματικά, τα οποία πιστεύω, πέραν της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και των πέντε χρόνων σπουδών, τα οποία είναι πάρα πολύ σημαντικά.

 

        Εγώ πιστεύω ότι και στα παιδιά μας πρέπει να εμφυσήσουμε αυτή την ιδέα. Σκληρές σπουδές. Πηγαίνουμε σε μια ανταγωνιστική κοινωνία της γνώσης.

 

        Έχουμε αρθρογραφήσει αρκετές φορές, στο θέμα με το ΤΕΙ. Δεν είναι δυνατόν να εμβιώνουμε την τακτική της ήσσονος προσπαθείας και την αρχή της ήσσονος προσπαθείας στους νέους.

 

        Έτσι και στον υπουργό Παιδείας τα έχω θέσει αυτά τα θέματα κλπ. Δηλαδή, πρέπει εμείς να είμαστε εκείνοι που να θέλουμε να κρατάμε τον πήχη ψηλά.

 

        Ποιες φαίνεται να είναι οι αρχές που θεσπίζει, γιατί όπως ξέρετε, η πολιτική για την εκπαίδευση δεν υπήρχε σε αρχικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

 

        Συζητήθηκε μετά το Μάαστριχτ. Φαίνεται, λοιπόν, να είναι ορισμένα θέματα αυτονόητα. Το πρώτο ζήτημα. Η ενθάρρυνση απόκτησης νέων γνώσεων.

 

        Έχει να κάνει πάρα πολύ με το θέμα της συνεχιζόμενης κατάρτισης. Μιλάμε για τα νιου φήλντς, τα νέα πεδία άσκησης του επαγγέλματος.

 

        Έλεγε ο καθηγητής Ξανθόπουλος, ο πρύτανης του πολυτεχνείου, σε μια μεγάλη εκδήλωση που είχαμε κάνει για τους ελλαδικούς πόρους, πραγματικά ευρωπαϊκά, παμε σε μια εποχή που τα μεγάλα έργα ίσως τελειώνουν για την άσκηση του πολιτικού μηχανικού.

 

        Πρέπει να μπούμε σε αντιλήψεις, όπως είναι συντήρηση. Το νέντερλαντς. Όπως είναι λειτουργία. Άρα, υπάρχει αυτή την στιγμή μια σχολή που σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δηλαδή, το Γιουροπήαν Ράουντ Τέημπλ Ιντάστριαλ.

 

        Είναι ένας σοβαρός φορέας που εκφράζει την ευρωπαϊκή βιομηχανία. Δίνει μια κατεύθυνση. Λεει, μουλτιντισιπλινάριτυ, δεν θέλει αυτή την αμιγή εξειδίκευση.

 

        Δίνει μια κατεύθυνση ενσωμάτωσης μαθημάτων μάνατζμεντ, οικονομικών μαθημάτων, μαθημάτων περιβαλλοντικών. Γιατί πραγματικά δει δη χρημάτων.

 

        Ο μηχανικός που βγαίνει σήμερα, έχει να αντιμετωπίσει ένα σύνολο τέτοιων θεμάτων. Και να πω και τα αποτελέσματα μιας έρευνας που διεξήγε μια γαλλική εταιρεία.

 

        Αυτή την στιγμή, στην κεντρική Ευρώπη πρόκειται να έχουμε έλλειμμα σαράντα πέντε χιλιάδων πολιτικών μηχανικών. Γιατί; Γιατί τα καλύτερα μυαλά από τα Γκραντ Εκόλ, από τα τέχνικαλ Γιουνιβέρσιτυ κλπ, αμέσως τα αρπάζουν, σε υψηλές θέσεις μάνατζμεντ, τι τετράφλες κλπ.

 

        Είναι σοβαρή αυτή η μελέτη. Και λείπουν σαράντα πέντε χιλιάδες επαγγελματίες από την μελέτη, την επίβλεψη και την κατασκευή. Είναι ένα σημαντικό θέμα αυτό.

 

        Τα ζητήματα που πιστεύω ότι τα έχουμε αντιμετωπίσει στην χώρα μας και εκεί πρέπει να βάλουμε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων.

 

        Είναι της σύνδεσης της επιχείρησης με το πανεπιστήμιο. Στην Ευρώπη γίνεται ένας μεγάλος διάλογος για το θέμα των επισκεπτών καθηγητών από την βιομηχανία.

 

        Δεν ξέρω πόσο υπάρχει ο θεσμός αυτός. Εννοώ ενδεχομένως από την κατασκευαστική βιομηχανία. Από τις κατασκευαστικές εταιρείες. Η σύνδεση στην τελευταία χρονιά.

 

        Δηλαδή, πόσα έργα έχεις δει; Σε ποιες εταιρείες έχεις πάει; Στο θέμα της πρακτικής άσκησης, που πιστεύω πρέπει να το θέσουμε σαν τεχνικό επιμελητήριο.

 

        Δηλαδή, πέραν από τα πέντε χρόνια σπουδές, πρέπει προσεκτικά πολύ, να δούμε και  το θέμα της πρακτικής άσκησης. Άρα το ζήτημα σύνδεσης επιστήμης, βιομηχανίας και πανεπιστημίου.

 

        Με την έννοια κάποιων κοινών προγραμμάτων, κάποιων εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Κάποιων εκπαιδευτικών επισκέψεων. Πρέπει να το δούμε πάρα πολύ σοβαρά.

 

        Και, βεβαίως, το ζήτημα της θεσμικής κατοχύρωσης της συνεχιζόμενης εκπαίδευσης. Από ότι γνωρίζω, δεν ξέρω αν υπογράφηκε ένα διάταγμα που προωθούσε ο υπουργός Παιδείας.

 

        Σε σχέση με ινστιτούτα συνεχιζόμενης εκπαίδευσης, τα οποία πρέπει να υπάρχουν στα πανεπιστήμια. Εγώ του είπα ότι δεν πρέπει να υπάρχουν μόνο στα πανεπιστήμια.

 

        Αυτό, ευρωπαϊκά είναι η κύρια δουλειά των επαγγελματικών φορέων, των επιμελητηρίων και των συλλόγων. Εδώ θα μου επιτρέψετε να κάνω μια αναφορά στο έργο του συλλόγου πολιτικών μηχανιών Ελλάδος.

 

        Λέγοντας το έξης. Επειδή, όπως καταλαβαίνετε, οι φορείς, στους φορείς μας συμμετέχουν από άνεργοι μηχανικοί μέχρι καθηγητές, μέχρι εργολήπτες, ,μέχρι μελετητές, μέχρι εκδότες εφημερίδων, τα περιθώρια συνδικαλιστικής παρέμβασης όλο και στενεύουν.

 

        Το να μπορέσεις να προκηρύξεις μια απεργία, το να μπορέσεις να πιέσεις κάποιον, να κάνει μια κινητοποίηση. Που είναι η δύναμη μας; Η δύναμη μας είναι στο κύρος και την αξιοπιστία του μηνύματος που εκπέμπουμε για τα δημόσια έργα.

 

        Δημόσια έργα με ασφάλεια και ποιότητα. Πραγματικά, εκεί πρέπει να υπάρξει μια επικοινωνιακή καταιγίδα και των φορέων και του πολυτεχνείου για τον ρόλο του μηχανικού και τον ρόλο στην αναπτυξιακή πορεία του τόπου.

 

        Είναι ένα σημαντικό θέμα. Ήθελα να πω ότι στην τελευταία θητεία είχαμε μια αύξηση συμμετοχής των ανθρώπων που ήρθαν στις εκλογές κατά 93%.

 

        Ήρθαν χίλιοι εξακόσιοι πενήντα άνθρωποι. Δεν είναι τυχαίο. Δεν είναι αποτέλεσμα μόνο μιας οργανωτικής δουλειάς. Κάναμε γύρω στα τριάντα σεμινάρια σε όλες τις περιφερειακές πόλεις.

 

        Που αφορούσαν τα ζητήματα αντισεισμικού σχεδιασμού. Και, πραγματικά, δώσαμε και κάποια βοηθήματα. Βοηθήματα όσον αφορά παραδείγματα, νέους κανονισμούς, σχόλια κλπ.

 

        Που, πραγματικά, συσπείρωσαν τους συναδέλφους σε κάθε πόλη. Εκεί, λοιπόν, θέλω να πω, συνάδελφε πρόεδρε αλλά και στα μέλη της σχολής, ένα πεδίο σημαντικό, συνεργασίας.

 

        Το οποίο, πραγματικά, σαν νέα διοίκηση του συλλόγου θα το προωθήσουμε και θα το εμβαθύνουμε. Το νέο πεδίο αυτό αφορά, την υποδοχή των νέων συναδέλφων στο επάγγελμα.

 

        Μετά την, τελειώνω, μετά την τελετή, που σωστά καθιερώσατε. Γιατί, όπως ξέρετε, κάποιοι παλιότεροι από μας δεν πήραν ποτέ το πτυχίο. Το έχουν αφημένο ακόμα.

 

        Έχουν τις βεβαιώσεις ακόμα κλπ. Η τελετή, λοιπόν, αυτή, η συμβολική τελετή που εφαρμόζετε και δίνετε τα πτυχία στους συναδέλφους που αποφοιτούν, είναι πολύ σημαντική.

 

        Μετά, ο σύλλογος πολιτικών μηχανικών Ελλάδος θα τους παραλαμβάνει με ένα επαγγελματικό οδηγό και θα κάνει ένα σύντομο σεμινάριο, να πει ποιες είναι οι συνθήκες για την παραγωγή.

 

        Τι σημαίνει μελετητής, τι σημαίνει δημόσιος υπάλληλος μηχανικός, τι σημαίνει εργολήπτης. Είναι, λοιπόν, ένα πεδίο συνεργασίας με το πολυτεχνείο.

 

        Όπως και το πεδίο της συνεχιζόμενης κατάρτισης, που πρέπει, με συστηματικό τρόπο, γιατί να θυμίσω κάποια συστήματα στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη έχει καθιερωθεί αυτή την στιγμή το πάσπορτ οφ κοντίνιουντ εντζουκέησον.

 

        Το έχετε υπ’ όψιν σας. Δηλαδή,  πηγαίνεις στο ινστιτούσιον και σου ανοίγει και σου λεει τι σεμινάρια παρακολούθησες, τι συνέδρια, ε, για τον αυτονόητο τρόπο, τον χρόνο υποδιπλασιασμού της γνώσης αλά και τις γενικότερες αναγκαιότητες.

 

        Ευχαριστώ πολύ.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Μετά τον χείμαρρο, τον συνάδελφο Οικονομόπουλο, θα καλούσαμε τον συνάδελφο κύριο Δημητρακόπουλο, πρόεδρο ης σχολής πολιτικών μηχανικών στο πανεπιστήμιο της Πάτρας. Και παρακαθήμενο.

 

Κος ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:  Ευχαριστώ, κύριε πρόεδρε. Αυτό εδώ το μηχάνημα εργάζεται;

 

Κος          :  Θα το οργανώσουμε, θα το οργανώσουμε.    

 

Κος ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:  Το επιδιοσκόποιο εργάζεται; Ξέρει κανείς; Όταν κανείς είναι χαμηλά στο πρόγραμμα, έχει την τύχη ή την ατυχία να ακούσει πολλά από αυτά που θέλει να πει, από τους προηγούμενους ομιλητές.

 

        Αν δε, ακολουθεί και τον χείμαρρο του κυρίου Οικονομόπουλου, πρέπει να είναι ιδιαίτερα σύντομος, για να μην κουράσει πολύ και το ακροατήριο.

 

        Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω κι εγώ. Ο τίτλος της παρουσίασης που έχω ετοιμάσει είναι, με ερωτηματικό στο τέλος. Ομοιογένεια ή διαφορετικότητα, στα πλαίσια της ενωμένης Ευρώπης;

 

        Το ζήτημα, βέβαια, της εκπαίδευσης του πολιτικού μηχανικού, αλλά και το πλαίσιο άσκησης του επαγγέλματος, του δικού μας, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχει εισέλθει σε ένα κύκλο εντόνων συζητήσεων.

 

        Προβληματισμού αλλά και αλλαγών του νομοθετικού πλαισίου, που ξεκίνησε, βέβαια, εντόνως και από την διακήρυξη της Σορβόνης, κατ’ αρχήν.

 

        Η οποία χρονολογείται από το 1998. Και από αυτή της Μπολώνια, που ακολούθησε το 1999. Και βέβαια, πιο πρόσφατα, υπήρξε και αυτή της Πράγας.

 

        Δεν θέλω να σας πω πολλά πράγματα από αυτές τις διακηρύξεις. Οι περισσότεροι από σας είστε ενήμεροι. Εκείνο το οποίο ήθελα, απλώς, να επισημάνω είναι ότι η Μπολώνια, ας πούμε, και εκείνο  το οποίο κάνει είναι ότι καθορίζει τα τρία έτη ως τον ελάχιστο, τουλάχιστον αυτό λεει, ελάχιστο.

 

        Όχι τον μέγιστο. Τον ελάχιστο χρόνο σπουδών, για το πρώτο κύκλο,. Τον προπτυχιακό. Το πτυχίο το οποίο θα πρέπει να αποτελεί την προϋπόθεση για τον επόμενο, τον μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών.

 

        Και βέβαια, επειδή αυτές οι διακηρύξεις είναι γενικές και αναφέρονται σε αυτό που ονομάζεται δε γιουροπήαν χάιερ εντζουκέησον έρηα, ας δούμε λίγο, αν και τα έχουμε ακούσει ίσως.

 

        Πως εξειδικεύονται αυτά τα πράγματα, όσον αφορά τα θέματα του ποιοτικού μηχανικού. Έτσι, λοιπόν, θα μπορούσα να πω παραδοσιακά στην Ευρώπη, είχαμε δυο συστήματα παιδείας στο θέμα του μηχανικού.

 

        Αυτό που εγώ ονομάζω το ηπειρωτικό σύστημα σπουδών. Με τον κατά βάσιν πενταετή κύκλο σπουδών. Στις περισσότερες, εν πάση περιπτώσει, πενταετή κύκλο σπουδών.

 

        Είχαμε και κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις σε ορισμένες χώρες. Και βέβαια, το αγγλοσαξωνικό σύστημα, το οποίο ήταν και λίγο μεικτό, διότι στην μεν Αγγλία και Ιρλανδία έχει τα τρία χρόνια για το μπάτσελορς.

 

        Αντιθέτως, στην Σκωτία είχε πάντοτε τέσσερα χρόνια για το μπάτσελορς. Και βέβαια, ακολουθούντο αυτές οι σπουδές από ένα ή δυο χρόνια, για την απόκτηση του μάστερς.

 

        Όμως, αυτό ακόμη το μοντέλο, το οποίο από πολλούς φαίνεται να είναι το προτεινόμενο, σύμφωνα με την διακήρυξη της Μπωλόνια. Φαίνεται να καταρρίπτεται ακόμη και στην περιοχή του κόσμου όπου κατ’ αρχήν συνελήφθη και εφαρμόστηκε.

 

        Δηλαδή, στην Αγγλία κατ’ αρχήν και βέβαια, και όπως θα σας πω, και στις Ηνωμένες Πολιτείες ακόμη. Δηλαδή, παρατηρείται τώρα το φαινόμενο ότι μια χώρα, ένα πανεπιστήμιο όπως το Ημπέριαλ κόλετζ, έχει σταματήσει να προσφέρει το μπάτσελορς οφ εντζηνίαρινγκ.

 

        Έχει παει στο τετραετές πρόγραμμα σπουδών, που το λένε μάστερ οφ εντζηνίαρινγκ. Και μάλιστα, σύμφωνα με όσες πληροφορίες έχω, το έκανε αυτό, διότι το εντζηνίαρινγκ κάουνσιλ, του Ηνωμένου Βασιλείου, έχει θέσει ως βασική προϋπόθεση για την, έχει θέσει ως εκπαιδευτική βάση για την τελική απονομή του τίτλου του τσάρτερ ή ρέτζιστερ εντζηνίαρ, τον τετραετή κύκλο σπουδών.

 

        Δηλαδή, θέλει τέσσερα χρόνια σπουδών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό το οποίο είναι σημαντικό, όπως επισημάνθηκε και από τον Οικονομόπουλο, στο Ηνωμένο Βασίλειο.

 

        Εκεί θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας τον καταλυτικό ρόλο που παίζει στην άσκηση του επαγγέλματος τα ινστιτούσιονς, τα δυο, το Άι ΣΙ Η, δηλαδή το Ινστιτούσιον οφ σίβιλ εντζηνίαρς και το Ινστιτούσιον οφ Στράκτουραλ Εντζηνίαρς.

 

        Οι οποίοι, ουσιαστικά, είναι οι φορείς εκείνοι οι οποίοι καθορίζουν το τρόπο μ τον οποίο κανείς θα μπορεί, στο τέλος, να ασκήσει, με σφραγίδα, δηλαδή, με πιστοποίηση και με υπευθυνότητα το έργο του μηχανικού.

 

        Εκείνο, επίσης, που θα πρέπει να λάβει κανείς πολύ σοβαρά υπ’ όψιν  του, στην σημερινή συγκυρία, είναι ένα θέμα το οποίο μα έρχεται από την Αμερική.

 

        Όσοι, τυχόν, από σας έχετε παρακολουθήσει ή τυχαίνει να διαβάζετε συστηματικά το σίβιλ εντζηνίαρινγκ, το οποίο είναι η συνεχής δημοσίευση της αμέρικαν σοσάιτη οφ σίβιλ εντζηνίαρς, θα δείτε ότι έχει αρχίσει εκεί μια έντονη συζήτηση.

 

Που αφορά το γεγονός ότι θεωρείται πλέον ότι θα πρέπει το ισοδύναμο πέντε ετών σπουδών να είναι η απαραίτητη προϋπόθεση γι να μπορέσει κανείς, τελικά, να αποκτήσει τον τίτλο του ΠΙ Η.

 

Του προφέσιοναλ εντζηνίαρ. Δηλαδή, του πιστοποιημένου μηχανικού, ο οποίος έχει την ευθύνη υπογραφής έργων. Και βέβαια, και για αυτό το σκοπό, είχε γίνει τον τελευταίο καιρό και μια σημαντική, έτσι, συνεδρίαση, μια κόνφερενς, στο Εμ Άι Τι, που ασχολήθηκε με αυτό το θέμα.

 

Άρα, λοιπόν, βλέπουμε ότι ακόμη και σε κείνους τους χώρους του παραδοσιακού αγγλοσαξωνικού συστήματος, κάτι να αλλάζει. Σχετικά με τον τριετή ή έστω και τον τετραετή κύκλο σπουδών.

 

Τι λέγουν, όμως, για τις δυνητικές, τις πιθανές συνέπειες η Μπολώνια, οι δυο κύριες ενώσεις ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, με σπουδές μηχανικού;

 

Υπάρχουν δυο μεγάλοι οργανισμοί στην Ευρώπη. Είναι η κόμφερενς οφ γιουροπήαν σκουλς φορ αντβάνσντ εντζηνίαρινγκ ετζουκέησον εντ ρησέρτς. Ή Σεζάηρ, τα αρχικά της.

 

Και η άλλη είναι η σέφη. Η σοσιετέ γιουροπιέν πουρ λα ινφορμασιόν ντες εντζινιέρ. Τόσο καλά τα γαλλικά μου. Η πρώτη, λοιπόν, λέει, σε μια γνωμάτευση της, που δημοσιεύτηκε το 99, στο Ελσίνκι.

 

Ότι ας φαρ ας εντζηνίαρινγκ ετζουκέησον κονσέρνς, σεζάϊρ μπηλήβς δατ αντεργράτζουεητ ντηγκρή σουντ νοτ μπη πρηρέκουισιτιβ φορ δε γκράντζουεηντ λέβελ.

 

Αυτό, στην ουσία είναι κάτι το οποίο έχει συζητηθεί αρκετά και στην Ελλάδα. Είναι ότι η σεζάηρ δείχνει μια προτίμηση στα προγράμματα σπουδών που οδηγούν απευθείας στο μάστερ.

 

Εν πάση περιπτώσει, έχουν ένα συνολικό κύκλο σπουδών, πέντε ετών. Αυτό που λέμε προγράμματα μακράς διαρκείας. Περίπου πέντε ετών. Με μικρές διαφοροποιήσεις.

 

Κάπου μπορεί να είναι και τεσσεράμισι. Και που ισχύουν στις περισσότερες χώρες της ευρωπαϊκής ηπείρου. Δηλαδή, αυτό που λέγαμε πριν, το ηπειρωτικό σύστημα.

 

Και θεωρεί ότι είναι ισοδύναμες αυτές οι σπουδές με το μάστερ φορ εντζηνίαρινγκ, που προσφέρουν το αγγλοσαξωνικό σύστημα, σπουδών.

 

Αντίστοιχα πράγματα υποστηρίζει και η σέφι. Η σοσιετέ κλπ. Η οποία έλαβε μια παρόμοια θέση στις δυο Δεκεμβρίου του 2000. Βέβαια, η σέφι, και καλά κάνει, λεει ότι είναι χρήσιμες και οι τριετείς σπουδές.

 

Αλλά, όπως χρησιμοποιεί την έκφραση, είναι βοκέησοναλ οριέντεντ ή απλικέησον οριέντεντ. Δηλαδή, είναι για να κάνουν μία άλλη δουλειά.

 

Την οποία εδώ, παραδοσιακώς, την κάνανε άλλα ιδρύματα, στην χώρα μας. Όπως παλαιότερα ίσως, το μικρό πολυτεχνείο. Εν συνεχεία κάποιες άλλες σχολές.

 

Κατέληξαν στα ΤΕΙ. Δηλαδή, είναι αυτή η έμφαση, στο να αποκτήσεις ορισμένες δεξιότητες, για να τις εφαρμόσεις, χωρίς όμως να έχεις το πλήρες, έτσι, την πλήρη εκπαίδευση, παιδεία, που απαιτείται, για να είναι κανείς ένας μηχανικός.

 

Το ερώτημα, λοιπόν, είναι το πιο είναι καλύτερο σύστημα; Το αγγλοσαξωνικό, με τα τρία χρόνια και μετά την προέκταση, δυνητικώς, σε μεταπτυχιακές;

 

Το ηπειρωτικό, με τα πέντε έτη σπουδών; Λοιπόν, η δική μου άποψη, διαμορφωθεί για το σύστημα αυτής της συγκεκριμένης χώρας, εν τέλει, αν θέλετε, από τον πολιτισμό, εντός εισαγωγικών, δυσκολεύομαι να χρησιμοποιήσω την λέξη κουλτούρα.

 

Αλλά δεν ξέρω, ίσως είναι επιτυχής σε αυτή την περίπτωση. Που η ίδια ώρα έχει φτάσει γύρω από το επάγγελμα του μηχανικού. Δηλαδή, το σύστημα εκπαίδευση- αδειοδότηση.

 

Διότι πρέπει κανείς να τα δει όλα μαζί. Θέλω, λοιπόν, να π με αυτό ότι κάθε προσπάθεια, κατά την άποψη μου, μετατροπής σε ένα ομοιογενές σύνολο, προσκρούει στην ίδια την ιδέα της Ευρώπης.

 

Και του βασικού αιτήματος διατηρήσεως της διαφορετικότητας ενός εκάστου των μελών της. Δεν υπάρχει λόγος, δηλαδή, απαραίτητα να είμαστε όλοι ίδιοι.

 

Πρέπει ο καθένας να είναι διαφορετικός, για να κάνει τα πράγματα όπως μπορεί καλύτερα να τα κάνει. Τώρα, γιατί νομίζω ότι το ισχύον σύστημα είναι καλύτερο για την Ελλάδα;

 

Πρώτον, γιατί παρέχει την δυνατότητα ολοκληρωμένης παιδείας, στο ευρύτερο αντικείμενο του μηχανικού. Αρχίζοντας από τα βασικά. Περνώντας στην ανάλύση και συνεχίζοντας με την σύνθεση, τον σχεδιασμό.

 

Πράγμα που επιστημονικά είναι αδύνατον να συμβεί μέσα σε τρία χρόνια σπουδών. Και δεύτερον, διότι αν δεν έχουμε αυτό το σύστημα. Δηλαδή, τον ολοκληρωμένο κύκλο που διαρκεί, κατά την άπόψη μου, γύρω στα πέντε χρόνια σπουδών.

 

Τότε δεν είναι δυνατόν να εκπαιδεύσουμε, όπως πολύ πετυχημένα μου είχε πει, πριν από πολλά χρόνια, στην Αμερική, ένας Έλληνας με μόρφωση γυμνασιακή αλλά πανέξυπνος και  πολύ ευφυής.

 

Σκεπτόμενους μηχανικούς. Αλλά θα καταλήξουμε να εκπαιδεύουμε μηχανικούς- μηχανικούς. Δηλαδή, μηχανικούς που απλώς θα εκτελούν συνταγές και ρετσέτες.

 

Άρα, αυτοί θα είναι απλώς κάτοχοι κάποιων συνταγών εκτέλεσης συγκεκριμένων εργασιών. Οι δεύτεροι δηλαδή, οι μηχανικοί- μηχανικοί. Και ανίκανοι να προσαρμοστούν στις ανάγκες ενός διαφορετικού προβλήματος, μιας νέας μεθοδολογίας.

 

Δηλαδή, θα είναι απροετοίμαστοι να επιδείξουν την ευρηματικότητα και την πρωτοβουλία που απαιτεί αυτό, που πολλοί προσφυώς ονομάζουν, επιστήμη και τέχνη του μηχανικού.

 

Το ερώτημα, επομένως, εν συνεχεία πάλι που τίθεται από μένα είναι το εξής. Είναι, λοιπόν, τότε όλα καλά με το ισχύον σύστημα παιδείας που έχουμε;

 

Κατά την δική μου πάντα άπόψη, ναι, από απόψεως δομής ων προγραμμάτων σπουδών. Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι ένα τέτοιο πρόγραμμα πρέπει πάντοτε να εξελίσσεται, να ενσωματώνει όσο τις τεχνολογικές εξελίξεις.

 

Όσο και τα εκπαιδευτικά εργαλεία που συνεχώς βελτιώνονται και μπορεί κανένας να έχει στην διάθεση του. Όχι, όμως, δεν είναι καλά τα πράγματα με το ισχύον σύστημα τελείως.  

 

Όσον αφορά, πρώτον, τον αριθμό των εισαγομένων φοιτητών. Τουλάχιστον για κάποια από τα τμήματα ανά την χώρα η αναλογία μεταξύ φοιτητών και μελών ΔΕΠ είναι τραγική.

 

Όχι, όσον αφορά στο βοηθητικό- τεχνικό- εκπαιδευτικό προσωπικό. ΕΤΕΠ και ΕΔΗΠ, σύμφωνα με την τελευταία έκφανση του νόμου.

 

Μας λείπουν άνθρωποι οι οποίοι θα βοηθήσουν. Δεν αρκούν μέλη ΔΕΠ, ούτε μπορούν πάντοτε, μεταπτυχιακοί φοιτητές να κάνουν, επί της ουσίας αυτό τον ρόλο.

 

Της υποβοήθησης, σε εργαστηριακό αλλά και σε, αν θέλετε, φροντιστηριακό, όπως θέλετε πέστε το, επίπεδο. Την υποστήριξη της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

 

Όχι, όσον αφορά στις χαμένες ώρες μαθημάτων, λόγω αργιών, απεργιών, καταλήψεων και όλων των άλλων, συναφών, τα οποία όλοι γνωρίζουμε.

 

Και τέλος, όχι, όσον αφορά στις χαμένες ευκαιρίες των φοιτητών, να εισπράξουν το καλύτερο δυνατόν, λόγω αμέλειας καθηγητών να εκπληρώσουν στο ακέραιο τα εκπαιδευτικά τους καθήκοντα.

 

Έχουμε κι εμείς ευθύνη. Δεν κάνουμε πάντοτε το καλύτερο δυνατόν την δουλειά μας. Αλλά τότε, εν πάση περιπτώσει, θα τεθεί και ένα άλλο ερώτημα.

 

Γιατί συζητούμε αυτό το θέμα τόσο πολύ στην χώρα μας; εδώ έρχεται αυτός ο πίνακας, τον οποίο έβαλα και ο οποίος, δυστυχώς, δεν φαίνεται πολύ καλά.

 

Λόγω της θέσεως του επιδιοσκοπίου. Απλώς, εδώ υπάρχουν χώρες οι οποίες είναι οι παραδοσιακές χώρες της δυτικής Ευρώπης. Πιο οργανωμένες, όπως τις ξέραμε από παλιά.

 

Βέβαια, στην λίστα υπάρχουν και κάποιες από τις καινούργιες χώρες, οι οποίες προέκυψαν από τις αλλαγές του ανατολικού μπλοκ. Εκείνο που θέλω να σας επισημάνω είναι ότι στις περισσότερες των περιπτώσεων, οι σπουδές του πολιτικού μηχανικού είναι κατοχυρωμένες στις περισσότερες χώρες.

 

Τόσον όσον αφορά τον τρόπο με το οποίο αποφασίζεται η ποιότητα και το επίπεδο των σπουδών. Και, κυρίως, όσον αφορά την εγγραφή των αποφοίτων σε κάποιο επαγγελματικό σύλλογο.

 

Ο οποίος θα τους δίνει το δικαίωμα ασκήσεως επαγγέλματος. Αυτή είναι η τελευταία στήλη. Ουσιαστικά μόνο το Βέλγιο, σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχω από αυτή την πηγή, δεν είχε κάποιο σύστημα εγγραφών για τους μηχανικούς, τους επαγγελματίες μηχανικούς.

 

Και βέβαια, σας υπενθυμίζω πάλι, με τι αυστηρότητα αποκτά κανείς αυτή την δυνατότητα, στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μέσω του ΆΪ ΣΙ Η και το Άϊ Ες Σι.

 

Σε σχέση, βέβαια, με τον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι σπουδές εκεί. Έτσι; Άρα, λοιπόν, τότε τι συμβαίνει; Στην ουσία συμβαίνει, αν κοιτάξουμε αυτόν τον πίνακα, ότι οι περισσότερες χώρες έχουν σαφές πλέγμα σπουδών που προστατεύεται από το κράτος.

 

Και αντίστοιχο σύστημα αδειοδότησης. Τώρα, εγώ εδώ, θα με συγχωρέσετε, α, δεν το έχω γράψει αυτό στο κείμενο. Θα το πω έτσι, εδώ. Θωρώ ότι αυτός ο πίνακας, όταν λεει ότι μια χώρα έχει ένα σαφές σύστημα αδειοδότησης, ότι εννοείται ότι έχει ένα σοβαρό και σαφές σύστημα αδειοδότησης.   

 

Διότι, φοβάμαι ότι στην χώρα μας, το σύστημα αδειοδότησης δεν είναι ούτε σαφές και, κυρίως, δεν είναι σοβαρό. Αυτό το οποίο είχατε πει πριν, κύριε Οικονομόπουλε.

 

Άρα, λοιπόν, το πρόβλημα, ιδιαίτερα στην χώρα μας, πέραν του καθαρά εκπαιδευτικού, επιστημονικού κλπ, το οποίο προσπάθησα να σας τεκμηριώσω νωρίτερα, προκύπτει εδώ διότι έχουμε ένα μεγάλο αριθμό Ελλήνων, νέων, οι οποίοι πηγαίνουν για σπουδές στο εξωτερικό.

 

Πρωτίστως στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και ασφαλώς, αυτοί πρέπει να έρθουν πίσω και να εργαστούν. Εκεί, βέβαια, το όλο πρόβλημα σχετίζεται με την ανεπάρκεια του συστήματος αδειοδοτήσεως, μέσω του ΤΕΕ.

 

Διότι αυτό έχει σήμερα την ευθύνη γι αυτή την αδειοδότηση. Εκεί, λοιπόν, πρέπει να μελετηθεί το θέμα και να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, ώστε να διαφοροποιηθούν οι συνθήκες, σε σχέση με την τρέχουσα πρακτική.

 

Τι θ μπορούσε να γίνει; Είναι πάρα πολλά αυτά που θα μπορούσε κανένας να πει. Αλλά εγώ, πολύ σύντομα, θα ήθελα να πω ότι οι διαδικασίες, μέσω των οποίων αποκτάται η άδεια ασκήσεως του επαγγέλματος στην χώρα μας, πρέπει να αποκτήσουν ουσιαστικό περιεχόμενο.

 

Ασφαλώς, τον πρώτο λόγο πρέπει να τον έχει το τεχνικό επιμελητήριο. Ως ο φορέας. Όμως, η συμβολή των πολυτεχνείων και των πολυτεχνικών σχολών της χώρας θα μπορούσε να είναι εξαιρετικά σημαντική.

 

Και νομίζω ότι προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε. Ώστε και να ανακτήσουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων αλλά και να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για την ορθή άσκηση του επαγγέλματος, από τους σημερινούς φοιτητές και τους αυριανούς μηχανικούς της χώρας.

 

Σας ευχαριστώ.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Ευχαριστούμε τον πρόεδρο για την εμπεριστατωμένη ομιλία του. Προηγουμένως, κύριοι συνάδελφοι, ο συνάδελφος Οικονομόπουλος μίλησε για τις σχολές πολιτικών μηχανικών, οι οποίος βγάζουν σε αυξανόμενο αριθμό, και με αυξανόμενο ρυθμό, μάνατζερ σε μεγάλους τραπεζικούς οίκους ή οικονομικούς οίκους.

 

        Θα πρέπει να τονίσουμε ότι οι σχολές πολιτικών μηχανιών βγάζουν σε αυξανόμενο ρυθμό και πρυτάνεις. Για αυτό θα καλούσα τον συνάδέλφο Χατζηθεοδώρου, τον νέο πρύτανη του πανεπιστημίου της Πάτρας.

 

        Αφού τον συγχαρούμε όλοι μαζί με ένα χειροκρότημα.

 

Κος ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΟΥ:  Ευχαριστώ πολύ, κύριε πρόεδρε.

 

Κος          :  Σου χρειάζεται το επιδιοσκόπιο;

 

Κος ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΟΥ:  Όχι, όχι. Στην τηλεφωνική πρόσκληση που μου έκανε, προ δέκα ημερών, μου αναφέρθη χρόνος ομιλίας δεκαπέντε λεπτών. Προφανώς δεν ισχύσει.

 

        Δεν θα σας κουράσω εξάλλου. Θα προσπαθήσω να το συντμίσω αυτό. Και με δεδομένο ότι η δική μου εισήγηση αναφέρεται σε βασικά στοιχεία του μέχρι στιγμής υφιστάμενου νομικού πλαισίου, που διέπει τα επαγγελματικά δικαιώματα των πολιτικών μηχανικών.

 

        Και για το οποίο όλοι ανησυχούμε, τις τελευταίες εξελίξεις που αναφέρθησαν και από τον κύριο Αναγνωστόπουλο και άλλους. Για ην άσκηση του επαγγέλματος, στην Ελλάδα, οι διπλωματούχοι μηχανικοί εγγράφονται σε μητρώα που τηρούνται από το ΤΕΕ.

 

        Ε μια από τις παρακάτω εννέα διακεκριμένες επιστημονικές ειδικότητες. Αρχιτέκτονες μηχανικοί, πολιτικοί μηχανικοί, μηχανολόγοι, ηλεκτρολόγοι, αγρονόμοι και τοπογράφοι, χημικοί, μεταλλειολόγοι και μεταλλουργοί, ναυπηγοί μηχανικοί και ηλεκτρονικοί μηχανικοί.

 

        Ο κάτοχος ακαδημαϊκού τίτλου, κάθε άλλης επιστημονικής ειδικότητας, διπλωματούχου μηχανικού, εγγράφεται στο ΤΕΕ με τον ακαδημαϊκό τίτλο του.

 

        Και εντάσσεται στα μητρώα της πλησιέστερης προς τον τίτλο του, από τις ανωτέρω εννέα κύριες ειδικότητες, χωρίς η κατάταξη αυτή να δημιουργεί για αυτόν νομοθετικά κατοχυρωμένα δικαιώματα.

 

        Τα νομοθετικά αυτά κατοχυρωμένα επαγγελματικά δικαιώματα, για τις ανωτέρω διακεκριμένες ειδικότητες, με εξαίρεση του ηλεκτρονικούς μηχανικούς, για τους οποίους δεν υπάρχουν αυτά, καθορίζονται με νόμους και Προεδρικά Διατάγματα, που εκδόθηκαν τα τελευταία εβδομήντα πέντε χρόνια.

 

        Θα παραλείψω αυτά που έχουν σχέση με άλλους μηχανικούς και θα εστιαστώ στα επαγγελματικά δικαιώματα των διπλωματούχων πολιτικών μηχανικών.

 

        Τα οποία περιγράφονται στον νόμο σαράντα έξι  εξήντα τρία, του 1930, περί εξάσκησης επαγγέλματος πολιτικού μηχανικού, αρχιτέκτωνος και τοπογράφου.

 

        Έτσι, το άρθρο ένα του νόμου λεει, η ελευθέρα άσκησις του επαγγέλματος του πολιτικού μηχανικού επιτρέπεται μόνο εις τους κεκτημένους δίπλωμα πολιτικού μηχανικού ανωτάτης σχολής των πολιτικών του ΕΜΠ ή ομογενών σχολών της αλλοδαπής.

 

        Το άρθρο τέσσερα αναφέρει μόνο οι διπλωματούχοι των ανωτάτων τεχνικών σχολών του ΕΜΠ ή ομοταγών σχολών της αλλοδαπής, δικαιούνται να φέρουσι του διπλωματούχου μηχανικού.

 

        Συνεχίζει το άρθρο επτά. Προκειμένου περί απλώς αρχιτεκτονικών ή οικοδομικών εργασιών και μέχρι διορόφων κτιρίων, επιτρέπεται η άσκηση του επαγγέλματος άνευ χρήσεως του τίτλου αρχιτέκτωνος ή μηχανικού.

 

        Εις τους συμφώνως στο άρθρο τρία ασκούντες το επάγγελμα του τοπογράφου. Και εις τους πτυχιούχους των σχολών εργοδηγών του ΕΜΠ κλπ. Σύμφωνα με το άρθρο εννέα, δια πάντες τους δυνάμει του παρόντος νόμου ασκούντες το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού- αρχιτέκτωνος ή τοπογράφου, εφαρμόζονται διατάξεις του εκάστοτε ισχύοντος διατάγματος περί καθορισμού των εις ιδιώτας πολιτικούς μηχανικούς χορηγουμένων αμοιβών.

 

        Το άρθρο δέκα αναφέρει, πάντες οι δυνάμει του παρόντος νόμου ασκούντες το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού, πλην των εν τις άρθρο επτά και οκτώ αναφερομένων, αποτελούν συνυποχρεωτικών και αυτοδικαίως μέλη του ΤΕΕ.

 

        Και τέλος, το άρθρο έντεκα, του νόμου σαράντα έξι εξήντα τρία λεει, άλφα, ο παρά τας διατάξεις του παρόντος νόμου ασκών το επάγγελμα και χρησιμοποιών τον τίτλο του πολιτικού μηχανικού, τιμωρείται επί εγκλίσει εις βαθμόν πλημμελήματος.

 

        Δια φυλακίσεως από ενός έως έξί μηνών. Και δια χρηματικής ποινής. Εν υποτροπή, αι ρηθείσαι ποιναί διπλασιάζονται. Και βήτα, εις τας αυτά ποινάς υπόκεινται οι παρά τας κείμενας διατάξεις χρησιμοποιούντες τον τίτλο του διπλωματούχου μηχανικού.

 

        Σύμφωνα με την κείμενη ελληνική νομοθεσία, για παράδειγμα τον νόμο επτακόσια δεκαέξι του 77, τον δεκατέσσερα δεκαοκτώ του 84, το Προεδρικό Διάταγμα πεντακόσια σαράντα ένα, του 78, κλπ, οι μελετητές, τα γραφεία μελετών και οι εργοληπτικές επιχειρήσεις, που αναλαμβάνουν την μελέτη ή την κατασκευή δημοσίων έργων πρέπει να είναι εγγεγραμμένες στα μητρώα που τηρούνται από την γενική γραμματεία δημοσιών έργων του ΥΠΕΧΩΔΕ.

 

        Η ιδιότητα του μελετητή αποκτάται από τον μηχανικό, με την εγγραφή του στο μητρώο μελετητών. Και την χορήγηση πτυχίου μελετητή.

 

        Κάθε μηχανικός μπορεί να εγγραφεί στο μητρώο μελετητών, με αίτηση του, με την οποία δηλώνεται μια και μοναδική επαγγελματική έδρα. Σε δυο το πολύ κατηγορίες μελετών.

 

        Σχετικές προς την ειδικότητα του. με δυναμικό υπολογιζόμενο σε μονάδες βάρους, βάσει της αποδειγμένης πείρας του σε εκπόνηση σχετικών μελετών.

 

        Ή σε επίβλεψη κατασκευής συναφών έργων. Και βάσει των ετών από την απόκτηση του διπλώματος του. Γραφείο μελετών θεωρείται μια ενιαία μονάδα εκπόνησης μελετών.

 

        Που συγκροτείται από έναν ή περισσότερους μελετητές, που έχουν την ίδια επαγγελματική έδρα, με οποιαδήποτε εταιρική μορφή. Με αποκλειστικό σκοπό την εκπόνηση μελετών και την επίβλεψη έργων.

 

        Της αυτής ή περισσοτέρων ειδικοτήτων. Αντιστοίχων προς τις κατηγορίες των αναλαμβανομένων έργων. Όλοι οι συμμετέχοντες στις ως άνω εταιρείες, πρέπει να κατέχουν πτυχίο μελετητή.

 

        Και δεν μπορούν να αναλαμβάνουν ατομικά μελέτες. Προκειμένου να αναλαμβάνει μελέτη ένα γραφείο μελετών, υποχρεούται να είναι εγγεγραμμένο στο μητρώο γραφείων μελετών.

 

        Και να κατέχει το προηγούμενο αντίστοιχο πτυχίο. Τα πτυχίο μελετητών και γραφεία μελετών χορηγούνται, ανανεώνονται, επεκτείνονται, ελέγχονται, προάγονται και αφαιρούνται με απόφαση του ΥΠΕΧΩΔΕ.

 

        Μετά γνώμης της γνωμοδοτικής επιτροπής μελετών. Και με τις προϋποθέσεις και διαδικασίες που ορίζουν οι ειδικές διατάξεις. Οι μελετητές ελέγχονται για την από κάθε πλευρά χρηστή χρήση του πτυχίου τους.

 

        Την πιστή εκπλήρωση των επιστημονικών και επαγγελματικών τους καθηκόντων. Καθώς και των συμβατικών του υποχρεώσεων. Παράβαση των ανωτέρω υποχρεώσεων συνεπάγεται την επιβολή κυρώσεων.

 

        Που είναι είτε η καθυστέρηση της προαγωγής του πτυχίου, είτε προσωρινή ή οριστική αφαίρεση του και διαγραφή από τα μητρώα. Την κατασκευή των δημοσιών έργων περιπέτεια να αναλαμβάνουν επιχειρήσεις που είναι εγγεγραμμένες στο μητρώο  εργοληπτικών επιχειρήσεων.

 

        Και στην αντίστοιχη με το έργο κατηγορία και τάξη εγγραφής. Το ΜΕΕΠ, τηρείται στο ΥΠΕΧΩΔΕ, για την παρακολούθηση της τεχνικής και οικονομικής ικανότητας των εργοληπτικών επιχειρήσεων.

 

        Για την παρακολούθηση της τεχνικής εμπειρίας στην κατασκευή έργων, των ατόμων που στελεχώνουν τις εργοληπτικές επιχειρήσεις, του ΜΕΕΠ, τηρείται στο ΥΠΕΧΩΔΕ, μητρώο εμπειρίας κατασκευαστών.   

 

        Στο οποίο η εγγραφή γίνεται με αίτηση των ενδιαφερομένων τεχνικών, που κατατάσσονται σε μια από τις προβλεπόμενες βαθμίδες εμπειρίας και για κάθε μια από τις κατηγορίες, που αναφέρθηκαν προηγουμένως.

 

        Παρόλο που δεν αναφέρθηκαν γιατί τις πήδηξα. Οι διπλωματούχοι ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων κατατάσσονται στην πρώτη βαθμίδα, μια τριετία, από την άσκηση του επαγγέλματος.

 

        Με απόφαση του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ, καθορίζεται το ανώτατο όριο προϋπολογισμού των εργολαβιών που μπορεί να αναλάβει η επιχείρηση, που ανήκει σε κάθε τάξη.

 

        Με δυνατότητα διαχωρισμού κατά κατηγορίες έργων. Τα εδικά όρια της κοινοπραξίας, τα θέματα που συνδέονται με την υποχρεωτική ανάληψης από κοινοπραξίες έργων προϋπολογισμού μεγαλύτερου από το όριο της ανώτατης τάξης.

 

        Οι δεσμεύσεις και οι υποχρεώσεις των τεχνικών στελεχών και των επιχειρήσεων. Οι κυρώσεις για τα στελέχη και τις επιχειρήσεις που παραβαίνουν τις δεσμεύσεις και υποχρεώσεις αυτές.

 

        Και κάθε σχετική λεπτομέρεια. Με όμοια απόφαση, μπορεί να ορίζονται και κατώτατα όρια για κάθε τάξη. Γενικά ή κατά περιοχή της χώρας. Όπως και να ορίζονται εξαιρέσεις από τα όρια αυτά.

 

        Και αν μια επιχείρηση δεν επιτρέπεται να έχει την κάθε δεδομένη στιγμή, σε όλη την χώρα, ανεκτέλεστο μέρος εργολαβιών δημοσιών έργων, μεγαλύτερο από το τριπλάσιο του ανώτατου ορίου της τάξης στην οποία ανήκει.

 

        Οι επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν την εκτέλεση δημοσίων έργων υπόκεινται στον έλεγχο του υπουργείου Δημοσίων Έργων. Για παραβάσεις στην εκπλήρωση των υποχρεώσεων τους, ο υπουργός μπορεί να επιβάλει στις επιχειρήσεις αυτές διοικητική ποινή, προστίμου μέχρι τριών εκατομμυρίων δραχμών.

 

        Σύμφωνα με το οριζόμενα από το Προεδρικό Διάταγμα. Παράβαση στην εκτέλεση των υποχρεώσεων είναι ιδίως η κατά την εκτέλεση του έργου έλλειψη προσήκουσας προστασίας του περιβάλλοντος.

 

        Ή παράλειψη μέτρων για την αποκατάσταση του. Η μη λήψη μέτρων προστασίας του κοινού. Η παρακώλυση λειτουργίας ή βλάβη ή καθυστέρηση στην αποκατάσταση φθορών σε άλλα δημόσια έργα ή κοινόχρηστα πράγματα.

 

        Η διοικητική αυτή ποινή είναι ανεξάρτητη από τυχόν οικονομική ή αστική ευθύνη και από την πειθαρχική ευθύνη των στελεχών της επιχείρησης, που ασκείται από τα πειθαρχικά όργανα του ΤΕΕ, για όλα τα τεχνικά στελέχη της επιχείρησης.

 

        Ύστερα από διαβίβαση στον πρόεδρο του ΤΕΕ, της απόφασης του υπουργού, που επιβάλει την διοικητική ποινή. Αυτά ισχύουν. Μέχρι στιγμής.

 

        Πολλά από αυτά είναι υπό αμφισβήτηση. Ευχαριστώ πολύ.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Ευχαριστούμε. Ευχαριστούμε κύριε πρύτανη. Θα καλέσουμε την συνάδελφο, κυρία Κωτσοβίνου, μέλος της επιστημονικής επιτροπής, πολιτικών μηχανιών του ΤΕΕ και γνωστή σε όλους μας, να έπαιρνε τον λόγο.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:  Ευχαριστώ, κύριε πρόεδρε. Κατ’ αρχήν ο κύριος πρύτανης, ο κύριος Χατζηθεοδώρου, να τον συγχαρώ και πάλι και εγώ, μας είπε όλο το θεσμικό πλαίσιο, το υφιστάμενο, της νομοθεσίας.

 

        Εγώ θα μπω σε ένα θέμα πάρα πού πρακτικό και πάρα πολύ οξύ. Και παρακαλώ να έχω την προσοχή σας, διότι χρειάζεται η βοήθεια όλων για την αντιμετώπιση αυτού του σοβαρού προβλήματος.

 

        Μας είπε ο κύριος πρύτανης το νομοθετικό πλαίσιο. Κάποια στιγμή, όμως, όταν καταργήθηκαν τα οκτάωρα, από τα ανώτατα ιδρύματα, ήρθε το ΔΙΚΑΤΣΑ και ανέλαβε αυτή την αρμοδιότητα, να κάνει αναγνώριση των παιδιών.

 

        Μέχρι πρότινος, αυτοί οι οποίοι τελείωναν στο εξωτερικό, δίνανε οκτάωρα στις σχολές τις ελληνικές, μαζί με τους Έλληνες αποφοίτους. Για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.

 

        Από την στιγμή που καταργήθηκαν τα οκτάωρα και πήρε την αρμοδιότητα το ΔΙΚΑΤΣΑ, είχε διπλή αρμοδιότητα. Πρώτον, οι απόφοιτοι του εξωτερικού, να βεβαιώνει ότι είναι από σχολές αναγνωρισμένες.

 

        Ισότιμες των δικών μας σχολών. Και ότι τα πτυχία τα οποία έχουνε είναι ισότιμα και αντίστοιχα ή απλώς ισότιμα. Τι σημαίνει το ισότιμο; Ισότιμο σημαίνει, όχι αντίστοιχο, τους κατατάσσει στους πολιτικούς μηχανικούς και τους δίνει μα ειδίκευση.

 

        Που ανάλογη, λεει το ΔΙΚΑΤΣΑ, δεν υπάρχει στα ελληνικά πανεπιστήμια. Τα απονεμόμενα. Με αυτή την πρακτική μεταφράζοντας τα παιδιά τους τίτλους και το υπουργείο Εξωτερικών κλπ, το ΔΙΚΑΤΣΑ αποδέχεται τους τίτλους αυτούς αυτούσιους.

 

        Χωρίς καμία επεξεργασία. Τους βάζει στην βεβαίωση. Ακολούθως, ήρθε το ΤΕΕ με τον νόμο ογδόντα τέσσερα, ναι, με τον νόμο χίλια διακόσια είκοσι πέντε του 81, ανετέθη στο ΤΕΕ η αρμοδιότητα χορήγησης άδειας άσκησης επαγγέλματος.

 

        Στους διπλωματούχους μηχανικούς, τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού. Για την απόκτηση αυτής της άδειας έπρεπε να έχουν την βεβαίωση από το ΔΙΚΑΤΣΑ. Το ΤΕΕ, μεταφράζοντας, παίρνοντας την βεβαίωση από το ΔΙΚΑΤΣΑ, την επαναλαμβάνει στην άδεια άσκησης επαγγέλματος.

 

        Κα σήμερα υπάρχουν διακόσιες πενήντα διαφορετικές ειδικεύσεις, στους πολιτικούς μηχανικούς. Αυτούς οι οποίοι έρχονται από διάφορες σχολές του εξωτερικού.

 

        Κα μέχρι εκεί, δεν μας κάνει τίποτα εντύπωση. Όμως, όλα αυτά τα παιδιά, να σας διαβάσω μερικούς τίτλους. Μηχανικός κατασκευής σιδηροδρομικού δικτύου. Μηχανικός λειτουργίας και οικονομίας οδικών και αστικών συγκοινωνιών.

 

        Μηχανικός υδροτεχνικών κατασκευών, μηχανικός αγροτικής δόμησης, μηχανικός αγροτικών κατασκευών, χίλιοι δυο τίτλοι. Υδροτεχνικός μηχανικός, μηχανικός κλπ.

 

        Πολλοί τίτλοι αφ ενός μεν είναι αδόκιμοι. Δεν ταιριάζουν με τίποτα. Δεν ανταποκρίνονται πολλάκις καθόλου στο πρόγραμμα σπουδών και στο αντικείμενο τα παιδιά ενδιαφέρονται.

 

        Είχε έρθει μια φορά ένας μηχανολόγος, τον οποίο τον είχαν βαφτίσει πολιτικό μηχανικό. Διότι κάπως ο τίτλος του είχε εμπλακεί. Όταν το ρωτήσαμε το παιδί τι είναι, μηχανολόγος ή πολιτικός, εσύ τι σπούδασες έξω;

 

        Λεει, μηχανολόγος. Και έγινε ολόκληρη ιστορία για να μπορέσουμε να ξεκολλήσει αυτό το θέμα από τα γραφειοκρατικά όργανα και να μπορέσει το παιδί να έχει μια άδεια άσκησης επαγγέλματος, με τον τίτλο τον οποίο είχε σπουδάσει στο εξωτερικό.

 

        Το ΤΕΕ, μπροστά σε όλο αυτό το σύστημα έβαλε μια επιτροπή, ομάδα εργασίας, από τρεις καθηγητές, δυο του πολυτεχνείου, νομίζω παρίστανται εδώ και οι δυο.

 

        Ο κύριος Βλάσης Κουμούσης, δομοστατικός. Ο κύριος Δημήτρης Κουτσογιάννης, των υδραυλικών και έναν ομότιμο της οδοποιίας, οι οποίοι μελετήσανε το πρόβλημα.

 

        Για να μπορέσουνε να μας βοηθήσουνε στην κατεύθυνση αυτή, σαν τεχνικό επιμελητήριο. Η πρόταση των καθηγητών ήταν να γίνουν οι μονάδες, οι ειδικεύσεις, ανάλογα με τις ειδικεύσεις.

 

        Δομοστατικός σε έργα μη υποκείμενα σε σεισμικές δράσεις, δομοστατικός όλων των κατηγοριών, υδραυλικά, λιμενικά, συγκοινωνιακά, γεωτεχνικά, περιβαντολόγος, διαχείριση και μηχανικός χωρίς καμία αντίστοιχη ειδικότητα.

 

        Πέρα από αυτό, με μια συζήτηση η οποία έγινε γιατί κι εμείς δεν γνωρίζουμε όλα αυτά τα θέματα. Διαπιστώσαμε ότι έχουν γίνει πάρα πολλές καινούργιες σχολές.

 

        Κατ’ αρχήν οι μηχανικοί περιβάλλοντος, αυτή την στιγμή, έχουν επαγγελματικά δικαιώματα κατοχυρωμένα από το 1995, νομίζω. Με ένα ΦΕΚ που τα έχει γράψει.

 

        Ευχαριστώ, συγγνώμη. με το Προεδρικό Διάταγμα τρία εξήντα πέντε του 93, έχουν επαγγελματικά δικαιώματα οι μηχανικοί περιβάλλοντος. Ήδη το ΤΕΕ έχει ξεκινήσει και δίνει άδεια άσκησης επαγγέλματος χωριστά από τους άλλους μηχανικούς.

 

        Όμως, επανέρχομαι σε αυτά που μας είπε ο κύριος πρύτανης προηγουμένως. Είναι υποχρεωμένοι να εγγραφούν στην κατηγορία των πολιτικών μηχανικών.

 

        Γιατί με το διάταγμα του 84, υπάρχουν οι εννιά κατηγορίες μηχανικών, μέσα στις οποίες είναι και οι πολιτικοί μηχανικοί. Ένα άλλο θέμα που αντιμετωπίζουνε είναι και τα πτυχία των αποφοίτων των εδώ σχολών.

 

        Σε ειδικότητες καινούργιες. Μηχανικοί περιβάλλοντος. Και οι καινούργιες ειδικότητες, οι οποίες, πολλές από αυτές, από ότι πληροφορούμαι, έχουν ενταχθεί στις σχολές των πολιτικών μηχανιών.

 

        Επειδή, μέχρι σήμερα, πέρα από τις εννιά ειδικότητες, δεν υπάρχει εγγραφή γα άλλη σχολή. Όμως, ακόμα δεν έχουμε αποφοίτους. Είναι διότι δεν έχουν τελειώσει αυτά τα παιδιά.

 

        Και ακόμα δεν έχει αντιμετωπιστεί το πρόβλημα. Είναι οι μηχανικοί οικονομίας και διοίκησης. Αυτοί οι οποίοι είναι στο πανεπιστήμιο Αιγαίου, με έδρα την Χίο.

 

        Και είναι, επίσης, και το τμήμα μηχανικών σχεδίασης προϊόντων και συστημάτων, με έδρα την Σύρο, στο πανεπιστήμιο Αιγαίου. Τι ίδιο είναι με το διάταγμα του 2000.

 

        Σύμφωνα με τις πληροφορίες, και αυτές οι δυο σχολές, εντάσσονται με τα σημερινά δεδομένα, στους πολιτικούς μηχανικούς. Όμως, τα δικαιώματα τα οποία τους δίνει, τα επαγγελματικά, το ΦΕΚ, δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο του πολιτικού μηχανικού. Το παραδοσιακό.

 

        Όπως το ξέρουμε όλοι μας. Δεν έχει καμία σχέση με τα έργα. Χαρακτηριστικά σας διαβάζω. Οι πτυχιούχο μπορούν να απασχολούνται στις επιχειρήσεις, οργανισμούς, εκδοτικούς οίκους, μέσα ενημέρωσης, διαφημιστικές εταιρείες, βιομηχανίες πολιτιστικών προϊόντων κλπ, κλπ.

 

        Και το όποιος είναι, παρόμοιο και το τμήμα μηχανιών οικονομίας και διοίκησης. Τι γίνεται, πρακτικά, με όλα αυτά τα παιδιά, των διακοσίων πενήντα ειδικοτήτων, που έρχονται από το εξωτερικό.

 

        Μόλις πάρουν την άδεια άσκησης επαγγέλματος, που το λεει, γράφεσαι στα μητρώα των πολιτικών μηχανικών. Όμως, η ειδίκευση σου είναι μηχανικός, ξέρω γω, συστημάτων πχ.

 

        Το πρώτο που ρωτάνε, ποια είναι τα επαγγελματικά μου δικαιώματα. Και εκεί είναι η δύσκολη θέση του ΤΕΕ αλλά και εμάς, με την συνείδηση μας.

 

        Αυτά τα παιδιά σπουδάσανε, πήρανε ένα πτυχίο και δεν ξέρουν τι επάγγελμα να ασκήσουν. Όλοι, βέβαια, με την λέξη μηχανικός, περιμένουν να βγάζουν άδειες από τις πολεοδομίες, να κάνουν σπίτια.

 

        Αυτό είναι το παραδοσιακό επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού και αυτό θέλουν όλα τα παιδιά. Και όταν τους εντάσσει το ΤΕΕ, πολιτικούς μηχανικούς, ελάτε εσείς να πείσετε όλα αυτά τα παιδιά, είτε τους έχουμε βαφτίσει μηχανικοί οικονομίας, ή μηχανικούς συστημάτων κλπ.

 

        Χαρακτηριστικά, μια φορά, είχε έρθει ένας και λεει, για την γυναίκα του, ήταν από την Ρωσία, είχε ενταχθεί στους πολιτικούς μηχανικούς. Είχε τελειώσει, όμως, Τασκένδη και ήταν μηχανικός προκατασκευής.

 

        Από το γνωστικό αντικείμενο δεν υπήρχε καμία δυνατότητα. Ούτε για στατικές μελέτες, ούτε μπετά αυτοδύναμα. Θέλανε να βγάζει άδεια στην πολεοδομία. 

 

        Ούτε μπετό είχε διδαχτεί, ούτε σεισμό, ούτε τίποτα. Η απάντηση ήταν ότι η γυναίκα μου ξέρει να σχεδιάζει και να βγάζει άδειες καλύτερα από σας.

 

        Λοιπόν, αυτό είναι ένα πρόβλημα πάρα πολύ σοβαρό. Παρακαλώ, όλους να προβληματιστείτε, να πείτε τι προτάσεις σας και να δώσουμε λύση.

 

        Εμείς, σαν επιστημονική επιτροπή. Συμφωνούμε με την ομάδα των καθηγητών του πολυτεχνείου. Αυτή την στιγμή, και εγώ προσωπικά, προτείνω, πρώτον.

 

        Να τροποποιηθεί άμεσα το άρθρο δυο του χίλια τριακόσια ογδόντα έξι, του 84. Είναι ο νόμος που σας είπε ο κύριος πρύτανης, που καθορίζει τις βασικές ειδικότητες των μηχανών, τις εννιά.

 

        Και επανακαθορισμό των βασικών ιδιοτήτων. Όλων των μηχανικών γενικώς, γιατί το πρόβλημα είναι οξύ. Ιδιαίτερα, όμως, στους πολιτικούς μηχανικούς είναι ακόμα οξύτερο.

 

        Λαμβανομένων υπ’ όψιν των νέων σχολών που έχουν δημιουργηθεί σήμερα. Δεύτερον. Τον ακριβή προσδιορισμό των επαγγελματικών δικαιωμάτων.

 

        Τόσο όλων των ειδικοτήτων όσο και όλων των ειδικεύσεων, που εντάσσονται στο θέμα που μας αφορά, στους πολιτικούς μηχανικούς. Την άμεση συνεργασία με το ΔΙΚΑΤΣΑ, ώστε να μειωθούν οι διακόσιοι πενήντα τίτλοι, που υπάρχουν σήμερα.

 

        Και οι οποίοι, το ΔΙΚΑΤΣΑ, σε προφορική συνεννόηση, δέχεται αυτή την μείωση, ώστε από δω και στο εξής, κάθε απόφοιτος εξωτερικού, που υποβάλει τον ακαδημαϊκό του τίτλο για αναγνώριση, θα του δίνει μια βεβαίωση.

 

        Μέσα από αυτές τις ειδικότητες. Δομοστατικού, ξέρω, γω, αυτά που είπαμε προηγουμένως. Συγκοινωνιολόγου κλπ. Και το ΤΕΕ, αντίθεα, θα επαναλαμβάνει άμεσα την ίδια στην άδεια άσκησης επαγγέλματος.

 

        Επίσης, θα επαναλαμβάνω αυτό που όλοι είπανε. Και ο πρόεδρος του συλλόγου πολιτικών μηχανικών και ο κύριος πρύτανης, από την Πάτρα, όλοι.

 

        Μέχρι τώρα να υπάρχουν πάρα πολύ αυστηρές εξετάσεις στην άδεια άσκησης επαγγέλματος. Και αντικειμενικές.

 

        Ευχαριστώ.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ: Ευχαριστούμε την συνάδελφο για τις προτάσεις που έκανε. Και θα καλούσαμε τον καθηγητή Γιώργο Γκαζέτα, από την σχολή πολιτικών μηχανιών του ΕΜΠ. Όχι, σίγουρα. Αν δεν θέλέτε.

 

        Αρχίσαμε καθυστερημένα μίση ώρα. Αλλά αν νομίζετε ότι.

 

Κος ΓΚΑΖΕΤΑΣ:  Καλησπέρα σας, κύριοι συνάδελφοι. Και καθηγητές. Μερικές σκέψεις, έτσι, μάλλον, σε μη οργανωμένη διάταξη. Θα ακούσετε από μένα.

 

        Αρχικά, η πρώτη σκέψη που έχω να πω είναι ότι στις σπουδές του πολιτικού μηχανικού, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο, αυτή την εποχή, υπάρχει μια θεμελιώδης αντίφαση.

 

        Από την μια μεριά υπάρχει η τάση των κοινωνιών για απλοποίηση. Για μείωση του χρόνου, για, η χρήση των υπολογιστών έχει δώσει την εντύπωση ότι, ε, τα πράγματα είναι πιο εύκολα.

 

        Εκεί που αγωνιζόμασταν, παλιά, με απλά υπολογιστικά μέσα τώρα έχουμε στην διάθεση μας πολύ περισσότερα μέσα. Άρα, τα πράγματα έχουν απλοποιηθεί.

 

        Και έχει κανείς την εντύπωση ή την ψευδαίσθηση, ότι τα πράγματα μπορεί να συντομεύσουν χρονικά. Από την άλλη μεριά, ο όγκος των γνώσεων, που σήμερα πραγματεύονται, ας πούμε αυτή την λέξη, οι σχολές πολιτικού μηχανικού, έχει πάρει εκρηκτική ανάπτυξη.

 

        Δεν χρειάζεται να σας τα αναφέρω. Οι μεταφορές, η οργάνωση, η διαχείριση, οικολογία, θέματα που δεν έχουν ένα μάθημα αλλά δεκάδες μαθήματα μεριές φορές.

 

        Η τουλάχιστον πολλά μαθήματα. Στα δικά μας τα χρόνια σχεδόν δεν υπήρχαν. ήταν υποτυπώδεις. Ουσιαστικά ασχολούμασταν με μηχανική κα ι υδραυλική.

 

        Πάνω- κάτω. Και αυτό δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Είναι παντού. Σε όλο τον κόσμο. Και έτσι, αυτή η αντίφαση δεν λύνεται σωστά, με οδηγίες τύπου, μείωση των σπουδών.

 

        Εκτός αν αποφασίσουμε ότι αλλάζουμε στυλ. Συμφωνώ απολύτως με τον κύριο Οικονομόπουλο, ότι είναι απαραίτητη ανάγκη στην Ελλάδα, από την στιγμή που έχουμε δεχτεί ότι οι σχολές πολιτικών μηχανικών θα καλύπτουν όλο το φάσμα αυτών των γνώσεων.

 

        Για να έχουμε να δώσουμε στους φοιτητές μας την μεγαλύτερη δυνατή ευρύτητα. Ώστε αύριο, που θα αλλάξουν οι συνθήκες και τα μεγάλα έργα δεν θα είναι στην πρώτη γραμμή.

 

        Αλλά θα υπάρχουν άλλου είδους ασχολήσεις, οι μηχανικοί μας να είναι ικανοί να προσαρμοστούν. Από την στιγμή, λοιπόν, που έχουμε κάνει αυτή την σιωπηρή, έστω, ή φανερή παραδοχή, ότι αυτό θέλουμε, το πέντε χρόνια είναι απολύτως μίνιμουμ.

 

        Μάλλον, για την ακρίβεια, δεν νομίζω ότι βγαίνει με τα πέντε χρόνια. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, και το ανέφερε ο προηγούμενος ομιλητής, ο κύριος πρύτανης.

 

        Ότι η αμέρικαν σοσάιτη οφ σίβιλ εντζηνίαρς, ουσιαστικά είπε θέλω πεντέμισι χρόνια. Τουλάχιστον πεντέμισι. Ή έξι. Για να γίνει επαγγελματίας μηχανικός.

 

        Όχι αμέσως. Με τα πεντέμισι χρόνια. Αλλά μετά από τέσσερα χρόνια δουλειάς, συν εξετάσεις. Ουσιαστικές εξετάσεις. Σε μεγάλο βαθμό.

 

        Όχι και πολύ δύσκολες αλλά οπωσδήποτε ουσιαστικές. Δεν είναι τυπική η εξέταση. Επομένως, εάν συνεχίζουμε αυτή την παραδοχή, πρέπει όχι μόνο την πενταετία να την κρατήσουμε αλλά να την φουσκώσουμε.

 

        Όχι τεχνητά, με πρόσθετα χρόνια ή οτιδήποτε άλλο. Αλλά με ουσιαστικότερη εκπαίδευση. Και πως έτσι, κάπως βιαστικά, στο δεύτερο συναφές θέμα.

 

        Στο οποίο οπωσδήποτε υστερούν τα ελληνικά πανεπιστήμια. Πάντα, όχι τώρα. Στην μη πρακτική εξάσκηση των φοιτητών. Ε, προσπαθούμε να το μπαλώσουμε, με τις εκπαιδευτικές εκδρομές.

 

        Οι οποίες, τελευταία, οπωσδήποτε έχουν πάρει έτσι, έχουν αυξηθεί και έχουν γίνει αρκετά σοβαρές. Αλλά δεν είναι αρκετό. Πραγματικά, και μάλιστα αυτή την εποχή, που γίνονται όσο μεγάλα έργα, είναι κρίμα που οι σπουδαστές μας, τα καλοκαίρια, δεν δουλεύουν.

 

Κος          :  Ενώ υπάρχει δυνατότητα.

 

Κος ΓΚΑΖΕΤΑΣ:  Υπάρχει τεράστια δυνατότητα. Ούτε καν να μετακινηθούν από το σπίτι τους. Να μένουν στο σπίτι τους το καλοκαίρι και να δουλεύουν για δυο μήνες. Θα ήταν μια εκπληκτική εμπειρία.

 

        Όχι στο τέλος. Όταν τελειώσουνε. Στο δεύτερο, στο τρίτο, και στο τέταρτο έτος. Δυστυχώς, πάνω σε αυτό έχει έρθει και ο λαίλαπας των ατελείωτων εξετάσεων.

 

        Τώρα, γιατί νομίζουν οι φοιτητές, και εμείς κάνουμε τον χαζό, ότι αν γίνουν πέντε- έξι εξεταστικές, περνάνε πιο εύκολα, δεν ξέρω. πάντως, σε όσες χώρες έχουν μόνο μια εξεταστική, περνάνε όλοι πάντως.

 

        Εγώ αυτό ξέρω να πω. Και δεν είναι και τόσο καλύτεροι.

 

Κος          : Δυο έχουν.

 

Κος ΓΚΑΖΕΤΑΣ:  Ποιοι έχουν δυο;

 

Κος          :  Εννοείς να το επαναλάβουνε.

 

Κος ΓΚΑΖΕΤΑΣ:   Τι δυο έχουνε; Τριάντα δυο αυτές έχουμε.

 

Κος          :  Σαράντα δυο.

 

Κος ΓΚΑΖΕΤΑΣ:  Και της μεθεπόμενης. Αλλά, σίγουρα, οι εξετάσεις του Σεπτεμβρίου είναι μια καταδίκη για τους φοιτητές. Και δεν το έχουν καταλάβει. Και εμείς δεν τους λέμε τίποτα.

 

        Γιατί έτσι, φοβόμαστε, δεν ξέρουμε. Έχουμε βολευτεί. Ένα από τα κακά είναι ακριβώς αυτό. Ότι δεν τους δίνει χρόνο να πανε ν να δουλέψουνε.

 

        Πέρσι, παραδείγματος χάριν, έτσι, είχανε μόνο ένα μήνα μεταξύ εξετάσεων. Ούτε καν ολόκληρο. Τι να κάνεις τώρα ένα μήνα, ας πούμε; Προφανώς διαβάζεις για τα μαθήματα των επόμενων εξετάσεων.

 

        Ή ξεκουράζεσαι, ή δεν ξέρω τι. Λοιπόν, αυτό είναι κάτι που νομίζω πρέπει να κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια. Τώρα, πάλι τα θέματα που ασχολούμαι είναι τελείως, έτσι, λίγο, πως να το πούμε, επαρχιακώς σκεπτόμενος, ας πούμε.

 

        Ως καθηγητής. Και όχι βλέποντας τα από πολύ γενικότερη σκοπιά. Οι σπουδές στην Ελλάδα, κρίνω από το πολυτεχνείο. Νομίζω τα ίδια προβλήματα έχουν και στην Θεσσαλονίκη και στην Πάτρα. Από ότι ξέρω.

 

        Έχουν μεταξύ των άλλων προβλημάτων τον τεράστιο όγκο των φοιτητών. Δεν ξέρω αν οι εκτός πολυτεχνείου συνειδητοποιούν ότι ο αριθμός των φοιτητών μας είναι περίπου δυόμισι φορές ο αριθμός των εισαγομένων με εξετάσεις.

 

        Και δεν εννοώ αυτούς που χρωστούν τα μαθήματα, από τις μεταφορές. Είναι των φοιτητών που έρχονται με διάφορους νόμιμους τρόπους. Δεν λεω από το παράθυρο γιατί είναι νομιμότατοι οι τρόποι. Έτσι;

 

        Ειλικρινά, δεν μπορούμε να κάνουμε μάθημα. Δεν μπορούνε να τους πανε. Δυο χρόνια τώρα, έχουμε τρομερή δυσκολία να τους πάμε εκδρομή, εν μέσω μαθημάτων.

 

        Κοντινή εκδρομή. Σους σταθμούς, ας πούμε του μετρό, που κατασκευάζονταν. Ή σε εργοτάξιο, να δούνε μια αντιστήριξη. Ε, αδύνατον.

 

        Ο αριθμός των εγγεγραμμένων στο τρίτο έτος είναι επτακόσια πενήντα δυο. Αυτή την στιγμή που μιλάμε. Από τους οποίους πραγματικά ενεργοί, τουλάχιστον τετρακόσιοι.

 

        Μην φανταστείτε ότι είναι εκατό. Κατ’ επίφασιν μόνο. Δεν θα μας πείραζε και πάρα πολύ. Εντάξει, το χρωστάμε, δεν έρχονται. Όχι καθόλου.

 

        Στο διαγωνισμό προόδου τετρακόσια άτομα.

 

Κος          :  Γίνεται συσσώρευση. Συσσώρευση, σε κάποια τμήματα. 

 

Κος ΓΚΑΖΕΤΑΣ:  Ναι. Όχι, δεν είναι. Δεν είναι συσσώρευση.

 

Κος          :  Είναι 40% οι εισαγόμενοι από διάφορες κατηγορίες.

 

Κος ΓΚΑΖΕΤΑΣ:  Συσσωρεύονται οι εισαγόμενοι. Συγγνώμη.

 

Κος          :  Μπαίνουν από διάφορες κατευθύνσεις.

 

Κος ΓΚΑΖΕΤΑΣ:  Μπράβο.

 

Κος          :  Το 40%.

 

Κος ΓΚΑΖΕΤΑΣ:  Αλλά συνολικά, όμως, σε ένα έτος στο τρίτο ή τέταρτο, έχει διπλασιαστεί ο αριθμός των φοιτητών. εν πάση περιπτώσει. Αν ο διπλασιασμός ήταν το πενήντα στα εκατό, λίγο το κακό.

 

        Δεν μπορούμε να κάνουμε την δουλειά μας. Και δε μπορούμε να κάνουμε αυτό ακριβώς το κομμάτι, που εδώ είναι το πιο ενδιαφέρον. Η σύνδεση με την παραγωγή, παρακολούθηση των έργων.

 

        Και όλα τα άλλα είναι, ας πούμε, πραγματικά θεωρίες. Αυτά, έτσι σε γενικές γραμμές. Να μην σας κουράσω άλλο. Είναι και αργά τώρα.

 

Κος  ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Τα είπατε Εκ βαθέων, έτσι. Θεωρήσαμε ότι ήταν απαραίτητο, σε αυτές τις εισηγήσεις να υπάρχει και  μια εισήγηση και από αυτούς που εκπαιδεύουμε. Από τους φοιτητές μας.

 

        Και δεδομένου ότι είμαστε σε περίοδο εξετάσεων, το πιο εύκολο να ερχόντουσαν  φοιτητές, οι εκπαιδευόμενοι πολιτικοί μηχανικοί, από την σχολή πολιτικών μηχανικών του ιδρύματος που φιλοξενεί αυτή την εκδήλωση.

 

        Έτσι καλέσαμε όλους τους εκπροσώπους, όλες τις παρατάξεις, που έχουν εκλεγεί στην σχολή μας. Και να παρουσιάσουν μια ενιαία εισήγηση και όχι κατά παράταξη.

 

        Βλέπω ότι είναι δυο εκ των φοιτητών. Φαντάζομαι ότι θα μιλήσετε σαν εκπρόσωποι όλου του συλλόγου των φοιτητών σας. έτσι, όποιον έχετε ορίσει, παρακαλώ.

 

        Είναι ο Κώστας ο Ντούμπουρος, φοιτητής του πέμπτου έτους.

 

Κος ΝΤΟΥΜΠΟΥΡΟΣ:  Λοιπόν, ξεκινώντας να πω ότι δεν ήταν δυνατόν να βρούμε όλοι και να βγάλουμε μια κοινή στάση. Μιλώ, λοιπόν, ως εκπρόσωπος του σχήματος στο οποίο ανήκω. Και που είναι η Στρέψη.

 

        Θέλω να πω, λοιπόν, ότι αυτό το οποίο, τα τελευταία χρόνια, μάλλον από το πρώτο έτος, που έχουμε μπει στο πολυτεχνείο, μας ανησυχεί, είναι και τα κάθε λογής νομοσχέδια που ακούμε κάθε χρόνο, που έρχονται.

 

        Λοιπόν, ξέρουμε ότι η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να ακολουθήσει κάποιες επιταγές οι οποίες έρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

 

        Και εδώ και πέντε χρόνια, σαν φοιτητές, εμείς εναντιωνόμαστε σθεναρά, καθημερινά, σε ότι έχει να κάνει σχέση με την Μπολώνια. Και όταν λεμε Μπολώνια, όλοι, λοιπόν, καταλαβαίνουμε ότι εμείς είμαστε αντίθετοι, κάθετα, στους δυο κύκλους σπουδών.

 

        Στο σπάσιμο των σπουδών μας. Και θέλουμε να διατηρήσουμε τον πενταετή κύκλο. Αυτό που είμαστε χαρούμενοι, που ακούμε σήμερα από όλους να λέγεται.

 

        Έχουμε διάφορους προβληματισμούς σε ότι έχει να κάνει με τα μεταπτυχιακά. Ξέρουμε ότι τα μεταπτυχιακά μας στηρίζονται, κατά κύριο λόγο, σε χρηματοδοτήσεις που έχουν να κάνουν από το ΠΕΑΕΚ.

 

        Και εύλογα μας δημιουργείται το ερώτημα, όταν θα εξαντληθούν τα χρήματα από το ΠΕΑΕΚ, όταν θα σταματήσουν αυτές οι χρηματοδοτήσεις, από ποιον θα γίνονται αυτές οι χρηματοδοτήσεις.

 

        Θα έρθω, λοιπόν, να διαφωνήσω σε κάτι στο οποίο είπε ο κύριος Οικονομόπουλος και έχει να κάνει στην σύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά ή με τις επιχειρήσεις, αν το κατάλαβα καλά.

 

        Για μας είναι ένας πολύ μεγάλος φόβος αυτός. Θέλουμε να διατηρήσουμε, όσο, με την μεγαλύτερη δυνατότητα που μπορούμε, ακαδημαϊκούς όρους μέσα στο πολυτεχνείο.

 

        Φοβόμαστε πάρα πολύ, προγράμματα τα οποία θα είναι προγράμματα σπουδών ή μεταπτυχιακά, τα οποία θα είναι προσανατολισμένα στις ανάγκες κάποιων επιχειρήσεων ή κάποιων αγορών.

 

        Και αυτό γιατί; Το μοντέλο του μηχανικού, το οποίο θέλουμε και το οποίο περιγράφηκε πολύ καλά από όλους τους ακαδημαϊκούς που μίλησαν, είναι αυτό του ακαδημαϊκού.

 

        Ο οποίος δεν είναι εξειδικευμένος. Αλλά ο οποίος έχει ένα υπόβαθρο τέτοιο ώστε του δίνει την ικανότητα να απαντά θεωρητικά σε κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει.

 

        Όλοι γνωρίζουμε ότι τα αντικείμενα του πολιτικού μηχανικού είναι παρά πολλά. Ως εκ τούτου, θεωρούμε αδύνατο να ειδικευθεί, πρακτικά, μέσα στα πέντε χρόνια για αυτό που θα αντιμετωπίσει όταν θα βγει έξω.

 

        Θεωρούμε, λοιπόν, ότι ο μηχανικός πρέπει να έχει αυτό το υπόβαθρο, που να το καλύπτει. Και η ειδίκευση, ουσιαστικά, θα γίνει στον χώρο της εργασίας. Στο αντικείμενο στο οποίο ο ίδιος θα επιλέξει.

 

        Μέσα από μεταπτυχιακά, αν θέλει, μέσα από διδακτορικά. Αλλά κυρίως στον χώρο της εργασίας. Θέλω, λοιπόν, να πω και  κάτι άλλο. Το οποίο είναι σημαντικό για μας

 

        Πριν από δυο χρόνια ήρθαμε να αντιμετωπίσουμε το θέμα της ξαφνικής ανωτατοποίησης των ΤΕΙ. Μέσα σε μια μέρα όλοι πληροφορηθήκαμε ότι ο κύριος Ευθυμίου αποφάσισε να ανωτατοποιήσει τα ΤΕΙ.

 

        Το κλίμα, μεταφέροντας το κλίμα της Γενικής Συνέλευσης των πολιτικών μηχανικών της Αθήνας, ήταν ριζοσπαστικό. Γιατί έλεγε. Έλεγε ότι εμείς δεν βλέπουμε εχθρικά τους συναδέλφους των ΤΕΙ.

 

        Αυτό το οποίο εμείς λεμε είναι ουσιαστική ανωτατοποίηση. Δηλαδή, αλλαγή των προγραμμάτων σπουδών. Δηλαδή, τα εργαστήρια τους να εμπλουτιστούν.

 

        Οι καθηγητές, αν θέλουμε, που δεν έχουν κάνει όλοι διδακτορικά ή μεταπτυχιακά, να αλλάξουν. Λέγαμε, λοιπόν, ότι δεν μπορούμε να είμαστε σύμφωνοι σε μια ανωτατοποίηση που γίνεται σε μια μέρα.

 

        Αλλά αυτό το οποίο ζητάγαμε και συμπορευόμασταν με τους συναδέλφους των ΤΕΙ, ήταν για πραγματική αλλαγή, για ουσία αλλαγή, των προγραμμάτων σπουδών και ουσιαστική ανωτατοποίηση των ΤΕΙ.

 

        Θέλουμε, λοιπόν, να πούμε ότι κατά την άποψη μας αν κάποια πράγματα θέλουμε να αλλάξουνε, να αλλάξουν στην κοινωνία, προς το καλύτερο, θα πρέπει όλοι να κάνουμε κάποιες υπερβάσεις.

 

        Δηλαδή, και εμείς ως φοιτητές αλλά και ως αυριανοί εργαζόμενοι. Τότε, να θυμίσω ότι έμπαινε το δίλημμα, πριν από δυο χρόνια, με το θέμα ΤΕΙ, κατά πόσο μπορούμε εμείς, σαν φοιτητές, να συμπορευθούμε μαζί με το ΤΕΕ και μαζί με την ακαδημαϊκή κοινότητα.

 

        Θυμάμαι, λοιπόν, ότι επειδή αυτή όλη η διαδικασία κράτησε πολύ καιρό, και αρκετές εβδομάδες, θυμάμαι τότε τα περιοδικά του ΤΕΕ βγαίνανε με πρωτοσέλιδα τα οποία καλούσαν σε κινητοποιήσεις.

 

        Βάζανε σαν στόχο την πτώση του ερχόμενου νομοσχεδίου. Και εμείς τότε λέγαμε ότι, ναι, είμαστε ευχαριστημένοι που βλέπουμε μια τέτοια αντίδραση από το ΤΕΕ.

 

        Αλλά κρατάγαμε κάποιες επιφυλάξεις, κατά πόσο αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί. Και στη πράξη αποδείχθηκε ότι εμείς συνεχίσαμε μέχρι το καλοκαίρι και τις επόμενες χρονιές.

 

        Και με κινητοποιήσεις και με συνελεύσεις και με συνεχόμενη ενημέρωση αλλά κάπου το ΤΕΕ, θεωρήσαμε, ότι σταμάτησε. Θέλω, λοιπόν, να συμφωνήσω απόλυτα με αυτό που είπε ο κύριος Αναγνωστόπουλος στην ομιλία του.

 

        Και δεν ήταν άλλο ότι δεν μπορούμε πλέον να στηριζόμαστε, ότι θα μπορέσει μέσα από κάποια, μέσα από μια προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας ή νομοθετικά.

 

        Μόνη λύση που μπορεί να προκύψει σε αυτό το πρόβλημα, είναι κινητοποιήσεις. Εμάς, μπορώ να σας πω ότι λίγο μας απασχολεί ποιος θα βγει προς τα έξω να πει ότι εγώ είμαι μπροστάρης στις κινητοποιήσεις.

 

        Αυτό το οποίο εμείς θέλουμε είναι να διαμορφωθεί ένα ουσιαστικό κλίμα. Ένα ουσιαστικό έδαφος να γίνουν αυτές οι κινητοποιήσεις. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να πω ότι η πολυτεχνειακή κοινότητα στις κινητοποιήσεις μας, πριν από δυο χρόνια, τόσο οι πρόεδροι των σχολών όσο και οι πρυτανικές αρχές, στάθηκαν στο πλευρό μας.

 

        Με αξιοσημείωτο τρόπο. Και μας στήριξαν όσο κι εμείς θα θέλαμε. Κλείνοντας, λοιπόν, για να μην σας κουράζω άλλο, θέλω να πω ότι ζητούμενο για τον σύλλογο είναι ένα ενιαίο πτυχίο, με κατοχυρωμένη επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα στο πτυχίο.

 

        Θέλουμε να αποφύγουμε το μοντέλο του απασχολήσιμου, το οποίο τείνει να εφαρμοστεί σε όλες τις πτυχές της εργασίας. Και δεν είναι άλλο από το κατάρτιση- εργασία- ανεργία- επανακατάρτιση.

 

        Γιατί όταν είδαμε, πολλές φορές, το υπουργείο να προωθεί κάποια προγράμματα σπουδών επιλογής που ήρθαν πριν από πέντε- έξι χρόνια, και τα οποία λέγανε ότι θα καταρτίζεσαι όταν είδαμε μέχρι το 2007, δωρεάν.

 

        Και όταν λήξει η χρηματοδότηση τότε θα καλείσαι να πληρώνεις δίδακτρα. Θέλοντας, λοιπόν, να αποφύγουμε ένα τέτοιο μοντέλο συνεχούς επανακατάρτισης, η οποία, όπως φανταζόμαστε, απαιτεί και κάποια δίδακτρα.

 

        Θέλουμε, λοιπόν, ένα μηχανικό, όπως είπα, ολοκληρωμένο, με το θεωρητικό υπόβαθρο, τέτοιο ώστε να μπορεί να ικανοποιήσει, να μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε πρόβλημα.

 

        Σας ευχαριστώ.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Ευχαριστούμε τους φοιτητές μας Και εδώ τελειώνει τ πρώτο μέρος αυτού του στρογγυλού τραπεζιού, με τις εισηγήσεις.

 

        Θα καλούσαμε το προεδρείο. Θα έρθεις κύριε Χριστόφα; Νόμιζα ότι από κοινού είχατε. Με συγχωρείς, έλα. Μια που ήρθες, έλα. Είναι άλλος εκπρόσωπος του συλλόγου των φοιτητών μας.

 

        Με συγχωρείς, είχα καταλάβει ότι από κοινού ήταν η εισήγηση. Δεν το κατάλαβα. Εμείς φωνάξαμε σαν σύλλογο και όχι.

 

Κος          :  Η Στρέψη είναι μεγάλη παράταξη.  

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Εμείς καλούμε όλο τον σύλλογο.

 

Κος          :  Δεν είναι περιθωριακή, είναι μεγάλη παράταξη.

 

Κος ΧΡΙΣΤΟΦΑΣ:  Χριστόφας Παναγιώτης λέγομαι.

 

Κος          :  Όχι, του κάνω πλάκα, του κάνω πλάκα.

 

Κος ΧΡΙΣΤΟΦΑΣ:  Τεταρτοετής φοιτητής και είμαι και εκπρόσωπος της ΠΑΣΠ. Κατ’ αρχήν να χαιρετίσω αυτή την εκδήλωση. Βέβαια, καλύτερο θα ήταν να είχαμε προσέξει λίγο την ημερομηνία.

 

        Γιατί εμείς αύριο ξεκινάμε εξετάσεις και για αυτό δεν έχουμε κα μεγάλη συμμετοχή των φοιτητών. Από κει και πέρα, κάποιες διαφωνίες με τον προηγούμενο ομιλητή, τον Κώστα. Όσο αφορά το ΠΕΑΕΚ. Και την όλη ιστορία.

 

        Το ΠΕΑΕΚ για μας δεν είναι τόσο κακό. Το ΠΕΑΕΚ είναι αυτό που δίνει τα χρήματα για την πρακτική άσκηση, την τεχνολογική εφαρμογή στο πρώτο εξάμηνο.

 

        Το ΠΕΑΕΚ δίνει και άλλα καλά. Από κει και πέρα, όμως, θα ήθελα να συγκλίνω σε αυτό το οποίο συγκλίνουν όλοι οι φοιτητές. Του κύκλου του πολυτεχνείου.

 

        Ανεξάρτητα χρωμάτων και παρατάξεων. Και δεν είναι άλλο από τον ενιαίο πενταετή κύκλο σπουδών. Είναι αυτό που από ότι φαίνεται όλοι εσείς προασπίζεστε.

 

        Καλό είναι να συγκλίνουμε. Ο ρομαντισμός των φοιτητών με την γνώση της πράξης στη εργασία, από το ΤΕΕ, με τον ακαδημαϊσμό των καθηγητών, ώστε όλοι μαζί να βγάλουμε μια κοινή άποψη.

 

        Ένα κοινό αγώνα, γιατί αυτά τα ισοτιμίες, από δω, από κει, δεν τα πολυκαταλαβαίνουμε. Και τα βλέπω πολύ θολά. Αυτά.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Ευχαριστούμε. Καλή επιτυχία στις εξετάσεις σας. Εδώ έκλεισε ο πρώτος κύκλος του στρογγυλού τραπεζιού, με τις εισηγήσεις.

 

        Έχουμε ένα δεύτερο κύκλο με παρεμβάσεις. Με κάποιο πρόγραμμα που έχει καθοριστεί. Και θα ακούσουμε το προεδρείο, όπως έχει οριστεί, για το δεύτερο μέρος του στρογγυλού τραπεζιού.

 

        Να χωριστούμε, τους συνπροέδρους και να κατέβουμε εμείς για να έλθει το νέο προεδρείο. 

 

Κος          :  Απλώς εμείς, η κουβέντα ήθελα να πω.

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Ναι, να γίνει ένα διάλειμμα. Θα κάνουμε.

 

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ:  Συνάδελφε, πρόεδρε, επειδή πραγματικά ήτανε πολύ εποικοδομητικές οι παρεμβάσεις που έκαναν και οι δυο εκπρόσωποι του φοιτητικού συλλόγου, εγώ τυχαίνει να ξέρω και τους γονείς και των δυο.

 

        Και τον Ζήκο τον Ντούμπουρο και τον Μιχάλη τον Χριστόφα, ήθελα να πω κάποια πράγματα, γιατί θυμίζουν και κάποια δικά μου χρόνια, ως εκπρόσωπος των φοιτητών στην σχολή αυτή.

 

        Κατ’ αρχήν, το τρίτο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης, είναι πραγματικά μια κορυφαία αναπτυξιακή ευκαιρία για τον τόπο. Είναι δεκαεπτάμισι τρισεκατομμύρια δραχμές. Πέντε κόμμα οκτώ τρις. για τις υποδομές.

 

        Όπου αποτελούν και κορυφαία πρόκληση για τους Έλληνες μηχανικούς. Πραγματικά, είναι σημαντικό το ερώτημα που βάζει κανείς.

 

        Τι θα συμβεί μετά; Αλλά το βασικό θέμα είναι ότι οι πόροι αυτοί, τώρα πρέπει να αξιοποιηθούν και το ΠΕΑΕΚ είναι ένα κομμάτι του γάμα ΚΠΣ.

 

        Προκειμένου να υπάρξει μια αναπτυξιακή πορεία της χώρας. Πραγματικά, υπάρχει δίκιο στο θέμα των μεταπτυχιακών. Ξέχασα να πω στην τοποθέτηση.

 

        Ότι δεν ξέρω αν προχώρησε η νομοθετική ρύθμιση. Είχαμε ζητήσει τότε, σαν σύλλογος πολιτικών μηχανικών Ελλάδος και είχαμε λάβει μια διαβεβαίωση από τον κύριο Ευθυμίου.

 

        Ότι ο πενταετής κύκλος σπουδών του πολυτεχνείου θα είναι ισοδύναμος με το μάστερ οφ εντζηνίαρινγκ ή μάστερ οφ σάηενς, των αγγλοσαξωνικών πανεπιστημίων.

 

        Γιατί το λέγαμε αυτό; έχοντας μια δεύτερη σκέψη στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, σαν επαγγελματίες. Ότι μόλις προχωρήσουν τα όποια σχέδια της Μπολώνια, εκεί θα θεμελιώσουμε τα διαφορετικά επαγγελματικά δικαιώματα.

 

        Δεν ξέρω κατά πόσον αυτό, επειδή το ζητούσε και η ακαδημαϊκή κοινότητα, και ο πρύτανης, ο κύριος Ξανθόπουλος, κατά πόσο αυτό το θέμα επροχώρησε η νομοθετική ρύθμιση.

 

        Δεν θα άγγιζε, απεσύρθη. Δεν θα άγγιζε τα προγράμματα μεταπτυχιακών σπουδών. Τα διατμηματικά κλπ. Που ήταν κάτι άλλο.

 

        Αλλά μάλλον, από ότι ακούω, απεσύρθη. Ένα δεύτερο ζήτημα. Για την σύνδεση της εκπαίδευσης με την παραγωγή και τις επιχειρήσεις. Εγώ δεν μίλησα για σύνεση με την αγορά.

 

        Είναι, όμως, πάρα πολύ σημαντικό, όπως είπε και ο κύριος Γκαζέτας, ότι κατά την διάρκεια της ακαδημαϊκής φοίτησης, των πέντε ετών, να υπάρχει δυνατότητα απασχόλησης.

 

        Είτε τα καλοκαίρια, σύνδεσης με επιχειρήσεις. Είτε είναι αυτές επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Είτε είναι κατασκευαστικές ή άλλες επιχειρήσεις, που θα έδινε την δυνατότητα κάποιας επαφής, συγκροτημένης, με το επάγγελμα.

 

        Και βέβαια, και το σχέδιο υποδοχής. Θέλω να πω, τελευταία κάτι που συζητήσαμε, και με τον Κώστα. Όπως γνωρίζετε, και από το προηγούμενο τμήμα.

 

        Ο σύλλογος των πολιτικών μηχανικών Ελλάδος θα στεγάζεται εφεξής, εφόσον υπάρξει και η απόφαση της συγκλήτου, στο κτίριο Γκίνη. Έτσι;

 

        Είναι στον δεύτερο όροφο. Που υπάρχει γραμματεία της σχολής. Εκεί, λοιπόν, είχαμε συζητήσει, και με τον κύριο Αναγνωστόπουλο και με τον κύριο Μουτζούρη και προπάντων με τον πρύτανη, τον κύριο Ξανθόπουλο, να υπάρχει οργανωμένη έκθεση τεχνικού έργου.

 

        Των Ελλήνων πολιτικών μηχανικών. Στο ισόγειο. Ήδη ο σύλλογος πολιτικών μηχανικών Ελλάδος έχει απευθύνει επιστολές και σε φορείς, εταιρείες της άλφα έψιλον, του δημόσιου τομέα.

 

        Όπου με κάποια έργα αλλά και αναφορικά, με την ιστορία του Μετσοβείου. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να ζωντανέψουμε του Γκίνη. Να είμαστε παρόντες.

 

        Και πραγματικά, για τον σύλλογο είναι ένα πολύ κρίσιμο ζήτημα, που θα ήθελα, κύριε πρόεδρε, να το δείτε και να προχωρήσουμε  το συντομότερο δυνατόν.

 

Κος          :  Η Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα, κύριε Οικονομόπουλε.

 

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ:  Σύμφωνοι.

 

Κος          :  Είστε και επαρχιώτης.    

 

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ:  Ναι.

 

Κος          :  Επειδή σε αυτή την κατεύθυνση έκανε πολύ έργο ο συνάδελφος πρόεδρος και ο κύριος Αναγνωστόπουλος, θέλετε κάτι να προσθέσετε;

 

        Προς αυτή την κατεύθυνση, του Γκίνη.

 

Κος          :  Με την εισήγηση του πρύτανη, του κυρίου Ξανθόπουλου, στην εισήγηση των δέκα ημερών, πέρασε αυτή η απόφαση (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο).

 

        Αναφέρατε κάποια στέγαση συλλόγων, πολιτικών μηχανικών, και άλλων συλλόγων. Και ότι επίσης θα γίνουν διάφορες εκθέσεις, όπως είχαμε σχετικά με τα έργα (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

        Αυτό το οποίο εμείς εκφράζουμε και έχουμε διάφορες παρατάξεις, και εκείνο που θα μείνει ζωντανό, ο κάθε τομέας να αλλάξει, να κάνει κάθε βδομάδα μάθημα

 

Κος ΜΟΥΤΖΟΥΡΗΣ:  Ευχαριστούμε. Λοιπόν, κάνουμε ένα σύντομο διάλειμμα και μετά το προεδρείο, θα μας καλέσει.

 

 

 

2ο προς συζήτηση θέμα:

 

Η άσκηση του επαγγέλματος του πολιτικού μηχανικού: προοπτικές και προκλήσεις.

 

 

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:  Του συλλόγου πολιτικών μηχανικών. Αντίγραφο της εισήγησης. Υπάρχει;

 

Κος          :  Δεν έχω άλλο.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:   Ο κύριος Σαββίδης έχει έρθει; Όχι. Η κυρία Ξαράκου; Όχι. Ο κύριος Ζανιάς; Μήπως είναι έξω; Τον είδατε; Όχι. Λοιπόν, άρα ο επόμενος ομιλητής είναι ο κύριος Παπαγιαννίδης, ο γενικός γραμματέας του συλλόγου πολιτικών μηχανικών.

 

        Και να τον συγχαρούμε και για την επανεκλογή του κιόλας.

 

Κος ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ:  Ευχαριστώ πολύ.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:  Παρακαλώ. Έχετε τον λόγο.

 

Κος ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ:   Κυρία πρόεδρος, κυρίες, κύριοι συνάδελφοι, εκπρόσωποι της ακαδημαϊκής κοινότητος. Η εισήγηση που έχουμε για την παραγωγή και την μελέτη των δημοσίων έργων είναι του συλλόγου πολιτικών μηχανικών Ελλάδος.

 

        Βέβαια, πάρα πολλές, και θα σας το πω προς το τέλος, θα είναι κάποιες προσθήκες που απηχούν τις δικές μου απόψεις. Για μια βελτίωση και κάποιες προτάσεις για το σύστημα παραγωγής των δημοσίων έργων.

 

        Που κύρια, βέβαια, στην Ελλάδα, είναι, καλύπτει το πλαίσιο και το επάγγελμα του πολιτικού μηχανικού. Τα αποτελέσματα, άλλωστε, και της πρότασης της μελέτης του ινστιτούτου οικονομίας των κατασκευών, αποδεικνύουν ότι οι κατασκευές, οι υποδομές, αποτελούν την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας.

 

        Η συμμετοχή του τομέα των κατασκευών από 16% στο ΑΕΠ, έχει φτάσει στα 20% περίπου και θα φτάσει στα επόμενα δυο χρόνια. Όπως σας είπε και ο πρόεδρος, από τα δεκαεπτάμισι τρις. του γάμα ΚΠΣ, τα οποία ελπίζουμε ότι θα εισρεύσουν.

 

        Ένα ποσοστό, ένα ποσό της τάξεως των πέντε κόμμα οκτώ τρις, καλύπτει τις υποδομές. Συνεπώς, είναι μια κορυφαία αναπτυξιακή ευκαιρία για την χώρα.

 

        Και ένα στοίχημα που οι έλληνες πολιτικοί μηχανικοί πρέπει να παίξουνε. Και πρέπει να κερδίσουνε και να έχουνε πρωταγωνιστικό ρόλο στην προσπάθεια αυτή, της χώρας.

 

        Φυσικά, αν προσθέσουμε σε αυτά, που δεν είναι το θέμα, και τον κλάδο της οικοδομής, αν είδατε χτες, ανακοινώθηκαν κάποια στοιχεία, ότι η οικοδομή μόνη της, στην Ελλάδα, έχει δέκα δισεκατομμύρια Ευρώ.

 

        Δηλαδή, είναι το 2002, έχει μόνη, μόνη της, ο τομέας της οικοδομής, έχει τρεισήμισι δισεκατομμύρια. Δηλαδή, είναι ένα επίσης πολύ μεγάλο νούμερο.

 

        Το οποίο εξηγεί γιατί, και από τα πολύ παλιά χρόνια, το θεωρούσαμε ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας. Είναι βέβαιο, ότι υπάρχει μια αργοπορία για το θεσμικό πλαίσιο, που υπάρχει στα δημόσια έργα.

 

        Και πρέπει να, και με διάφορους να υπάρχει μια εμπλοκή και του μελετητικού δυναμικού. Και της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Και εμείς, σαν σύλλογος, θεωρούμε ότι είναι οκτώ κρίσιμες οι συνιστώσες, στο σύστημα παραγωγής των δημοσίων έργων.

 

        Τον προγραμματισμό της χώρας, τις προτεραιότητες και την ιεράρχηση. Αυτή είναι η πρώτη. Η δεύτερη είναι η χρηματοδοτική πόροι. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, ενώ έχουμε αυτό τον πακτωλό των δημοσίων έργων, των χρημάτων που εισρέουν από την κοινότητα.

 

        Πάρα πολλά. Ιδιαίτερα έργα δήμων, μικρών ή μεγάλων και νομαρχιών ακόμα. Δεν έχουν εξασφαλίσει τους απαιτούμενους πόρους. Με αποτέλεσμα και τα έργα να μην προχωράνε σωστά.

 

        Αλλά και να υπάρχουν προβλήματα και σε άλλους τομείς. Όπως είναι απαλλοτριώσεις και άλλα έργα. Επίσης, ο σχεδιασμός, Τρίτη συνιστώσα.

 

        Οι μελέτες των δημοσίων έργων. Είναι, είδαμε και τον νέο νόμο. Φυσικά εμείς είμαστε αντίθετοι. Τα γνωρίζετε άλλωστε από, και από το ΤΕΕ κι από τις ανακοινώσεις του συλλόγου.

 

        Είμαστε αντίθετοι για πολλούς λόγους. Αλλά δεν είναι της στιγμής να αναπτύξω αυτό. Πάντως, πιστεύουμε ότι δεν είναι προς την αναπτυξιακή πορεία.

 

        Είτε η τιμολόγηση κάποιας ελάχιστης, η τιμολόγηση μιας μελέτης. Έστω κι αν προστέθηκε την τελευταία στιγμή, στην βουλή, το θέμα τήρησης των κωδίκων.

 

        Είτε ότι πάρα πολλές, είτε το πεδίο εφαρμογής δεν είναι αυτό που πρέπει να είναι, και να καλύπτει όλους τους δημόσιους φορείς. Έτσι, εξαιρούνται πάρα πολλοί οργανισμοί που έχουν δικές τους προδιαγραφές και δικά τους σχέδια μελετών κλπ.

 

        Τέταρτη συνιστώσα είναι, φυσικά, οι κατασκευαστικές και εργοληπτικές επιχειρήσεις. Πέμπτη, διοίκηση και επιλογή των έργων. Και εδώ είναι σημαντικός ο  ρόλος της δημόσιας διοίκησης.

 

        Και ο ρόλος των μηχανικών. Η ποιότητα και τα υλικά. Τα συστήματα ποιότητας. Η λειτουργία, η χρήση, η συντήρηση των έργων. Και η ανάπτυξη των ανθρωπίνων πόρων, με την εκπαίδευση, και την κατάρτιση.

 

        Είναι προφανές ότι σε αυτό το κύκλωμα παραγωγής ο ρόλος της δημόσιας διοίκησης και των μηχανικών που υπηρετούν εκεί, σε όλες τις φάσεις αυτές, είναι σημαντικός.

 

        Ο σύλλογος πιστεύει στην δημόσια διοίκηση. Και πιστεύει ότι πρέπει τον ρόλο αυτό να το ενισχύουμε. Αλλά και να τον βοηθούμε με παροχή υπηρεσιών συμβούλων.

 

        Ανεξάρτητων ή μη. Αλλά η δημόσια διοίκηση οφείλει να είναι αυτή που θα έχει τον τελευταίο λόγο, τουλάχιστον στα δημόσια έργα. Για τα θέματα της αυτοχρηματοδότησης, τα οποία είναι και πολύ σε όξυνση το τελευταίο διάστημα.

 

        Ήδη γνωρίζετε ότι υπάρχουν τα τελευταία έξι, οι τελευταίοι έξι διαγωνισμοί για τα οδικά έργα. Δυστυχώς, γίνονται χωρίς να υπάρχει ένα κατοχυρωμένο θεσμικό πλαίσιο.

 

        Και έτσι, αυτή την στιγμή, απουσιάζει το ελληνικό σχέδιο για τα έργα παραχώρησης. Και από την διαδικασία διακήρυξης, συμβάσεις παραχώρησης.

 

        Πρέπει να γίνεται η ακριβέστερη δυνατή προεκτίμηση του κόστους κατασκευής, ώστε να μην οδηγούμαστε σε ασύμβατες εναλλακτικές τεχνικές λύσεις.

 

        Και παράλληλα να αποφεύγονται, όσο το δυνατόν, όλα τα ενδεχόμενα απρόβλεπτα, γεωτεχνικά, αρχαιολογικά ή και περιβαλλοντικά προβλήματα.

 

        Η θέση η δικά μας, και την είχαμε πει, είναι ότι πρέπει να θεσμοθετηθεί η εθνική επιτροπή δημοσίων συμβάσεων παραχώρησης. Η οποία να έχει ευρεία σύνθεση και γνωμοδοτική αρμοδιότητα, προς τις εκάστοτε αναθέτουσες αρχές.

 

        Ώστε και με μια οργανική ομάδα, που να υπάγεται σε αυτές, και θα συγκεντρώνει και να επεξεργάζεται όλο αυτό το υλικό, από την σύναψη μέχρι και την διαχείριση των συμβάσεων αυτών.

 

        Εδώ μέσα θα ήθελα να πω κάτι. Αυτό που μας είχε συμβεί στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος. Ένα τυπικό παράδειγμα έργου με σύμβαση παραχώρησης, που λειτουργεί αυτή την στιγμή στην Ελλάδα.

 

        Το οποίο, εμείς ζητήσαμε κάποια στοιχεία κόστους. Και μα απαντήθηκε ότι αυτό είναι ένα έργο ιδιωτικό. Και προς το τότε υπουργό ΠΕΧΩΔΕ και προς τον τότε γενικό διευθυντή, τον ντόκτορ Σηλ, που ήταν τότε.

 

        Και δεν μας δόθηκαν τα στοιχεία αυτά. Αυτά είναι γεγονότα ανεπίτρεπτα. Που πρέπει τα κόστη να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Και να υπάρχουν συνθήκες διαφάνειας.

 

        Σχετικά με τις μελέτες, εμείς ζητάμε διαδικασίες ανάθεση με αντικειμενικότητα και διαφάνεια. Εμείς ζητάμε νέες ρυθμίσεις θεσμικού πλαισίου, που να καλύπτουν και τις υπηρεσίες συμβούλου, πλήρως.

 

        Πιστεύουμε ότι δεν μπορεί να γίνονται παροχή υπηρεσιών χωρίς να υπάρχουν θεσμοθετημένα πτυχία γι αυτό. Δηλαδή, δεν μπορεί εταιρείες, αυτή την στιγμή, στην Ελλάδα, να έχουν έργα και τζίρου, ετησίως, τρισεκατομμυρίων, χωρίς να είναι καταγεγραμμένες.

 

        Να είναι σαν κοινές ανώνυμες εταιρείες. Δεν είναι ούτε, δεν ανήκουνε στον κλάδο των μελετητών. Έστω, μέχρι να γίνει αυτό το περίφημο μητρώο παροχής υπηρεσιών.

 

        Έπρεπε να έχουν πτυχία. Δεν νοείται να δίδονται έργα δισεκατομμυρίων χωρίς να υπάρχει η σαφής άποψη, τι καλύπτουν αυτές οι εταιρείες.

 

        Εμείς πιστεύουμε στον μικρομεσαίο μελετητή. Πιστεύουμε στην αναβάθμιση του ρόλου. Και πιστεύουμε ότι ο χώρος αυτός χωράει και τις μεγάλες εταιρείες αλλά χωράει και τον μελετητή.

 

        Και από την εμπειρία που υπάρχει, την ευρωπαϊκή, βλέπουμε ότι σε όλες τις χώρες, είχαν αναφερθεί τα στοιχεία από τον κύριο Αντωναρόπουλο, στο τελευταίο συνέδριο του ΣΕΓΜ.

 

        Που έγινε στην Μύκονο. Ότι βλέπαμε οι περισσότερες χώρες, αν εξαιρέσει κανείς λίγο το Ηνωμένο Βασίλειο, όλες οι άλλες οι χώρες, το εβδομήντα, το ογδόντα και το 90%, πολλές φορές, στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ήταν μελετητικά γραφεία.

 

        Κάτω των δέκα ατόμων. Ο σύλλογος θεωρεί ότι οι ανατιθέμενες μελέτες πρέπει να έχουν μεγάλη διασπορά. Και στην περιφέρεια. Και στα σχήματα. Και είναι αντίθετος σε κάθε μορφή ολιγοπωλίων.

 

        Εμείς δεν δεχόμαστε χαρακτηριστικά ολιγοπωλιακών καταστάσεων και μη υγιούς ανταγωνισμού. Από κει και πέρα, δεν θεωρούμε ότι ο νέος νόμος είναι προς αυτή την κατεύθυνση.

 

        Πιστεύουμε, έστω σας λεω, και με, δηλαδή, το σχέδιο νόμου ήταν πλήρως απαράδεκτο. Κάποιες βελτιώσεις γίνανε. Θα τις δούμε και στην εφαρμογή.

 

        Στα δημόσια έργα μεγάλο ρόλο, τα τελευταία χρόνια, παίζουν δυο κυρίως νόμοι. Είναι ο νόμος, ο περίφημος, του 1998, του μαθηματικού τύπου. Και ο είκοσι εννιά σαράντα του 2000, για τα αναπτυξιακά κίνητρα. Για τις συνενώσεις.

 

        Εμείς, ήμασταν αντίθετοι και στους δυο. Και στον νόμο. Και ήμασταν αντίθετοι, γιατί πιστεύαμε και το είχαμε δώσει και σε συνέντευξη Τύπου, ότι οι νόμοι αυτοί θα οδηγήσουν σε ολιγοπωλιακές καταστάσεις.

 

        Αν όχι, σε συνθήκες αδιαφάνειας. Τελικά ήρθαν και τα δυο. Είδατε, καλά η μεν Εγνατία, η αλήθεια είναι ότι οι μεγάλες εταιρείες, η πρώτη μεγαλύτερη εταιρεία, έχει το 13&. Ο Άκτωρας.

 

        Αλλά αυτή την στιγμή, η Ελληνική Τεχνοδομική με τον Άκτωρα, αλλά αν δούμε αυτή την στιγμή, στο σύνολο των δημοσίων έργων, θα δούμε ότι άλλος το λεει κλαμπ, άλλος.

 

        Πάντως, μια ομάδα μεγάλων εταιρειών, νέμεται παραπάνω από το 60% του συνόλου των έργων. Αυτό είναι, κατά την άποψη του συλλόγου, απαράδεκτο.

 

        Εμείς πιστεύουμε, αντίθετα, ότι πρέπει να δοθούν κίνητρα για να ενισχυθεί η εξωστρέφεια των ελληνικών επιχειρήσεων. Και κίνητρα, επίσης, πρέπει να δοθούν πάρα πολλά, ώστε να βρούνε και Έλληνες πολιτικοί μηχανικοί να έχουν δουλειά.

 

        Ακόμα πιο πολύ εκεί. Στην εξαγωγική δραστηριότητα και στην ανάπτυξη των εργασιών, έξω από την Ελλάδα. Τελειώνω. Θεωρούμε ότι αυτό το παράδειγμα της Κύπρου, που μια τόσο μικρή χώρα έχει μια τόσο μεγάλη εταιρεία.

 

        Η οποία καλύπτει, είναι από τις πρώτες παγκόσμια. Και μιλάει για την Τζέι εντ Μπη. Πιστεύω ότι και η Ελλάδα θα μπορούσε να αναπτύξει, με την κατάλληλη παροχή κινήτρων.

 

        Κυρίως, αρχικά, στους μελετητές. Ώστε αυτοί να πανε. Και στους συμβούλους. Και ο ρόλος, εδώ, των πολιτικών μηχανικών, είναι μεγάλος.

 

        Να πάμε στο εξωτερικό, ώστε να μπορέσει να αναπτυχθεί η εξαγωγική μας δραστηριότητα. Γιατί το τρίτο ΚΠΣ κάποτε θα τελειώσει. Το δέλτα ΚΠΣ, θα είναι σαφώς πολύ μικρότερο.

 

        Και τα ολυμπιακά έργα, δυστυχώς, δεν είχαν την επίδραση ου θα θέλαμε όλοι, ούτε στην απασχόληση, ούτε στην ανάπτυξη της χώρας. Για τα ολυμπιακά έργα, εμείς, εκφράζοντας την αγωνία, νομίζουμε, όλου του ελληνικού τεχνικού κόσμου, είχαμε πει, αγώνες για την πόλη και την χώρα.

 

        Και όχι η πόλη και η χώρα στην υπηρεσία των αγώνων. Κάτι το οποίο, τα τελευταία, το τελευταίο διάστημα, το βλέπουμε. Γιατί, εφόσον όλες οι αναθέσεις γίνανε μετά το 2000.

 

        Είναι σαφές ότι πέσανε όλα τα έργα μαζί. Είναι σαφές το ότι έγινε μια εισαγωγή ξένων εργαζόμενων. Δε μπόρεσε να διαχυθεί αυτό και σε ελληνικές οικογένειες.

 

        Στους εργαζόμενους. Ώστε να υπάρχει μια μεγαλύτερη ανάπτυξη. Και έτσι, δυστυχώς, δεν περιμένουμε πάρα πολύ μεγάλα πράγματα από τους ολυμπιακούς αγώνες.

 

        Είναι, όμως, ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί, το θέμα των ολυμπιακών αγώνων. Δηλαδή, εμείς ασκούμε κριτική. Θέλουμε, όμως, να πετύχει.

 

Γιατί είναι μια διοργάνωση η οποία θα αναβαθμίσει και την χώρα και ελπίζουμε να έχει και όλα τα άλλα κίνητρα και να γίνει η ανάπτυξη της χώρας βάσει αυτού.

 

Πάντως, δεν το βλέπουμε, μέχρι στιγμής, ότι είναι αυτό εφικτό. Εγώ θα ήθελα, εκφράζοντας έτσι, μια προσωπική άποψη, αλλά πιστεύω ότι στα δημόσια έργα είναι σαφές ότι και στα συστήματα παραγωγής δημοσίων και ιδιωτικών έργων, το πιο βασικό από όλα είναι η αναβάθμιση της δημόσιας διοίκησης.

 

Δεν ξέρω αν είναι αυτό δημοκρατία, επανίδρυση του κράτους. Ή αν είναι κάτι άλλο. Πάντως, είναι σαφές ότι η σημερινή δημόσια διοίκηση, στο ΥΠΕΧΩΔΕ και όπου γίνονται έργα.

 

Τουλάχιστον πολιτικού μηχανικού, τα οποία έχω μεγαλύτερη εμπειρία, είναι σαφώς και διεφθαρμένη και δεν μπορεί να επιτελέσει τον ρόλο για τον οποίο έχει.

 

Και πρέπει κάτι να αλλάξει. Ειδάλλως, όλα αυτά τα έργα, τα μεγάλα, τα οποία γίνονται, θα κοστίζουν διπλάσια, θα γίνονται σε ένα πολύ μεγαλύτερο χρόνο από ότι έχουν να γίνουν.

 

Γιατί είναι αφελές να περιμένουμε από ένα ξένο σύμβουλο να επιδείξει τον πατριωτισμό που δεν επιδεικνύουμε εμείς οι ίδιοι. Ευχαριστώ πολύ.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ: Ο χρόνος έχει περάσει. Θα δούμε πόσοι από τους επόμενους έχουν εισήγηση, να υπολογίσουμε τον χρόνο. Διότι το πρόγραμμα λέει, έπρεπε ήδη να έχουμε τελειώσει.

 

        Οκτώ και είκοσι αρχίσανε τα συμπεράσματα. Η ώρα πλησιάζει εννιά. Ο κύριος Αντωναρόπουλος είναι εδώ; Ο γενικός γραμματέας του ΣΕΕΒΕ; Όχι.

 

        Ο κύριος Συριανός; Εκπρόσωπος ΤΕΙ; Όχι. Ο κύριος Μαραβέας; Όχι. Ο κύριος Γκιώνης; Μέλος της αντιπροσωπείας; Εδώ. Έχετε κάποιο κείμενο; Ελάτε.

 

        Παρακαλούμε τον κύριο Γκιώνη να έρθει στο βήμα. Επόμενοι από ότι βλέπω, δεν είναι πολλοί. Εντάξει. Ευχαριστώ.

 

Κος ΓΚΙΩΝΗΣ:  Αγαπητοί συνάδελφοι, θα σας καταθέσω μεριές σκέψεις, υπό την ιδιότητα, πρώτα του πολιτικού μηχανικού. Δεύτερον, του επαγγελματία μελετητού. Και τρίτον, υπό την ιδιότητα μου ως μέλος της αντιπροσωπίας του τεχνικού επιμελητηρίου.

 

        Θα εξειδικεύσω λιγάκι στον χώρο του επαγγελματικού μας ενδιαφέροντος, που είναι η λειτουργία και η παραγωγή μελετητικού έργου στο ενενήντα εννιά αν όχι στο 100%.

 

        Με αναθέτουσες αρχές φορείς του δημοσίου, με την ευρύτερη μορφή. Είναι φανερό ότι οι εβδομήντα χιλιάδες, περίπου, Έλληνες μηχανικοί όλων των ειδικοτήτων που συναποτελούν όλο τον μελετητικό κορμό αυτής της επαγγελματικής ειδικότητας, με τα δεδομένα της ελληνικής αγοράς και τον μη εξορθολογισμό ακριβώς του επαγγελματικού αντικειμένου, φαντάζουν πολλοί.

 

        Σε αυτό το νούμερο, των εβδομήντα χιλιάδων περίπου μελετητών, σύμφωνα με στατιστικές, ένα τριάντα έως 35%, αποτελείται από επαγγελματίες μελετητές- πολιτικούς μηχανικούς.

 

        Η γκάμα της άσκησης λειτουργίας των οποίων είναι πάρα πολύ πλούσια. Θέλω να πω, υπάρχουν τα δομοστατικά, τα υδραυλικά, τα γεωτεχνικά, τα συγκοινωνιακά.

 

        Όλες αυτές οι υποειδικότητες, να το πω έτσι, που διδάσκονται σαν κατευθύνσεις στα ελληνικά πολυτεχνία. Έως σήμερα η ισχύς του νόμου επτά δεκάξι, ο οποίος, για την εποχή του, είναι του 78, αποτέλεσε ένα ουσιαστικό βήμα εξορθολογισμού της διαδικασίας αναθέσεως μελετών και της συνακόλουθης παραγωγής τους.

 

        Είναι φανερό ότι τότε μπορεί να ήταν μια τομή, αν σκεφθείτε ότι, κατά πως λενε οι παλαιοί μελετητές, εκαλούντο σε προσωπική βάση να αναπτύξουν την μελετητική τους δραστηριότητα.

 

        Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί, ίσαμε και σήμερα, μια ολιγοπωλιακή κατάσταση στον χώρο των μελετητών, με αποτέλεσμα να έχουμε πολλά μεγάλα γραφεία με στέρεες τεχνικές αλλά και οικονομικές βάσεις, που ιδρύθηκαν, ας πούμε, εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του 70.

 

        Και εν συνεχεία, πέρασαν σε χέρια, να το πω έτσι, διαδόχων, στελεχών των γραφείων αυτών, συνεχίζοντας μια ήδη υπάρχουσα παράδοση. Αυτό είναι το ένα σκέλος, το ένα σκέλος ασκήσεως της λειτουργίας του επαγγέλματος του μελετητή.

 

        Από την άλλη, με τον επτά δεκάξι, δημιουργήθηκε μια σαφέστερη άλλη κατηγορία. Θα το έλεγα έτσι, πολύ απλοϊκά, μικρομεσαίων μελετητών.

 

        Οι οποίοι, στην πορεία, σφίχτηκαν κυριολεκτικά, μέσα στην μέγγενη της αγοράς. Μια αγορά που πάντα ζητούσε το καλύτερο. Το οποίο, θεωρητικώς πάντα, προερχόταν από προηγούμενα γραφεία- βασιλιάδες.

 

        Και ήτανε πολύ μίζερο και πολύ, πολύ σφιχτό, πολύ ανελαστικό για την προώθηση των νέων μελετητών. Ο καινούργιος νόμος, που κατατέθηκε πρόσφατα στην βουλή, είναι σαφώς στις αρχές του, σε μια κατεύθυνση εξορθολογισμού αυτής της καταστάσεως.

 

        Πάντα στα σημερινά πλαίσια. Παρόλα αυτά, υπάρχει ΄να σκεπτικισμός, αναφορικά με το πόσα πράγματα μπορεί να πετύχει. Κυρίως γιατί εμφανίζεται να παρουσιάζει τις βασικές του αρχές ορισμένες, έτσι, απλουστεύσεις.

 

        Αγνοώντας το γεγονός ότι ένας μελετητής ή ένα μελετητικό σχήμα οποιασδήποτε αστικής μορφής, δηλαδή, ενός εταιρικού τύπου, παράλληλα με το εμπορικό σκέλος του φυσικού προσώπου ή της επιχειρήσεως, δεν παύει να έχει μέσα και το στοιχείο της πνευματικής εργασίας.

 

        Έτσι, λοιπόν, επιχειρεί να καθιερώσει ανάμεσα στα άλλα κριτήρια, με μια βαρύτητα περίπου στο 30%, την λεγόμενη οικονομική προσφορά.

 

        Αυτή η οικονομική προσφορά, μυρίζει λίγο εργοληπτικές επιχειρήσεις. Μυρίζει λίγο αγορά. Αλλά δεν μυρίζει καθόλου την πνευματική εργασία.

 

        Και πως στα αλήθεια να αποτιμήσεις την έκπτωση σου, θέλοντας να ασχοληθείς με ένα μελετητικό αντικείμενο, δηλώνοντας ενδιαφέρον;

 

        Όταν πρέπει να κάνεις έκπτωση, ουσιαστικά, σε μια αμοιβή προερχόμενη από την πνευματική εργασία. Είναι άλλο πράγμα αυτό που γίνεται με τις εργοληπτικές επιχειρήσεις.

 

        Εκεί η έκπτωση γίνεται επί υλικών αντικειμένων. Επί μηχανημάτων, επί χωματουργικών, επί ωρών εργασίας, επί ημερομισθίων.

 

        Εδώ τι να πεις; Ας πούμε, ότι κάποιο γραφείο που έχει δέκα ανθρώπους παραδείγματος χάριν, θα σου κάνει μια μηκοτομή, σε μια ώρα, ενώ ένα άλλο γραφείο, που απασχολεί τρεις ανθρώπους, θα σου κάνει την μηκοτομή σε δυο ώρες.

 

        Και αυτό είναι κριτήριο να την δώσεις, και καλά, σε αυτόν που θα σου κάνει μια ώρα; Ένα δεύτερο. Εδώ είναι το πρώτο ερωτηματικό του νέου νόμου.

 

        Και είναι ένα επίδικο σημείο, διαφαινόμενης δυσλειτουργίας του. Το δεύτερο είναι η αποσύνδεση της αμοιβής από τον προϋπολογισμό. Σε διάφορες συσκέψεις οι οποίες, σε μερικές από αυτές είχα την τύχη να συμμετέχω, ακουγόταν διαρκώς από τους υπουργούς του ΥΠΕΧΩΔΕ.

 

        Κοιτάξτε, λεει, οι μελετητές παίρνανε αντικείμενα των είκοσι εκατομμυρίων και με αλλεπάλληλους συγκριτικούς πίνακες τους φτάνανε, ξέρω γω, στα πεντακόσια εκατομμύρια.

 

        Πρέπει να σας πω ότι ενδεχομένως να συμβαίνει αυτό. Αλλά δεν είναι ο κανόνας. Η συνήθεις υπερβάσεις των έργων είναι της τάξεως, η μέσης.

 

        Δηλαδή, αν έκανε κανείς μια πρόχειρη στατιστική του δέκα έως 20%. Που και αυτό, εν πολλοίς οφείλεται αφενός στις αναθεωρήσεις τιμών και αφετέρου στην κακή λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.

 

        Θέλω να πω, δηλαδή, αρκετοί συνάδελφοι από τους φορείς του δημοσίου κάνανε υπερβολικά απλουστευτικές προεκτιμήσεις. Παραδείγματος χάριν, ένα φράγμα, δια της κοινής λογικής αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν μπορεί να κοστίσει, ένα μεγάλο φράγμα, δεκαπέντε εκατομμύρια με όλες τις ειδικότητες.

 

        Και τι βγάζανε δεκαπέντε εκατομμύρια. Ε, αυτό είναι λογικό να παει εκατόν πενήντα εκατομμύρια. Αλλά, αλλά, αυτό δεν ήταν στην ευθύνη του μελετητή.

 

        Και η εμπειρία μου λεει, ασκώντας δεκαεπτά χρόνια το επάγγελμα του μελετητή, σε υψηλές κατηγορίες πτυχίων, ότι μάλλον μια μειονότητα, εάν θέλετε, συγκυριακά ίσως, μπόρεσε να φτιάξει τέτοια οικονομικά αντικείμενα.

 

        Τώρα, που είπε ο συνάδελφος Παπαγιαννίδης, με ποια δημόσια διοίκηση και ειδικότερα, ποια τεχνική δημόσια διοίκηση. Εννοώ μηχανικοί, που δουλεύουν στο δημόσιο.

 

        Μπορούν ορθολογικά να πάρουν και να εκτιμήσουν και να κατανείμουν οικονομικά, αντικείμενο μελέτης, έχω κι εγώ μεγάλο ερωτηματικό.

 

        Θεωρώ, βέβαια, που για αυτό, για αυτή την δυσπλασία της διοίκησης, έτσι, περισσότερο υπεύθυνη την λογική των ανθρώπων και του πως βλέπουν το δημόσιο φορέα.

 

        Πιστεύοντας, δηλαδή, ότι η δημόσια διοίκηση είναι μια αυτόνομη γάγγραινα που αναπτύσσεται μέσα στο όλο του  οργανισμού της κοινωνίας.

 

        Δεν μπορεί να λυθεί με εύκολα πράγματα. Και υποθέτω ότι θα τα αντιμετωπίσουμε στην πορεία, όταν θα έρθει η ώρα, η δημόσια διοίκηση να κάνει προεκτιμήσεις για τα έργα των μηχανικών.

 

        Για να μην σας κουράζω, θα πω κι ένα τρίτο θέμα, που ταλανίζει πάρα πολλούς μελετητές. Ανεξαρτήτως κατηγοριών. Στα πλαίσια του έως σήμερα όχι εξορθολογισμού, όχι μόνο της πορείας εκτελέσεως της μελέτης.

 

        Αλλά όλης της λειτουργίας ενός δημοσίου έργου, ξεκινά από την διαδικασία ανάθεσης. Ένα μεγάλο πρόβλημα είναι η άναρχη κατανομή, η άναρχη εξαγγελία, συγχωρέστε με, των μελετών.

 

        Μέσα από το έγκριτο φυλλάδια του τεχνικού επιμελητηρίου και από το ίντερνετ, όπου ο κάθε τοπικός προύχοντας, για πολιτικούς ή μικροπολιτικούς ή Μαυρογιαλούρικους λόγους, προκηρύσσει το όποιο αποχετευτικό δίκτυο.

 

        Το όποιο σχολείο, είτε κατά παρέκκλιση του νόμου, είτε χωρίς παρέκκλιση. Και ζητάει έντονα από τους μελετητές, φέρτε, φέρτε το έργο. Όταν φέρνει το έργο, λεφτά δεν έχει να δώσει.

 

        Λέγοντας ότι φταίει αυτό το άτιμο το κράτος, το οποίο εγώ παω να το αναπτύξω και να του αναπτύξω την αυτοδιοίκηση και δεν μου δίνει πόρους.

 

        Αυτό το πάγιο φαινόμενο, σήμερα αν δείτε, μια μεγάλη πλειοψηφία μελετητών προσφεύγει στα δικαστήρια για να πάρει αμοιβές που αφορούν τριετίες, τετραετίες, πενταετίες.

 

        Δηλαδή, έργα που ήδη έχουν φτιαχτεί. Πιστεύω, κάνοντας μια πρόβλεψη για τους νέους συναδέλφους που θα θέλανε να ακολουθήσουν την δουλειά του μελετητή.

 

        Ότι δεν είναι καθόλου, καθόλου με ρόδα στρωμένος, τουναντίον, θα έλεγα ότι περισσότερο είναι θέμα συγκυριών. Γιατί να το κρύψουμε, δημοσίων σχέσεων.

 

        Και δυστυχώς, με την διαφαινόμενη καταστρατήγηση θεμελιωδών δικαιωμάτων στην παραγωγή του έργου, μέσω του καινούργιου νόμου, πιστεύω ότι ο νόμος θα οδηγήσει, παρά την σαφή προσπάθεια του να κινηθεί στην ορθή φορά.

 

Πιστεύω ότι, τελικά, επειδή έχει γίνει εδώ πολύ απλουστευτικά, πιστεύω ότι, τελικά, θα οδηγήσει στην δημιουργία περισσότερων ολιγοπωλιακών καταστάσεων από ότι σήμερα.

 

Και θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου, εύχομαι η επαγγελματική κατηγορία στην οποία ανήκω, να μην αποκτήσει μονιμότητα υπαλλήλου σε μεγάλα εργοληπτικά σχήματα.

 

Ευχαριστώ.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:  Ευχαριστούμε τον κύριο Γκιώνη. Βεβαίως, αφορά το καινούργιο θεσμικό πλαίσιο μελετών. Ήδη ψηφίστηκε. Νομίζω, δημοσιεύτηκε κιόλας, αν δεν πήρε αριθμό.

 

        Επομένως,  ας δούμε τα αποτελέσματα κα την κριτική στην πράξη, αν θα ευνοήσει ή όχι. Όσον αφορά το άλλο, να σχολιάσω απλώς, για το θέμα που πολλές μελέτες δεν υπάρχουν κονδύλια για πληρωμή και μετά, φταίνε, για μένα οι ίδιοι οι μελετητές.

 

        Από την στιγμή που γίνεται μια προκήρυξη, μελέτης ή κατασκευής, έχει υποχρέωση και οφείλουν οι ενδιαφερόμενοι να το κοιτάνε, από που χρηματοδοτείται το έργο.

 

        Ποιος είναι ο φορέας. Και να ελέγχει αν υπάρχουν τα χρήματα. Οι πιο πολλοί από αυτούς, όμως, προσπαθούν με κάποιες αδιαφανείς διαδικασίες να παίρνουν μελετούλες.

 

        Από προέδρους κλπ. Και, φυσικά, μετά δεν πληρώνονται για τους γνωστούς λόγους. Γιατί δεν υπήρχαν ξεκαθαρισμένα τα κονδύλια. Τώρα, να μην σας κουράζω, παμε στον επόμενο ομιλητή.

 

        Τον κύριο Βάγια. Θα τον παρακαλέσουμε, και με τον οποίο είμαστε μαζί στην επιστημονική επιτροπή του ΤΕΕ και έχουμε αντιμετωπίσει, μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ στην επίλυση των προβλημάτων.

 

        Ευχαριστώ τον κύριο Βάγια.

 

Κος ΒΑΓΙΑΣ:  Θα προσπαθήσω να είμαι πάρα πολύ σύντομος. Μιλήσαμε, γενικώς, πάρα πολύ επί των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Εάν δεν μπορεί να φανταστεί κανένας, τελικά, πως εκατοντάδες συνάδελφοι παίρνουν επαγγελματικά δικαιώματα.

 

        Αυτά, τελικά, φτάνουν σε μια πενταμελή επιτροπή του υπουργείου, του επιμελητηρίου. Στην οποία ανήκουμε, εμείς οι δυο και άλλοι τρεις.

 

        Και η οποία, τελικά, μοιράζει πτυχία. Δηλαδή, φτάσαμε στο σημείο να έχουμε εκατοντάδες, πραγματικά, αιτήσεις συναδέλφων από όλη την, από πτυχιούχους από όλη την ανατολική Ευρώπη.

 

        Από την Αγγλία, από  διάφορες απίστευτες χώρες, οι οποίοι όλοι αυτοί, πραγματικά, είναι και ένα θέμα επιβίωσης. Μας λένε ότι εμείς έχουμε σπουδάσει.

 

        Έχουμε δουλέψει και στην Ρωσία, για είκοσι χρόνια, και πρέπει να ζήσουμε. Δηλαδή, πραγματικά, βρέθηκε μια επιτροπή πενταμελής η οποία ήτα αυτή.

 

        Τώρα στην επόμενη θητεία θα είναι κάποιοι άλλοι. Τελικά, φτάνει, ας πούμε, όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι, βλέπετε ότι δεν υπάρχει, ας πούμε, θεσμικό πλαίσιο στο οποίο να μπορεί να βρίσκει μια λύση.

 

        Δεχόμάσταν, πραγματικά, πιέσεις προσωπικές από ανθρώπους ο οποίοι έρχόνταν και μας λέγανε, εγώ έχω οικογένεια. Πρέπει να ζήσω. Δώστε μου, ας πούμε, αυτό το πτυχίο.

 

        Το υδραυλικό, ξέρω γω. Γιατί κάνω υδραυλικά κι εδώ πέρα. Κάνω άδειες, βγάζει άδειες. Λοιπόν, ένα θέμα, δηλαδή, πολύ σημαντικό, το οποίο πρέπει να το κοιτάξει το επιμελητήριο.

 

        Πρέπει να το κοιτάξει η πολιτεία. Ένα άλλο, πολύ σύντομο, θέμα το οποίο θέλω να θίξω είναι το εξής. Ότι όταν αγοράζουμε ένα προϊόν, όταν αγοράζουμε ένα αυτοκίνητο, όταν αγοράζουμε ένα γάλα, θέλόυμε να έχει αυτό ένα σήμα ποιότητας.

 

        Λοιπόν, ποιο είναι το σήμα ποιότητας στο δικό μας επάγγελμα; Το σήμα, δηλαδή, που είναι το έργο, αποτέλεσμα, το προϊόν; Το προϊόν, λοιπόν, είναι το έργο.

 

        Και αυτό τι σημαίνει; Είναι το έργο το οποίο κατασκευάζεται. Είναι το κτίριο, είναι η γέφυρα, είναι ο δρόμος, είναι η αποχέτευση, είναι όλα αυτά.

 

        Λοιπόν, για να γίνει ένα σωστό έργο πρέπει να υπάρχει, όλο το κύκλωμα, το οποίο παράγει αυτό το έργο. Να έχει τα κατάλληλα προσόντα. Και να υπάρχουν και οι κατάλληλες διαδικασίες.

 

        Δεν είναι μόνο, λοιπόν. Και τι πρέπει; Πρέπει, αν δούμε στο επίπεδο του σχεδιασμού, στο επίπεδο της μελέτης, πρέπει, βέβαια, οι μελετητές, να ακολουθούν τους κανονισμούς.

 

        Να ΄χουν την κατάλληλη, τα κατάλληλα πτυχία, διπλώματα, και ούτω καθ’ εξής. Αλλά είναι ένα επίσης πολύ σημαντικό θέμα, είναι και το θέμα του ελέγχου.

 

        Πρέπει, δηλαδή, να υπάρχει ένας πραγματικά, ένας έλεγχος, αυτών των μελετών. Ο οποίος να ανταποκρίνεται, ο οποίος, κατ’ αρχήν, να γίνεται από ανθρώπους οι οποίοι έχουν, ίσως, περισσότερα προσόντα και από τον ίδιο τον μελετητή.

 

        Ώστε να μπορεί, δηλαδή, και αυτό το βλέπουμε, ώστε να μπορεί να έχουμε και λειτουργικότητα και ασφάλεια και αντοχή στον χρόνο. Δηλαδή, όλες τις απαιτήσεις από τις οποίες περιμένουμε από ένα έργο πολιτικού μηχανικού.

 

        Δυστυχώς, αυτό ο έλεγχος δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο στα λεγόμενα μεγάλα έργα. Μόνο εκεί πέρα και σε ορισμένες ειδικές υπηρεσίες. Οι οποίες, πραγματικά, έχουν τσέκερς.

 

        Αλά και σε μεγάλα έργα. Αλλά δεν γίνεται σε μια μεγάλη κλίμακα. Σε όλων των τύπων τα έργα. Και τέλός, ήθελα να πω ότι υπάρχει, ειδικά στο δικό μας το επάγγελμα, ένα μεγάλο φάσμα κατασκευών.

 

        Σημαντικών κατασκευών, οι οποίες θεωρούνται προϊόντα. Και δεν υπάρχει μελέτη πάνω σε αυτά. Δεν υπάρχει ούτε μελέτη ούτε έλεγχος. Και αναφέρομαι, παραδείγματος χάριν, στα χιλιάδες γεωργικά σιλό.

 

        Τα οποία είναι, τα οποία θεωρούνται προϊόντα, εισάγονται από το εξωτερικό, συνήθως, και στα οποία δεν υπάρχει καμία μελέτη. Δηλαδή, εγώ το λεω αυτό από την επαγγελματική μου δραστηριότητα.

 

        Όπου έχω τύχει σε πολλές πραγματογνωμοσύνες αστοχιών, και ψάχνει κανένας την μελέτη και δεν υπάρχει διότι παραγγείλανε ένα σιλό, ξέρω γω, πέντε χιλιάδες, δεκαπέντε χιλιάδων τόνων.

 

        Και μιλάμε για θηριώδεις κατασκευές. Και δεν υπάρχει ούτε αντισεισμικός έλεγχος, δεν υπάρχει ούτε καν μελέτη. Επίσης, θέλω να σας πω, σε δημόσιους οργανισμούς, σε δημόσιους οργανισμούς, με χιλιάδες κατασκευές, έτσι;.

 

        Δεν θέλω να πω, ας πούμε, συγκεκριμένα οργανισμούς αλλά καταλαβαίνετε, συνάδελφοι. Έχουν, λοιπόν, κατασκευές εκτεταμένες και χιλιάδες κατασκευές, οι οποίες θεωρούνται προϊόντα.

 

        Και εισάγονται κατευθείαν από το εξωτερικό. Χωρίς να υπάρχουν μελέτες. Έτσι; ιστοί, ας πούμε παραδείγματος χάριν, ο οποίοι είναι, σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες ιστοί.

 

        Λεμε παράδειγμα επειδή τα ζω αυτά και τα ξέρω από την δική μου την εμπειρία, την επαγγελματική. Έτσι; Και τα οποία είναι πραγματικά ένα μεγάλο αντικείμενο.

 

        Και ούτω καθ’ εξής. Και παει λέγοντας, δηλαδή, ένα πάρα πολύ μεγάλο, πρέπει να το κοιτάξει αυτό το ΤΕΕ. Εγώ έχω κάνει έγγραφο στην διοικούσα επιτροπή.

 

        Στην οποία, βέβαια, έχει κάπου εξαφανιστεί. Και στο οποίο, πραγματικά, πρέπει να το κοιτάξει το τεχνικό επιμελητήριο, να δει δηλαδή, ειδικότητα πολιτικού μηχανικού, ένα πολύ μεγάλο αντικείμενο, δεν μελετάται, δεν ελέγχεται.

 

        Δηλαδή, λεμε ας πούμε κι από κει και πέρα ψάχνουμε το προμηθευτή. Αυτή είναι η κατάσταση. Κα νομίζω ότι υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.

 

        Για τα θέματα τα εκπαιδευτικά νομίζω ότι, εγώ τουλάχιστον, έχω καλυφθεί από όλους τους προλαλήσαντες. Ότι είναι σαφές ότι για τη πενταετή και όλα αυτά τα οποία γενικά όλοι συμφωνούμε.

 

        Και έτσι θα ήθελα να τελειώσω την παρέμβαση μου. Ευχαριστώ πολύ.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:  Όλα πολύ ενδιαφέροντα. Το θέμα του σιλό ήδη το έχουμε στείλει αλλά δεν έχει προχωρήσει, όπως ο Κώστας είπε. Θα παρακαλέσω τον καθηγητή κύριο Καρύδη να έρθει στο βήμα.

 

        Ευχαριστώ.

 

Κος ΚΑΡΥΔΗΣ:  Κυρία πρόεδρε, αγαπητοί συνάδελφοι, θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος, διότι έχει περάσει η ώρα. Πιστεύω ότι δεν είναι τυχαία η επιλογή του θέματος, σχετικά με τις αντισεισμικές κατασκευές.

 

        Θα μπορούσα, πιστεύω, να δράσουν, η αντισεισμική τεχνολογία, οι αντισεισμικές κατασκευές, σαν ένας μοχλός για να μπορέσουμε να επιβάλλουμε είτε την πενταετή εκπαίδευση είτε την ιδιαιτερότητα αυτή.

 

        Που θα μπορούσε να απαιτήσει έναν ιδιαίτερο χειρισμό, όπως παραδείγματος χάριν, συμβαίνει με τους γιατρούς. Ιδιαίτερα για την χώρα μας. Γιατί η χώρα μας έχει, είναι δεδομένο αυτό, κατ’ εξαίρεση με τις άλλες ευρωπαϊκής χώρες.

 

        Το θέμα των σεισμών είναι το βασικότερο στοιχείο, το οποίο χαρακτηρίζει όλα μας τα έργα. Έχει αυτά, είναι εδαφοτεχνικές κατασκευές

 

        Όμως, για να μπορέσει ο μηχανικός, πραγματικά να σπουδάσει, να είναι κάτοχος  αντισεισμικής γνώσης, χρειάζονται σοβαρές βασικές σπουδές.

 

        Θεωρητικές. Μαθηματικά, μηχανικά, θεωρία ελαστικότητος, τεχνική μηχανική, δυναμική κλπ. Αυτά τα βασικά στοιχεία. Και στην συνέχεια, βέβαια, στηρίζονται σε επί μέρους γνώσεις.

 

        Εδαφομηχανική, μπετόν, μεταλλικές κατασκευές και ούτω καθ’ εξής. Κα στην συνέχεια θα πρέπει να διαθέτει την κατάλληλη δημιουργική φαντασία.

 

        Και την δυνατότητα να μπορεί να παίρνει και να προσαρμόζεται σε νέες γνώσεις. Και αυτό διότι τα αντισεισμικά είναι το κατ’ εξοχήν εξελισσόμενο αντικείμενο.

 

        Είναι το μόνο το οποίο, βέβαια και οι άλλες τεχνολογίες περιβάλλοντος κλπ. Αλλά εν πάση περιπτώσει, στο θέμα των αντισεισμικών, είναι αυτό το οποίο έχει κατ’ εξοχήν μεγάλη εξέλιξη.

 

        Όπως είναι νέα υλικά, είναι ενεργητικά και παθητικά συστήματα αντισεισμικής προστασίας. Και θέματα τα οποία τα χρησιμοποιούμε σε επισκευές ή ενισχύσεις υπαρχουσών κατασκευών.

 

        Επομένως, είναι μεγάλη η γκάμα που εκτείνεται και πάρα πολύ μεγάλη η σημασία που έχει. Θα φέρω δυο παραδείγματα. Επί σειρά ετών βομβαρδίζομαι από Άγγλους, κυρίως, μηχανικούς, που έχουν μεγάλες τεχνικές εταιρείες.

 

        Για να τους στείλω απόφοιτους δικούς μας. Διότι, μου γράφουν μάλιστα, ότι οι απόφοιτοι του πολυτεχνείου είναι πάρα πολύ καλά εκπαιδευμένοι και μπορούν να βοηθήσουν στις δραστηριότητες των μελετητικών γραφείων που έχει αυτή η εταιρεία και άλλοι συνάδελφοι, ανά τον κόσμο.

 

        Και θα μπορούσαμε, ενδεχομένως, να δούμε πόσοι μηχανικοί, από μας, φεύγουνε στο εξωτερικό. Και βέβαια είναι γνωστό ότι εμείς στελεχώνουμε και τα ξένα πανεπιστήμια.

 

        Και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, αυτή την παράμετρο. Το οποίο σημαίνει ότι εμείς δαπανούμε χρόνο, χρήματα, για να στελεχώνουμε ξένες επιχειρήσεις.

 

        Το τελευταίο, το παράδειγμα του ΔΙΚΑΤΣΑ. Ξέρετε όλοι, στα ξένα πανεπιστήμια, στα περισσότερα τουλάχιστον, δεν διδάσκονται αντισεισμικά. Υποχρεώνει, λοιπόν, το ΔΙΚΑΤΣΑ να παρακολουθήσουν ένα μάθημα δικό μας.

 

        Και βέβαια στο τέλος, αφού το παρακολούθησαν, τους βάζουν διαγώνισμα. Το αντικείμενο είναι ίδιο για όλους. Βέβαια, γράφουν ψηλά επάνω, ΔΙΚΑΤΣΑ, για να το ξέρουμε. Να τους λυπηθούμε.

 

        Δυστυχώς, το αποτέλεσμα είναι ότι μόνο το 10% από τους εγγεγραμμένους, από αυτούς που έρχονται από το ΔΙΚΑΤΣΑ, έχουν την δυνατότητα να περάσουν το μάθημα.

 

        Και τα λάθη τα οποία κάνουν είναι τραγικά. Τα οποία φανερώνουν έλλειψη στοιχειωδών γνώσεων. Και θα σας φέρω ένα παράδειγμα. Λεμε πλαίσιο με σεισμό, κατ’ αυτή την έννοια.

 

        Και δεν γνωρίζουν πως θα είναι ο άξονας κάμψης της ροπής αδράνειας. Το παίρνουν ανάποδα. Αν είναι δυνατόν. Δηλαδή, τους λείπει η στοιχειώδης γνώση.

 

        Μόνο βέβαια, σε επίπεδο ΤΕΙ, ενδεχομένως θα μπορούσε κανείς να το δικαιολογήσει. Χωρίς να συμβαίνει κάτι τέτοιο.

 

        Σας ευχαριστώ πολύ.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:  Ευχαριστούμε τον καθηγητή κύριο Καρύδη. Θα παρακαλέσω τον κύριο Συρμακέζη. Τον καθηγητή του πολυτεχνείου και είναι ραπόρτερ μας.

 

Κος ΣΥΡΜΑΚΕΖΗΣ:  Εγώ, για λόγους συμβατότητας, και με το θέμα της συνάντησης του στρογγυλού τραπεζιού, θέλω να πω δυο μόνο κουβέντες.

 

        Για τον ρόλο των πανεπιστημίων, την εισαγωγή και βελτίωση των κανονισμών και ιδιαίτερα στην βελτίωση και εισαγωγή των αντισεισμικών κανονισμών.

 

        Το πανεπιστήμιο παίζει ένα καθοριστικό ρόλο σε αυτή την διαδικασία. Διότι, πρώτον, συλλέγει την σύγχρονη γνώση. Την επεξεργάζεται.

 

        Μέσα από διπλωματικά, από διδακτορικά, από δημοσιεύσεις. Και όταν φτάσει να κατασταλάξει το συμπέρασμα, αυτό βγαίνει προς τα έξω.

 

        Πηγαίνει στο επιμελητήριο και σε άλλους φορείς και γίνεται κανονισμός. Όταν γίνει ο κανονισμός, αυτό ξαναγυρίζει στο πανεπιστήμιο για να διδαχθεί πια, σαν κανονισμός.

 

        Και θέλω να σημειώσω δυο μόνο πράγματα. Πρώτον, ότι πρέπει να αφιερώνεται στην εκπαίδευση, ήδη αφιερώνεται αλλά να αφιερώνεται πολύ περισσότερο, χρόνος στην διδασκαλία της φιλοσοφίας των κανονισμών.

 

        Και αυτό είναι και η ειδοποιό διαφορά από οποιασδήποτε άλλα κατώτερης στάθμης, ιδρύματα. Κα δεύτερον, από πλευράς επαγγελματικής λειτουργίας ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι.

 

        Το οποίο μπορεί να φαίνεται σε όλους εσάς προφανές. Εγώ, όμως, έχω λόγους να μην το θεωρώ προφανές. Ο μηχανικός, όταν μελετάει και κατασκευάζει έργο, είναι υπεύθυνος για την τήρηση των κανονισμών, της εποχής που μελετήθηκε και κατασκευάστηκε το έργο.

 

        Και όχι της εποχή που έπαθε την ζημιά το έργο. Ευχαριστώ.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:  Ευχαριστούμε τον κύριο Συρμακέζη. Θ παρακαλέσω τον κύριο Λιώλιο. Το καθηγητή της πολυτεχνικής Ξάνθης.

 

Κος ΛΙΩΛΙΟΣ:  Κυρίες και κύριοι, για το μαγνητόφωνο. Εντάξει, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είχα ετοιμάσει να εμφανίσω περισσότερες διαφάνειες.

 

        Λόγω, όμως, του χρόνο που πέρασε αφενός και αφετέρου της κόπωσης, που έχει έλθει, επιφυλάσσομαι, όταν αργότερα γίνει το τριήμερο συνέδριο, τον Οκτώβριο, να αναλύσω τις λεπτομέρειες.

 

        Πρώτα- πρώτα, θέλω τώρα να συγχαρώ όσους πρωτοστάτησαν για να γίνει αυτό το συμπόσιο. Γιατί νομίζω ότι είναι μια από τις λίγες φορές που το τεχνικό επιμελητήριο εμφανίζεται σαν μια γροθιά, για να διεκδικήσει τα επαγγελματικά δικαιώματα των μηχανικών.

 

Σε ότι αφορά την παιδεία και την άσκηση. Και μεταξύ των αυτών που πρωτοστάτησαν είναι τώρα εδώ και η συνάδελφος, η κυρία Αγοροπούλου, που εκφράζω τα συγχαρητήρια μου προς το πρόσωπο της.

 

Σε ότι αφορά τώρα το θέμα της παρέμβασης, στον αντισεισμικό σχεδιασμό και στις προκλήσεις που υπάρχουν, ήδη έχω καλυφθεί σε πολλά, από όσα είπανε προηγουμένως οι συνάδελφοι, ο κύριος Καρύδης και ο κύριος Συρμακέζης.

 

        Αλλά, επίσης, και ο κύριος Βάγιας. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι αυτοί που μας έρχονται για αναγνώριση σπουδών από το ΔΙΚΑΤΣΑ δεν έχουν τις γνώσεις που τους παρέχουν, κυρίως τα αγγλικά πανεπιστήμια, με τρία χρόνια ή τέσσερα χρόνια σπουδών.

 

        Δεν έχουν τις βαθιές γνώσεις, όπως είπε ο κύριος Καρύδης. Έχουν ρηχές γνώσεις. Και φυσικά, το πρόβλημα που υπάρχει τώρα και μας έχουν πάριε χαμπάρι και οι Αγγλοσάξωνες, είναι ότι στο πρόγραμμα σπουδών τους βάζουν μέσα ένα- δυο κεφάλαια που αφορούν το στράκτσουραλ νταηνάμικς, από την εισαγωγή και μόνο.

 

        Και με αυτό έρχονται μετά οι απόφοιτοι τους και διεκδικούν από δω αναγνώριση σε ότι αφορά τον αντισεισμικό σχεδιασμό των έργων. Το δεύτερο και βασικότερο, βέβαια, σημείο που υπάρχει είναι ότι αυτοί οι μηχανικοί που μας έρχονται απ’ έξω δεν έχουν αποκτήσει αυτό που λεμε αισθητήριο μηχανικού.

 

        Που ήθελα εδώ να αναλύσω. Και αναφέρθηκε, και πολύ σωστά, ο συνάδελφος, ο κύριος Συρμακέζης. Και μηχανικός, πρώτα- πρώτα, σημαίνει, όπως ξέρετε οι περισσότεροι, και προέρχεται η λέξη από το ρήμα μηχανάομαι- μηχανώμαι, σημαίνει ότι σκέπτομαι, μηχανεύομαι, βρίσκω τρόπους να στήσω κάποια μηχανή αρχικά.

 

        Αλά να στήσω, τώρα, με την έννοια του πολιτικού μηχανικού, να στήσω ένα έργο ασφαλές και οικονομικό. Αυτή η νοοτροπία που χρειάζεται μετά, για την άσκηση του επαγγέλματος του μηχανικού, δεν υπάρχει από αυτούς που έρχονται απ’ έξω.

 

        Και επίσης, το μεγάλο πρόβλημα που έχουμε εμείς, στα πολυτεχνεία, είναι ότι και το πρόγραμμα σπουδών, σε μερικά τμήματα τουλάχιστον, πρέπει να επικεντρωθεί στο να διαμορφώνει μηχανικούς με αυτό το αισθητήριο του μηχανικού.

 

        Όχι απλώς να δίνουν κάποια δεδομένα σε κάποιον υπολογιστή και να παίρνουν κάποια αποτελέσματα, χωρίς να ελέγχουν την αξιοπιστία των αποτελεσμάτων που παίρνουν από τον υπολογιστή.

 

        Και κυρίως, ο παλιός μηχανικός, της πράξης, κοίταζε με το μάτι πως παει, παράδειγμα, ένας ξυλότοιχος, και ήξερε αν πονάει ή δεν πονάει η κατασκευή, όταν θαρθεί ο σεισμός.

 

        Ο σημερινός μηχανικός, που βγαίνει από τα πανεπιστήμια, δυστυχώς επαφίεται σε αυτά που θα του δώσει ο υπολογιστής. Και θεωρεί πανάκεια του αποτέλεσμα του υπολογιστή.

 

        Αυτό, λοιπόν, το στατικό αισθητήριο του μηχανικού, πρέπει να δοθεί βαρύτητα για να αναπτυχθεί ή να βελτιωθεί, τόσο στην άσκηση του μηχανικού όσο και στο πρόγραμμα εκπαίδευσης του μηχανικού.

 

        Ευχαριστώ.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:  Ευχαριστούμε τον κύριο Λιώλιο. Θα παρακαλέσω τον κύριο Παπαδόπουλο να έρθει στο βήμα. Τον πρόεδρο του ΟΑΣΠ. Συγγνώμη. Ο κύριος Σταθόπουλος είναι εδώ; Α, είναι εδώ. Εντάξει. Είναι ο τελευταίος ομιλητής.

 

Κος ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ:  Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είναι η πιο σεισμογενής ώρα της Ευρώπης. Ξέρουμε ότι οι σεισμοί πλήττουν την χώρα μας με ιδιαίτερα μεγάλη συχνότητα και ένταση.

 

        Και οι επιπτώσεις στην ζωή και στην περιουσία των κατοίκων, στο δομημένο περιβάλλον και στην οικονομία των περιοχών που πλήττονται είναι συχνά καταστροφικές.

 

        Γι αυτό, η αντισεισμική προστασία αποτελεί ένα ζήτημα πρώτης προτεραιότητας στην χώρα μας, τόσο για την πολιτεία όσο και για τον απλό πολίτη.

 

        Προς την κατεύθυνση αυτή σημαντικό, καθοριστικό βήμα ήταν η ίδρυση, το 1983, του οργανισμού αντισεισμικού σχεδιασμού κα προστασίας, του ΟΑΣΠ.

 

        Με βασικό σκοπό και αποστολή τον σχεδιασμό και υλοποίηση μιας αποτελεσματικής αντισεισμικής πολιτικής, υπό την εποπτεία του ΥΠΕΧΩΔΕ.

 

        Στα είκοσι χρόνια της λειτουργίας, επιτέλεσε σημαντικό έργο στον κρίσιμο τομέα της ενίσχυσης της αντισεισμικής άμυνας της χώρας και συνετέλεσε τα μέγιστα στην ανάπτυξη και εμπέδωση της αντισεισμικής συνείδησης στην ελληνική κοινωνία.

 

        Την τριετία, μάλιστα, του 99 μέχρι το 2001, ο οργανισμός μας, με γνώμονα τις κατευθύνσεις του ΥΠΕΧΩΔΕ και αξιοποιώντας τους πόρους που του διατέθηκαν, σχεδίασε και υλοποίησε μια σειρά μέτρων δράσεων και προγραμμάτων, που καλύπτουν όλο το φάσμα της ενεργητικής αντισεισμικής πολιτικής, με έμφαση στον τομέα της πρόληψης.

 

        Οι δράσεις αυτές της τριετίας, που κάναμε, ήταν οι εξής. Η υλοποίηση προγραμμάτων διαρκούς ενημέρωσης, επιμόρφωσης και εκπαίδευσης του πληθυσμού, σε θέματα αντισεισμικής προστασίας.

 

        Και η παραγωγή πρότυπου ενημερωτικού και εκπαιδευτικού υλικού σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή. Και αυτό μοιράστηκε σε όλα τα σχολεία της χώρας και σε όλες τις νομαρχίες.

 

        Βασική, επίσης, δραστηριότητα ήταν η επεξεργασία και θεσμοθέτηση των νέων, συγχρόνων αντισεισμικών κανονισμών δόμησης.

 

        Έγινε αναθεώρηση του αντισεισμικού κανονισμού και κανονισμού οπλισμένου σκυροδέματος. Και, φυσικά, ένα μεγάλο έργο που κάναμε ήταν, με την συνεργασία με τον σύλλογο πολιτικών μηχανικών και με τον πρόεδρο και με το γενικό  γραμματέα και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου.

 

        Καταφέραμε και χρηματοδοτήσαμε, να περαστούν όλοι αυτοί οι κανονισμοί, σε όλους τους πολιτικούς μηχανικούς και να έχουν ΄να βιβλίο με σχόλια,  για να μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα αυτά που αντιμετωπίζουν.

 

        Ταυτόχρονα, φτιάξαμε και ένα, υπήρξε και ένα βιβλίο για θέματα ενισχύσεων, το οποίο μοιράστηκε και όλα αυτά μοιράστηκαν δωρεάν στους μηχανικούς.

 

        Και τώρα μας δώσανε λεφτά. Θα τυπώσουμε και άλλα, να ξαναμοιράσουμε και τα υπόλοιπα. Λειτουργεί, στα πλαίσια του οργανισμού μας, επίσης, και ο κανονισμός ενισχύσεων.

 

        Και θα έχουμε σύντομα και τον νέο κανονισμό ενισχύσεων. Η καθιέρωση του πανελλαδικού προγράμματος αντισεισμικού ελέγχου των κτιρίων δημόσιας και κοινωφελής χρήσης.

 

        Είναι ένα πρόγραμμα που αρχίζει εδώ και δυο χρόνια. Μας κατηγορούσαν πάντα, τους μηχανικούς, ότι εμείς δεν ελέγχουμε τα δημόσια κτίρια.

 

        Καταφέραμε ένα πρόγραμμα, να μπορέσουμε να ελέγξουμε τα κτίρια προσεισμικά. Έχουν αρχίσει να ελέγχονται τα κτίρια, κυρίως α νοσοκομεία και τα σχολεία.

 

        Θα γίνει μια βαθμολόγηση και θα μπορούμε να δούμε, μετά, τι επισκευές μπορούν να γίνουν στα κτίρια αυτά. Επίσης, έγινε η σύσταση και η λειτουργία, υπάρχει η σύσταση και η λειτουργία του ενιαίου εθνικού δικτύου σεισμογράφων.

 

        Με ταυτόχρονη βελτίωση, αναβάθμιση και επέκταση των σεισμολογικών δικτύων της χώρας. Διαθέσαμε πεντακόσια ογδόντα πέντε εκατομμύρια, από τον προϋπολογισμό του ΟΑΣΠ, για αναβάθμιση του δικτύου των σεισμογράφων.

 

        Και φτάνουμε τώρα στο σημείο να μας κατηγορούνε, εδώ, πρόσφατα, ότι βγάλαμε τους σεισμογράφους από τα Ψαχνά και δεν μπορέσαμε, λεει, να μετρήσουμε στην περιοχή, τα φαινόμενα του σεισμού.

 

        Που δεν είναι θέμα δικό μας. Είναι του γεωδυναμικού ινστιτούτου, και των σεισμολογικών φορέων. Που έπρεπε αυτοί να τα μετράνε. Εμείς με τους σεισμογράφους τους δικούς μας, που είναι ένα φορητό δίκτυο, μετράμε κάποια δεδομένα, τα οποία παίρνουμε  από κάποια περιοχή.

 

        Τα πήραμε από κει και τα βάλαμε στα Γιάννενα, που είχαμε κάποια πρόγνωση τότε. Και μας κατηγορούνε σήμερα ότι βγάλαμε τους σεισμογράφους από κει. Αλλά αυτά, μέσα στα εκατομμύρια που τους έχουμε δώσει είναι υποχρεωμένοι οι σεισμολογικοί φορείς να κάθονται να τα μετράνε.

 

        Και να μας δίνουν τα στοιχεία αυτά για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε τις καταστάσεις σε αυτές τις περιοχές. Φυσικά, αυτά δεν μπορούμε να τα πούμε προς τα έξω. Τα λέμε, τα δικά μας.

 

        Αυτή την εβδομάδα έχουμε την αναθεώρηση του χάρτη σεισμικής επικινδυνότητας. Τελείωσε η επεξεργασία του, σε ενάμιση χρόνο. Αυτή την βδομάδα θα γίνει η ανακοίνωση.

 

        Σας το λεω, είναι τις επόμενες μέρες. Ο νέος χάρτης σεισμικής επικινδυνότητας της χώρας. Που κάποιες περιοχές, οι κατηγορίες γίνονται τρεις πλέον. Δεν είναι τέσσερις, είναι τρεις.

 

        Πρώτη, δεύτερη και τρίτη. Και κάποιες περιοχές αλλάζουν σεισμική επικινδυνότητα. Συνεχίζεται η σύνταξη των ηλεκτρονικών χαρτών. Η σύνταξη. Έτσι γίνεται.

 

        Η σύνταξη σύγχρονων και αποτελεσματικών σχεδίων έκτακτης ανάγκης. Και η συγκρότηση και εκπαίδευση των στρατιωτικών ομάδων. Που αυτά τα αναθεωρήσαμε.

 

        Το σχέδιο Ξενοκράτης, για να μπορέσουνε να είναι, η δημόσια διοίκηση να μπορεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τις καταστροφές, τις διάφορες αυτές καταστροφές.

 

        Και ταυτόχρονα κάναμε, συγκροτούμε και εκπαιδεύουμε εθελοντικές ομάδες σε όλη την Ελλάδα. Ένα βασικό. Προσπαθήσαμε να προχωρήσουμε θέματα πολιτικών μηχανικών, περισσότερο από ότι στο παρελθόν.

 

        Και για αυτό κάναμε μια προκήρυξη, χρηματοδότηση, αξιοποίηση μεγάλων αριθμών προγραμμάτων, εφαρμοσμένες, δηλαδή, έρευνας, στους τομείς σεισμοτεκτονικής, αντισεισμικών κατασκευών και αντισεισμικής άμυνας.

 

        Εδώ, τώρα, για πρώτη φορά, δώσαμε το 50%, με ευθύνη, με πρόταση, φυσικά δικιά μας, το Διοικητικό Συμβούλιο που την έκανε δεκτή.

 

        Το 50% των θεμάτων είναι θέματα πολιτικού μηχανικού. Κα αυτή την στιγμή βλέπουμε ότι όλα τα πανεπιστήμια της χώρας εργάζονται πάνω στα προγράμματα τα οποία χρηματοδότησε ο ΟΑΣΠ.

 

        Πιστεύουμε ότι τώρα, με τις νέες επιχορηγήσεις που μας δώσανε, θα έχουμε, θα μπορέσουμε κιόλας να αποπληρώσουμε τα προγράμματα που χρωστάμε.

 

        Εδώ βλέπω τώρα, έχουμε, χρωστάμε, κοιτάχτε, είχαμε στην αρχή μια χρηματοδότηση. Μπορούσαμε να δώσουμε τα πρώτα χρήματα. Σταμάτησε αυτή η χρηματοδότηση.

 

        Τώρα βρήκαμε μια χρηματοδότηση, να αποπληρώσουμε τα προγράμματα. Τα προγράμματα, έχουν από του παρισταμένους ο κύριος Κουμούσης, με το πρόγραμμα του σχεδιασμού σεισμικής μόνωσης κτιρίων και γεφυρών.

 

        Είναι προγράμματα εφαρμόσιμα αυτά. Ή τα προγράμματα τα οποία έχει ο κύριος Καρύδης, στο πολυτεχνείο. Όπου τα θέματα που του έχουμε δώσει, τα προγράμματα για την εξέταση του θέματος της  πυλωτής, της κατακόρυφης συνιστώσας.

 

        Την γήρανση των κατασκευών με ανθρακονήματα. Επίσης ένα πρόγραμμα πολύ, για τα μνημεία, είναι για τα υλικά των μνημείων, συμβατά υλικά των μνημείων, το οποίο είπε ο κύριος Συρμακέζης και ο κύριος Καρύδης και η κυρία Μωροπούλου.

 

        Και αυτά τα πράγματα, και τα υπόλοιπα, τα οποία θα είναι, πιστεύομε, θα είναι εφαρμόσιμα. Τέλος, δεν θέλω να σας κουράσω άλλο, επίσης ο ΟΑΣΠ συνέβαλε με επιτυχή προσπάθεια, με το ΥΠΕΧΩΔΕ, για την άμεση αποτελεσματική αντιμετώπιση των επιπτώσεων του σεισμού που έπληξε την Αθήνα, τον Σεπτέμβρη του 99.

 

        Τότε συντάξαμε τις προδιαγραφές για ασφαλή επισκευή και ενίσχυση των κτιρίων. Κάναμε μια επιμόρφωση δυο χιλιάδων μηχανικών.

 

        Που διενέργησαν τους ελέγχους στα σεισμόπληκτα κτίρια. Γιατί, κανονικά, πρέπει να τους επιμορφώνεις τους μηχανικούς. Να τους λες διάφορα πράγματα, πως θα ελέγξουν τις οικοδομές.

 

        Γιατί ήταν αχανές το πρόβλημα. Τα βγάζουν όλα κόκκινα ή όλα κίτρινα. Η έκδοση, επίσης, ενημερωτικών εντύπων, εκπόνηση ειδικών μελετών και σεισμικής καταλληλότητας των εδαφών της Αττικής και η συμμετοχή του προσωπικού σε επιχειρήσεις διάσωσης των εγκλωβισμένων, αποτελούν την συνεισφορά μας και την παροχή βοήθειας στην αποκατάσταση των σεισμοπλήκτων.

 

        Αυτά έχουμε να πούμε σαν ΟΑΣΠ, τα τρία τελευταία χρόνια που κάναμε. Ευχαριστώ.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:   Ευχαριστούμε τον κύριο Παπαδόπουλο. Τώρα θα παρακαλέσω τον κύριο Σταθόπουλο, από το εθνικό μετσόβειο πολυτεχνείο να πάρει τον λόγο. Και είναι και ο τελευταίος ομιλητής.

 

Κος ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ:  Ευχαριστώ πολύ. Είμαι ο τελευταίος ομιλητής κα θα είμαι πολύ σύντομος. Σχετικά με τις προοπτικές του αντικειμένου του συγκοινωνιολόγου- μηχανικού.

 

        Θέλω να πω τα εξής πράγματα. Κατ’ αρχήν ελέχθη και από προηγούμενους ομιλητές, μιλώντας γενικά για τις προοπτικές του μηχανικού.

 

        Υπάρχει η κατασκευή, η μελέτη και το ενδεχόμενο στελέχωσης οργανισμών και επιχειρήσεων. Ίσως το τελευταίο παρουσιάζεται ως μια, ως ένας τομέας απασχόλησης των μηχανικών.

 

        Γενικότερα των μηχανικών, στο μέλλον. Και ίσως αυτό θα πρέπει να το προσέξει και το πρόγραμμα σπουδών. Εκείνο που θα ήθελα να, στο σημείο που θα ήθελα να επικεντρωθώ είναι η αλλαγή που διαφαίνεται, όσον αφορά τους εργοδότες των μηχανικών.

 

        Κα ιδιαίτερα του συγκοινωνιολόγου μηχανικού που λόγω του συνθέτου του αντικειμένου, διότι τα περισσότερα αντικείμενα είναι μέρος ενός ευρύτερου αντικειμένου.

 

        Φαίνεται ότι αλλάζει χέρια, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο, που διανύουμε, όπου πολλά έργα ανατίθενται με την μέθοδο της παραχώρησης.

 

        Φοβάμαι ότι θα συμβεί και στην χώρα μας αυτό που συμβαίνει και στο εξωτερικό. Ότι δηλαδή οι καινούργιοι εργοδότες των μηχανικών δεν θάναι το παραδοσιακό δημόσιο.

 

        Ή ο τοπικοί φορείς. Οι δήμοι. Αλλά θα είναι μεγάλες επιχειρήσεις, οι οποίες, ή εταιρείες ή τράπεζες, οι οποίες έχουν αναλάβει την χρηματοδότηση του έργου.

 

        Και αυτό αλλάζει λίγο- πολύ και τις υποχρεώσεις του μηχανικού. Παραδείγματος χάριν, θέλω να σταθώ και να μιλήσω δυο λεπτά για το θέμα της αστοχίας.

 

        Φοβάμαι ότι η αστοχία θα επεκταθεί, από την τεχνική αστοχία και στην οικονομική αστοχία. Και μιλώντας για το αντικείμενο του συγκοινωνιολόγου, οι προβλέψεις, ας πούμε κυκλοφορίας ήταν ένα αντικείμενο στο οποίο δεν εδίδετο ιδιαίτερη βαρύτητα.

 

        Εργοδότης ήταν το κράτος. Εάν το έργο αστοχήσει, θα μπορούσε να συμπληρωθεί. Αλλά τώρα, με τις συμβάσεις παραχώρησης, η αστοχία στην πρόβλεψη κυκλοφορίας είναι και οικονομική αστοχία.

 

        Και μάλιστα, πολύ σοβαρή. Η οποία εμπλέκει το έργο και την διαδικασία, είτε εκ των προτέρων, υπόθεση μετρό Θεσσαλονίκης, όπου έχει κολλήσει για πάρα πολλά χρόνια. Διότι το έργο δεν βγαίνει οικονομικά.

 

        Δεν βγαίνουν οι προβλέψεις. Επομένως, οι τράπεζες αδυνατούν να δουν οικονομικό ενδιαφέρον και να το χρηματοδοτήσουν. Είτε εκ των υστέρων.

 

        Και γι αυτό οι γνώσεις που θα απαιτηθούνε από τους καινούργιους μηχανικούς, τους καινούργιους συγκοινωνιολόγους μηχανικούς, θα είναι ενδεχομένως διαφοροποιημένες.

 

        Θα ζητείται να είναι πλήρως πιστοποιημένος. Τα γραφεία να αναλαμβάνουν, όπως ήδη πηγαίνουν τα πράγματα, μεγάλο, όλο το μέρος της ευθύνης.

 

        Και ενδεχομένως τα μικρά γραφεία δεν αντέξουν σε αυτό το κομμάτι της ευθύνης. Πρέπει να ασφαλιστούν. Τα ασφάλιστρα δεν μπορούν να προστεθούν στο έργο.

 

        Οι γνωστές αντιδικίες ανάμεσα στο ΥΠΕΧΩΔΕ και στον ΣΕΓΜ, που όλοι παρακολουθούμε. Και ανησυχούμε. Και πιστεύω, για να ίσως συνηγορήσω με τις σκέψεις του κυρίου Γκιώνη, ότι ο μικρός μηχανικός ή το μικρό μελετητικό γραφείο, εξαιτίας όλων αυτών, ίσως εξαφανιστεί.

 

        Κάτι που συνέβη και στο εξωτερικό. Το είδαμε να συμβαίνει στην δεκαετία του 90, στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλού. Και θέλω, επίσής, να κάνω μια αναφορά, σε αυτό που είπε ο κύριος Συρμακέζης.

 

        Ότι θα πρέπει να περνάμε την κουλτούρα των κανονισμών. Φοβάμαι ότι για να περάσουμε την κουλτούρα των κανονισμών θα πρέπει να αλλάξει και η κουλτούρα των σπουδών.

 

        Όσοι την διδάσκουν ή συνδιδάσκουν το μάθημα του ελέγχου και διασφάλισης ποιότητας, που έχει να κάνει με την, με το ISO 9000, ΕΛΟΤ 9000 και 9001, όπου αύριο θα ζητείται από όλα τα μελετητικά ραφεία.

 

        Όταν μιλάς για το αντικείμενο του ελέγχου της ποιότητας, όλοι σε παρακολουθούν. Όταν αρχίζεις να μιλάς για το αντικείμενο της διασφάλισης, που είναι καθαρά αριστοτελική προσέγγιση, το αμφιθέατρο αδειάζει.

 

        Επομένως, γιατί; Διότι ο σπουδαστής δεν παίρνει αυτό που θέλει. Δεν παίρνει, ενδεχομένως, μια ρετσέτα, ενδεχομένως μια γνώση την οποία θα μπορούσε να την βάλει πολύ γρήγορα στην πράξη.

 

        Ίσως κακώς χρησιμοποιώ την λέξη ρετσέτα. Άρα, θα πρέπει να σκεφτούμε πως θα μπορούσε να αλλάξουν οι σπουδές, ώστε να κάνουν τον μηχανικό περισσότερο σκεπτόμενο, στο μέλλον.

 

        Ευχαριστώ.

 

Κα ΚΩΣΤΟΒΙΝΟΥ:  Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Σταθόπουλο. Και πριν κλείσουμε, για να πω παμε στον ραπορτέ, θα παρακαλέσω την γενική γραμματέα του ΤΕΕ, του κυρία Μωροπούλου, που είχε και την έμπνευση αυτού του τριημέρου, να μας πει μερικά πράγματα.

 

Κα ΜΩΡΟΠΟΥΛΟΥ:  Ευχαριστώ, κυρία πρόεδρε. Αγαπητοί συνάδελφοι. Δεν είχα έρθει, βέβαια, εδώ με την πρόθεση να μιλήσω. Ούτε και ήμουν στο πρόγραμμα.

 

        Είχα έρθει κυρίως για να ακούσω και να δω αγαπητούς συναδέλφους, από όλη την Ελλάδα. Παίρνω τον λόγο γατί βλέπω με πάρα πολύ ενδιαφέρον και με έκπληξη, από όσα άκουσα, ότι, και όχι μόνο εδώ, αλλά και στα άλλα τραπέζια.

 

        Ότι κάτι που νόμιζα ότι θα είχε έναν άλλο χαρακτήρα, τελικά παίρνει πάρα πολλές διαστάσεις. Και μεγάλη βαρύτητα. Νόμιζα ότι επειδή από το 1977 μέχρι σήμερα, ότι το τεχνικό επιμελητήριο, τότε ανήκα πάλι στην μόνιμη επιτροπή Παιδείας, με τον Βαγγέλη τον Κουλουμπή και τον Αντώνη τον Τρίτση.

 

        Τον αείμνηστο Αντώνη Τρίτση. Νόμιζα ότι υπήρχε ένα κενό. Από το 1977 μέχρι σήμερα, δεν είχε γίνει κανένας προβληματισμός πάνω στα θέματα της παιδείας και της άσκησης του επαγγέλματος του μηχανικού.

 

        Και πίστευα ότι στα πλαίσια μιας γενικής δομικής αλλαγής στον κόσμο, την παγκοσμιοποίηση, στην μεταβιομηχανική εποχή και στην εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, θα είχαμε πολλά καινούργια πράγματα να δούμε.

 

        Τα οποία θα έπρεπε να έχουν ανταπόκριση και στο επάγγελμα. Αυτό που βλέπω είναι, πρώτον, ότι σίγουρα το θέμα του εκσυγχρονισμού των προγραμμάτων σπουδών δεν αρκεί.

 

        Ο προβληματισμός θα είναι απαραίτητος. Αλλά σε πολλά επίπεδα ακυρώνεται ή δυναμιτίζεται από την, θα έλεγε κανείς, από την απομάκρυνση αντικειμένων, πολύ μεγάλων, από την επαγγελματική πρακτική του πολιτικού μηχανικού.

 

        Άκουσα πολύ σημαντικά πράγματα πριν. Άκουσα ότι η βιομηχανοποίηση της κατασκευής αφαιρεί, πραγματικά, αντικείμενα μελετητικά και κατασκευαστικά.

 

        Άκουσα ότι η ανάπτυξη νέων τεχνολογιών, και αυτό δεν το άκουσα εδώ, το άκουσα δίπλα, εκτός από τα προβλήματα κλίμακας, που θέτει στο επάγγελμα.

 

        Δηλαδή, προοπτική εξαφάνισης των μικρών κλπ, κλπ, άκουσα ότι στη ουσία διεμβολίζει τις παλιές μεγάλες βασικές ειδικότητες, όπως αυτή των πολιτικών μηχανικών.

 

        Γιατί; Γιατί αναζητά να προσποριστεί επαγγελματικά κάποια από τα αντικείμενα τους. Και οι πάρα πολλοί επαγγελματικοί τίτλοι. Για παράδειγμα. Περιβαλλοντολόγων πολιτικών μηχανικών.

 

        Αμοιβαίως. Υπογραμμίζουν ένα τέτοιο πρόβλημα. Επειδή πιστεύω και αυτό άλλωστε ήταν και το πνεύμα του ανοίγματος αυτού του διαλόγου.

 

        Ότι το πρόβλημα δεν είναι η συντεχνιακή αντιπαλότητα. Αλλά ένας σωστός σχεδιασμός ενός ενιαίου θεσμικού πλαισίου, για την άσκηση του επαγγέλματος του μηχανικού.

 

        Θέλω να πω ότι αντιλαμβάνομαι πόσο σημαντικό είναι σήμερα αυτό τ θέμα. να καταγραφούν οι επαγγελματικοί τίτλοι στο μητρώο του τεχνικού επιμελητηρίου.

 

        Να υπάρξει πιστοποίηση από το τεχνικό επιμελητήριο των επαγγελματικών προσόντων εκείνων βάσει των οποίων μπορεί να ασκείται το επάγγελμα.

 

        Αλλά να υπάρξει και μια ουσιώδης πολιτική παρέμβαση. Διότι θα ήθελα να σημειώσω και κάτι άλλο. Η ουσιώδης πολιτική παρέμβαση, πέρα από το ότι πρέπει να δώσει τον κανονισμό- χάρτη, να θέτει, της άσκησης του επαγγέλματος.

 

        Πρέπει να είναι το θεσμικό πλαίσιο άσκησης. Ποιες δραστηριότητες με ποια επαγγελματικά προσόντα. Πρέπει να υποστηρίξει την ανάπτυξη της δυναμικής, που είναι η επιστημονική δυναμική των βασικών ειδικοτήτων.

 

        Η οποία, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ας πούμε στο έκτο πρόγραμμα- πλαίσιο, βλέπετε ότι διεμβολίζεται από την επιλογή πολύ εξειδικευμένων στόχων, οι οποίοι, μάλιστα, δεν έχουν να κάνουν με ανάπτυξη εκείνων των παραδοσιακών επιστημών.

 

        Που σήμερα ξεπερνάνε το επίπεδο της κλασσικής επιστήμης και τεχνικής. Όπως, οι πολιτικοί μηχανικοί. Και δεν βρίσκονται στις επιλογές εκείνων των θεματικών πεδίων που χρηματοδοτούνται.

 

        Η κατασκευή έχει υποκατασταθεί από την νανοτεχνολογία. Στους στόχους του έκτου προγράμματος πλαισίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνεπώς, βλέπω ότι έχει πάρα πολλά πράγματα να κάνει το τεχνικό επιμελητήριο.

 

        Πέρα από την παρέμβαση στους νόμους, που ρυθμίζουν τα δικαιώματα μελετητών ή κατασκευαστών. Για να μπορεί να δώσει μια προοπτική σε ένα μεγάλο παραδοσιακό κλάδο.

 

        Αυτόν των πολιτικών μηχανικών. Χωρίς καμία αντιπαλότητα με τις καινούργιες επιστημονικές, ήδη επιστημονικές ειδικότητες πτυχιακού ή μεταπτυχιακού επιπέδου, που δημιουργούνται.

 

        Σε αυτή την κατεύθυνση θέλω να πω, έχουμε πάρα πολλά πράγματα να κάνουμε. Το πανεπιστήμιο, το πολυτεχνείο, η κοινωνία των μηχανικών, οι σύλλογοι και το τεχνικό επιμελητήριο.

 

        Σας ευχαριστώ για την συμβολή σας. Και σήμερα ήταν μόνο η αρχή. Καλό βράδυ.

 

Κα ΚΩΤΣΟΒΙΝΟΥ:  Ευχαριστούμε. Τώρα έχουμε τα συμπεράσματα. Θα παρακαλέσω το προεδρείο, τον κύριο Λιακόπουλο, τον κύριο Λιώλιο και τον κύριο Χατζηθεοδώρου. Ευχαριστώ.

 

Κος ΧΑΤΖΗΘΕΟΔΩΡΟΥ:  Με δεδομένο ότι έχουμε μια μικρή καθυστέρηση στις εργασίες μας, νομίζω θα ήταν σκόπιμο, αν συμφωνείτε, να ζητήσουμε από τον κύριο, τον συνάδελφο τον κύριο Συρμακέζη να μας αναφέρει τι έχει καταγράψει.

 

        Και εφόσον υπάρξουν άλλες παρατηρήσεις και σχόλια, να ακολουθήσει. Επιγραμματικά, ας πούμε.

 

Κος ΣΥΡΜΑΚΕΖΗΣ:  Πρέπει να χαλαρώσουμε λίγο. Σε δέκα λεπτά θα τελειώσουμε. Είναι η ώρα περασμένη. Εγώ θα ξεκινήσω από ένα γενικό συμπέρασμα.

 

        Παρόλο που έχω ένα μόνο δίπλωμα, του πολιτικού μηχανικού, έχω την αίσθηση ότι πολλά από τα πράγματα αυτά, που είπαμε εδώ, σήμερα, είναι κοινά και με τους υπόλοιπους κλάδους.

 

        Και ως εκ τούτου, κάπου πρέπει να συμμαζευτούν όλα αυτά τα πράγματα, για να δούμε μια συνολική αντιμετώπιση. Κατ’ αρχήν, προσπάθησα, πριν έρθω εδώ, επειδή υπήρχε πάρα πολύ μικρός, σχεδόν μηδενικός αριθμός εισηγήσεων, να φτιάξω ένα σκελετό.

 

        Ώστε κατά την διάρκεια των ομιλιών να βάζω πάνω στα κτίρια διάφορα σήμερα, για να μπορέσω να τα συμμαζέψω τα πράγματα. Και αυτό το οποίο έκανα, καθόμουν και σκεπτόμουν, ότι την παιδεία, την πανεπιστημιακή παιδεία πρέπει να την δούμε με δυο μορφές.

 

        Πρώτο, την αρχική της μορφή. Αυτή που μας είναι το δίπλωμα. Και δεύτερον, την συνεχιζόμενη εκπαίδευση, η οποία δεν είναι μόνο δουλειά του πανεπιστημίου.

 

        Είναι και δουλειά και άλλων φορέων παραέξω. Και η συνεχιζόμενη εκπαίδευση είναι απαραίτητη, διότι ήδη μιλήσανε πολλοί ομιλητές για την ταχύτητα με τη οποία εξελίσσονται οι γνώσεις.

 

        Ή δη ο κύριος γενικός διευθυντής του ΟΑΣΠ, μίλησε για αυτό. αλλά να μην σταματήσουμε σε αυτό. Να παμε κατευθείαν στο θέμα της πανεπιστημιακής παιδείας, η οποία κυρίως μας ενδιαφέρει.

 

        Να ξεκαθαρίσουμε ότι όλοι, νομίζω άνευ εξαιρέσεως, συμφωνήσαμε στην ανάγκη της ύπαρξης του πενταετούς κύκλου σπουδών, όπως είναι σήμερα.

 

        Και ο λόγος είναι πολλαπλός. Νομίζω ότι συνοψίζεται σε μ πρόταση που απέκοψα από το κείμενο του κυρίου Ξανθόπουλου. Και θα σας την θυμίσω.

 

        Ο πανεπιστημιακός απόφοιτος καλύπτει ευρύ φάσμα αυτο- ανανεώσιμων, λόγω της επιστημονικής υποδομής τους, γνώσεων. Είναι σε θέση να δημιουργήσει νέα γνώση.

 

        Και επομένως οι επαγγελματικές του δυνατότητες είναι γενικότερες και με περισσότερες ελευθερίες κινήσεων. Αυτό, νομίζω, είναι το προφίλ του πανεπιστημιακού μηχανικού και σε αυτό πρέπει να επιμείνουμε.

 

        Νομίζω ότι σχεδόν όλοι μιλήσανε πάνω σε αυτό. Αναφέρομαι στον κύριο Λιακόπουλο, ο οποίος διερωτήθη, γιατί υποχρεωτικά να προσπαθούμε να μιμηθούμε το Αγγλοσαξωνικό σύστημα.

 

        Στον κύριο Παπαϊωάννου, ο οποίος μας είπε το υπέροχο εκείνο παράδειγμα, του Τσάρλι Τσάπλιν με τις βίδες και που συνεπάρανε ότι απόλυτη εξειδίκευση και αντιεπιστημονική και αντιοικονομική.

 

        Και τον κύριο Γκαζέτα, ο οποίος αναφέρθηκε στην αντίφαση που υπάρχει, παγκοσμίως. Από την μια η τάση των κοινωνιών θέλει απλοποίηση και συντόμευση.

 

        Αλλά ο όγκος των γνώσεων που έχουν συσσωρευτεί στις επιστήμες μας δεν έχουν συντόμευση. Δεν μπορεί να συντομευθεί πέρα από τα πέντε ενιαία χρόνια, ο κύκλος των σπουδών.

 

        Και, βεβαίως, και οι σπουδαστές οι οποίοι μιλήσανε ακριβώς πάνω στο ίδιο πνεύμα. Ενδεικτικά, το είπε στην αρχή, ότι όλοι οι ομιλητές νομίζω ότι συμφωνήσαμε πάνω σε αυτό.

 

        Προφανώς τον κύριο Δημητρακόπουλο τον κράτησα για κάπου άλλού. Παρακάτω. Μιλώντας για την παιδεία, νομίζω ότι η ποιότητα καθορίζεται από τρεις παράγοντες.

 

        Ο ένας είναι οι διαθέσιμοι πόροι. Ο δεύτερος είναι η δομή και οι διαδικασίες που ακολουθούνται. Και ο τρίτος είναι η πολιτική της παιδείας. Η εκπαιδευτική πολιτική.

 

        Να τα πάρουμε ένα- ένα. Όσον αφορά τους πόρους, και αναφέρομαι και στο άψυχο και στο έμψυχο υλικό, που δίνει το τελικό αποτέλεσμα.

 

        Θα αναφερθώ, πολύ συνοπτικά, και στου κυρίου Λιακόπουλου την αναφορά. Και στου κυρίου Οικονομόπουλου, ο οποίος απέδωσε κάποια αισιόδοξα παραδείγματα από την Γιουροστάτ.

 

        Ότι, γενικώς, υπάρχουν υλικοτεχνική υποδομή και ο αριθμός των εκπαιδευτικών δεν είναι, είναι πάνω στον μέσο όρο, ίσως λίγο παραπάνω από ότι στην υπόλοιπη Ευρώπη.

 

        Για το άψυχο υλικό, κτίρια, υποδομή και εξοπλισμός. Νομίζω ότι υπάρχει αρκετή δουλειά που έχει γίνει. Υπάρχει δουλειά η οποία πρέπει να γίνει.

 

        Αυτό που θέλω να τονίσω σε αυτό το σημείο, είναι ότι θεωρώ την ανάγκη σε άψυχο υλικό, που είπα, κτίρια, εξοπλισμό, που χρειάζεται ένα πολυτεχνείο, είναι ένας από τους καλύτερους μοχλούς άμυνας απέναντι στα ιδιωτικά πολυτεχνεία.

 

        Δεν μπορεί να δημιουργηθεί ιδιωτικό πολυτεχνείο αξιόλογο, διότι για να δημιουργηθεί χρειάζονται τόσο μεγάλες επενδύσεις, που δεν θα μπορέσει ποτέ να τις διαθέσει κανείς, τόσα χρήματα, για να το κάνει αυτό.

 

        Και το λέω αυτό για να πάρουμε και λίγο κουράγιο, γιατί γενικώς λέμε θα γίνουν διδακτικά κλπ. Το έμψυχο υλικό, είναι τρις κατηγορίες. Είναι οι φοιτητές, οι διδάσκοντες είναι και η διοίκηση, το διοικητικό προσωπικό, το οποίο παίζει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στην λειτουργία του πανεπιστημίου.

 

        Να αναφερθώ εδώ στο κύριο, γιατί σε διάφορα θέματα, ιδίως όσον αφορά τους φοιτητές, που μιλήσαμε, μιλήσαμε για τον αριθμό των εισακτέων.

 

        Και μακροσκοπικά, ας το πούμε έτσι, πράγματι φαίνεται να είναι μεγάλος ο αριθμός των φοιτώντων στα πολυτεχνεία. Αυτό, όμως, είναι ένα μεγάλο θέμα, το οποίο εμείς πρέπει να το δούμε λίγο πιο προσεκτικά,

 

        Και λίγο πιο μικροσκοπικά, από κοντά. Όσον αφορά δε, την κάποια αρνητικότητα, η οποία αναφέρθηκε έτσι, στην ψυχολογία των φοιτητών, νομίζω ότι είναι δουλειά και των διδασκόντων να βοηθήσουμε λίγο στο να ενθουσιαστούνε και να βελτιωθούν.

 

        Ένα άλλο θέμα ήταν το θέμα της κινητικότητας των σπουδαστών. Το οποίο είναι σημαντικό. Ο κύριος Λιακόπουλος το έθεσε μάλλον ως αρνητικό  στις προπτυχιακές σπουδές και θετικό στις μεταπτυχιακές σπουδές.

 

        Και νομίζω ότι θα συμφωνήσω σε αυτό, το οποίο είπε. Επίσης, υπάρχει η αναφορά του κυρίου Δημητρακόπουλου στο θέμα του αριθμού των εισαγομένων φοιτητών.

 

        Έχουμε συμφωνήσει όλοι ότι ο αριθμός αυτός είναι πολύ μεγάλος. Και το οποίο είπε και ο κύριος Γκαζέτας και ίσως και κάποιοι άλλοι. Το θέμα των διαδικασιών.

 

        Η εκπαίδευση και τα εκπαιδευτικά προγράμματα. Νομίζω ότι τα παραδείγματα που ακούστηκαν στο δεύτερο μέρος των ομιλών, από τον κύριο Βάγια, τον κύριο Καρύδη, τον κύριο Σταθόπουλο, ποιος άλλος, ξέχασα κάποιους.

 

        Τον κύριο διευθυντή του ΟΑΣΠ κλπ. Νομίζω ότι δίνουν ακριβώς το περίγραμμα στο οποίο πρέπει να κινούνται τα προγράμματα των πανεπιστημιακών πολυτεχνείων.

 

        Ας το πούμε έτσι. Των πανεπιστημιακών σχολών που βγάζουν μηχανικούς. Και υπάρχουν πάρα πολλά περιθώρια και ήδη λειτουργούν σήμερα, έτσι. Να είναι διαφοροποιημένα, από πλευράς ουσίας, από προγράμματα άλλων σχολών, κατώτερης στάθμης.

 

        Οι διαδικασίες είναι η εκπαίδευση, η έρευνα και η διοίκηση. Στην εκπαίδευση, είπα κάποια πράγματα, είχαμε μια εισήγηση του κυρίου Τσόχου, ο οποίος δεν ήταν εδώ σήμερα.

 

        Ο οποίος είπε, έγραψε, ότι ο πολιτικός μηχανικός, το τι είναι ο πολιτικός μηχανικός και το τι καλείται να υπηρετήσει, είναι μια πολυ-παραμετρική συνάρτηση, που συντίθεται από τεχνολογικές και κοινωνικο- οικονομικές και εξωγενείς παραμέτρους.

 

        Το κρατάμε αυτό, γιατί νομίζω ότι είναι, αρκετά σωστά περιγράφει το στόχο της εκπαίδευσης στο πολυτεχνείο. Και αναφέρομαι, επίσης, σε άλλα θέματα, όπως είναι η έλλειψη πρακτικής εξάσκησης.

 

        Στην οποία αναφέρθηκε και ο κύριος Γκαζέτας αλλά και ο κύριος Οικονομόπουλος. Και νομίζω ότι και αυτό το θέμα πρέπει να το δούμε λίγο συνυφασμένο, με τα εκπαιδευτικά προγράμματα αλλά και με τις ερευνητικές δραστηριότητες, μέσα στο πολυτεχνείο.

 

Που είναι συνδεδεμένα με την διασύνδεση της εκπαίδευσης, μ την πράξη. Όσον αφορά την εκπαιδευτική πολιτική, που είναι ο τρίτος παράγοντας, θα αναφέρομαι στην ανάγκη προσαρμογής των πολυτεχνειακών σπουδών στις ανάγκες της οικονομίας της οποίας εξυπηρετεί.

 

Και, συγκεκριμένα, του συγκεκριμένου χώρου. Και θα πάρω από την άποψη, αυτά τα είπε ο κύριος Δημητρακόπουλος, μια φράση η οποία με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

 

Καλύτερα, γράφει, για κάθε χώρα είναι το σύστημα εκείνο το οποίο έχει προκύψει από την παράδοση της, τις ιδιαίτερες συνθήκες άσκησης του επαγγέλματος, από την κοινωνική αποδοχή που έχει διαμορφωθεί για το σύστημα της.

 

Εν τέλει, από τον πολιτισμό που η ίδια η χώρα έχει περάσει γύρω από το επάγγελμα του μηχανικού. Εκπαίδευση- αδειοδότηση. Τα είπε κιόλας. Δεν τα έγραψε μόνο.

 

Πηγαίνοντας, τώρα, στο τι γίνεται μετά, δηλαδή, όσον αφορά τα προβλήματα που υπάρχουν μετά την αποφοίτηση των διπλωματούχων, θα αναφερθώ στα όσα είπε, κατ’ αρχήν ο πρόεδρος της σχολής πολιτικών μηχανικών, ο κύριος Αναγνωστόπουλος.

 

Ο οποίος με σαφήνεια παρουσίασε την τάση που υπάρχει, αυτή την στιγμή, για την αναγνώριση των διπλωμάτων και πτυχίων, ανεξάρτητα ποιότητας και ποσότητας σπουδών.

 

Αναφέρθηκε στα σχετικά Προεδρικά Διατάγματα. Και, βεβαίως, δεν είναι παρά ανησυχητικά αυτά όλα τα οποία συμβαίνουν. Αλλά συμβαίνουν. Σε αντίστοιχη αναφορά, η κυρία Κοτσωβίνου αναφέρθηκε στο θέμα της κατάργησης των οκταώρων.

 

Στην ανάληψη των εξετάσεων από το ΔΙΚΑΤΣΑ και στα θέματα τα οποία προέκυψαν από κει και πέρα, όσον αφορά την αναγνώριση των ξένων διπλωμάτων.

 

Οφείλω να ομολογήσω ότι πήγα κι εγώ μια και μόνο φορά και έκανα εξετάσεις στο επιμελητήριο. Αλλά, έκτοτε, επικαλούμαι ασθένεια και δεν ξαναπροσέρχομαι.

 

Είναι λίγο οδυνηρό. Είναι λίγο οδυνηρό, γιατί πράγματι έχει εκεί κάποιους ανθρώπους που έχουν φτάσει στο όριο να βγουν στην παραγωγή αλλά από την άλλη. Τέλος πάντων.

 

Όλοι τα ξέρετε. Δεν υπάρχει λόγος να τα συζητήσουμε άλλο. σο θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Νομίζω ότι ο κύριος Χατζηθεοδώρου έδωσε μια απόλυτα πλήρη εικόνα του τι συμβαίνει.

 

Το άσχημο είναι ότι τελείωσε με την φράση, ότι αυτά ισχύουν σήμερα. Υπονοώντας ότι ανά πάσα στιγμή, μάλλον το είπε, δεν το υπονόησε, είναι υπό τροποποίηση.

 

Και αυτό δεν είναι καθόλου ευχάριστο. Αλλά σε λα βι που λενε και ο Γάλλοι και θα δούμε τι θα κάνουμε. Το θέμα των επαγγελματικών δικαιωμάτων είναι πολύ σημαντικό.

 

Και πρέπει το επιμελητήριο να το προσέξει πάρα πολύ σε συνάρτηση με την παιδεία. Εγώ έχω μια προσωπική εμπειρία από μια πρόσκληση μου από τον τότε πρόεδρο του επιμελητηρίου, τον κύριο Λιάσκα.

 

Όπου πήγα μάρτυρας σε ένα δικαστήριο, όπου ένας υπομηχανικός είχε μελετήσει μια στατική μελέτη πολυκατοικίας. Την είχε παει στην πολεοδομία. Ο διευθυντής της πολεοδομίας αρνήθηκε να του εκδώσει την άδεια.

 

Και η απόφοιτος των ΤΕΙ έκανε μήνυση για παράβαση καθήκοντος στον διευθυντή της πολεοδομίας. Ο εισαγγελέας επρότεινε να καταδικαστεί ο διευθυντής.

 

Και πήγαμε όλοι εκεί να δούμε τι θα γίνει. Είναι μια ιστορία η οποία ξεφεύγει λίγο από τα όρια του χρόνου που έχουμε τώρα. Αλλά είναι ένα καμπανάκι που λέει ότι πρέπει να ρυθμιστούν.

 

Εγώ είμαι υπέρ της άποψης να ρυθμιστούν και τα από κει δικαιώματα. Δεν υπάρχει λόγος να παίζουμε το κρυφτό. Να ρυθμιστούνε και να τελειώνουμε,.

 

Γιατί μπαίνουνε θέματα τα οποία, κάθε μέρα που περνάει, γίνονται και χειρότερα. Το θέμα, τώρα, του τι θα κάνουμε από δω και πέρα. Είπε ο κύριος Παπαϊωάννου, ότι έχουμε αργήσει να αντιδράσουμε.

 

Σε διαδικασίες που άρχισαν εδώ και πολλά χρόνια. Και είπε και ο κύριος, μίλησε και ο κύριος Οικονομόπουλος, για τις εκρηκτικές ευθύνες της ελληνικής πολιτείας.

 

Που άργησε, ενώ στην Ευρωπαϊκή Ένωση προχωρούσαν τα πράγματα, εμείς αργήσαμε και αυτό είναι μια, ένα δεδομένο. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ιδιαίτερα έμπειρος πολιτικά για να το καταλάβει.

 

Νομίζω, όμως, ότι υπάρχουν και στην Ευρώπη αντίστοιχες κινήσεις. Και εάν υπάρξει τεκμηριωμένος λόγος και όχι μόνο αυτό που είπε. Να υπάρξουν επιχειρήματα, δηλαδή.

 

Και όχι αυτό, όχι απλώς είναι μια κίνηση διαμαρτυρίας. Αλλά να υπάρχει ο αντίλογος και να περάσει. Πιστεύω ότι και στον ευρωπαϊκό χώρο θα βρεθούν.

 

Ήδη υπάρχουν πανεπιστημιακές απόψεις αντίστοιχες. Αρκεί ν μην γίνει απλώς, όπως είπε κάποιος, ένα ναυάγιο. Να μην είμαστε ναυαγοί στην βάρκα και πηγαίνουμε.

 

Από κει και πέρα, αυτές είναι οι λίγες σημειώσεις τις οποίες έχω. Από κει και πέρα, νομίζω ότι συνοψίζοντας τελικά- τελικά, θα πρέπει να συνοψίσουμε όλα αυτά τα επιχειρήματα.

 

Να τα καταγράψουμε. Έχουν ήδη καταγραφεί εκεί, για λογαριασμό του τεχνικού επιμελητηρίου. Και νομίζω ότι, εγώ τουλάχιστον, προσωπικά, και ελπίζω ότι απηχώ και την αντίληψη όλων ή των περισσοτέρων εδώ μέσα, φεύγω λίγο πιο βέβαιος για την άποψη που είχα όταν ήρθα.

 

Ότι ο πενταετή κύκλος σπουδών στο πολυτεχνείο είναι απαραίτητος και δεν σηκώνει συζήτηση. Ευχαριστώ πολύ.

 

Κος ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:  (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο) του όλου μηχανισμού με τον οποίο σήμερα οι Έλληνες μηχανικοί, οι νέοι απόφοιτοι των πολυτεχνείων (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο)

 

        Υπάρχει το παράδειγμα, να καθίσουμε με έναν οποιονδήποτε έχει παει στην Αγγλία, και να λέει ήρθα, είμαι Ευρωπαίος, δώστε μου την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Δεν υπάρχει περίπτωση.

 

        Αυτό σημαίνει ότι ο αντίστοιχος οργανισμός που ήδη έχουν αυτοί εκεί, έχει το κύρος, την βαρύτητα, που πιθανώς δεν την έχει το δικό μας τεχνικό επιμελητήριο.

 

        Λόγω και δικών του ευθυνών, λόγω των ευθυνών όλων μας. Να επιβάλει ακριβώς αυτό το θέμα. Δεν ξέρω, ώστε να καταλήξουμε να έχουμε μηχανικούς που πραγματικά έχουν περάσει από μια διαδικασία ίδια.

 

Όχι μόνο εκπαιδευτική, αλλά και εκείνη που θα έχει σχέση με την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. .

 

Κος ΣΥΡΜΑΚΕΖΗΣ:  Απλώς σαν πρώτο μέτρο, κύριε Δημητρακόπουλε, προτείνετε, σωστή.

 

Κος ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΣ:  Σοβαρές εξετάσεις και πιθανώς και περίοδο μαθητείας.

 

Κος          : Ναι. Σωστή εξέταση, για αναγνώριση διπλωμάτων. Επίσης, αυτό που είπε ο καθηγητής κύριος Καρύδης, αυτοί που μας έρχονται απ’ έξω, μόνο ένα 10% καταφέρνει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του μαθήματος αντισεισμικής τεχνολογίας. Αυτό που γίνεται στο Μετσόβειο.

 

        Το ίδιο πράγμα διασταυρώνεται και από μας, πάνω, στην Θράκη και στην Θεσσαλονίκη, από ότι ξέρω. Δείχνει ακριβώς αυτό το έλλειμμα που έχουν αυτοί που έρχονται απ’ έξω.

 

        Και για άλλη μια φορά, αυτό που είπε ο κύριος Συρμακέζης και η κυρία Μωροπούλου, τεκμηριώνεται ότι θέλουμε οπωσδήποτε πενταετή, πέντε χρόνια σπουδές, για τους πολιτικούς μηχανικούς, εδώ, το λιγότερο.   

 

        Ο κύριος Οικονομόπουλος.

 

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ:  Θα ήθελα να επεκτείνω την άποψη του κυρίου Δημητρακόπουλου. Να υπάρχει ένα σαφές συμπέρασμα της συμμετρίας, ότι η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, η διαδικασία πρέπει να ουσιαστικοποιηθεί.

 

        Και δεν είναι μόνο, και σε αυτό έχει δίκιο,. Ότι αφορά μόνο το κύρος που υπάρχει σε κάθε χώρα. Μια αξιοπιστία. βέβαια, αναφερθήκαμε σε φορείς που λειτουργούν εκατόν πενήντα χρόνια, διακόσια και σε άλλες συνθήκες παραγωγής.

 

        Όμως, ενδεχομένως να έπρεπε να υπάρξει και μια πρόταση της ακαδημαϊκής κοινότητας, βεβαίως, αλλά και της επιστημονικής κοινότητας και του συλλόγου, για το περιεχόμενο της διαδικασίας αυτής.

 

        Λέω, χοντρικά, θα έπρεπε να υπάρχουν γραπτές εξετάσεις. Λεω εγώ. Σαν πρώτη πρόταση που δεν την έχω επεξεργασμένη. Δεύτερον. Θα πρέπει να υπάρχει ένα ολοκληρωμένο θέμα.

 

        Όταν πας να μπεις στο επάγγελμα, εγώ θα απέρριπτα την διαδικασία ενός απλού ίντερβιου, που σε ρωτάει κάποιος την διπλωματική σου εργασία σε ένα συγκεκριμένο θέμα.

 

        Εγώ θα προτιμούσα κάποιος που τέλειωσε (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο) να μπορούσε να κλείσει την ύδρευση μιας μικρής πόλεως. Έτσι. Ή να μπορεί να υπολογίσει μια πολυόροφη κατασκευή.

 

        Όπως τα παλιά οκτάωρα. Δεν θέλω να πω, ίσως για να αναφέρω σε παλιές, ίσως, διαδικασίες. Πρέπει να παραμείνει αυτή η διαδικασία, βέβαια. Υπό την αιγίδα του τεχνικού επιμελητηρίου.

 

        Και το ρεγκιουλάτορυ μπόντυ, το οποίο θα δίνει την άδεια. Αλλά είναι απαραίτητο να ουσιαστικοποιηθεί. Ένα δεύτερο συμπέρασμα αφορά την σύνδεση, και το είπα έτσι και στην τοποθέτηση μου, την σύνδεση του πολυτεχνείου με την επιχείρηση και με την παραγωγή.

 

        Κατά την διάρκεια των σπουδών. Γιατί πρέπει εκεί να προτείνουμε και κάποια συγκεκριμένα μέτρα. Να μην ο φοιτητής βγαίνει μια πενταετή, ας πούμε, μια πενταετή παιδεία, τριτοβάθμια παιδεία, ανώτατη εκπαίδευση, που θα του παρέχει μόνο κάποια θεωρία και πρακτικά τίποτα.

 

        Πρέπει να συνδέεται και με τις επιχειρήσεις του δημόσιου, του ευρύτερου δημόσιου τομέα και του ιδιωτικού τομέα.

 

Κος          :  Επειδή είναι αργά, το θέμα αυτό θέλει πολύ συζήτηση. Και της αδείας και αυτό. Νομίζω κανείς μας δεν θα είχε επιφυλάξεις ή αντιρρήσεις στο να βελτιωθεί ο τρόπος χορήγησης της αδείας άσκησης του επαγγέλματος.

 

        Αλλά, ως συνήγορος του διαβόλου, θα ρωτούσα, γιατί; Σε τι αποσκοπούμε; Μας λύνει αυτό κάποια από αυτά τα προβλήματα, τα οποία είναι επί θύραις;

 

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ:  Λύνει αρκετά. Κατ’ αρχήν, αν η διαδικασία αυτή είχε υιοθετηθεί προ ετών,

 

Κος          :  Ναι, αλλά δεν έγινε. Τώρα είναι.

 

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ:  Λεει, κι εσύ, λοιπόν, που έρχεσαι από τα ξένα, μπαίνεις στην διαδικασία να πάρεις την άδεια από το επιμελητήριο. Δηλαδή, μπαίνεις σε μια παγιωμένη διαδικασία, την οποία πρέπει να τηρήσεις.

 

        Αλλά πέραν της δικλείδας ασφαλείας, που θα μπορούσε να υποστηρίξει για την  ειδικότητα, πέράν της δικλείδας ασφαλείας, αυτό αφορά και την ποιότητα.

 

Κος          :  Αυτό δεν. Σαφώς. Αυτό. σαφώς.

 

Κος ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΣ: Η άποψη μου είναι ότι, ήταν το εξής. Ότι μάθαινες τις γνώσεις, είχες τα μαθήματα, έπρεπε όμως να μπορείς να αντιμετωπίσεις και ένα ολοκληρωμένο πρόβλημα, μελετητικά.

 

        Έπρεπε να μπορείς να το δώσεις από την αρχή μέχρι το τέλος. Πιστεύω ότι είναι η πεμπτουσία κάποιου που θέλει να εργαστεί σαν μηχανικός.

 

        Δεν είναι να πει στην διπλωματική του, (ομιλία μακριά από το μικρόφωνο). Είναι να λύσει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα.

 

Κος          :  Λοιπόν, ας μην,

 

Κος  ΛΙΩΛΙΟΣ:  Ένα λεπτό, μισό λεπτό. Αυτό που είπε, θα τελειώσουμε, ένα λεπτό. Αυτό που είπατε κύριε πρόεδρε, πρόταση τώρα, δική μου τουλάχιστον, είναι να περάσει στο τεχνικό επιμελητήριο, που έχουμε εδώ και τους εκπρόσώπους.

 

        Οι εξετάσεις για άδεια ασκήσεως επαγγέλματος να μην περιορίζονται μόνο στην διπλωματική εργασία. Με αφορμή την διπλωματική εργασία να επεκτείνονται σε όλο το φάσμα, όσο είναι δυνατόν.

 

        Γιατί αυτό που είπε ο κύριος, μισό λεπτό, να τελειώσω, μισό λεπτό και τελείωσα. Αυτό που είπε ο κύριος Συρμακέζης, το έχω πάθει κι εγώ στις εξετάσεις άδειας ασκήσεως επαγγέλματος.

 

        Βέβαια, εμένα μου το γυρίσανε αλλιώς. Όταν τύχαινε ο Λιώλιος να είναι εξεταστής, οι πιο πολλοί επικαλούντο λόγους μη προσέλευσης για να μην έρθουν στις εξετάσεις, γιατί κωλώνανε. 

 

        Ξεκινάμε από αυτό που είπα εκεί, επίσης πολύ σωστά. Ένας που έκανε διπλωματική στα υδραυλικά έργα, να εξεταστεί και λίγο παραπέρα. Αυτό να περάσει, όμως, από το τεχνικό επιμελητήριο.

 

        Ώστε να δοθεί η ανάλογη κατεύθυνση εκεί, που γίνονται οι εξετάσεις για άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, να μην περιοριζόμαστε μόνο σε μια διπλωματική και τίποτα παραπάνω.

 

Κος          :  Αυτό, νομίζω, γίνεται. Οι επιτροπές έχουν αυτή την ευχέρεια. Αλλά έχουν ζητήσει διάφοροι τον λόγο. Εσείς;

 

 

 

                                (Διάλογοι)

 

 

 

Κος          : Λίγο το μικρόφωνο.

 

Κος  ΜΕΣΣΑΡΗΣ:  Αγαπητοί συνάδελφοι, θα εκθέσω κάποιες απόψεις, πολύ σύντομα. Θα είμαι κάπως περαστικός. θα είναι κάπως δεικτικές. Είναι γεγονός ότι έχουμε μια πολύ καλή κατάσταση.

 

        Αλλά σχεδιάζουμε να κάνουμε την βελτίωση της κατάστασης. Τα νέα συστήματα, για τις βελτιώσεις καταστάσεων, θέλουν να έχουμε κάποιους στόχους.

 

        Και μετά να δούμε αν αυτοί οι στόχοι επιτεύχθηκαν και μετά, για να δούμε αν επιτεύχθηκαν, να κάνουμε και την κριτική. Εμείς, τόσο καιρό, τόσα χρόνια, έχουμε αυτές τις συζητήσεις.

 

Τα πολυτεχνεία, παντού, στους συλλόγους. Παντού συζητάνε οι φοιτητές και τέτοια. Κάναμε ποτέ την αυτοκριτική; Είμαστε εμείς σε μια καλή κατάσταση, μέσα στο πολυτεχνείο;

 

Έχουμε, δηλαδή, σπουδές; Είναι γεγονός ότι οι σπουδές πέφτουν χρόνο με τον χρόνο; Είναι γεγονός. Να σας πω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα;

 

Κος          :  Δεν είναι γεγονός.

 

Κος  ΜΕΣΣΑΡΗΣ:  Να σας πω τότε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Προπτυχιακά μαθήματα που έχω κάνει στο πολυτεχνείο της Θεσσαλονίκης, τα βρήκα μεταπτυχιακά μετά από δέκα χρόνια. Το  εθνικό Μετσόβειο πολυτεχνείο.

 

        Και τέτοια, πολλά παραδείγματα. Εγώ θα σας μιλήσω με παραδείγματα σήμερα. Αλλά θα αποφεύγω, βέβαια, τα ονόματα. Δεν θέλω να καταγραφεί αυτό βέβαια. Απλώς το συζητάμε. Έτσι;

 

Κα            :  Να το συζητήσουμε.

 

Κος ΜΕΣΣΑΡΗΣ:  Ναι, εντάξει, αλλά αυτός που θα το καταγράψει θα βγάλει ένα. Έτσι; Λοιπόν, ήθελα να σας πω, επίσης, ότι υπάρχει,. Υπήρξαν βασικές ατυχίες. Ατυχίες ως προς τον χωρισμό των ειδικοτήτών.

 

        Ακόμα δεν μπορεί να το χωνέψουμε. Χωρίσαμε τις ειδικότητες στα τρία. Στην Θεσσαλονίκη τις χωρίσανε σε τέσσερα. Σε  άλλα πολυτεχνεία τις χωρίσανε σε πέντε, σε έξι.

 

        Την ειδικότητα του πολιτικού μηχανικού. Κάθε φορά που κάποιος έκανε μια τέτοια διαίρεση, αυτομάτως δημιουργεί ένα πρόβλημα.

 

        Υπήρχε ένα έλλειμμα.

 

Κος          :  Και δεν γράφεται πουθενά. Σε κανένα πτυχίο.

 

Κος ΜΕΣΣΑΡΗΣ:  Εντάξει, δεν γράφεται, αλλά ο άλλος βγαίνει έξω, θα κάνει αντισεισμικό ένα, και δεν έχει κάνει αντισεισμικό δυο. Και θα τον ελέγξετε εσείς στα οκτάωρα;

 

        Να μην σας πω ότι στα οκτάωρα, που τα είχα περάσει, στο τσακ δηλαδή, ήταν να μην τα περάσω, υπήρχε τριτοετή σπουδαστής, ο ποίος πέρασε δέκα άτομα στα οκτάωρα τεταρτοετείς.

 

        Με συγχωρείτε, δηλαδή, πρέπει να το πω. Δεν μπορώ. Δεν αντέχω άλλο δηλαδή. Και δεν βρέθηκε ένας καθηγητής να κάνει την αυτοκριτική του. Να πούμε ότι οι καθηγητές κάνουν ότι διδασκαλία θέλέτε, εκτός προγράμματος, έκτός κατασκευής, εκτός οποιασδήποτε πρακτικής.

 

        Ότι διδάσκει ο καθένας, περιχαρακώνει το μάθημα του. Το διδακτορικό του. Ότι δεν δουλεύει παιδαγωγικά. Ότι δεν θέτει πρώτα το αντικείμενο που έχουμε διδάξει και μετά να το διανθίσει.

 

        Παρά πάει ανάποδα. Για να κατοχυρώσει την θέση του. Μήπως η διάσπαση των ειδικοτήτών του πολιτικού μηχανικού έγινε για να γεμίσουμε θέσεις καθηγητών;

 

        Ήταν κι αυτό ένα θέμα. Εγώ πιστεύω υπέρ των εξαετών σπουδών. Εξαετείς σπουδές με πλήρη αντικείμενα. Και να είμαστε πολύ μακριά από τους άλλου. Που είναι τρεις, τέσσερις, όσο θέλουν ας το κάνουνε.

 

        Έξι χρόνια αποκλείεται. Να πω επίσης ότι η ιατρική έχει έξι χρόνια σπουδές. Πεντέμισι μάλλον. Και μισό χρόνο η πρακτική άσκηση. Εμείς όπου καθόμαστε, σε οποιαδήποτε συνάδελφοι, ας πούμε, μηχανικών ή ημερίδες ή οτιδήποτε, ακούγονται, όσον αφορά τη ειδικότητα του πολιτικού μηχανιού, να μιλάνε όλο πολυκατοικιάδες.

 

        Δηλαδή, όλο στην δομοστατική, όλο τέτοια. Λες και υπάρχει μόνο ο δομοστατικός κλάδος. Όλοι οι άλλοι, ας πούμε. Καλά, είναι λίγο, έτσι μαζεμένοι αλλά και οι άλλοι κλάδοι δεν υπάρχουνε.

 

        Είναι λογικό ο άλλος να σου επιτεθεί. Ο μεγάλος κορβανάς είναι η πολυκατοικία. Όλοι που δουλεύουνε για την άδεια. Και όλη η φάση και των τεχνολόγων, οι οποίοι προσπαθούν να πάρουνε δικαιώματα, είναι αυτή η ατμομηχανή της άδειας.

 

        Άμα καταφέρουμε και τους πάρουμε την άδεια, μετά τελείωσε. Δεν θα χρειάζονται σε τίποτα. Ποιος κάνει υδραυλικά; Ποιος κάνει γέφυρες;

 

        Πόσες γέφυρες, πόσα υδραυλικά είναι; Ήθελα να σας πω, επίσης, ότι υπάρχει μια απεμπόληση δικαιωμάτων των πολιτικών μηχανικών και δεν εμφανίστηκε ποτέ, με συγχωρείς, δεν εμφανίστηκε ποτέ ο σύλλογος να πάρει μια θέση.

 

        Έτσι, να σας πω συγκεκριμένες απεμπολήσεις, με παραδείγματα θα σας πω. Να σας πω ότι μεγάλες γεωδετικές ασκήσεις, έχουν καταργηθεί;

 

        Οι γεωδετικές ασκήσεις, που κοιμόταν κανείς μέσα στο σχολείο και πήγαινε. Επί δυο εβδομάδες συνέχεια, μέσα στον ήλιο, να κάνει μεγάλες γεωδετικές ασκήσεις.

 

        Έχουν απλοποιηθεί ή έχουν τελείως, σε ορισμένα πολυτεχνεία. Να σας πω, πέρασαν το νομοσχέδιο, οι χημικοί μηχανικοί, για τις επεξεργασίες λυμάτων στο οποίο όλη την εγκατάσταση, έκανε την μελέτη ο πολιτικός μηχανικός και την λειτουργία του την είχε ο χημικός;

 

        Και δεν είπα καθόλου, τίποτα, ο σύλλογος, επειδή δεν είναι πολυκατοικία. Για αυτό. Να σας πω απεμπολήσαμε δικαιώματα, υπογράφουμε για ανατινάξεις και δεν έχουμε ούτε μάθημα για εκρηκτικά μέσα στο πολυτεχνείο;

 

        Και όμως, ο παλιός νομοθέτης πίστευε ακόμα στα δικαιώματα που έχει ο πολιτικός μηχανικός και στις γνώσεις που είχε τότε. Να σας πω ότι απεμπολήσαμε τα υδραυλικά, υπό πίεση, υπέρ των μηχανολόγων;

 

        Και δε είπε κανείς τίποτα; Ούτε ο σύλλογος. Να σας πω, πληθώρα, να σας πω ότι είχαμε την δυνατότητα, μέχρι να οδηγούμε λοκομοτίβα δίχως να έχουμε άδεια;

 

        Και αυτό απεμπολήθηκε, γιατί χάσαμε των ηλεκτρικών μηχανών από μέσα. Δεν ξέρω αν διδάσκεται τώρα. Έτσι; Να σας πω ότι πήγα να υπογράψω ραδιογραφίες, αφού τις έλεγξα, και είμαι και μέλος της μη καταστροφικού ελέγχου, και μου είπαν όχι, πρέπει να είσαι, να είχες, πως το λένε, υπό πίεση, ας πούμε. Τιφ και τέτοια, ας πούμε.

 

        Γιατί δηλαδή; Οι μηχανολόγοι- μηχανικοί, ή ο πολιτικός μηχανικός που ξέρει να κάνει ραδιογραφίες, να μελετά ραδιογραφίες, δεν μπορεί; Έχει βάλει ένα τέτοιο μάθημα μέσα; Έχει βάλει το πολυτεχνείο.

 

        Αλλά γιατί δεν το υποστήριξε, όμως, ποτέ. Να σας πω, επίσής, ότι στα εργαστήρια η προσέλευση είναι προαιρετική. Κάνω λάθος; Αν είναι, διορθώστε με. Είναι προαιρετική εργασία.

 

        Τα ΤΕΙ έχουν τριάντα πέντε εργαστήρια υποχρεωτικής παρακολούθησης. Και εδώ τίποτα. Να σας πω ότι οι απόφοιτοι των ΤΕΙ, στο πολυτεχνείο γινόντουσαν, επί της εποχής μου, άμισθοι βοηθοί στα εργαστήρια;

 

        Να σας πω, πέρναγαν τα μαθήματα με πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια από τους άλλους; Και εμείς τι έχουμε να αντιτάξουμε σε όλα αυτά; Σας το λεω, από μέσα.

 

        Ότι είμαι πρόεδρος μηχανολόγος τεχνικός και μάλιστα μαχητικότατος. Τώρα δεν είμαι πια, βέβαια. Να σας πω ότι αυτοί εισάγονται με ένα πάρα πολύ χαμηλό βαθμό;

 

        Να σας πω ότι υπάρχει πεντέμισι; Εισαγόμενοι. Εγώ έχω διδάξει έξι χιλιάδες ώρες διδασκαλίας. Εκ των οποίων οι τέσσερις χιλιάδες ώρες είναι στα ΤΕΙ.

 

        Να σας πω ότι απέναντι βλέπεις ένα ντουβάρι, δηλαδή. Δεν καταλαβαίνουν. Δίδαξα σε μεταπτυχιακό. Διακόσιες σελίδες μέσα σε έξι ώρες. Και αντίστοιχες ώρες, να τις διδάξω στα ΤΕΙ, ούτε έξι σελίδες δεν έβγαλα.

 

        Μέσα στις ίδιες ώρες. Έτσι; Να σας πω επίσης ότι

 

 

 

(Διάλογοι)

 

 

 

Κος ΜΕΣΣΑΡΗΣ:  Ναι. Να τελειώσω και να μου τα πείτε, αν θέλετε. Ή να με διορθώσετε, να με συμπληρώσετε. Να σας πω ότι έχουν τη πρακτική άσκηση υποχρεωτική; Και εμείς δεν την έχουμε;

 

        Έπρεπε να την είχαμε. Όταν λεμε πρακτική άσκηση, δεν εννοώ τις σκέψεις. Μα τι είναι αυτά τα πράγματα; Σκέψεις. Να πας να δουλέψεις εκεί, να κολλήσεις έξι μηνών ένσημα. Δεν είναι όλα.

 

        Ο πρωταγωνιστής, τώρα, είναι το ΤΕΙ Αθηνών, το οποίο τα κάνει όλα. Έτσι; Αυτό ήθελα να σας πω όσον αφορά αυτά. Τώρα, εμείς είμαστε και λίγο θύματα.

 

        Είμαστε λίγο θύματα των ηλεκτρολόγων- μηχανολόγων και των μηχανολόγων- μηχανικών. Γιατί στους ηλεκτρολόγους- μηχανολόγους το επάγγελμα έχει αλλοτριωθεί.

 

        Όταν ο άλλος του φτιάχνει, να φτιάξεις ένα συμπιεστή θα βάλεις ένα συμπυκνωτή, θα βάλεις ένα ψυγείο, θα βάλεις ένα μοτέρ, μια μετάδοση κίνησης.

 

        Τα οποία τα παίρνει από εταιρείες οι οποίες έχουν τις εισόδους- εξόδους. Πρέπει να δοκιμάσει την αντοχή του. Και σας το φέρνει έτοιμο. Γιατί να κάνεις υπολογισμό;

 

        Είναι μια έτοιμη μηχανολογική εγκατάσταση. Εκεί θα παμε, εκεί. Όταν αρχίζουμε να λέμε προκατασκευασμένα σπίτια, σιδερένια, στο τέλος θα βάλουμε σπίτια που κινούνται.

 

        Θα φτάσουμε εκεί. Δεν χρειάζεται καν αντισεισμικό έλεγχο. Αυτό το κάνει άλλος. Και προβλέπει, μάλιστα, μέσα και ο κανονισμός ότι έχουμε 60% κτίρια, να κάνεις μόνο την μελέτη για το πρώτο, μου φαίνεται. Κάτι τέτοιο αντίστοιχο.

 

        Και τα υπόλοιπα πανε. Δηλαδή είναι  η έγκριση τύπο, που λεει. Το Σι Έψιλον, των μηχανών. Εκεί πάμε. Άρα, εμείς πληρώνουμε τα των ηλεκτρολόγων- μηχανολόγων.

 

        Οι οποίοι μπορούν να αλλοτριωθεί το επάγγελμα τους εύκολα. Και εμείς έχουμε όλοι την ατμομηχανή της άδειας πολεοδομίας. Τίποτα άλλο. Και να μην σας πω, επίσης, ότι θα μπορούσαμε κάλλιστα να κάνουμε πολλά πράγματα μέσα στο πολυτεχνείο.

 

        Για να γίνει καλύτερο. Θα μπορούσαμε να είχαμε μόνιμη έδρα μέσα στο πολυτεχνείο, που να διδάσκει ο σύλλογος πολιτικών μηχανιών. Τίποτα άλλο.

 

        Να κάνει επισκέπτες καθηγητές. Εκατό επισκέπτες καθηγητές, οι οποίοι πρέπει να ολοκληρώσουν, μέσα σε ένα χρόνο, τις διαλέξεις του ο καθένας. Ο καθένας ένα ειδικό κλάδο.

 

        Αντιπροσωπευτικοί. Πως μπορεί ένας καθηγητής ο οποίος είναι αποσπασμένος από την πράξη, δηλαδή, να περάσει σε αυτό το κατασκευαστικό;

 

        Πρέπει να το καταλάβετε. Πρέπει να δώσετε μια

 

Κος          :  Γιατί το λες αυτό;

 

Κος          :  Υπάρχει και η παράμετρος των φοιτητών, οι οποίοι φοιτητές έχουν άλλα ισχυρά μέσα και πιέζουν τους καθηγητές. Όχι παρουσίες υποχρεωτικές και πάμε παρακάτω.

 

Κος          :  Ο κύριος Καρύδης, η κυρία Μωροπούλου και μετά εσείς.

 

Κος ΚΑΡΥΔΗΣ:  Για Να υποστηρίξω αυτό που είπε ο πρόεδρος. Και άλλοι, ο πρόεδρος των πολιτικών μηχανικών. Και άλλοι ομιλητές, ότι πρέπει οπωσδήποτε οι εξετάσεις άδειας ασκήσεως επαγγέλματος να είναι αυστηρότερες και σε μεγαλύτερη γκάμα θεμάτων κλπ, κλπ.

 

        Θα πω το εξής παράδειγμα. Γενικά οι πολιτικοί, γιατί εκεί σκοντάφτουμε και χρειάζεται, ειρήσθω εν παρόδω, μια προς τα έξω πειστική πολιτική δική μας.

 

        Γι να μπορέσουμε να πείσουμε τους ανθρώπους που παίρνουν αποφάσεις. Λενε, λοιπόν, οι πολιτικοί, εμένα δεν με ενδιαφέρει, και το λένε και με παραδείγματα.

 

        Δεν με ενδιαφέρουν τα χαρτιά. Δεν με ενδιαφέρουν τα χρόνια σπουδών κλπ. Και το ένα και το άλλο. Και φέρνουν διάφορα παραδείγματα. Με ενδιαφέρει τι ξέρεις σήμερα εσύ.

 

        Πως οι γνώσεις είναι σήμερα. Και αυτό μπορεί, πραγματικά, να ελεγχθεί μόνο με σοβαρές εξετάσεις οκταώρων, για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και με μια σειρά τέτοιων μέτρων.

 

        Ευχαριστώ.

 

Κα ΜΩΡΟΠΟΥΛΟΥ:  Ήθελα να απαντήσω σε αυτό που ακούστηκε για την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Θεωρώ ότι αυτό που πρέπει να συζητήσουμε είναι, στην ουσία, ένα σύστημα πιστοποίησης προσόντων.

 

        Ένα σύστημα πιστοποίησης προσόντων, θα έχει την αυστηρότητα που νομίζω, αν θέλετε και που δεν μπορεί να εξαντληθεί σε μια δεδομένη χρονική στιγμή.

 

        Δηλαδή, η ουσιαστικοποίηση των εξετάσεων είναι μια απάντηση την στιγμή που ο πτυχιούχος παει για να πάριε την άδεια ασκήσεως επαγγέλματος.

 

        Πέρα από αυτό, όμως, αν δεν δούμε μαζί με τις ικανότητες και τις δεξιότητες και αν δεν δούμε και ένα συνεχές και ενιαίο σύστημα πιστοποίησης, τότε, εάν δημιουργήσουμε ένα πολύ αυστηρό σύστημα εξετάσεων, που θα βαθμολογεί και την εκπαίδευση των μηχανικών και τους μηχανικούς.

 

        Ενώ, από την άλλη μεριά, οι απόφοιτοι της τεχνολογικής εκπαίδευσης, θα παίρνουν πάρα πολύ εύκολα αιτίες. Και δεν θα διαβαθμίζονται τα προσόντα τους.

 

        Τα επαγγελματικά προσόντα, απέναντι στα επαγγελματικά προσόντα των μηχανικών. Νομίζω ότι θα κινούμεθα εν κενώ. Επομένως, εδώ η θεωρία της σχετικότητας πρέπει να εφαρμοστεί.

 

        Έχω την γνώμη ότι ένα σύστημα πιστοποίησης προσόντων, που θα είναι αυστηρό για τους μηχανικούς και πολύ συγκεκριμένο, θα πρέπει να είναι διαβαθμισμένο και να ασκείται παράλληλα, προς αποφοίτους της τεχνολογικής εκπαίδευσης.

 

        Δηλαδή, μόνο έτσι, μόνο στην βάση τη διαβάθμισης των επαγγελματικών προσόντων, που  θα πιστοποιούνται από τον ίδιο φορέα, διασφαλίζονται τα δικά μας επαγγελματικά προσόντα πενταετούς πανεπιστημιακής εκπαίδευσης των μηχανικών.

 

        Και σε αυτή την βάση εγώ δέχομαι και απαιτώ να είναι και αυστηρά. Αλλά μόνο τότε. Και μάλιστα να είναι και συνεχής. Στη βάση της δια βίου εκπαίδευσης που έθεσε ο Κώστας ο Συρμακέζης.

 

        Που όλοι ξέρουμε ότι στην Ευρώπη, στο σύστημα για το οποίο μίλησε ο κύριος Δημητρακόπουλος, θα αποτελούν και κρέντιτς μια ανανεούμενης πιστοποίησης προσόντων.

 

        Σε αυτή την βάση, ναι. Αλλά, να ξεκαθαρίσουμε, να πάρουμε μια τολμηρή θέση και να πούμε ότι δεν υπάρχουν επαγγελματικά προσόντα αδιαβάθμιστα.

 

        Όταν υπάρχει διασπασμένη και διαβαθμισμένη εκπαίδευση των μηχανικών, πανεπιστημιακή και τεχνολογική. Δεν υπάρχουν, δεν θα κινούμεθα μόνοι μας.

 

        Εάν κινούμεθα μόνοι μας, τότε, αυτοπεριοριζόμεθα μόνοι μας. Και αυτό δεν είναι καμιά πρακτική προάσπισης των πενταετών σπουδών. Πρακτική προάσπισης των πενταετών σημαίνει ότι θέτει και ότι και ελέγχει και διαβαθμίζει τα επαγγελματικά προσόντα τω τριτοετών- τεταρτοετών.

 

        Αυτό είναι ένας σοβαρός προβληματισμός. Δεν αποτελεί θέση, αυτή την στιγμή, το τεχνικό επιμελητήριο δεν έχει τολμήσει να βάλει το χέρι επί τον τύπον των ήλων.

 

        Και πρέπει να τολμήσει. Διότι αλλιώς, θα παραμείνουμε μόνο στα λόγια, να υποστηρίζουμε την πενταετή εκπαίδευση και τον σημερινό επαγγελματικό μας τίτλο, να τον αποδυναμώνουμε οι ίδιοι.

 

        Το θέμα είναι να τον ενισχύσουμε.

 

Κος  ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΗΣ:  Δεν κατάλαβα πολύ καλά αυτό που είπε η κυρία Μωροπούλου, αλλά νομίζω ότι ένα σύστημα συνεχόμενων αξιολογήσεων είναι κόλαση. Και επειδή δεν μπορούμε να ζούμε σε κόλαση, στην πράξη το καταργούμε.

 

        Εγώ, λοιπόν, θα συμφωνήσω με τον κύριο Δημητρακόπουλο, κα τον κύριο Οικονομόπουλο, ότι είναι, πρέπει οι εξετάσεις να γίνουν ουσιαστικές.

 

        Και να θυμίσω αυτό που πρώτα- πρώτα είπε ο κύριος Αναγνωστόπουλος. Ότι πλέον, εάν έχω τρία χρόνια σπουδάσει κάπου, μπορώ να παω στο κέντρο εξυπηρέτησης πολιτών της γειτονιάς μου, και να πάρω την ισοτιμία.

 

        Άρα, πλέον, δεν γίνεται νομικά η κατοχύρωση των επαγγελματικών δικαιωμάτων. Η ισοτιμία είναι δεδομένη για όλους. Νομίζω ένας είναι ο ρόλος του ΤΕΕ, που δεν πρέπει να τον διεκδικήσει από την πολιτεία.

 

        Αλλά το ίδιο πρέπει να τον κατοχυρώσει. Τα μέλη τα καινούργια του επαγγελματικού επιμελητηρίου να γίνονται μέλη αφού περάσουν αυστηρές εξετάσεις.

 

        Νομίζω είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε και ίσως και δυναμικές κινητοποιήσεις, που είπε ο κύριος πρόεδρος.

 

        Ευχαριστώ. Κουτσογιάννης

 

Κος          :  Ο κύριος Αναγνωστόπουλος, για να κλείσουμε.

 

Κος          :  Ο κύριος Αναγνωστόπουλος. Να κλείσουμε με τον κύριο Αναγνωστόπουλο, με τον οποίο αρχίσαμε σήμερα. Είναι και συμβολικό. Ναι.

 

Κος ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ:  Ευχαριστώ πολύ κύριε πρόεδρε. Νομίζω ένα θέμα που δεν συζητήθηκε σήμερα, αλλά έμμεσα το έθιξε και πολύ σωστά ο κύριος Συρμακέζης, είναι το θέμα ευθυνών μηχανικού.

 

        Ο κύριος Συρμακέζης έφερε ένα πολύ εύστοχο παράδειγμα ότι δεν μπορείς να σχεδιάζει με τους κανόνες του 59, αντισεισμικά, και να κρίνει με τους κανόνες του 2000.

 

        Βέβαια, η πολιτεία έχει φροντίσει να είναι ο μηχανικός υπεύθυνος δια βίου. Και ότι το αδίκημα λαμβάνει χώρα την στιγμή που λαμβάνει και όταν έχει μελετηθεί ή όταν έχει κατασκευαστεί.

 

        Λοιπόν μέσα στο πλαίσιο ασκήσεως επαγγέλματος του μηχανικού, θα πρέπει να ξαναναθεωρηθεί η θέση της πολιτείας ως προς την ευθύνη των μηχανικών.

 

        Και μέσα σε κάποιο, όποιο και να είναι αυτό, τακτικά διάστημα και υπό συγκεκριμένες διαδικασίες, θα έπρεπε να κάνει ο μηχανικός, εάν φταιει να τιμωρείται ή αν δεν φταιει, με τα όσα μέχρι τότε ίσχυαν, να μην θεωρείται ότι φταιει.

 

        Ευχαριστώ.

 

Κος          :  Ευχαριστούμε πολύ. Το μόνο λυπηρό είναι ότι είμαστε μόνο είκοσι πέντε άτομα. Κατά τα άλλα ήτανε πολύ παραγωγικό και αποδοτικό.

 

 

 

(ΛΗΞΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ)

 

 

 

(ΩΡΑ ΛΗΞΗΣ:   )